Mazzelaar van Benny Baudewyns

Titel: Mazzelaar
Auteur: Benny Baudewyns
Uitgeverij: Uitgeverij Vrijdag
Publicatiedatum: mei 2020
Recensie door: Anita
4,5 sterren

Benny Baudewyns, van opleiding leraar wetenschappen – economie, was in een vorig leven actief als begrafenisondernemer. Reeds heel wat jaren terug kreeg de schrijfmicrobe hem te pakken.

‘Mazzelaar’ is in Vlaanderen niet echt een veelgebruikt woord. De mooi glanzende cover geeft vóór het lezen weinig of niks prijs. Het verband tussen titel en cover? Een mysterie. Het was dus met grote nieuwsgierigheid dat ik het boek indook.

Een weddenschap tussen drie mannen op zoek naar verstrooiing kent een nare afloop.

Een jaar later betekent de vermissing van een geit het begin van een reeks misdaden met dodelijke afloop. Inspecteur Delcroix zet, met de steun van zijn overste, hoofdinspectrice Leotard, zijn schouders onder het onderzoek. Zijn droom, een B&B openen, moet even on hold.

Benny Baudewyns verstaat de kunst om zijn lezers van bij het begin te intrigeren. Waarom eindigt het verhaal van de drie mannen ‘Een jaar geleden’ zo abrupt? Waar zijn ze gebleven verderop in het boek? Wat kan een vermiste geit aan het verhaal toevoegen? Eén ding staat vast: er is iets groots op til.

Initieel afzonderlijke verhaallijnen komen mooi samen. Verbanden tussen personages worden duidelijk. Maskers en vermommingen worden afgeworpen. De auteur heeft een sterk plot uitgewerkt en doet bij de lezer de ene vraag na de andere rijzen. ‘Mazzelaar’ is een puzzel waarvan de stukjes één na één moeten worden omgedraaid en in elkaar gepast.

‘Mazzelaar’ is geen whodunitverhaal, maar geeft een goede inkijk in het misdadige en zieke brein van de dader. De ‘ik’-persoon is de ruggengraat van het verhaal. Zijn verleden geeft hij prijs onder de vorm van brieven (in een ander lettertype) en wordt met de lezer gedeeld door de psycholoog die de teksten met stijgende bezorgdheid en argwaan (voor)leest. Het heden en de actie zijn voor rekening van ‘ik’. Alle info samengevoegd geeft uiteindelijk een volledig beeld van de hoofdpersoon. Het personage is levensecht neergezet en laat de lezer niet onverschillig. Ik vind het ook heel verfrissend dat de schrijver de ‘glansrol’ volledig toekent aan de dader. In ‘Mazzelaar’ geen inspecteur van politie die gebukt gaat onder grote trauma’s. De dader daarentegen ...

De kracht van het verhaal zit in de actie die loopt over een tijdspanne van een week. Zijn verleden als begrafenisondernemer verschaft de auteur de nodige kennis over het reilen en zeilen op de openbare administratieve diensten. Brussel en omgeving heeft hij in zijn broekzak. Dat de actie de personages van Brussel over Málaga naar Gibraltar brengt, is niet vreemd aan het feit dat Andalousië, Zuid-Spanje de nieuwe thuis is van de auteur. Op de scooter, met de auto, per boot of met het vliegtuig, het verhaal en de personages zijn steeds in beweging. Het tempo ligt hoog; het plot is met veel vaart geschreven. De spanning is altijd aanwezig: onheil ligt steeds op de loer. De ‘ik’-persoon belooft grote actie. Plottwist na plottwist. Geen enkel saai moment. Je houdt je adem in. Gevolg: je wil steeds maar doorlezen. Niet goed voor je nachtrust!

Benny Baudewyns beschikt over een vlotte pen. Geen overbodige uitweidingen. Altijd to the point. Zo nu en dan verrast de schrijver met een leuke passage:

p. 212 ‘’Ik denk dat hij de badge wilde verbranden’. Delcroix knikte. ‘Zou wel eens kunnen. Een symbolische daad? Hier word ik ongemakkelijk van. Hij lijkt zijn bruggen achter zich te verbranden. Verdomme, hij neemt dat letterlijk.’’

Het gebruik van verschillende lettertypen, handschriften, doorhalingen en onderlijningen voor en in brieven, agenda’s, aantekeningen, … verrijkt de leeservaring.

De acties, de personages, de locaties, de schrijfstijl … het boek leest als een film. Wie oh wie zou het verknipte hoofdpersonage een gezicht kunnen geven op het grote scherm? Benny Baudewyns ziet in Matthias Schoenaerts alvast de geknipte persoon. Ik ben het met hem eens!

