Wanneer er wordt aangekondigd
dat achter hun huis een wandelpad aangelegd zal worden, is het echtpaar Alex en
Beth ernstig verdeeld. Beth heeft met een groepje buurtbewoners jaren gestreden
voor de aanleg van het wandelpad maar Alex is minder enthousiast. Want de
aanleg betekent dat er gegraven gaat worden in de strook met bosjes, en graven
zou kunnen betekenen dat er iets blootgelegd wordt wat Alex liever verborgen
wil houden. Dit grote geheim kan wel eens het einde van zijn tot nu toe rustige
leventje betekenen.
Beth begrijpt er niets van:
Alex verandert voor haar ogen in een persoon die ze zo helemaal niet kent.
Niets is meer goed in zijn ogen en hij heeft totaal geen rust meer. Wat heeft
haar man op zijn kerfstok?
Een dubbel gevoel heb ik bij
deze psychologische thriller. Want de eerste helft van het boek vond ik
uitermate saai. Het verhaal kabbelt maar wat, Alex vond ik een zeikerd en
Beth….tja, daar had haar man Alex wel een punt: dat leek wel een op hol geslagen
vrijwilligster. Zo’n iemand die zich met alles wat er in de buurt gebeurt moet
bemoeien. Maar tenslotte was hij ermee getrouwd, dus daarin vond ik hem dubbel
een zeikerd, haha.
Natuurlijk broeit er iets,
dat werd me wel duidelijk. Maar de spanning voelde ik niet zo en echt lekker
kwam ik ook niet in het verhaal.
Vanaf de tweede helft van het
boek begon het we wat meer te boeien. Mijn leestempo ging wat omhoog, maar echt
speciaal vond ik het allemaal nog niet. Maar dan zet Louise Candlish ineens
alles op z’n kop. Het was alsof ze haar lezers die het tot dan toe vol hadden
gehouden wil belonen en aangeeft: hier deed je het allemaal voor! Want de twist
die erin zit, vond ik subliem. Volgens mij heb ik echt hardop geroepen: Wat!!??
Oké, aan het einde zakt het
allemaal wel weer een beetje terug, maar die plottwist, die blijft echt hangen.
Ineens ziet het hele verhaal er toch een beetje anders uit, en ik kreeg bijna
de neiging om het boek nog maar een keer te lezen met wat ik nu weet.
Ik wil dan ook tegen iedereen
die dit boek gaat lezen zeggen: houd vol! Het venijn zit ‘m in de staart!
Pas aan het einde realiseerde
ik me ook hoe ingenieus ik de titel van het boek vond.
Maar nu nog waarderen, en
daar kwam ik dus niet uit. Want het begin zou ik niet meer geven dan 3 inktpotjes,
het einde 3,5 inktpot maar dan die plottwist…. die is op z’n minst toch 4 inktpotjes waard. Dan kom ik gemiddeld op 3,5 inktpotjes maar dat dekt de lading voor
mij niet voldoende.
Dus maak ik er toch 4 inktpotjes van, want zo’n briljante plottwist, dat zie ik niet vaak.
Jolanda
Geen opmerkingen:
Een reactie posten