Ik las de afgelopen week een bericht bij de
regionale omroep waar ik heel verdrietig van werd.
Het ging over mensen met schulden en nou zou
bij de veiling ook hun kat geveild worden. Hun kat!
Ik zou helemaal gek worden, denk ik, als ze
mijn 2 poezenbeesten zouden willen veilen.
Het ging in dit geval niet om een
huis-tuin-en-keuken-kat, maar een raskat. Maar toch, het is toch een levend
wezen waar je voor zorgt en ( hopelijk ) van houdt.
Uiteraard: schulden moeten betaalt worden, daar
ben ik het helemaal mee eens. En als je niet op tijd reageert, is het ook voor
de hand liggend dat er beslag op het een en ander gelegd wordt. Voor het zover
is, zijn er al veel stappen voorbij gegaan waar je niet afdoende hebt ( of hebt
kunnen ) gereageerd.
Maar dat dan je levende have ook tot
veilinggoed wordt gerekend, daar schrik ik van. En dat wist ik helemaal niet.
De deurwaarder zegt zelfs: "dat het ook
heel sneu is als de auto geveild wordt... "
Nou ken ik deze beste man niet, maar ik heb
zo'n vermoeden dat hij zelf geen huisdieren heeft. Want zou hij ze wel hebben,
dan zou hij deze opmerking niet gemaakt kunnen hebben...
Nu ging het om een kat. Maar ook rashonden en (
zeer regelmatig ) paarden worden geveild.
Ik begrijp dat er ook economische waarde aan
een rasdier zit, maar ik denk dat in veel gevallen de emotionele waarde veel
groter is.
En dan zit je al in een nare situatie van
schulden, en moet je ook nog je lieve dier opgeven. Je dier dat vaak een klankbord
voor je is. Dat onvoorwaardelijk van je houdt.
Voor de wet blijft een dier een goed en geen
levend wezen. Als dierenvriend kan ik daar met mijn pet niet bij. Dieren leven,
voelen, geven liefde. Een koelkast kan dat bijvoorbeeld niet...
Nogmaals, ergens begrijp ik het wel...
Maar mijn gevoel zegt aan alle kanten: dit kan
niet!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten