IJskoud – Isabel Ashdown

 

Wanneer de zeventienjarige Eva wakker wordt, blijkt ze niet in haar eigen bed te liggen maar op de zolder met de deur van buitenaf vergrendeld. Haar lichaam is ernstig gehavend en ze heeft overal pijn. Volgens haar ouders heeft ze een ernstig verkeersongeluk gehad en lijdt ze aan geheugenverlies. Voor haar eigen bestwil en rust houden ze haar op zolder.

Eva vertrouwt niet op het verhaal van haar ouders en probeert te achterhalen wat er echt met haar gebeurd is. Maar daarvoor moet ze eerst onder de goede zorgen (of regime) van haar ouders uit zien te komen.

 Het verhaal begint sterk. Je leest vanuit Eva die niet weet wat haar precies overkomen is. Regelmatig heeft ze kleine flashbacks waardoor ze steeds meer haar ouders gaat wantrouwen. Dit eerste deel intrigeert en Isabel Ashdown weet heel goed de mysterieuze en beklemmende sfeer neer te zetten. Wie spreekt er de waarheid en wat wordt er allemaal achtergehouden?

 De eerste plottwist was er voor mij ook één die ik echt niet had verwacht. Daarna vond ik het allemaal wat voorspelbaarder worden. Er volgen nog diverse plottwists die ik én niet zo geloofwaardig meer vond én ook wat overdadig. Dat haalde voor mij de kracht een beetje uit het verhaal.

Wel heeft Isabel Ashdown een vlotte schrijfstijl waardoor het boek lekker wegleest. Ook de afwisseling met de flashbacks vond ik leuk, hierdoor brengt het je steeds een stapje dichter bij de werkelijkheid. Maar de verrassing was er bij mij na het eerste gedeelte wel af.

 Een vlot weglezende thriller die ik zelfs met de nodige afleiding (treinreis) om me heen nog prima kon lezen, maar voor mij had het met één of twee plottwists minder afgekund.

 

3,5 inktpotje

 Jolanda

De bevertheorie – Antti Tuomainen

Verzekeringswiskundige Henri Koskinen heeft van zijn broer een avonturenpark geërfd en doet er alles aan om het park succesvol te laten zijn. Na de nodige (en onnodige) opstartproblemen lijkt zijn leven als ondernemer eindelijk in wat rustiger vaarwater te komen. Het avonturenpark maakt voorzichtig winst, en ook op relatiegebied zet Henri stappen vooruit. Hij trekt in bij zijn vriendin Laura en haar dochter. Wanneer hij echter lid wordt van een jongevadersclub in de buurt én zijn avonturenpark concurrentie krijgt van een nieuw avonturenpark aan de andere kant van de stad is het al snel gedaan met de rust. Om beide uitdagingen het hoofd te bieden moet Henri ver buiten zijn comfortzone stappen.

‘De bevertheorie’ is alweer het derde deel in een serie over verzekeringswiskundige Henri en het avonturenpark, en ik denk dat dit derde deel lastig te volgen is wanneer je de eerste twee delen niet hebt gelezen. Het gaat duidelijk verder waar deel 2 geëindigd is en ook heb je wel enige voorkennis nodig over de personages. Zelf las ik de voorgaande delen wel, en waar ik in deel 1 nog erg moest wennen aan de combinatie van humor en misdaad, vond ik deel 2 alweer een stuk leuker. 

Maar wat helaas wel vaker het geval kan zijn, er is ook een eindigheid aan hoe leuk je iets kan vinden. En als ik het maar even vergelijken mag met het meermaals bezoeken van een avonturenpark c.q. binnenspeelhal: een paar keer is leuk, maar op een gegeven moment gaan al die speelhallen op elkaar lijken. Dat vond ik duidelijk ook van dit boek: wederom hetzelfde concept, een vergelijkbaar plot met de vorige twee boeken en verrassend was het al helemaal niet meer. Ik betrapte mezelf er op dat ik hele stukken scannend ging lezen om maar sneller bij het einde uit te komen. De stukken die gaan over de jongevadersclub vond ik nog wel onderhoudend en op z’n tijd grappig maar daar waar weer het voortbestaan van het avonturenpark in het geding komt voelde meer als een deja vu. 

Het concept is voor mij genoeg uitgemolken nu, dus ik hoop dat het bij dit derde deel blijft. Zo niet, dan bedank ik voor een volgend deel. Het was leuk om Henri gekend te hebben en ik gun hem alle geluk van de wereld nu met zijn Laura. Maar hopelijk komen er geen louche figuren meer op zijn pad.

Wel een leuk feitje: van het eerste deel van deze serie, ‘De haasfactor’, zijn de filmrechten inmiddels verkocht en Steve Carell zal hierbij de hoofdrol gaan spelen.

3 inktpotjes

Jolanda

De roep terug van Ann Cleeves

 Een diepgravend begin van een nieuwe realistische detectiveserie vol boeiende karakters

Het boek begint met Matthew Venn, die zelfs op de begrafenis van zijn eigen vader toeschouwer is. Wanneer er een lichaam op het strand in Barnstaple gevonden wordt begint de zoektocht naar antwoorden. Deze reis confronteert de gevoelige inspecteur immers niet alleen met een ingewikkelde zaak maar wordt vooral een harde blik op zijn pijnlijke verleden. Toen hij deze aparte gemeenschap verliet besloot zijn familie hem immers ook uit hun leven te schrappen. 

Ann Cleeves creëert een sfeer waar niets zonder reden is en brengt het ruige maar prachtige landschap tot leven . Wat knap is, is dat ze me laat afvragen welke geheimen hier in deze diepgelovige samenleving begraven liggen. Matthew Venn, zijn team en zijn man Jonathan zijn mensen van vlees en bloed en de case wordt stukje voor stukje duidelijk en voelt echt. De kracht van dit trage misdaadverhaal zit niet in talloze actiescènes maar in het uitstekend opgebouwde mysterie en de schitterende introductie van de personages .

De spanning zit in het hoe en waarom van de gebeurtenissen en de manier waarop het nu verbonden wordt met vroeger. Ann Cleeves heeft delicate onderwerpen op subtiele en indringende wijze verweven in deze vertelling en daardoor is het niet alleen een boek voor de thrillerlezer. Het eerste deel in deze nieuwe reeks is een veelbelovend begin dat goed in elkaar steekt . Het voorproefje van het volgende boek maakt me erg nieuwsgierig en ik weet nu al dat ik echt ga houden van Matthew en zijn entourage. 

4,5 inktpotjes

Fany

De 20 van Sam Holland

 

Verslavende zoektocht naar een monster

 Ik las De Echoman,het vorige boek niet maar je kan dit deel dus ook als standalone verorberen. Ik begon en kon niet stoppen dus ja dit is letterlijk een thriller om met huid en haar te verslinden.

 Wanneer Adam Bishop een lijk met een nummer voor zich krijgt wordt snel duidelijk dat dit geen gewone moord is. Een verwoestend beest slaat genadeloos toe en de dader lijkt wel een herhaling van het verleden, maar dat is toch onmogelijk? Rechercheur Adam en zijn team worden deel van een onmenselijk kat en muisspel dat akelig dichtbij komt en verregaande gevolgen heeft. Sam Holland neemt me mee op een dodelijke achtbaan waarbij alles stilaan in elkaar past. De serial killer in deze thriller heeft wel een heel bijzonder motief en de werkwijze is op zijn minst verbazingwekkend. Deze hypnotiserende rit is loeispannend, zit goed in elkaar en nee joh, dat einde grrr… Ik kan niet wachten om verder te gaan in deze reeks en hou angstvallig in het oog wanneer ik het nieuwe boek kan lezen. Een verhaal met pit, karakters met een serieuze bagage , enkele verrassende wendingen en de vraag wat maakt dat je tot zoiets gruwelijks in staat bent, kortom smullen dus…

Voor wie het eerste boek las is het misschien fijn om te weten dat het hoofdpersonage van toen heel even opduikt maar dit boek concentreert zich op Adam en zijn beroeps- en privéleven. Wat deze onder je huid kruipende thriller bijzonder maakt is naast de actie de inkijk in elk karakter en de realistische scènes. Wie goed doet is ook niet zonder fouten en zelfs wie slecht is, is niet alleen een gruwel. De thema's zijn manipulatie,schuld ,mishandeling en naast haat ook liefde. Een auteur om zeker in de gaten te houden.

 

4,5 inktpotjes

Fany

De handlanger – Steve Cavanagh

 

Wanneer Eddie Flynn als advocaat wordt gevraagd om Carrie, de vrouw van een seriemoordenaar, te vertegenwoordigen, twijfelt hij sterk. Eddie wil namelijk alleen onschuldigen vertegenwoordigen, en alles wijst erop dat Carrie wist van de daden van haar man. Toch geeft Eddie haar het voordeel van de twijfel. De echte seriemoordenaar, de Zandman, loopt immers nog vrij rond. Toch weet hij dat dit geen makkelijke zaak gaat worden. En dat weet de Zandman ook. En hij is tot alles in staat om zijn vrouw te beschermen.

 De boeken rondom advocaat Eddie Flynn zijn zogenaamde rechtbank-thrillers, waarin Flynn alles op alles zet om zijn cliënten vrij te krijgen. Steve Cavanagh zelf was voordat hij auteur werd mensenrechtenadvocaat en betrokken bij een aantal spraakmakende zaken. In Nederland brak hij door met zijn boek ‘Dertien’, wat overigens al het 4^e deel is van de serie. De boeken kun je trouwens prima los lezen, dus het maakt eigenlijk helemaal niets uit met welke je begint. Ik zou je zelfs aanraden om niet met het eerste deel, ‘De verdediging’, te beginnen want die vond ik persoonlijk wat saai en heb ik zelfs niet uitgelezen. Gelukkig las ik die pas nadat ik ‘Dertien’ en de standalone ‘Verdraaid’ had gelezen en ik helemaal overtuigd was van zijn kunnen.

Dus begin gewoon in welk deel dan ook en laat je overtuigen!

 ‘De handlanger’ is alweer het 7^e deel van de Eddie Flynn serie en weer een geweldig boek. Het duurt wel even voordat er vaart in komt, maar ook het onderzoekgedeelte, wat juist zo kenmerkend is voor de boeken, is interessant en er wordt duidelijk naar een climax toegewerkt. De race tegen de klok is duidelijk voelbaar en het eind verrast. Wat ik zelf persoonlijk wat minder vond waren de perspectiefwisselingen waarbij we door de ogen van de Zandman kijken en de dagboekfragmenten van Carrie, maar aan de andere kant houdt het het ook afwisselend. Tevens wordt er gebruik gemaakt van korte hoofdstukken dus je leest ook weer snel door de (voor mij minder interessante) stukken heen.

 Wat ook leuk is dat detective Bloch, Eddie’s rechterhand, een grote rol heeft in dit boek, en naast Eddie Flynn zeker een interessant personage is om te volgen. De schrijfstijl van Steve Cavanagh is vlot en zonder te veel uitweidingen. Cavanagh deinst er ook niet voor terug om zo nu en dan één van zijn eigen hoofdrolspelers te laten sneuvelen en dat maakt het boek qua spanning nog interessanter. Persoonlijk vond ik het niet het beste deel van de serie, maar aangezien ik deel 1 helemaal niet zo kan waarderen, maakt dat eigenlijk helemaal niets uit. Eddie Flynn is voor mij een personage waar ik voorlopig nog geen genoeg van kan krijgen.

 Ik heb dan ook weer van het boek genoten en kijk weer reikhalzend uit naar een volgend deel. In de tussentijd vermaak ik me wel met de delen van de serie die ik nog niet gelezen heb, maar red ik het niet om die uit te lezen voordat er weer een nieuw boek verschijnt, dan weet ik ook dat dat geen enkel probleem is.

 4 inktpotjes

 Jolanda

Stigma – Jørn Lier Horst & Thomas Enger

 

Voormalig politierechercheur Alexander Blix heeft andere zaken om zich druk over te maken dan het opsporen van criminelen. Voor het wreken van zijn dochter is hij veroordeeld tot een gevangenisstraf in Noorwegens zwaarst bewaakte gevangenis. Zijn medegevangenen grijpen alles aan om hem het leven flink zuur te maken.

Ondertussen zijn zijn voormalige collega’s op jacht naar Walter Kroos, een moordenaar die in Duitsland uit de gevangenis heeft weten te ontsnappen en waarvan het vermoeden rijst dat hij zich ergens in Noorwegen ophoudt. Ook journaliste Emma Ramm speurt mee naar de ontsnapte moordenaar.

Wanneer duidelijk wordt dat één van Blix’ medegevangenen een connectie heeft met de voortvluchtige wordt Blix benaderd om binnen de gevangenismuren informatie bij deze gevangene los te peuteren. Ondertussen houdt Blix zich via Emma van de opsporing op de hoogte.

 Na mijn eerste ietwat teleurstellende kennismaking met een soloboek van Thomas Enger had ik mijn hoop gevestigd op dit deel van de behoorlijk populaire Blix en Ramm-serie van het duo Horst en Enger. Een deel 4 alweer, maar heel eigenwijs vond ik dat ik goed midden in de serie kon beginnen. Bij heel veel series kan dat eigenlijk best prima, soms mis je wat voorgeschiedenis maar de meeste auteurs weten daar wel een draai aan te geven en je toch van wat noodzakelijke informatie te voorzien. Dat heeft er ook al een paar keer voor gezorgd dat mijn nieuwsgierigheid naar de voorgaande boeken geprikkeld werd en meteen de gehele serie op mijn leeslijstje belandde. Of ik er ooit aan toe ga komen om die series bij te lezen is een tweede, maar het feit dat ik nieuwsgierig gemaakt werd is al een goed teken.

