De heren van de tijd van Eva García Sáenz de Urturi

Titel: De heren van de tijd

Auteur: Eva García Sáenz de Urturi
Uitgeverij: A.W. Bruna Uitgevers B.V.

Publicatiedatum: mei 2020

Recensie door: Jacqueline

 4,5 sterren

Cover

Een man, ik vermoed Kraken, loopt nadenkend tijdens de ochtendschemering door de stad die nog moet ontwaken. Een prachtig plaatje, een boek om op te pakken.

Achterflap
Onweerstaanbare mix van spanning, geschiedenis en cultuur. De heren van de tijd maakt de trilogie van De witte stad compleet!

Vitoria, 2019. De roman De heren van de tijd, die zich afspeelt in de Middeleeuwen, is een groot succes. Hij verschijnt onder het mysterieuze pseudoniem Diego Veilaz.

Vitoria, 1192. De legendarische graaf Diago Vela komt thuis na een missie van twee jaar, hem opgedragen door de koning. Hij treft zijn broer aan, getrouwd met de vrouw die ooit zíjn bruid was.

In het heden krijgt Unai López de Ayala te maken met een reeks gruwelijke moorden, identiek aan beschrijvingen in De heren van de tijd. Zijn onderzoek leidt naar de toren van Nograro, een fort dat al eeuwen bewoond wordt door dezelfde familie. Gaandeweg vindt Unai in De heren van de tijd allerlei overeenkomsten met zijn eigen verleden. En deze ontdekking zal voor hem en zijn familie alles veranderen.

Mijn mening

Na de delen 1 en 2 van deze trilogie te hebben gelezen keek ik al even uit naar dit laatste deel. Maar omdat ik bij de eerste twee delen toch wat moeite had om in het verhaal te komen is dit deel blijven liggen tot mijn vakantie. En in dit geval is dat een onterechte keuze geweest want ik zat zo in het verhaal! Waarom? Ik denk dat de geschiedenis en cultuur dat verwerkt is in dit verhaal mij vanaf het begin gelijk aansprak. Net als de andere delen geniet ik van de schrijfstijl Eva García Sáenz de Urturi en is mijn leesplezier hoog. Dit derde deel dat uit bijna 500 pagina’s bestaat lees ik dan ook binnen 3 dagen uit. Wat de hoofdpersonages (Unai alias Kraken, Alba en Esti) in dit deel weer voor hun kiezen krijgen. Pfft het is niet niets.

‘De vier muren waren bedekt met illustraties van gruwelijke godinnen en sciencefictionlandschappen waarin een apocalyps ophanden leek. Het geheel maakte je duizelig, liet je heel klein voelen. Zo te zien was ik niet de enige die geïntimideerd was’.

In dit boek ‘De heren van de tijd’ worden spannende en boeiende gebeurtenissen gedetailleerd geschreven dat in het heden (2019) en in het verleden, in de periode 1192 tot 1200 zijn gebeurd. In dit verhaal heeft een personage, die auteur is en die onbekend wil blijven, de roman ‘De heren van de tijd’ geschreven. De gruwelijke moorden die in het heden plaats vinden zijn in het verleden eerder gebeurd en zijn opgenomen in de roman.

Een lastige klus voor commissaris Alba Díaz de Salvatierra en haar team om dit uit te zoeken. Wanneer Alba, Unai, hun dochtertje en hun familie persoonlijk ook een aantal vreselijke en verdrietige situaties voor hun kiezen krijgen neemt een van hen een drastische beslissing die ik niet aan had zien komen. Unai zal ondanks de persoonlijke vervelende situatie waarin hij zich bevindt toch als profiler de zaak op moeten lossen. Gaat hem dit ook lukken?

‘In de gegraven geul onder het enorme houten rad stroomde slechts een dun straaltje water en de schoepen van het rad kreunden onder de ijspegels, als was de molen een oude vrouw met bevroren tranen’.

De hoofdpersonages zijn goed uitgewerkt. Met een personage is iets bijzonders aan de hand maar om niet te spoileren ga ik niet aangeven wie of wat het is. Over hoe deze bijzondere personage in dit verhaal verwerkt is vind ik erg interessant om te lezen. Maar ook de extra spanning die het verhaal kreeg door het gedrag van deze personage in diverse situaties was absoluut van toegevoegde waarde!

Dikke complimenten voor Eva García Sáenz de Urturi, wat heeft ze dit weer magnifiek bedacht en geschreven. ‘De heren van de tijd’ krijgt van mij 4,5 kraaien!

‘Aan de andere kant van het kantoorraam gaf de zon de bladeren aan de bomen een goudgele gloed en liet het briesje de uithangborden in de laan zachtjes bewegen’.

Spanning: 4,5
Psychologische ontwikkeling personages: 4,5
Leesplezier: 4,5
Schrijfstijl: 4,5
Plot: 5
Originaliteit: 5

Motief X van Stefan Ahnhem

Titel: Motief X
Auteur: Stefan Ahnhem
Uitgeverij: The House Of Books
Publicatiedatum: juni 2020
Recensie door: Annemarie
4 sterren

Motief X is het vierde boek van Stefan Ahnhem met Fabian Risk in de hoofdrol. Dit is echter het eerste boek van een tweeluik. Het tweede deel verschijnt in het voorjaar van 2021. Dit laatste kun je maar beter weten voor je het boek gaat lezen. Want ik was verbijsterd na het lezen van de laatste bladzijde. Het kon toch niet waar zijn dat dit het einde van het boek was??? Maar inderdaad het klopte dus wel, las ik later… Ik denk wanneer ik had geweten van het tweeluik dat ik had gewacht met lezen tot ik beide boeken had. Want na het lezen van Motief X wil je nog maar één ding en dat is het vervolg lezen…

Als je aan Motief X begint is het wel handig om de voorgaande boeken te hebben gelezen. Stefan Ahnhem vertelt graag over de ontwikkelingen in de levens van de verschillende personages en het is fijn als je die rode draden door de boeken heen hebt gelezen.

Motief X begint met een intrigerende proloog die je meteen het verhaal inzuigt. De spanning wordt enorm opgebouwd doordat je de laatste uren meemaakt van Inga Dahlberg. Op dat moment heb je als lezer nog geen idee wat je allemaal te wachten staat…

Het boek vertelt verhalen door middel van verschillende verhaallijnen. Een van de centrale thema’s is een onderzoek naar een seriemoordenaar die schijnbaar zonder motief lukraak slachtoffers maakt. Fabian Risk heeft verlof en is druk bezig zijn privéleven op orde te brengen wanneer hij wordt gevraagd alsnog het onderzoek te gaan leiden. Daarnaast is hij in een privéonderzoek betrokken naar een collega. Pas op de laatste bladzijde leg je een link met de proloog.

Ten slotte is er een moord op een Syrisch jongetje en een reeks brandstichtingen in asielzoekerscentra.

Stefan Ahnhem is een kei in het aanstippen van diverse maatschappelijke thema’s (racisme, pedofilie, depressiviteit, relatieproblemen e.d.) en deze soepel een plek te geven in razend spannende thrillers.

Motief X vond ik opnieuw een goed geschreven, scherp geformuleerd boek met krachtige verhaallijnen, prima uitwerking van de personages en heerlijk spannend.

Eigenlijk is het enige nadeel dat we nu zo lang moeten wachten op deel twee…

De Stoofbijbel van Julius Jaspers

Wie kent Julius Jaspers nou niet? Één van Nederlands beste chef-koks, bekend van het kookprogramma Topchef. Met zijn kookboek Simple smart cooking won hij in 2003 zelfs de Gouden Garde, waarna hij nog meer kookboeken ging schrijven. Denk aan De BBQbijbel, Oriental streetfood en Het ultieme hamburgerboek. En dit is nog maar een kleine greep uit zijn collectie met tientallen prachtexemplaren, maar vandaag eerst meer over zijn nieuwste aanwinst: De stoofbijbel.

Dit boek, de naam zegt het al, is een dik kookboek gevuld met allerlei stoofgerechten. Van aardappel tot zalm, geen ingrediënt wordt overgeslagen. Aangezien ik een groot fan ben van stoofgerechten, lekker de hele dag pruttelen en de heerlijke geuren die langzaam in je huis verspreiden, ben ik reuze benieuwd wat dit prachtige exemplaar te bieden heeft. Zelf maak ik gebruik van een slowcooker, waar dit boek ook uitstekend geschikt voor is. Een kwestie van puzzelen met de volgorde van de gerechten.

Zo voorkant, zo binnenkant

Het is een monsterlijk dik boek, waar ik overigens dol op ben, met een hardcover en stevig gebonden. Bij het openslaan tref je verschillende symbolen aan die Jaspers in de keuken gebruikt. Deze symbolen vind je bovenaan bij ieder recept terug. Echter moest ik hier toch wel een paar keer terugbladeren, omdat ik was vergeten welk symbool, waar voor stond. Ook wordt er gewerkt met kleurcodes. Roos staat voor gevogelte, roze voor varken en blauw voor vis. Na een kort maar krachtig voorwoord wordt er divers keukengerei uitgelegd en dan is het tijd voor de recepten. Om te beginnen met was basisrecepten als roux, friet en bearnaisesaus. Recepten die je makkelijk kan maken als voorbereiding voor de rest.

Ook over de beschrijving van de recepten ben ik erg te spreken. Deze zijn duidelijk beschreven en de mist in gaan is hier haast onmogelijk. De afbeeldingen zijn ook duidelijk en hongerigmakend. De ingrediënten staan naast de beschrijving, deze hadden echter wel iets groter gekund. Dan kan je gewoon op dezelfde plek in de keuken blijven staan, zonder steeds terug te moeten lopen naar het kookboek.

Wanneer ik een kookboek doorblader, noteer ik altijd welk recept er voor mij uitspringt. Dat was bij dit kookboek een minder goed idee, want na een kwartier stond een kwart van de inhoudsopgave op mijn notitieblok. De stoofbijbel staat vol recepten die ik wil proberen en mij aanspreken. Wat mij opviel, en niet erg aansprak, was de hoeveelheid alcoholische dranken die bij de gerechten worden aangeboden. Ik had hier graag een alternatief voor gelezen.

Uiteindelijk koos ik voor het recept Hachee van bladzijde 261. Zelf ben ik gek op hachee, maar mijn man en kinderen worden er minder warm van een door elkaar geprakte massa. Voor mij een extra reden om dit recept te proberen. De lijst met ingrediënten viel mee. 1,2 kg sukadelappen, bloem, olie, boter, uien, laurier, kruidnagel, runderbouillon (overigens gewoon met blokjes gemaakt, sorry Julius), appelstroop en wat zout en peper. Dit heb ik, op het vlees na, altijd standaard in huis dus dat was makkelijk. Eenmaal op tafel was de verrassing groot. Iedereen genoot met volle teugen en was van mening dat dit gerecht zeker vaker gemaakt moet worden. Ik ben sprakeloos!

Zelf moest ik even wennen aan de iets wat sterkere smaak, maar ook ik heb er goed van gegeten. Voor mij komt er geen pakje hachee meer in huis. Dit gerecht is een blijvertje en mijn handen jeuken om een nieuw gerecht te proberen! Ik ga dit boek ook veelvuldig aan mensen aanbevelen. Het zijn simpele, lekkere en meer dan voldoende recepten om het jaar mee door te komen. Of je nu in het bezit bent van een slowcooker, gasstel of petroleumstelletje. Je kan hiermee ten voeten uit!

Wil je een keer wat anders dan dezelfde stoofgerechten? Pak dit boek! Wil je eens wat spannends proberen? Pak dit boek! Houd je van koken met port, wijn, bier of andere alcoholische drankjes? Pak dit boek!

Tamara

Mazzelaar van Benny Baudewyns

Titel: Mazzelaar
Auteur: Benny Baudewyns
Uitgeverij: Uitgeverij Vrijdag
Publicatiedatum: mei 2020
Recensie door: Anita
4,5 sterren

Benny Baudewyns, van opleiding leraar wetenschappen – economie, was in een vorig leven actief als begrafenisondernemer. Reeds heel wat jaren terug kreeg de schrijfmicrobe hem te pakken.

‘Mazzelaar’ is in Vlaanderen niet echt een veelgebruikt woord. De mooi glanzende cover geeft vóór het lezen weinig of niks prijs. Het verband tussen titel en cover? Een mysterie. Het was dus met grote nieuwsgierigheid dat ik het boek indook.

Een weddenschap tussen drie mannen op zoek naar verstrooiing kent een nare afloop.

Een jaar later betekent de vermissing van een geit het begin van een reeks misdaden met dodelijke afloop. Inspecteur Delcroix zet, met de steun van zijn overste, hoofdinspectrice Leotard, zijn schouders onder het onderzoek. Zijn droom, een B&B openen, moet even on hold.

Benny Baudewyns verstaat de kunst om zijn lezers van bij het begin te intrigeren. Waarom eindigt het verhaal van de drie mannen ‘Een jaar geleden’ zo abrupt? Waar zijn ze gebleven verderop in het boek? Wat kan een vermiste geit aan het verhaal toevoegen? Eén ding staat vast: er is iets groots op til.

Initieel afzonderlijke verhaallijnen komen mooi samen. Verbanden tussen personages worden duidelijk. Maskers en vermommingen worden afgeworpen. De auteur heeft een sterk plot uitgewerkt en doet bij de lezer de ene vraag na de andere rijzen. ‘Mazzelaar’ is een puzzel waarvan de stukjes één na één moeten worden omgedraaid en in elkaar gepast.

‘Mazzelaar’ is geen whodunitverhaal, maar geeft een goede inkijk in het misdadige en zieke brein van de dader. De ‘ik’-persoon is de ruggengraat van het verhaal. Zijn verleden geeft hij prijs onder de vorm van brieven (in een ander lettertype) en wordt met de lezer gedeeld door de psycholoog die de teksten met stijgende bezorgdheid en argwaan (voor)leest. Het heden en de actie zijn voor rekening van ‘ik’. Alle info samengevoegd geeft uiteindelijk een volledig beeld van de hoofdpersoon. Het personage is levensecht neergezet en laat de lezer niet onverschillig. Ik vind het ook heel verfrissend dat de schrijver de ‘glansrol’ volledig toekent aan de dader. In ‘Mazzelaar’ geen inspecteur van politie die gebukt gaat onder grote trauma’s. De dader daarentegen ...

De kracht van het verhaal zit in de actie die loopt over een tijdspanne van een week. Zijn verleden als begrafenisondernemer verschaft de auteur de nodige kennis over het reilen en zeilen op de openbare administratieve diensten. Brussel en omgeving heeft hij in zijn broekzak. Dat de actie de personages van Brussel over Málaga naar Gibraltar brengt, is niet vreemd aan het feit dat Andalousië, Zuid-Spanje de nieuwe thuis is van de auteur. Op de scooter, met de auto, per boot of met het vliegtuig, het verhaal en de personages zijn steeds in beweging. Het tempo ligt hoog; het plot is met veel vaart geschreven. De spanning is altijd aanwezig: onheil ligt steeds op de loer. De ‘ik’-persoon belooft grote actie. Plottwist na plottwist. Geen enkel saai moment. Je houdt je adem in. Gevolg: je wil steeds maar doorlezen. Niet goed voor je nachtrust!

Benny Baudewyns beschikt over een vlotte pen. Geen overbodige uitweidingen. Altijd to the point. Zo nu en dan verrast de schrijver met een leuke passage:

p. 212 ‘’Ik denk dat hij de badge wilde verbranden’. Delcroix knikte. ‘Zou wel eens kunnen. Een symbolische daad? Hier word ik ongemakkelijk van. Hij lijkt zijn bruggen achter zich te verbranden. Verdomme, hij neemt dat letterlijk.’’

Het gebruik van verschillende lettertypen, handschriften, doorhalingen en onderlijningen voor en in brieven, agenda’s, aantekeningen, … verrijkt de leeservaring.

De acties, de personages, de locaties, de schrijfstijl … het boek leest als een film. Wie oh wie zou het verknipte hoofdpersonage een gezicht kunnen geven op het grote scherm? Benny Baudewyns ziet in Matthias Schoenaerts alvast de geknipte persoon. Ik ben het met hem eens!

De verloren kinderen van Diney Costeloe

Titel: De verloren kinderen
Auteur: Diney Costeloe
Uitgeverij: de Fontein Romans & Spanning
Publicatiedatum: november 2018
Recensie door: Astrid
Kraaien: 5

Engeland, 1948. Rita en Rosie Stevens zijn pas negen en vijf jaar oud als hun moeder Mavis, een oorlogsweduwe, zwanger raakt van de gewelddadige Jimmy Randall. Hij stelt haar voor de keuze: als zij wil trouwen om hun zoon te erkennen moet ze haar dochters opgeven. Mavis tekent de papieren van het weeshuis waar Jimmy de kinderen naartoe wil sturen zonder te beseffen dat ze daarmee al haar ouderlijke rechten overdraagt. Als het weeshuis een groep kinderen naar Australië stuurt ‘om daar een nieuw leven op te bouwen’, maken Rita en Rosie deel uit van die groep – en er is niets wat Mavis daaraan kan doen…

Wat vond ik ervan

Wat een verschrikkelijk ontroerend en prachtig verhaal. Ik heb meerdere keren met tranen in mijn ogen zitten lezen. Met een zucht klikte ik de laatste bladzijde weg op mijn Kobo en heb minimaal vijftien minuten voor me uit zitten staren om dit verhaal tot me door te laten dringen…

Vanaf de eerste bladzijde zit je in het verhaal en de prachtige personages zijn gelijk een onderdeel van mijn leesfamilie. Ik sluit ze gelijk in mijn hart en daar blijven ze ook. Dit boek zal me nog lang bijblijven.

Mavis haar echtgenoot is gesneuveld in de oorlog en ze blijft achter met twee dochters. Rita van negen en Rosie van vijf. De meisjes hebben nog wel een oma, Lily, de moeder van Mavis.

Mavis ontmoet Jimmy en wil met hem trouwen maar dit wil Jimmy alleen wanneer Mavis haar twee meisjes afstaat aan het weeshuis. Een hartverscheurend beslissing. Mavis kiest ervoor om te hertrouwen met de gewelddadige Jimmy.

Rita en Rosie komen in een Ever-Care Weeshuis, en daar worden ze op vreselijke wijze behandeld. Dan worden de meisjes naar Australië gestuurd met nog veel meer kinderen die niet bij hun ouders kunnen zijn.

De personages zijn zo goed uitgewerkt en het verhaal speelde zich als een speelfilm af in mijn hoofd. Soms heel leuk, maar ook hartverscheurend.

Je vraagt je af hoe Mavis haar kinderen weg kan sturen, ik kan haar maar niet begrijpen. Welke rol speelt ‘oom’ Jimmy in dit verhaal.

Tegelijkertijd vraag je je af of het inderdaad niet beter is voor de meisjes om naar het weeshuis te gaan.

Ik kan echt letter voor letter het verhaal opschrijven, maar dat doe ik natuurlijk niet.

Dit boek ‘De verloren kinderen’ komt in mijn roman top drie met stip op nummer een terecht! Een boek dat je echt moet lezen. Het aangrijpende verhaal van Rosie en Rita grijpt je naar de keel en laat je niet meer los. Ik ga zeker de andere boeken van Diney Costeloe ook lezen, ze heeft me nieuwsgierig gemaakt.

Dus vijf vette kraaien voor De verloren kinderen. Aanrader!

De complete Antilliaanse keuken van Jurino Ignacio

De Antilliaanse chef Jurino Ignacio heeft alle denkbare recepten uit de Antillianse keuken in één kookboek samengevoegd. In De complete Antilliaanse keuken vind je driehonderd recepten voor onder andere hapjes, snoepgoed en hoofdgerechten.

Mijn eerste indruk was meteen een kleine kreet van plezier. Het is heerlijk als een kookboek een hardcover heeft en mooi glanzend papier, dat geeft mij meteen een luxe gevoel. Het kookboek staat bomvol recepten uit Aruba, Bonaire en Curaçao. De cover zelf doet je meteen al watertanden.

Zodra je het boek openslaat, vind je handige opmerkingen bij de recepten en iets van de auteur zelf. De inhoudsopgave is duidelijk en onderverdeeld in diverse categorieën. Handig als je alleen op zoek bent naar bijvoorbeeld een stoofschotel of een bijgerecht. Maar ook snoepjes en lekkere drankjes zijn een aanrader om door te bladeren. Elk recept is voorzien van een kleine foto, af een toe is het een pagina vullende foto. De foto's zijn duidelijk en helder en je weet precies hoe het gerecht eruit hoort te zien of welk hoofdingrediënt gebruikt is. Het fijne aan dit boek is dat er geen gebruik is gemaakt van opsmuk. Dat maakt het koken simpel en het scheelt heel veel leestijd!

Uit dit kookboek heb ik een recept getest, namelijk: Piská na Fornu. Dit gerecht heeft een heerlijke verse vis (kan je zelf fileren of het laten doen door de visboer) gevuld met een mengsel van een pepertje, knoflook, oregano, komijn, peper en zout. Op de vis leg je verse takken rozemarijn en tomaatjes ernaast. Tijdens de bereiding in de oven vult het huis zich met een heerlijke geur. Mijn man is niet echt een visliefhebber dus het was een grote gok om het te maken, maar hij heeft alles tot op de graat afgekluifd! In principe kan je wel wat minder knoflook gebruiken dan staat aangegeven, maar hij is goed gekeurd. Alles is duidelijk en helder geschreven, dus ik ben erg positief.

Ik raad dit kookboek echt aan als je eens wat anders wil koken of meer Antilliaanse gerechten wil proeven. Door de duidelijke omschrijving kan het gerecht al bijna niet mislukken. Wel geef ik de tip mee om eerst goed in de buurt te kijken of alle winkels bepaalde ingrediënten hebben of besteld kunnen worden, maar er staan genoeg recepten in om je mee te vermaken. Lees, kook en geniet van elke hap vol heerlijkheden

Tamara

Adeline Dieudonné met Het echte leven

De 10-jarige hoofdpersoon woont samen met haar familie (broertje en ouders) in een wijk met allemaal gelijkaardige huizen. Een wijk met weinig sociale contacten, waar niemand mekaar nog echt kent. Vader is een jager en heeft een trofeekamer vol opgezette dieren. Hij terroriseert ook het gezin en dan in de eerste plaats de moeder. Met Gilles heeft hij ‘grotere’ plannen.
Wanneer er op een dag een traumatisch ongeval plaatsvindt, neemt de hoofdpersoon de touwtjes in eigen handen en gaat ze de strijd voor het vinden van geluk aan. Een moeilijke, harde en vaak oneerlijke strijd.…

De Brusselse Adeline Dieudonné (1982) debuteerde in 2018 met ‘La vraie vie’, waarmee ze onmiddellijk hoge ogen scoorde. De Nederlandse vertaling verscheen echter pas in 2019. Hiermee won ze overtuigend de titel ‘VN-thriller van het jaar 2020’.

In ‘Het echte leven’ maken we kennis met een 10-jarig, naamloos, meisje dat het verhaal van haar leven in een dysfunctioneel gezin vertelt. Er wordt in het boek vooral gefocust op het gezinsleven en de onderlinge relaties. Het meisje is ondanks haar jonge leeftijd in bepaalde zaken heel erg volwassen, terwijl ze op andere momenten heel erg naïef en kinderlijk, zoals een tienjarige is, kan overkomen. Door de ervaringen die ze heeft opgedaan in haar jonge leven, is het begrijpelijk dat Dieudonné haar neerzet als een te vroeg volwassen kind, maar toch wringt het soms wat. 

Het verhaal blijft grotendeels ‘binnenshuis’, in het familiale sfeertje. Andere aspecten van het leven van de 10-jarige ontbreken bijna volledig. En alhoewel het denken en voelen van de vertelster heel uitgebreid aan bod komen, zijn de andere belangrijke personages veel minder uitgewerkt en worden zij alleen benaderd vanuit de denkwereld van het meisje. 

Het verhaal is doorspekt met de aanwezigheid van dieren, ook in goed gekozen metaforen. In interviews spreekt de schrijfster zelf over relaties tussen mensen in termen van roofdieren en prooien. Daarnaast heeft het ook wat elementen van een surrealistisch sprookje.   

Dieudonné heeft een bijzondere, maar intrigerende schrijfstijl. Als geen ander kan ze de lezer aan het verhaal binden. Reeds vanaf het begin grijpt het verhaal van het meisje en haar gezin je bij je strot en laat je niet meer los. Een indrukwekkend debuut.