Bruxelles, K's choice en boeken?

Altijd hetzelfde verhaal: ik ga naar K's choice en lees daarna weer dagen geen letter in een boek...


Ik was voor het eerst in mijn leven in Brussel. Altijd gedacht dat het veel verder weg was dan het uiteindelijk bleek. Aparte stad: deed me erg aan stukken Rotterdam lijken met mooie oude gebouwen en daar tegenaan waanzinnig mooie nieuwbouw. Maar wees gerust ik zal niet snel vertrekken uit mijn stadje Breda.
Ik spreek namelijk geen letter Frans. En daar hebben ze het niet zo op in Bruxelles. Behalve in een wafeltent (Iris is verslaafd aan die dingen) en een waanzinnige lekkere chocoladezaak (Brussel lijkt te bestaan uit louter toeristentroepzaken en chocoladewinkels) waar we leuk hebben staan kletsen, werden we merendeels genegeerd als bleek dat we geen Frans spraken. Engels hadden ze weinig zin in en de blik die ze je toeworpen was om onder een steen te kruipen.

De dag voor ons bezoek bleek het gaypride te zijn geweest en veel gebouwen hadden nog de regenboogvlaggen of waren nog ingepakt met de kleuren stof van de vlag.

Hadden we een leuk weekendje Brussel van kunnen maken. Alhoewel? Eerst een cursus Frans dan misschien. We wonen zo dichtbij het buurland, maar wat is er toch een groot verschil tussen mensen. Opvallend zodra je de grens oversteekt hoe anders de mensen zijn. Nederlanders vinden Vlamingen snel vriendelijk en beleefd. Vlamingen vinden die Ollanders vooral een grote muil hebben. En zijn schijnbaar helemaal niet zo blij als wij er rond paraderen. Dat het mij weinig uitmaakt als er in Breda weer eens een Belgendag gehouden wordt en de stad overstroomt met grote dure bakken met opgedirkte blonde dames die met vriendin komen winkelen. Zowiezo als er daar een vrije dag is, rijden ze van uit Antwerpen massaal de grens over. Lekker doen! Gezellig. Ik kan juist erg genieten van het Vlaamse accent wat ik dan ontvang op de terrasjes.
Ik probeer altijd iets zachter te gaan praten als ik daaro ben, anders klinkt het al heel snel als schreeuwen. Als ik in gesprek raak met een Vlaamse dame moet ik me altijd echt verder voorover buigen en goed opletten, want en ze praten zacht en er zijn nogal wat andere woorden al lijken we dezelfde taal te spreken.

Alhoewel de politievoertuigen juist een volume hebben waar je bij een eerste keer je kapot schrikt en denkt dat er wel heel wat aan de hand moet zijn. Opvallend ook dat je vele agenten ziet rondlopen in kogelvrije vesten en grote geweren bij zich. Geeft dit nou juist een veilig of onveilig gevoel? We hadden een verschillende mening: de een vond dat als er wat gebeurde de politie tenminste echt wat kon, de ander vond het wat luguber al die agenten in bijna gevechtskostuum.
Kenmerkend voorbeeld voor de verschillende karakters van ons beider volk was wel toen we bij het AB van Brussel kwamen. Toen de deur openging, wilde iedereen heel snel naar boven. Boven is dan een kleine ruimte met stoelen en wat gebeurt er dan?

De Vlamingen storten zich op de achterste rijen en werken zo naar voren? Ik liep gewoon naar rij 1 en keek toen met verbazing achterom... Huh? En rij 1 bleef ook verder leeg.
Als de interviewer nadrukkelijk verzoekt om vragen te

stellen..stilte... Elke keer als ik wat vroeg , keek ik eerst voorzichtig achterom of er toch niet iemand anders ook.. Maar nee,dat duurde echt even voor twee anderen ook een vraag durfde te stellen. Zoals de interviewer al zei: je kan nu vragen wat je wil he.
Als het afgelopen is blijft iedereen verderop dralen. Ik sta met mijn grote neus (en hoofd , en ...en en..alles), maar laat anderen graag voorgaan, maar als Sarah me dan aankijkt en vraagt hoe het is..dan kletsen we over nieuwe singles, de afrekening, motorrijden voor je menopauze start. Soms bedenk ik me hoe jammer het is dat ze niet schrijver is. Ik loop aardig wat rond in het boekenwereldje en daar kan je op je gemakkie onderuit met een bak koffie of wijntje uitgebreid kletsen met schrijvers die je nieuwsgierig hebben gemaakt. Bij deze dame denk ik altijd van ik sta veel te veel te kletsen. Het is een echte fan/artiestsituatie. Maar wel een hele leuke. Het is een tof wijf!  En ach wie of wat doe je er mee kwaad he.
Hoogstens mijn vriendin die altijd mee moet (en ook zelf wil hoor). 2015 zal het jaar van veel optredens zien worden, omdat ik het geluk heb dat ze aardig wat optreden in Nederland en België. Vorig jaar was dat minimaal. Dus genieten maar.

Aangezien ik al een thrillerboekenblog beheer, naast een Boekinktblog en dus geen K's choiceblog (best een leuk idee), zullen jullie af en toe met mijn hobby lastig gevallen worden tussen al het boekengeweld. Miriam is gek van allerlei (nachtelijke)kilometers rennen door Amsterdam, Leiden en circuits die voor autoracen bedoeld zijn...
Eigenlijk houden we helemaal niet van lezen sssttttt
Oh om dan het even iets met boeken te laten worden. Ik geef af en toe een boek waar ik lyrisch over ben en wat ik denk dat zij zeker gaat waarderen. Het schot in de roos deed ik met het allereerste boek wat ik ooit gaf. Het kleine meisje van meneer Lindh. Iedereen raad ik dit boekje aan: prachtig geschreven, ontroerend en als je het dicht slaat bedenk je je van wat heb ik gemist dat ik dit niet door had. 

Dit keer werd het een van mijn favoriete Vlaamse schrijvers: Griet op de Beeck met Kom hier dat ik u kus. De boeken waarbij ik een traan (of meerdere) wegveeg, zijn duidelijk favoriet om door te geven. Ook bij dit prachtige boek huilde ik, maar vooral genoot ik van de prachtige teksten. Muziek en boeken hebben een duidelijke overeenkomst. Teksten die je raken!

Welk boek raakte jou?