De zesjarige Kya wordt door haar moeder, broers en zussen bij haar alcoholverslaafde vader achter gelaten in hun hut in het moeras.
Kya heeft door de jaren heen geleerd hoe ze haar dronken vader het beste kan vermeiden en slijt haar dagen dan ook veelal alleen in het moeras.
Als haar vader de drank laat staan en haar meeneemt op vistochtjes, lijkt het de goede kant op te gaan. Maar als hij weer aan de alcohol gaat en uiteindelijk ook de hut in het moeras verlaat, blijft Kya alleen achter.
Ze moet vanaf dan echt in haar eentje haar eigen boontjes doppen.
We zien Kya opgroeien, van een schuchter maar pienter meisje naar een slimme tiener en later naar een mooie jonge vrouw.
Het is mooi om te zien hoe ze door veel tijd in de natuur door te brengen en alle dieren te bestuderen leert hoe het leven en contact met anderen in elkaar steekt.
Hoewel ze geleerd heeft om alleen te zijn mist ze toch het contact met andere mensen.
Geheel onverwacht lukt het haar zelfs tot twee keer toe om een relatie aan te gaan met mannen uit het dorp.
Maar Kya is niet gemaakt voor het normale leven in het dorp en dus houden deze relaties geen stand en is ze wederom op zichzelf aangewezen.
Als er een man wordt gevonden, die onder vreemde omstandigheden is overleden wordt de vinger naar het moerasmeisje gewezen.
Deze rare vrouw moet er wel iets mee te maken hebben.
Weer wordt Kya met de neus op de feiten gedrukt: de dorpsmensen mogen haar niet, ze vinden haar raar en denken alleen maar slechte dingen over haar.
Het verhaal omvat alles wat een goede roman moet hebben, maar zelfs meer.
Door de moord krijgt het boek zelfs een spannend tintje waar menig thriller nog wel een puntje aan kan zuigen.
Het slurpt je op en neemt je mee. Meteen voel ik liefde voor Kya en trots, elke keer dat ze weer zelf een manier bedacht om geld te verdienen, leerde koken en zelfs leerde hoe ze met andere mensen om moest gaan.
Het verhaal van het moeras loopt synchroon met het opgroeien van Kya waardoor goed te zien is dat we meer met de natuur gemeen hebben dan we denken. Het moerasmeisje wordt raar gevonden, maar eigenlijk is ze hartstikke normaal. Ze weet precies hoe ze moet reageren op bepaalde situaties en mensen en leert zichzelf de kracht van de natuur zodat ze zelfs in de bewoonde wereld hoge ogen gooit.
Daar waar de rivierkreeften zingen zou ik zelf niet opgepakt en opengemaakt hebben, maar wat ik ben ik blij dat ik het heb mogen lezen voor de Hebbanbuzz. Een pareltje, dat ons laat zien dat we mensen niet op hun buitenkant moeten beoordelen, dat de natuur er toe doet en dat liefde alle stormen overwint.
Kya laat zien dat als je iets hard genoeg wil, je het ook kan waarmaken en nog nooit heb ik iemands doorzettingsvermogen zo bewonderd.
Het is geen typische roman, vol cliches en happy endings maar een stormachtig verhaal over een meisje dat alles tegen had en toch haar plek op de wereld wist te veroveren.
⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️
Jaimy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten