Erik Vlamick geeft lezing en signeert

Zaterdag 12 maart kwam de Vlaamse auteur naar een Bredase boekhandel, waar hij elke keer bij een nieuw boek langs komt voor een lezing.
Daar ik net zijn boek De zwarte brug had uitgelezen en daar erg enthousiast over ben (deze week de recensie), was ik benieuwd naar de man achter het boek. 

Er verzamelden een aantal mensen op de klaar gezette stoelen. Ik haalde de leeftijd flink omlaag....en aangezien ik ook niet de jongste ben, zegt dat wel iets over de leeftijd van zijn lezers. Voornamelijk oud en wat artistiekerigs.

Erik begint met zich voor te stellen met dat hij onder andere in Kapellen woont. Waar op ik gelijk in mijn hersenen aansla dat ik iemand uit het dorpje ken. Hij vertelt en leest steeds stukjes voor.
Hij vertelt over zijn drie thema's die altijd terugkomen: de oorlog, Canada en de kermis. Zijn vrouw zegt altijd dat zij niet snapt dat een man met zo weinig fantasie boeken schrijft. Bij alles waar Erik anekdotes over aanhaalt, denk ik van oh dat staat in het boek op die manier.
Bij wat je denkt dat toch echt bedacht moet zijn, zoals de naam Het Mestputteke blijkt toch echt een bestaande kroeg te zijn. In de jaren 60 opengegaan en nooit meer iets aan het interieur veranderd.
Erik zag daar ooit een man elke dag stil aan een tafel de krant lezen en aantekeningen maken op een bierviltje. Deze man werd Leo in het boek De zwarte brug.

Erik begon op zijn 21e met werken in een psychiatrische inrichting. Als opleiding had hij gestudeerd tot leraar. Met hem werkten meerdere jonge mensen met totaal andere opleidingen die allemaal in het diepe werden gegooid. Ooit hadden ze besloten alle wantoestanden die plaatsvonden op te gaan  schrijven en naar buiten te gaan treden. Maar ze durfden het niet aan, omdat ze allen hun baan zouden verliezen en niet meer goed aan nieuw werk hadden kunnen komen. elke vrijdag moesten de 78 patiënten gewassen worden en stonden dan naakt in een lange rij te wachten. Ze werden afgespoeld met een ijskoude slang. Mensonterend. Zo sliepen al die mannen met zijn allen op een zaal.

Nu is Erik al twintig jaar schrijver. En baseert al zijn boeken op het werkelijke leven , dat ook nog eens heel dicht in zijn buurt afspeelt. Zo is de genoemde schrijver in het boek een bestaande schrijver (Roger van de Velde). Op zijn 17e werd Erik na het lezen van een stuk fan van Roger van de Velde. Naast Elschot en Multatuli rekent hij hun twee tot zijn favorieten.

Na nog smakelijk een stuk voorgelezen te hebben, gingen de dames en wat heren in de rij om hun boeken te laten signeren. Babbel ik op presentaties van thrillers honderduit, nu was het aan te raden gewoon lekker op de fiets te stappen en thuis een wijntje te drinken. Veel gezelligheid is er niet bij zoveel oude mensen. Voor mij dan he.