 Ook Horst en Enger bedelen je wel wat informatie toe over wat er zich in de voorgaande delen heeft afgespeeld. De inleidende tekst op de achterkant van het boek vermeldt misschien zelfs al een spoiler over de voorgaande boeken, maar aangezien het boek hier meteen mee begint en ook leidend is voor het verhaal heb ik die niet kunnen wegpoetsen. Mijn excuses hiervoor.

De info die je krijgt betreft echter alleen de voorgeschiedenis van Blix, waardoor ik dit verhaal ook prima kon volgen. Over Emma Ramm echter krijg je weinig mee. En daar wringt het voor mij een beetje, want daardoor kreeg ik weinig hoogte van dit personage en miste ik een stukje wisselwerking tussen haar en Blix. Natuurlijk speelt het ook mee dat, doordat Blix in de gevangenis verblijft, er ook een fysieke barrière is tussen de twee hoofdpersonages, maar het lukte me duidelijk wel een redelijk gevoel te krijgen bij het karakter van Blix.

 En dan het verhaal… Ik moet zeggen dat door het vlotte taalgebruik en de zeer korte hoofdstukken het verhaal snel leest. Maar echt geboeid raakte ik helaas niet. Vanaf het begin van het verhaal wordt de lezer telkens een verdachte voorgeschoteld, die eigenlijk al vrij snel telkens met wat argumenten afgeschoten wordt. Daardoor raakte ik een beetje verveeld. Het werd hiermee een beetje een afstreeplijstje: oh, die niet…en nee, die ook niet.

Pas in de laatste 20 bladzijdes komt het verhaal ineens in de versnelling en ja, dan wordt het zelfs nog even spannend. Maar voor mij kwam dat toch een beetje te laat.

 Ga ik deze serie nu op mijn leeslijstje zetten? Nee, helaas, dat denk ik niet. Ik denk dat er zeker lezers zijn die de serie al vanaf deel 1 volgen en ook dit deel 4 zullen verslinden, en dat lees ik ook in diverse recensies terug. Maar mij kon deze tweede kennismaking met Enger (nu weliswaar in duo) ook helaas niet zo bekoren.

Is het daarmee een slecht boek? Nee, zeker niet, maar het is gewoon niet zo mijn ding.

 3,5 nktpotje

 Jolanda

 

 

Iselin was bijna thuis van Ørjan Karlsson

 

Wanneer de 19-jarige Iselin niet terugkomt van een ronde hardlopen, wordt er direct groot alarm geslagen. Inspecteur Jakob Weber zet samen met zijn team alles op alles om Iselin op te sporen en al snel zijn er een aantal verdachten in het vizier. Bij zijn onderzoek krijgt Weber assistentie van de gedreven Noora Yun Sande die haar baan bij een vooraanstaand onderzoeksteam in Oslo heeft opgegeven om in Bodø aan de slag te gaan. Noora heeft zo haar eigen redenen om naar het afgelegen Bodø af te reizen, maar bijt zich onmiddellijk vast in deze nieuwe opdracht. Dan verdwijnt er op een nabijgelegen eiland nog een jonge vrouw tijdens een rondje hardlopen. Zijn deze zaken aan elkaar gelinkt of is er sprake van toeval?

 Ørjan Karlsson heeft in Noorwegen al diverse thrillers op zijn naam staan maar ‘Iselin was bijna thuis’ is het eerste boek wat in het Nederlands vertaald is. Het is een eerste deel in een serie rondom Jakob Weber en als het aan mij ligt mogen er snel meer bijkomen. Niet in de laatste plaats omdat er aan het eind van dit deel nog wel wat zaken zijn die nog niet opgehelderd zijn.

 Eigenlijk houd ik daar helemaal niet zo van, van open eindjes. Maar het is Ørjan Karlsson vergeven, want met dit eerste deel heeft ie een dijk van een thriller neergezet. Zijn hoofdpersonages zijn vanaf het moment van introduceren meteen al interessant. Weduwnaar Weber heeft een zachte kant maar is beslist niet zielig. Noora lijkt een zelfbewust type maar heeft niet helemaal vrijwillig de overstap gemaakt naar een team in the middle of nowhere. Genoeg voer om nog verder uit te kristalliseren in verdere delen, maar voor mij was er eigenlijk meteen een klik met de personages. Wanneer een auteur dat al binnen een tiental pagina’s weet te bewerkstelligen, vind ik dat altijd bijzonder knap.

 De schrijfstijl van Karlsson is vlot en filmisch. Korte hoofdstukken en veelvuldig wisseling van perspectief houden vaart in het verhaal. Er zijn heel wat personages die wat te verbergen hebben, en ik had tot het eind toe geen flauw benul wie de dader zou kunnen zijn, ook al kijk je een aantal hoofdstukken mee door de ogen van deze dader. De laatste paar hoofdstukken gaan flink in de versnelling en ik betrapte mezelf erop dat ik met ingehouden adem zat te lezen. Zoals ik al zei wordt niet alles opgehelderd, wat ik zelf wel jammer vond, maar wat zeker alvast een opzetje zal zijn voor de volgende delen.

 Reden te meer dus om uit te kijken naar een volgend deel. Van dit deel heb ik alvast behoorlijk genoten.

4 inktpotjes

Jolanda

De heksen van Milford – Josephine Tey

 

Dorpsadvocaat Robert Blair slijt zijn dagen in Milford vooral met administratieve zaken. Wanneer zijn hulp wordt ingeroepen door een excentrieke moeder en dochter die samen het landhuis The Franchise bewonen twijfelt hij of hij er wel de juiste persoon voor is. De dames Sharpe worden er namelijk van beschuldigd een jong meisje te hebben vastgehouden en mishandeld. Na wat eigen onderzoek twijfelt Blair aan hun schuld. De dorpsbewoners echter hebben echter geen bewijzen nodig om de twee vrouwen schuldig te verklaren. Aan Robert Blair de taak om alles boven tafel te krijgen om de dames vrij te pleiten. Maar wie spreekt de waarheid?

 ‘De heksen van Milford’ is gebaseerd op een beroemd proces uit de 18^e eeuw in Engeland: The Franchise affair. Het is geen weergave van dit proces maar een op zichzelf staand detectiveverhaal en voor het eerst verschenen in 1948. Ook is het boek al drie keer verfilmd. De Schotse Josephine Tey wordt gezien als één van de beste thrillerschrijvers van de 20^e eeuw en toch had ik nog nooit eerder van haar gehoord.

 Het boek wat ik las is een recente heruitgave en ondanks dat dit dus een wat ouder verhaal betreft is het nog prima leesbaar. Het is mysterieus, hier en daar gespekt met humor en het blijft heel lang in het midden wat er nu precies gebeurd is waardoor je zelf ook aan alles gaat twijfelen. Ook zijn de gebeurtenissen helaas soms nog sterk overeenkomstig het heden. Wie werd er anno nu ook alweer beschuldigd met een heks te zijn? Oké, niet door een heel dorp, maar toch zie ik paralellen.

En nee, ook in dit verhaal heeft dat weinig met hekserij te maken.