Andromeda van Jef Schokkaert

‘Andromeda’ speelt zich af rondom Dunwich. Met heel wat sprongen tussen 2017 en 2055 wordt er beetje bij beetje een verhaal gecreëerd waarover enkele generaties heen een grijze wikkel getrokken werd. Doorzetting, rebellie, klimaat en terreurdaad zijn thema’s die uitvoerig aan bod komen. 
Maar wat een worsteling was voor sommige personages was met momenten een waar gevecht voor mij als lezer. Spijtig, want je merkt dat de Jef Schokkaert zeer veel, maar echt enorm veel tijd heeft besteed vooraleer 'Andromeda' gepubliceerd werd. Een research en vakmanschap om u tegen te zeggen. En toch, ja toch kon het mij niet helemaal bekoren. Het aantal personages was genoeg gedoseerd en sommigen waren enorm prachtig beschreven. Voor de stukken rondom Hazel en Thomas waren subliem, rauw en vol emotie. Het verhaal op zich en de thema's op zich bevielen me ook prima, maar ik vrees dat de uitweiding, de extra informatie (die er trouwens op het eerste zicht een interessant zijspoor boden) me uiteindelijk niet overstag deden gaan. 
‘Andromeda’ lees je niet op enkele dagen uit, hiervoor moet je je tijd nemen doch vraagt het verhaal om het boek niet te lang opzij te laten liggen want anders wordt het nog moeilijk te volgen.

Mijn verwachtingen waren hoog en had na het lezen van de achterflap gedacht dat er een hoger thrillergehalte in verweven zat. Toch wil ik niemand ontmoedigen, smaken verschillen nu eenmaal. Gelukkig maar !

Ann

Erik Vlamick geeft lezing en signeert

Zaterdag 12 maart kwam de Vlaamse auteur naar een Bredase boekhandel, waar hij elke keer bij een nieuw boek langs komt voor een lezing.
Daar ik net zijn boek De zwarte brug had uitgelezen en daar erg enthousiast over ben (deze week de recensie), was ik benieuwd naar de man achter het boek. 

Er verzamelden een aantal mensen op de klaar gezette stoelen. Ik haalde de leeftijd flink omlaag....en aangezien ik ook niet de jongste ben, zegt dat wel iets over de leeftijd van zijn lezers. Voornamelijk oud en wat artistiekerigs.

Erik begint met zich voor te stellen met dat hij onder andere in Kapellen woont. Waar op ik gelijk in mijn hersenen aansla dat ik iemand uit het dorpje ken. Hij vertelt en leest steeds stukjes voor.
Hij vertelt over zijn drie thema's die altijd terugkomen: de oorlog, Canada en de kermis. Zijn vrouw zegt altijd dat zij niet snapt dat een man met zo weinig fantasie boeken schrijft. Bij alles waar Erik anekdotes over aanhaalt, denk ik van oh dat staat in het boek op die manier.
Bij wat je denkt dat toch echt bedacht moet zijn, zoals de naam Het Mestputteke blijkt toch echt een bestaande kroeg te zijn. In de jaren 60 opengegaan en nooit meer iets aan het interieur veranderd.
Erik zag daar ooit een man elke dag stil aan een tafel de krant lezen en aantekeningen maken op een bierviltje. Deze man werd Leo in het boek De zwarte brug.

Erik begon op zijn 21e met werken in een psychiatrische inrichting. Als opleiding had hij gestudeerd tot leraar. Met hem werkten meerdere jonge mensen met totaal andere opleidingen die allemaal in het diepe werden gegooid. Ooit hadden ze besloten alle wantoestanden die plaatsvonden op te gaan  schrijven en naar buiten te gaan treden. Maar ze durfden het niet aan, omdat ze allen hun baan zouden verliezen en niet meer goed aan nieuw werk hadden kunnen komen. elke vrijdag moesten de 78 patiënten gewassen worden en stonden dan naakt in een lange rij te wachten. Ze werden afgespoeld met een ijskoude slang. Mensonterend. Zo sliepen al die mannen met zijn allen op een zaal.

Nu is Erik al twintig jaar schrijver. En baseert al zijn boeken op het werkelijke leven , dat ook nog eens heel dicht in zijn buurt afspeelt. Zo is de genoemde schrijver in het boek een bestaande schrijver (Roger van de Velde). Op zijn 17e werd Erik na het lezen van een stuk fan van Roger van de Velde. Naast Elschot en Multatuli rekent hij hun twee tot zijn favorieten.

Na nog smakelijk een stuk voorgelezen te hebben, gingen de dames en wat heren in de rij om hun boeken te laten signeren. Babbel ik op presentaties van thrillers honderduit, nu was het aan te raden gewoon lekker op de fiets te stappen en thuis een wijntje te drinken. Veel gezelligheid is er niet bij zoveel oude mensen. Voor mij dan he.