Het verhaal: Al sinds zijn jeugd wordt Marco Carrera, die als kind een groeistoornis had, de kolibrie genoemd, naar een van de kleinste vogels ter wereld. Maar in zekere zin is Marco ook echt een kolibrie: hij leidt een dramatisch bestaan, vol vreugdes, liefdes en de nodige pijn, maar hij blijft in evenwicht. Zijn hectische bewegingen stellen hem in staat de existentiële acrobatiek van het leven te doorstaan, net als de kolibrie, die twaalf tot tachtig vleugelslagen per minuut maakt, maar schijnbaar bewegingloos in de lucht blijft hangen.
Over pijn. Over de kwellende kracht van het leven. Over een leven lang streven naar evenwicht. Over het uiteenvallen van familiebanden. Over tegenslag. Over verwachtingen. Over de veerkracht van de mens, ondanks de ergste beproevingen. Over schuldgevoelens. Over doorzettingsvermogen. Over de allesverslindende liefde. Over afscheid nemen, door de dood of door omstandigheden. Over pijn zowel lichamelijk als geestelijk.
Het boek vertelt de levensloop van Marco Carrera van aan zijn geboorte tot aan zijn dood. Veronesi heeft het de lezer deze keer niet echt makkelijk gemaakt. Van enige chronologie is in het hele verhaal niets te bespeuren. Hierdoor volg je alle lotgevallen van Marco Carrera niet lineair maar via verrassende flashbacks of flashforwards. Die flashbacks en flashforwards zijn ook nog eens in heel verschillende stijlen zijn geschreven. Het ganse leven van Marco komt tot ons in quasi willekeurige flarden. Met Luisa, de grote liefde van zijn leven waar hij nooit mee trouwde, voert hij een ouderwetse, enigszins hoofse briefwisseling. Naar zijn broer Giacomo, die naar de Verenigde Staten migreerde, stuurt hij e-mails over de afwikkeling van de nalatenschap van hun ouders die nooit beantwoord worden. Met Daniele Carradori, de psychoanalyticus van zijn ex-vrouw, wisselt hij heel sporadisch whatsapp berichten uit en voert hij enkele telefoongesprekken. Die zijn toch voldoende om een vriendschap te ontwikkelen. Via deze verschillende vormen van communicatie krijgt de lezer inzicht in Marco, maar ook in wat hem tijdens zijn leven is overkomen. Daarrond zit nog heel wat ‘normale’ proza, waarin Veronesi de leemten opvult en details en randinformatie aanlevert.
Vernuftig geconstrueerde, oersterke roman. Indrukwekkend, diepgaand verhaal. Mooi taalgebruik. De vertelstijl is afwisselend luchtig, ironisch, melodramatisch en ingetogen ontroerend. Veronesi speelt ook voortdurend met verwijzingen. Er wordt bv. een tipje van de sluier opgelicht in een brief, pas enkele hoofdstukken verder begrijp je wat de betekenis ervan was. De data boven de hoofdstukken in de gaten is een must.
Veel uitzonderlijks gebeurt er eigenlijk niet in het Marco’s leven. Maar de manier waarop Veronesi Marco’s levensverhaal brengt – via de verschillende reeds vermelde communicatievormen, de chronologie die kriskras door elkaar loopt en zonder alles van meet af aan prijs te geven – levert dit wel degelijk een bijzonder boeiende roman op. Per hoofdstuk verspringt de tijd. Op die manier wordt stukje bij beetje het leven van Marco uit de doeken gedaan. Uiteindelijk passen alle verhaallijntjes wondermooi in elkaar.
Meestal zet Veronesi krachtig proza neer, het vertelplezier spat van de pagina’s, maar nu en dan durft hij ook wel eens langdradig te worden. De e-mails die Marco naar zijn broer stuurt en waarin de inboedel van het ouderlijk huis wordt beschreven, zijn ronduit saai en m.i. overbodig. Een uiteenzetting over Osamu Tezuka, die als vader van de manga wordt beschouwd, is eigenlijk niet veel meer dan een paginalang citaat uit Wikipedia en voegt niets aan de verhaallijn toe. Ook is er dat ene hoofdstuk dat uit 1 zin van enkele pagina’s lang bestaat. (De zin geeft echter wel mooi de maalstroom van Marco’s gedachten op dat ogenblik weer).
Indrukwekkend vond ik het hoofdstuk waarin de gevoelens beschreven worden bij de aankondiging van het verlies van een kind en het laatste hoofdstuk over Marco’s zelf georganiseerd levenseinde in het vakantiehuis van de familie.
Een verhaal vol tristesse, een leven vol kommer en kwel, het klinkt allemaal erg somber, maar toch is het een prettig boek om lezen. Desondanks biedt de roman hoop. In al die ellende ontstaat een nieuw leven, een betere en nieuwe mens, een toekomst voor de mensheid. Het ontroert en maakt tegelijkertijd strijdbaar. Een prachtige, veelzijdige roman, die getuigt van levenskracht.
4 inktpotjes
Jan Rooms
Geen opmerkingen:
Een reactie posten