 Het verhaal vond ik aardig. Ook al wist ik van tevoren dat het een wat trager verhaal zou zijn, ik denk dat ik er toch iets meer van verwacht had. Ik houd juist wel de sfeer die juist centraal staat in dit soort boeken, maar toch kreeg het me niet helemaal te pakken. Vooral aan het einde gebeurt er ineens heel veel en het was niet helemaal het einde waar ik op had gehoopt.

 Toch is het een heel aangenaam boek, en alleen al voor de cover, die ik prachtig vind, zou ik ‘m in de kast willen hebben. Dus houd je van de sfeer van Agatha Christie, dan is dit een heel leuk boek om te lezen.

 3,5 inktpotje

 Jolanda

Inspecteur Vos – Paul Hoekstra & Job Veldhuis

 

Wanneer op een koude winteravond het lichaam van pater Abraham Doornbosch wordt gevonden bij de Dom in Utrecht staan rechercheur Vos en zijn rechterhand Vink voor een raadsel. Wat is het motief voor deze moord en wie is de dader? Maar niets is onoplosbaar zolang er koffie is, is het motto van de eigengereide Vos. Wanneer er echter meerdere moorden gepleegd worden, wordt de zoektocht naar de dader steeds complexer. Is er een verband te vinden, en welke rol speelt de media hierin?

 

Inspecteur Vos is het eerste deel van een tweetal boeken over, jawel, rechercheur Vos. De boeken zijn een heruitgave en mijn oog werd getrokken door de mooie vintage covers. Op basis hiervan zou je verwachten dat de boeken zich in het verleden afspelen, maar niets is minder waar. Inspecteur Vos nuttigt zijn koffie bij voorkeur uit de meest geavanceerde koffieapparaten en er wordt ook gebruik gemaakt van laptops en mobiele telefoons, dus het speelt zich helemaal af in het nu.

 Wel heeft het verhaal in de verte een Agatha Christie-achtige vibe, en met alle lugubere thrillers van de laatste tijd vond ik dat een verfrissende inslag. Verwacht dus geen bloederige moorden en snelle achtervolgingen, de moorden worden vooral met denkwerk opgelost. Inspecteur Vos heeft daar zijn eigen methodes voor, alles gaat op z’n gemakkie maar vooral met het nuttigen van heel veel koffie.

 Ik vond Vos, en ook zijn sidekick Vink, interessante en innemende personages. Ze behoeven nog wat verdere uitdieping, ze worden nog niet tot de bodem doorgrond. Maar er is een leuke wisselwerking tussen hen en heb ook geregeld zitten grinniken om de kleine speldenprikjes die ze naar elkaar uitdelen. Er worden wat opzetjes gegeven naar hun achtergrond maar helemaal duidelijk werd me dat nog niet.

Op 2/3^e van het boek worden er nog wat interessante personages aan het team toegevoegd waarvan ik hoop dat die in het tweede deel ook weer acte de présence geven want die zou ik best nog wat beter willen leren kennen.

 Het verhaal is leuk, en de setting, Utrecht en omgeving, maakte dat het verhaal voor mij tot leven kwam. Net als bij een Agatha Christie-verhaal gebeurt er genoeg maar moet het verhaal het ook een beetje van de conversaties tussen de personages hebben. De ontknoping is verrassend, alhoewel ik het wel jammer vond dat er nog wat losse eindjes open bleven.

 Ik vond het boek leuk genoeg om ook het tweede deel te willen lezen. Ik ben vooral nieuwsgierig welke misdaden er nog meer opgelost dienen te worden in en om de Domstad, en ook hoe de samenwerking tussen Vos en Vink en de andere ‘mannen’ van het team zich verder ontwikkelt. Ook leuk: in een paar uurtjes en met een paar bakkies koffie lees je het uit.

Een aangename verrassing, dit boek!

 3,5 inktpotje

 Jolanda

In de schaduw van Liz Nugent

  "Mijn man wou Annie Doyle niet vermoorden. Maar dat leugenachtige kreng verdiende het."

Op het eerste gezicht heeft Lydia Fitzsimons een perfect leven: echtgenote van een gerespecteerde, succesvolle rechter, moeder van een geliefde zoon, wonend in een statig huis in Dublin. Maar dat mooie huis verbergt een geheim. En wanneer Lydia’s zoon Laurence dit geheim ontdekt, komen er krachten in werking die langzaam maar zeker leiden tot een claustrofobische en vernietigende climax.

'In de schaduw' begint in het jaar 1980 en je leest vanuit drie verschillende perspectieven. Zo is er Lydia, de vrouw van Andrew en samen hebben ze een zoon Laurence. Ook vanuit de zoon lees je veel verschillende hoofdstukken. Tenslotte is er nog Karen, de zus van de vermoordde Annie Doyle.

Eigenlijk lees je meteen over de moord op Annie en wat volgt is een hele hoop drama tussen Lydia, Andrew en Laurence. Karen is voornamelijk bezig met de zoektocht naar haar zus en deze verschillende personages zijn uiteindelijk allemaal met elkaar verbonden.

'In de schaduw' is een erg traag verhaal en als ik eerlijk ben vond ik dat er weinig spannends gebeurde. Het gaat meer over de gevoelens en gedachten van verschillende personages en het is dus zeker meer op het psychologische gebied gericht. Misschien dat lezers het te traag kunnen vinden.

De vlotte schrijfstijl zorgde er voor dat ik toch telkens verder wilde lezen en ik was ook erg benieuwd hoe dit verhaal zich zou ontwikkelen. Het einde vond ik dan wel weer verrassend en sterk dus daarom twijfel ik een beetje met mijn uiteindelijke beoordeling.

Dit verhaal is, denk ik, niet voor iedereen een succes. Sommige stukken vond ik zeker wel boeiend, maar het was ook vaak voor mij wat te langzaam. Toch vond ik dit verhaal zeker weer interessant om te lezen.

Beoordeling: 3,0/3,5 inktpotjes

Silvie

Onschuld van Toni Coppers

 

Het vlindereffect

Na ‘Offer’ met Alex Berg, was het dit jaar weer de beurt aan Liese Meerhout om als commissaris van de afdeling moord te Antwerpen paal en perk te stellen aan de misdaad in het Antwerpse.

Twee weken eerder is bij de Stadswaag een jonge vrouw spoorloos verdwenen. Liese bijt zich koppig vast in het onderzoek en naar goede gewoonte wil ze haar gelijk halen tegen de stroom in. Ook op persoonlijk vlak staat de commissaris voor een paar uitdagingen die haar dreigen te slopen.

Heel wat bekommernissen waarmee Liese zwaar tobbend het nieuwe Coppers en Lambert-verhaal inzet. Haar team heeft initieel niks in de gaten. De melding dat Liese na een aanval levensgevaarlijk gewond is gevonden in een steegje in het centrum van Antwerpen slaat in als een bom. Moet de aanval gelinkt worden aan de zaak rond Melissa Vinck, is de bende van Bogdani (Jacht, 19^de Liese Meerhout) een vergeldingscampagne gestart of is haar trouwe luitenant Masson niet de integere man die ze altijd dacht dat hij was en draaide hij haar al die jaren een rad voor de ogen?

