Kaat De Kock

 

België-Nederland 0-1

 

Hoi, ik ben Kaat en ik ben een Vlaamse schrijfster van feelgoodboeken, youngadultboeken en kinder- en jeugdboeken.

En dat Vlaams zijn, dat is best een dingetje als auteur.

Eerst en vooral: ik ben een grote Nederlandfan: ik breng de helft van mijn vakanties door bij mijn noorderburen, kijk liever naar ‘Wie is de mol’ dan de Vlaamse ‘De Mol’ en later als ik groot ben, zou ik het liefst naar Nederland verhuizen. Maar toch heb ik een probleem met de taalbarrière. Want ook al spreken wij dezelfde taal, toch spreken we een héél andere taal.

Aangezien Nederland dubbel zoveel mensen en dus ook lezers telt als Vlaanderen, worden Vlaamse boeken aangepast aan de Nederlandse markt, wat natuurlijk niet meer dan logisch is. Maar wat ook tot gevolg heeft dat er woorden in m’n boeken staan die ik zelf nooit zou gebruiken. Dat is best een gek gevoel voor een auteur, en ergens vind ik het ook wel een beetje jammer, want de woorden die vervangen worden, zijn wel degelijk algemeen Nederlands en staan ook zo in Van Dale. Alleen worden ze niet (vaak) gebruikt in Nederland. Aan de andere kant staan er dan wél woorden in die wij in Vlaanderen niet kennen of gebruiken, wat toch wel een beetje... oneerlijk voelt.

Om een voorbeeld te geven: in mijn boeken zitten mijn personages nu op banken om tv te kijken, wat voor mij heel onaangenaam en ongemakkelijk klinkt, omdat in Vlaanderen een bank zo’n houten zitje is dat je bijvoorbeeld in het park vindt. Ik vind het best zielig voor m’n personages als ik dat lees vanuit mijn zachte knusse zetel. Het duurde ook best lang voor ik doorhad dat iemand die legerkistjes droeg géén metalen kisten aan zijn voeten rondsleepte, maar gewoon legerbottines aan had. Pagina’s lang zit ik verward te lezen, tot ik het woord ging googelen.

Maar nog vreemder wordt het als mijn personages in een boek dat zich in België afspeelt, naar de brugklas gaan, want dat hebben wij hier helemaal niet. Wij hebben gewoon het eerste jaar middelbaar. Of als ze gaan pinnen aan de pinautomaat, terwijl wij enkel geld kunnen afhalen aan de Bancontact. En zo zou ik nog even kunnen doorgaan, maar dat zal ik jullie besparen.

Daarom vraag ik altijd lief aan m’n redacteur of die dingen alsjeblieft zo mogen blijven, want het voelt gewoon niet juist.

Dus mochten jullie in m’n boeken woorden tegenkomen die erg Vlaams aanvoelen, dan hoop ik dat jullie gewoon denken: ‘Wat lekker exotisch’ en daarna gewoon verder lezen. Want ik heb elk woord met veel liefde gekozen.