Wat een verhaal! Twee meiden, Liv en Emerald komen elkaar dus op de 1e schooldag tegen en zoals meidenvriendschappen kunnen gaan op jonge leeftijd raken die twee al snel dik bevriend. Allebei dragen ze het verdriet van een overleden iemand mee. Alleen Emerald kan niet met het verlies omgaan. Ze uit haar verdriet en boosheid door zichzelf te snijden. Sommige momenten snijdt het verhaal je door je ziel. Wat een medelijden kreeg ik met dit meisje. Wat genoeg zegt over hoe de auteur Monica Haak haar personages neergezet heeft. Zo realistisch en zo rauw, de auteur moet zich goed verdiept hebben in deze belevingswereld.
Wat ik dan zelf echt fantastisch vind in dit boek is hoe Monica haar personages
dingen laat doen, denken en zeggen waardoor er lampjes aangaan in je hoofd. Dat
je gaat denk van zal er dit aan de hand zijn. Waarvan je later in het boek
bevestiging krijgt: het show don't tell-principe. Grandioos gedaan.
Ook al is het een zwaar beladen onderwerp, pik je traantjes weg en daarnaast
vertelt het ook over intense vriendschap, misverstanden in de liefde en het
opgroeien.
Het verhaal wordt steeds verteld vanuit het perspectief van 1 van de 2 meiden.
Ook komt af en toe het blog langs wat Emerald bij houdt Sadann genaamd.
Grappig zijn de liedjes, boeken en films die populair zijn onder jongeren (nu
dan tenminste). Bij de meeste oudjes zullen geen belletjes gaan rinkelen, maar
de belevingswereld van de hedendaagse jongeren wordt zo sterk neergezet.
Ik begreep uit een interview dat het oorspronkelijke einde veranderd is. Of ik
dat mooier had gevonden weet ik niet goed. Ik vind dit einde van het verhaal
mooi en hoopgevend. Misschien is dat wat je nodig hebt bij het lezen van dit
boek.
Het verhaal maakte veel indruk en zal geen lezer onberoerd laten. Dat Haak zo'n
gevoelig en zwaar onderwerp durft aan te snijden (geen flauwe woordspeling
trouwens), vind ik moedig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten