Picknick bij maanlicht – Louise Kennedy

 

‘Er was eens een hotel dat werd bewoond door duivels die zich hadden vermomd als dames en heren…..’

 Cornwall, 1947. Op een zomernacht stort een klif neer op een hotel aan zee. Zeven van de twintig gasten komen hierbij om het leven, alleen de gasten die ’s nachts aanwezig waren bij een feestelijke picknick bij maanlicht overleven deze ramp. Wie overleefde de ramp en wie niet?

Voorafgaand aan dit ongeluk leren we de hotelgasten en de eigenaren van het hotel kennen. Wat speelt er onder deze bijzondere en soms excentrieke gasten? Terwijl zij nog nietsvermoedend zijn van het onheil wat hun te wachten staat spelen zich bijzondere dingen af in het hotel.

 ‘Picknick bij maanlicht’ is een boek uit 1950 en recent in het Nederlands vertaald door Inge Kok. Dat het geen recent geschreven boek is proef je wel uit de manier van schrijven, maar dat geeft het verhaal iets eigens. Je stapt met het boek ook zelf een beetje terug in de tijd, en ik vond dat heerlijk.

Ik vond het verhaal een beetje een mix van een who dunnit zoals die van Agatha Christie en een drama zoals de boeken van Jane Austen. Het heeft wat onderhuidse spanning maar ook subtiele humor.

Waar het verhaal het vooral van moet hebben is van de personages. Stuk voor stuk zijn ze bijzonder: soms worstelend met hun onzekerheden, schuldgevoelens of wrok, soms ontzettend excentriek of ronduit bot en irritant. Er worden bondjes gesloten, mensen tegen elkaar uitgespeeld en geregeld is er sprake van aantrekken en verstoten. Het lijkt bijna wel een voorloper van ‘Wie is de mol’. Alleen betreft het hier dan niet maar één maar meerdere mollen.

 Het verhaal begint met het ongeluk en daarna leer je de bewoners en gasten van het hotel pas kennen. Je weet dus al dat een aantal van hen het zal overleven en een paar niet, maar niet wie. Je wil als lezer natuurlijk weten wie dat zullen zijn, maar ook waarom we dat nog niet vooraf weten. Door deze opbouw van het verhaal bouw je als het ware een band op met de personages en ontwikkel je voor sommige van hen ook echt een afkeer. Naar mate het einde nadert, en je ook al weet wat er op handen is, wordt de spanning heel subtiel opgevoerd en wil je als lezer ook zelf meebeslissen over hun lot. Dit einde zit dan ook heel knap in elkaar, waarbij hoop en weten even flink door elkaar geschud worden.

 Hier en daar vond ik het verhaal wat verwarrend, vooral bij conversaties waarbij nogal eens naast elkaar heen gepraat wordt. Ook gebeuren er soms wat dingen waar later pas een verklaring voor komt. Het is dan ook goed om geduld te hebben en niet te snel te willen lezen.

 Laat je vooral meenemen door de sfeer van dit bijzondere verhaal. Ik heb er absoluut van genoten en het gaat zeker een plekje krijgen naast mijn klassiekers in de kast.

 4 inktpotjes

Jolanda