Hoe fleurig de cover ook mag lijken, in ‘Onschuld’ is de toon bepaald niet luchtig. Het tobben van Liese wordt terwijl zij in coma ligt naadloos overgenomen door haar team en niet in het minst door Michel Masson. De betekenis van de vlinder op de cover laat zich vlug raden.

Het team is moedeloos, maar onmiddellijk gaan de teamleden als de ‘familie’ die ze altijd zijn over tot de actie; zelfs Laurent verlaat een tijdje Zweden om de collega’s bij staan in zoverre hij dat kan en mag als ex teamlid. Masson van zijn kant is nog zwijgzamer dan anders: hij tobt dag en nacht en komt steeds meer in de greep van de alcoholduivel. De auteurs volgen hem op de voet en tekenen minutieus de angsten, boosheid en het onbegrip op van Michel die zich oud, stom en traag voelt. Zijn personage krijgt dit keer alle spots op zich gericht.

De toestand van Liese giet het verhaal in een soort van beklemmende wurggreep: al die jaren is zij de spilfiguur in de Meerhoutverhalen van Toni Coppers en nu ook Annick Lambert. De mogelijkheid haar te verliezen zorgt voor een bijzonder spanningsveld. Haar ‘afwezigheid’ zorgt alvast voor een merkbaar verschil: waar zij achter het slachtoffer aan gaat, gaat het team nu beslist achter de dader/s aan.

Meer dan eens wordt de link gelegd met de spannende gebeurtenissen in ‘Jacht’. Het zorgt voor een leuke continuïteit tussen de twee verhalen. Doch, terwijl ‘Jacht’ bol stond van de actie, is ‘Onschuld’ een Liese Meerhout van een ander kaliber. Onderhuidse spanning en onzekerheid gaan samen op. ‘Onschuld’ is geen actiethriller. In deze ‘Liese Meerhout’ gaat alles trager. De focus ligt vooral op de gedachten en de mentale toestand en weerbaarheid van het team en in het bijzonder van Masson. Het is het verhaal van het bos, de bomen en verstoppertje spelen, van samen met Masson diep gaan, van knappe teamspirit, van hoogmoed die tot de val leidt. Het vlindereffect is een terugkerend motief dat zowel personages als lezer beroert.

Voor alle Liese Meerhout-fans een must read.

3,5 inktpotjes

Anita

Tweede leven – Louise Candlish

 Wanneer er wordt aangekondigd dat achter hun huis een wandelpad aangelegd zal worden, is het echtpaar Alex en Beth ernstig verdeeld. Beth heeft met een groepje buurtbewoners jaren gestreden voor de aanleg van het wandelpad maar Alex is minder enthousiast. Want de aanleg betekent dat er gegraven gaat worden in de strook met bosjes, en graven zou kunnen betekenen dat er iets blootgelegd wordt wat Alex liever verborgen wil houden. Dit grote geheim kan wel eens het einde van zijn tot nu toe rustige leventje betekenen.

Beth begrijpt er niets van: Alex verandert voor haar ogen in een persoon die ze zo helemaal niet kent. Niets is meer goed in zijn ogen en hij heeft totaal geen rust meer. Wat heeft haar man op zijn kerfstok?

 Een dubbel gevoel heb ik bij deze psychologische thriller. Want de eerste helft van het boek vond ik uitermate saai. Het verhaal kabbelt maar wat, Alex vond ik een zeikerd en Beth….tja, daar had haar man Alex wel een punt: dat leek wel een op hol geslagen vrijwilligster. Zo’n iemand die zich met alles wat er in de buurt gebeurt moet bemoeien. Maar tenslotte was hij ermee getrouwd, dus daarin vond ik hem dubbel een zeikerd, haha.

Natuurlijk broeit er iets, dat werd me wel duidelijk. Maar de spanning voelde ik niet zo en echt lekker kwam ik ook niet in het verhaal.

 Vanaf de tweede helft van het boek begon het we wat meer te boeien. Mijn leestempo ging wat omhoog, maar echt speciaal vond ik het allemaal nog niet. Maar dan zet Louise Candlish ineens alles op z’n kop. Het was alsof ze haar lezers die het tot dan toe vol hadden gehouden wil belonen en aangeeft: hier deed je het allemaal voor! Want de twist die erin zit, vond ik subliem. Volgens mij heb ik echt hardop geroepen: Wat!!??

Oké, aan het einde zakt het allemaal wel weer een beetje terug, maar die plottwist, die blijft echt hangen. Ineens ziet het hele verhaal er toch een beetje anders uit, en ik kreeg bijna de neiging om het boek nog maar een keer te lezen met wat ik nu weet.

 Ik wil dan ook tegen iedereen die dit boek gaat lezen zeggen: houd vol! Het venijn zit ‘m in de staart!

Pas aan het einde realiseerde ik me ook hoe ingenieus ik de titel van het boek vond.

 Maar nu nog waarderen, en daar kwam ik dus niet uit. Want het begin zou ik niet meer geven dan 3 inktpotjes, het einde 3,5 inktpot maar dan die plottwist…. die is op z’n minst toch 4 inktpotjes waard. Dan kom ik gemiddeld op 3,5 inktpotjes maar dat dekt de lading voor mij niet voldoende.

 Dus maak ik er toch 4 inktpotjes van, want zo’n briljante plottwist, dat zie ik niet vaak.

 Jolanda

De terugkeer van Mia – Samuel Bjørk

 

Weer teruggekeerd op ‘haar’ eiland Hitra denkt Mia Kruger na over een leven buiten de politie. Maar dan krijgt ze bezoek van het jonge meisje Sofia die haar om hulp vraagt bij het opsporen van een vermiste vriend. Jonathan verdween drie jaar geleden en Sofia is ervan overtuigd dat dat haar schuld is.

Wanneer er vervolgens het lichaam van een tienermeisje op het eiland gevonden wordt, met daarnaast de naam van Jonathan in het bloed geschreven, kan het niet anders dat de twee zaken met elkaar in verband staan. Holger Munch wordt gevraagd om de zaak van de moord op zich te nemen en zo worden Munch en Mia met elkaar herenigd.

 Na de voor mij enigszins tegenvallende prequel ‘Sneeuwwit’, waar ik de toegevoegde waarde niet zo goed van zag, was ik heel blij om weer een echt ‘Mia en Munch’ te kunnen lezen. En dat was een fijn weerzien!

 Oké, heel spannend werd het verhaal niet, maar ik vond het heerlijk om weer te worden meegenomen in de manier van denken van Mia Kruger. Ook de wisselwerking tussen haar en Holger Munch was weer als vanouds interessant. Door de korte hoofdstukken leest het verhaal vlot weg, en ondanks dat de spanningsboog niet zo heel sterk is, is het verhaal boeiend genoeg om lekker door te lezen. Dit heeft deels ook te maken met dat naast de sympathieke hoofdpersonages ook de andere personages erg interessant worden neergezet.

