Flaptekst:
Als de 43-jarige journaliste Mikayla geconfronteerd wordt met de zelfmoord van haar man Steven, stort haar hele wereld in. Steven Jackson, geboren in Canada, blijkt echter een onverwachte erfenis voor Mikayla achter te laten: een huis in Rocky Roads, British Columbia, Canada. Samen met haar 7-jarige zoontje Jason en haar 16-jarige dochter Valerie ontvlucht Mikayla haar nu eenzame leven in Amsterdam. Ze emigreert naar Canada, in de hoop haar eerste thriller te schrijven in het klaarblijkelijk uitgestorven Rocky Roads. Al snel stuit ze op een aantal eigenaardige zaken, zoals de onopgeloste moord op Joanna la Croix van twintig jaar eerder.
Als Mikayla op eigen houtje onderzoek gaat doen naar de moord, wordt steeds duidelijker dat Rocky Roads een duister geheim herbergt. Mikayla duikt in het verleden van het stadje. Vanaf dat moment gebeuren er rare dingen in en om haar huis. Jason meent zelfs dat het spookt, dat het huis vervloekt is. Als hun hond Gollum spoorloos verdwijnt neemt Mikayla zelf het heft in handen. Ze moet en zal de onderste steen boven krijgen...
Mijn mening:
Lydia van Houten heeft een, ik zou bijna zeggen een on-Nederlandse schrijfstijl, die lekker vlot leest en je gelijk het verhaal in trekt. Het is geschreven vanuit de ik-persoon van Mikayla en dat maakt dat je je erg betrokken voelt bij de gebeurtenissen. Bovendien wordt de omgeving erg goed beschreven zonder dat het saai wordt, ik kon het huis en de omgeving zo voor me zien.
Soms kon ik me niet helemaal vinden in de beslissingen van de hoofdpersoon en vond ik de gebeurtenissen met de buurman zich wel erg onrealistisch snel ontwikkelen maar omdat het allemaal zo goed geschreven is, blijf je toch meeleven. Hier en daar een spatje romantiek maakt het verhaal smeuig zonder ranzig te worden.
Het was niet nagelbijtend spannend maar er was een onderhuidse spanning die aanwezig bleef gedurende het hele verhaal.
De hoofdstukken zijn vrij kort en de bladspiegel is rustig. De cover vind ik er mooi uitzien met de ‘versleten’ naam van de schrijver en het steeds, bij ieder woord, groter wordende lettertype van de titel. Dat dringt zich als het ware naar voren en komt dreigend over.
Een heerlijk boek dat zich moeilijk neer laat leggen en wat doet verlangen naar meer
Soms kon ik me niet helemaal vinden in de beslissingen van de hoofdpersoon en vond ik de gebeurtenissen met de buurman zich wel erg onrealistisch snel ontwikkelen maar omdat het allemaal zo goed geschreven is, blijf je toch meeleven. Hier en daar een spatje romantiek maakt het verhaal smeuig zonder ranzig te worden.
Het was niet nagelbijtend spannend maar er was een onderhuidse spanning die aanwezig bleef gedurende het hele verhaal.
De hoofdstukken zijn vrij kort en de bladspiegel is rustig. De cover vind ik er mooi uitzien met de ‘versleten’ naam van de schrijver en het steeds, bij ieder woord, groter wordende lettertype van de titel. Dat dringt zich als het ware naar voren en komt dreigend over.
Een heerlijk boek dat zich moeilijk neer laat leggen en wat doet verlangen naar meer
. 4****
Anita
Geen opmerkingen:
Een reactie posten