Leonora Christina Skov (1976) is schrijfster en literatuurrecensent. Ze woont in Kopenhagen en is op de Deense televisie een geliefd commentator. Skov wordt geroemd om haar indringende psychologische observaties en sterke vertelkracht.
Cover
Een hertenkop op een mintgroene ondergrond. Eenvoudig. Ik zou het boek zeker oppakken om de achterflap te lezen.
Achterflap
Zeven kunstenaars en wetenschappers komen bij elkaar op Stormø, een onbewoond eiland voor de Deense kust. Ze kennen elkaar niet, maar ze ontvingen allemaal een anonieme uitnodiging om een maand lang in alle rust op het eiland te komen werken. Als blijkt dat hun tijdelijke huis volledig van glas is en ze volkomen afgesneden zijn van het vasteland, zijn de gasten meer op elkaar aangewezen dan ze lief is. Dan verdwijnt een van hen, en een ander komt dodelijk ten val. Langzaam wordt duidelijk dat de eilandgasten zonder het te weten een gedeeld verleden hebben, vol leugens en bedrog, en dat iemand doelbewust bezig is deze geheimen te ontrafelen.
Stormø was een detail uit het verleden, dat was alles. Een van vele verdrongen details.
Het boek begint in het heden als een journaliste een brief krijgt, een brief die haar zinnen op scherp zet, een brief die haar terug stuurt in de tijd en als lezer maak je die sprong ook. Het eerste hoofdstuk maakt nieuwsgierig: wat staat er in die brief? Wat is er gebeurd? We gaan twee jaar terug in de tijd en een voor een worden de personages aan de lezer voorgesteld. Robin Lee, Kevin Bergman, Joachim Nordgren, Anne Elizabeth Sølvtoft, Sofie Lynggård, Greta Eek en Poul Erik Nørgaard. Een groepje schrijvers, kunstenaars, journalisten met ieder zijn of haar eigen specialiteiten. Allen hebben ze een uitnodiging ontvangen om op Stormø een maand kosteloos te verblijven. Niemand die zich afvraagt waarom hij of zij uitgenodigd is, maar allemaal zijn ze met gestreelde ego’s op die uitnodiging ingegaan. En dat er ego’s zijn blijkt al meteen als ze elkaar voor het eerst ontmoeten op de kade in de haven voor de aftocht naar het eiland.
Eenmaal op het eiland aangekomen, blijkt dat er geen internet is, geen enkel bereik voor mobieltjes of wat dan ook. Compleet afgesloten van de buitenwereld, iets wat voor veel spanning in de groep zorgt. Je zou denken dat men dan wat meer met elkaar optrekt nu ze op elkaar aangewezen zijn, maar niets is minder waar. Iedereen trekt zich grotendeels terug op zijn of haar kamer en zoekt zo min mogelijk contact met een ander, uitzonderingen daargelaten. Totdat een van hen verdwijnt….en een ander een dodelijke val maakt van een trap. Een ongeluk of opzet? Wie weet er meer van de verdwijning? En waarom zijn juist deze personen uitgenodigd op het eiland? Langzaam maar zeker wordt duidelijk dat ze allemaal iets gemeen hebben, zij het elk op een andere manier. Eén ding dat ze gemeen hebben en het liefst ook allemaal willen vergeten. Maar iemand denkt daar duidelijk anders over.
Een psychologische roman met hier en daar een klein thrillerelement. Ik heb genoten van het onderlinge gekonkel en gekift. De schrijfster hanteert een mooi beeldend taalgebruik, dat nergens wollig aandoet en waarmee ze een goed beeld creëert van elk personage en van de omgeving. Greta (‘scent artist’ en doctor in de scheikunde) is verreweg mijn favoriet. Ze heeft totaal geen filter, neemt geen blad voor de mond en negen van de tien dingen die uit haar mond komen zijn ronduit onbeschoft. Geweldig hoe ze hiermee situaties op scherp zet en onderwerpen aankaart die de anderen juist niet willen bespreken. Maar laat zij daadwerkelijk het achterste van haar tong zien? En dan Anne, de perfecte expatvrouw, een mateloos irritante zeur. Is ze wel zo perfect gelukkig als ze zich voordoet? Robin, de reisjournaliste met de geweldige verhalen, maar waarvan ik regelmatig dacht ‘misschien moet jij je mond eens houden’.
Greta was goed in het blokkeren van ongewenste geluiden. Ze zag Annes mond als die van een goudvis open- en dichtgaan en stelde zich voor dat ze langzaam het aquarium leegdronk. …. ‘Kun je het brood even doorgeven...eh...Greta?’. Greta negeerde haar. Zo verging het mensen die halverwege een zin haar naam vergaten.
Het ‘wie heeft het gedaan’ in dit verhaal is niet zo heel erg belangrijk als wel het waarom. Wie gaat er zo ver om zeven mensen op een eiland te zetten en waarom is dat? Is het beeld wat je hebt van iemand wel de waarheid? Hoe blind word je als het om liefde gaat?
De schrijfster laat hier en daar wel wat losse eindjes. Niet alle verhaallijnen worden helemaal bevredigend uitgewerkt, maar wellicht is dat wel de bedoeling geweest en laat ze dat ter invulling aan de lezer over.
Is dit een spannend boek? Welnee, maar als je van een psychologisch verhaal houdt, dan zit je met Het glazen huis meer dan goed.
Schrijfstijl: 4
Plot: 3,5
Spanning: 2
Psychologie: 4,5
Leesplezier: 4,5
Originaliteit: 4
4 sterren voor Het glazen huis
Miriam
Geen opmerkingen:
Een reactie posten