 En ja, ook al had ik al snel het vermoeden dat één van die personages op z’n minst bij de twee zaken betrokken was, toch had ik niet van tevoren kunnen bevroeden hoe dit precies in elkaar stak. Altijd fijn wanneer je niet rechtstreeks naar de dader geleid wordt, maar nog een paar keer op het verkeerde been wordt gezet.

 Ik vond het niet het sterkste deel uit de serie, de drie voorgangers (de prequel niet meegeteld) vond ik interessanter. Maar desalniettemin is het wel gewoon een prettige en vlotlezende thriller en doet het me in ieder geval weer uitkijken naar een volgend deel van deze serie.

 

3,5 inktpotje

 Jolanda

Zonnewijzer van Catriona Ward.

 

Na Het laatste huis is dit het tweede boek van Catriona Ward dat ik mag lezen voor Thrillerlezers! Het laatste huis was een boek dat heel diep ging en mij lange tijd niet meer los liet dus de verwachtingen voor deze Zonnewijzer zijn best hoog.

Ook nu is de informatie op de flap intrigerend: Rob leeft in angst. Angst voor zowel haar oudste dochter Callie, die botjes verzamelt en er denkbeeldige vriendjes op nahoudt, als angst voor haar jongste dochter Annie en dan met name voor wat Callie de kleine Annie aan zou kunnen doen. Callie op haar beurt is bang voor haar moeder die haar met vreemde ogen bekijkt. Alles komt tot een climax als moeder Rob en dochter Callie afreizen naar Rob’s ouderlijk huis Zonnewijzer diep in de Mojave-woestijn en dochter Annie met de vader thuisblijft.

Ik ben nog maar nauwelijks begonnen in dit boek of er bekruipt mij al een ongemakkelijk en verontrustend gevoel. De gedachten die Rob heeft over haar dochter Callie, en waar ze haar toe in staat acht zijn verschrikkelijk, maar berusten ze wel op de waarheid? En wat is dat vreselijke geheim dat Zonnewijzer en de Mojave-woestijn diep in zich bewaart?

Catriona’s verhaal draait in het begin voornamelijk om de gezinsleden, moeder Rob, de dochters Callie en Annie en echtgenoot Irving. Dat het geen ideaal gezinnetje is wordt ook snel duidelijk. De atmosfeer is bijna toxisch en heel langzaam wordt de achtergrond daarvan zichtbaar. Het lijkt bijna een kat en muis spel van afstoten, aantrekken, uitdagen en weer goedmaken, maar zo simpel is het niet. Niets in dit boek is simpel, niets is vergelijkbaar. Het is somber, het is afgrijselijk maar bovenal is het steengoed, en de onderhuidse spanning wordt alsmaar verder opgevoerd.

‘Ik vraag me af hoe het benen mesje zich zou voelen als het recht in vlees werd gedreven. Het geluid dat het zou maken als het de huid doorboorde. Pok, alsof je een lolly uit je mond trekt.’

De schrijfstijl van Catriona is beeldend met prachtige en ook aparte vergelijkingen. Hierdoor waan je jezelf vlak naast de hoofdrol spelers. Je voelt ze, je ruikt ze en je proeft ze. Oh, mag ik hopen dat dit ooit verfilmd gaat worden, want ik ben zo benieuwd hoe ze dit gaan realiseren. En het moge dus duidelijk zijn, daar waar ik na boek 1 nog enige terughoudendheid bezat ben ik nu compleet om… Ik ben fan!

Het is een bijzonder en uiterst origineel verhaal, werkelijk bloedstollend bij tijd en wijle, maar daardoor is er ook meteen zo weinig over te vertellen. Alles wat ik meer zou zeggen dan hierboven, wat eigenlijk al iets te veel is, geeft teveel van het verhaal prijs. En dit moet je gewoon blanco beleven. De personages zijn behoorlijk creepy, maar het is het verhaal wat er achter zit wat het pas echt doodeng maakt. Zou het waarheid zijn? Zou het waarheid kunnen worden? Meermaals bekropen mij deze beangstigende gedachten.

Ook het nawoord is weer heel indrukwekkend en moet je beslist lezen, maar pas na het boek. Het verklaart een hoop, maar het is wel informatie die je niet op voorhand zou moet weten.

En niets is weer wat het in 1^e instantie lijkt. Wanneer je denkt alles nu wel te weten dan komt er toch nog meer. Is het éénmaal definitief dichtgeslagen dan raast het nog even goed in je lijf na.

En ja, de verwachtingen waren hoog, maar ze zijn overtroffen. Persoonlijk vond ik het nog beter dan Het laatste huis. Het zal ook wel duidelijk zijn dat ik wederom niet kan wachten op Catriona’s derde. Ik houd mijn hart al vast!

‘Ergens vlakbij hoor ik iemand stilletjes huilen. Ik ben het zelf.’

Ik geef het 5 welverdiende Inktpotjes.

Karin K.

De Invasie van Dimitri Casteleyn

 

De Invasie van Dimitri Casteleyn heeft een actueel onderwerp. Wat als er een grote hoeveelheid drones koers zet richting de kerncentrale in Doel, op de Belgisch-Nederlandse grens, of wellicht gaan ze naar Borssele? Wat zeker is, is dat ze zijn opgestegen vanuit de Rotterdamse Waalhaven en richting het zuiden vliegen met een nog onbekende reden.

Paul Borremans werkt onder Chinese leiding bij de kerncentrale in Doel en heeft daar een hoge en uiterst belangrijke functie. Hij is sinds een jaar samen met zijn nieuwe vlam Anna en elk van hen heeft een volwassen kind uit een eerdere relatie. Anna heeft een dochter en Paul heeft een zoon.

Paul was altijd overtuigd van de veiligheid van zijn kerncentrale, maar komt er nu op een allerminst plezierige manier achter dat hij zich wellicht hierin heeft vergist. Het is het begin van een paniekerige situatie waarin hij zijn familie adviseert toch zeker een hoeveelheid jodiumpillen in huis te halen.

Een spannende roman met een dystopisch tintje dat mij ook een beetje terug voert naar mijn jeugd. Ik ben immers opgegroeid met de koude oorlog en ‘ban de bom’ demonstraties op de achtergrond.

 

‘Geluk heeft definities die we niet altijd kennen. Ongeluk ook.’

 

Het verhaal van de invasie start in het heden en met de colonne drones die koers hebben gezet richting het zuiden. Vervolgens wordt er geschakeld naar het nog onbezonnen leven van 12 maanden eerder. Langzaam aan komen de beide tijden steeds dichter naar elkaar toe.

Het hele boek is geschreven in de ik-vorm, wat ik zelf heerlijk vind want hierdoor voel je je nog meer betrokken bij de personages. Het is verdeeld in hoofdstukken waarin elke keer een ander van het samengestelde gezin aan het woord is. Vader Paul, moeder Anna, dochter Stefanie en zoon Thomas. Al vrij snel voel je het spanningsveld tussen de vader die bij de kerncentrale werkt en die ook nog eens onder bewind staat van een Chinees bedrijf en zijn zoon die een ware activist in hart en nieren is. Hij staat voor een groenere maatschappij en het maken van duurzame keuzes. Geregeld komen deze twee personen tot pittige botsingen, en vliegen de hatelijkheden en verwijten over en weer. Door het mogelijke gevaar van de drones die de twee verschillende kerncentrales schijnen te bedreigen worden de familierelaties nog verder op scherp gezet.

 

Dimitri heeft met De Invasie een boeiend boek geschreven met een uiterst actueel onderwerp. De dreiging wordt langzaam opgevoerd en is goed voelbaar. Ook de tegenstellingen van het samengestelde gezin zijn goed voelbaar en herkenbaar. De jongere generatie die zich afzet tegen de ouders, de gevestigde orde en hun eigen plan trekt. Bovendien komt daar de wrok bij kijken waarom de relatie tussen de beide echtparen is stukgegaan en er gekozen werd voor een nieuwe partner.

Wat mij in het begin wel opviel was dat er hier en daar zinnen in het boek stonden die, voor mijn gevoel maar dit ligt geheel aan mij, een beetje vreemde opbouw hadden. Niet storend maar meer een kwestie van even wennen omdat het anders was dan mijn eigen gebruikelijke omgangstaal.

Het verhaal heeft slechts een handjevol personages, wat ik echt heerlijk vind, vooral na de boeken die er meer dan 70 hadden. Dimitri’s personages worden hierdoor ook allemaal goed uitgediept en geloofwaardig neergezet.

Er komen een aantal verrassende twists in voor, al had ik wel een sterk vermoeden welke richting het op zou gaan. Dat het ook daadwerkelijk die kant opging was alleen maar leuk. Al met al is het een actuele en spannende roman die de lezer aan het denken zet… In hoeverre zijn wij in NL en Vlaanderen afhankelijk van enkele grote mogendheden? Hoe kwetsbaar maak je jezelf daarmee en is het tij nog te keren als het fout gaat? Wat is waar en wat is ‘fake news?’ Wanneer ontaard angst in massahysterie en wat als..?

 

Ik geef het 4 Inktpotten

Karin K.

Allemaal hoeren van Fransizka Weis

 Een ontspannen dag in de tuin komt tot een abrupt einde, wanneer rechercheurs Hans Dijkma en Laura Mandemaker naar een plaats delict worden geroepen. Een jonge vrouw is vermoord in een nabijgelegen natuurgebied.

Al snel volgen er nog meer moorden. Wie is deze seriemoordenaar die een merkteken achterlaat op de doden? En wat hebben de slachtoffers met elkaar gemeen? De spanningen lopen hoog op, zowel in de privésfeer als op het politiebureau. Kunnen de rechercheurs deze moordenaar laten stoppen, of zullen er nog meer slachtoffers vallen?

Ik moet zeggen dat ik aangenaam verrast was! Het verhaal begint meteen goed: er wordt een lichaam van een vermoordde vrouw in een natuurgebied gevonden. De moordenaar heeft zijn merkteken achtergelaten. Niet veel later valt er een tweede slachtoffer...

Het was ook interessant om te lezen dat er een moord in mijn eigen woonplaats afspeelde en een aantal gebieden kwamen mij dus erg bekend voor. Ik vroeg mij de hele tijd af waarom de moordenaar dat specifieke merkteken op de slachtoffers achterliet...

De schrijfstijl van Fransizka is heel erg prettig en hierdoor vloog ik door het verhaal heen. Je verdenkt verschillende mensen en dat maakt het verhaal ook erg interessant. De spanning is niet heel erg aanwezig, maar het verhaal is interessant genoeg om verder te willen lezen.

Ik las dat 'Allemaal hoeren' al het derde deel is van een serie met rechercheurs Hans Dijkema en Laura Mandemaker, maar dit boek is echt prima als los deel te lezen. Ik had namelijk helemaal niet door dat dit dus een boek uit een serie was. 😉

Hopelijk komt er nog een volgend deel uit, want die ga ik dan ook zeker lezen!

Beoordeling: 3,5 inktpotjes

Ik ken jouw geheim

 ‘IK KEN JE GEHEIM. DOE WAT IK ZEG, ANDERS VERTEL IK HET AAN IEDEREEN.’

Owen, Gemma, Ally en Todd krijgen tegelijkertijd dit dreigberichtje. Ze hoeven niet lang na te denken: alles liever dan dat hun geheim onthuld wordt! Dus ze besluiten allemaal te doen wat de afperser zegt.

De allereerste opdracht ontvangen ze maandagochtend op school. Alle vier zitten ze in de tweede klas, maar elkaar kennen doen ze nauwelijks. Nu moeten ze opeens samenwerken en de vreemde instructies van de blackmailer opvolgen. De opdrachten worden steeds gevaarlijker en de tijd tikt. Wie zit er achter deze berichten? En kunnen ze de afperser stoppen voordat het te laat is?

De flaptekst van dit boek sprak mij direct aan. Iemand die dreigende smsjes naar een groep jongeren stuurt... wat is de reden hiervan? 'Ik ken jouw geheim' wordt verteld vanuit verschillende perspectieven en ieder heeft zijn/haar eigen geheim. Best een leuk en interessant concept, toch?

De eerste opdrachten zijn redelijk onschuldig, maar daarna worden ze gevaarlijker. Het verhaal leest vlot, maar voor mij werd het niet heel spannend. Het boek is echt gericht op de jeugdige lezer. De schrijfstijl is makkelijk en vlot en de afwisselingen in perspectieven is aangenaam. Uiteindelijk kom je ook achter ieders geheim.

Tot het einde blijft het gissen wie er achter de berichten zit, maar voor mij kwam het toch niet helemaal als een verrassing. 'Ik ken jouw geheim' is zeker een aanrader voor de jeugdige lezer en het bevat actuele en realistische onderwerpen.

Beoordeling: 3,0 inktpotjes

Silvie

Een stap te ver van Lisa Gardner

 Timothy O’Day kent de uitgestrekte natuur van Wyoming als geen ander. Maar wanneer hij met vrienden gaat kamperen, verdwijnt hij midden in de nacht zonder een spoor achter te laten.

Frankie Elkin weet niets van de wildernis, maar ze weet wel hoe ze vermiste personen moet vinden. Dus wanneer ze hoort dat Timothy’s vader een laatste zoektocht naar zijn zoon organiseert, meldt ze zich bij het team, ook al zit daar niemand op haar te wachten. Als ze vervolgens toch samen met het reddingsteam de bergen in gaat, wordt al snel duidelijk dat iets of iemand wil voorkomen dat ze verder trekken.

Lisa Gardner is één van mijn favoriete auteurs en dit boek kon ik dan ook niet aan mij voorbij laten gaan.

'Een stap te ver' is het tweede deel van de serie met Frankie Elkin in de hoofdrol en deze keer is er een jongeman vermist geraakt in de wildernis. Het is inmiddels al vijf jaar geleden en zijn vader wil nog een laatste keer op zoek gaan. Frankie raakt betrokken bij deze zaak en trekt met een groep de ruige natuur in.

In het begin lijkt alles nog redelijk onschuldig, maar daar komt na een tijdje verandering in. Er gebeuren namelijk vreemde dingen en het lijkt erop dat ze niet alleen zijn... Is het een dier? Bigfoot? Of een mens?

Dingen lopen steeds meer uit de hand en de vraag is of iedereen nog wel levend terug zal keren. Ondertussen hebben ze nog steeds het lichaam van Tim niet gevonden...

De spanning wordt langzaam opgebouwd in dit verhaal. Ook de trektocht door de bergen is goed en zeer beeldend beschreven. De spanning neemt steeds meer toe en uiteindelijk is deze continu aanwezig! Ik kon dan ook niet stoppen met lezen en ik was heel benieuwd naar hoe dit verhaal zou aflopen.

Het plot kwam voor mij als een verrassing en ik had deze nooit zelf kunnen verzinnen. Het mag dan ook wel duidelijk zijn dat ik 'Een stap te ver' zeker een aanrader vind!

Beoordeling: 4,5 inktpotjes

Silvie

Verzengende stilte – Marja Boomstra

 

Chaja wordt achtervolgd door geheimen uit haar verleden. Na een noodlottige cruise waarbij haar partner Jorik vermoord werd, wordt Chaja opgevangen door Reaven. Reaven is hopeloos verliefd geworden op Chaja maar door alles wat zij heeft meegemaakt in haar verleden laat Chaja Reaven niet volledig toe. Ze is bang wanneer hij achter bepaalde zaken komt hij zich van haar af zal keren. Ondertussen durft Reaven Chaja ook niet helemaal te vertrouwen. Wanneer Chaja verdwijnt en Reaven er ook nog achterkomt dat Chaja’s vader onterecht een straf uitzit voor iets wat hij misschien niet gedaan heeft, wordt alles nog mysterieuzer. Reaven weet inmiddels niet meer wie hij moet geloven. Het wordt een race tegen de klok om Chaja te vinden en de waarheid te achterhalen. Maar niet alleen Reaven is naar haar op zoek.

 ‘Verzengende stilte’ is het tweede deel in de Chaja-serie en net als deel 1 leest dit verhaal weer als een trein. Ik heb dit boek dan ook letterlijk in één dag uitgelezen. Het verhaal wordt verteld vanuit verschillende perspectieven, namelijk dat van Chaja én dat van Reaven, en regelmatig wordt er overgeschakeld naar de ik-vorm. Dit geeft een fijne afwisseling aan het verhaal en maakt ook dat je steeds weer door wil lezen.

 In deel 1 hebben we Chaja al leren kennen en weten we al dat haar verschrikkelijke dingen zijn overkomen in haar jeugd. Maar wat, dat bleef nog een vraagteken. Ook in dit deel blijft dat nog lang geheim, maar je merkt wel heel sterk dat er naar een antwoord toegewerkt wordt. En daar heb je als lezer ook inmiddels wel behoefte aan, aangezien de beschadigingen die Chaja zichzelf toebrengt mij echt af en toe deden rillen van afschuw. Wat een mentale pijn moet dit meisje hebben!

Ik vond het heel prettig dat er steeds meer verdieping in het verhaal begint te komen. Dit maakte ook dat ik makkelijker mee kon leven met de hoofdpersonages. En ondanks de race tegen de klok, en dat die arme Chaja weinig bespaart lijkt te worden, vond ik dat er ten opzichte van deel 1 meer rust in het verhaal zat.

 Net als in het eerste deel zitten er weer heel interessante plottwisten in het verhaal en wanneer je denkt te weten hoe het allemaal in elkaar steekt, blijkt het een en ander net weer even anders te zijn. Gelukkig voor Chaja en Reaven lijkt alles redelijk goed te komen. Maar…. inmiddels is er al een deel 3 van deze serie verschenen, Verraderlijke mist, dus ik ben bang dat het nog geen ‘en ze leven lang en gelukkig’ einde zal zijn.

 4 inktpotjes

 Jolanda

 

Vagevuur – Tina Frennstedt

 

Rechercheur Tess Hjalmarsson is aangesteld om coldcase-zaken op te lossen. Wanneer er in het zuiden van Zweden een aantal branden zijn waarbij de bewoners om het leven zijn gekomen, lijkt er een verband te zijn met één van haar zaken, namelijk de moord op Lena Bergholm. Tess raakte persoonlijk bij deze zaak betrokken omdat ze het toen 5-jarige zoontje van Lena Bergholm tijdelijk in haar huis opving. Deze moord werd echter nooit opgelost. Is er sprake van een nieuwe pyromaan of is een net vrijgelaten verdachte weer actief? En hoe kan het dat er details van de nieuwe branden en de zaak van Lena Borgholm overeenkomen zonder dat die informatie ooit naar buiten is gebracht? Samen met collega Marie Erling en profiler Carsten Morris bijt Tess zich in de zaak vast, zodat ze het voor eens en altijd achter zich kan laten.

 

Vagevuur is het derde deel van de Cold Case serie, maar voor mij het eerste boek van Tina Frennstedt wat ik las. Het is een boek wat je ook prima als standalone kunt lezen. Tess is niet een heel gecompliceerd personage en je krijgt af en toe wat extra informatie uit de vorige boeken toegespeeld dus het is allemaal prima te volgen. Wel werd mijn interesse voor de eerdere twee delen gewekt omdat ik Tess gewoon een erg fijn personage vond. Weer twee boeken erbij dus voor mijn neverending tbr.

 

Het verhaal leest lekker weg. Tess is een rechercheur zonder al te veel moeilijke problemen, ook dat vond ik wel een verademing om te lezen aangezien de getroebleerde agent of rechercheur meer regel is dan uitzondering in thrillerland. Plus dat ze ook ‘gewoon’ een relatie heeft met een vrouw. Met gewoon bedoel ik ook zonder te veel geheimzinnigheid of gedoe. Ook de andere personages zijn prettig. Daardoor komt de focus vooral te liggen op het oplossen van de misdaden, zonder al te veel onderliggend drama.

 

Ik had wel al vrij snel door in welke hoek we de dader moesten zoeken, en halverwege het boek wordt dit ook bevestigd. Alleen het waarom is dan nog niet duidelijk. Wel worden er hier en daar nog wat rookgordijntjes opgeworpen. Maar verwacht geen bloedstollende en gruwelijke ontknopingen, zo’n verhaal is het niet. Het verhaal moet het vooral hebben van de sfeer en het speurwerk. Wel wordt het aan het einde nog even spannend wanneer de jacht op de dader zijn einde nadert.

 

Is deze thriller onderscheidend? Nee, dat is ie niet. Het is gewoon een prima thriller die fijn wegleest. Fijne personages, een cold case die netjes opgelost wordt, uitstekend los te lezen: voor mij was het een fijne leeservaring.

 

3,5 inktpotje

 

Jolanda