De Anton Corbijn in Paagman

anton en bart chabot

Op zoek naar de perfectie in de imperfectie

Ietwat brak na een gezellige avond in De Nobel ging ik gister op pad naar Den Haag. Einddoel was boekhandel Paagman waar Anton Corbijn zou spreken en signeren.

Alles verliep soepel, goede trein, goede tram...Oeps! Dat was mijn halte...zucht...

Na een iets langere wandeling kwam ik bij Paagman aan. En wat was het al druk! Snel een mooi plekje gezocht op de vijfde rij. Gelukkig waren Ink en Iris ook al in de buurt, dus ik hoefde hun plekje niet met lijf en leden te verdedigen.

Om kwart over 12 was het al bommetje vol, ik moet er niet aan denken dat op dat moment brand uitgebroken zou zijn. Ramp!

Ink en ik waren meteen alweer druk in gesprek over....boeken, wat anders...

De mevrouw naast Iris zat ook om een praatje verlegen en wat was Iris daar blij mee! 

Om 13 uur kwamen Bart Chabot en Anton Corbijn het het podium op. Ik zat te stuiteren op mijn klapstoeltje, wat het gelukkig overleefd heeft, ik kon niet geloven dat ik daar eindelijk mijn held zag! Dat ik in dezelfde ruimte als hij was...Ook Ink was behoorlijk onder de indruk.

Het blijkt dat ze elkaar al 37 jaar kennen, vanaf de korte broek zoals ze zelf zeiden. Dat was ook te merken in de interactie tussen de twee, waar ik een ietwat verlegen Anton had verwacht zagen we nu een man die op zijn gemak was en heel grappig uit de hoek kan komen!

Bart begon met een nieuwtje voor Anton, in zijn geboorteplaats Strijen gaat een brug naar hem vernoemd worden. Volgens Anton zou dat dan wel weer een loopbrug of iets dergelijks zijn, maar als ik het goed begrepen heb, wordt het een ophaalbrug.

Anton komt uit een gezin van dominees en theologen. Zijn vader was ook dominee, maar wel een die afweek van de norm. Hij moest daar zelfs een keer voor de kerkelijke rechtbank verschijnen.

Zijn vader stemde net rechts van de communistische partij, behoorlijk links dus. Volgens Anton is `als christen links stemmen het enige dat je kan doen` uit medemenselijkheid.

In Strijen had Anton ook een eigen zware, houten kano waarmee hij ook op het meertje in de buurt ronddobberde. Zijn kano heette de Blauwe Reiger, mocht iemand weten waar die kano nu is, doe hem dan zeker de groeten van Anton!

De enige in de familie die afweek van de theologische beroepen was de opa van Anton. Hij was schilder, vooral van kerkjes en dorpsgezichten. En daarnaast tekenleraar.

Anton wilde naar de kunstacademie maar is op elke academie in Nederland afgewezen wegens gebrek aan talent. Achteraf is hij er alleen maar blij om, want kennis staat vaak in de weg van wat je eigenlijk wil doen, van je creativiteit.

Pas was op SBS 9, een zender waar maar weinig aanwezigen van het bestaan wisten, de film The American van Anton te zien. In de beschrijving stond onder andere dat actrice Thekla Reuten te zien was met 3 verschillende kapsels. Bart wilde van Anton weten of dit belangrijke detail klopte. Daar moest Anton toch even diep over nadenken, maar het klopte wel.

De film werd in Amerika pas een succes nadat hij op dvd was verschenen. In de bioscoop was hij namelijk aangekondigd als actie thriller. Wie de film gezien heeft weet hoe ver dit van de werkelijkheid af staat. Er is veel
over die film te zeggen, maar snel is hij in ieder geval niet. 

Wat Anton wel heel gaaf vindt is dat de zangeres Patti Smith aan George Clooney, de hoofdrolspeler, heeft bekend dat het een van haar favoriete films is, ze heeft hem zeker wel 5 keer gezien!

Ondanks de digitale fotografie van tegenwoordig houdt Anton nog vast aan het analoge fotograferen. Hij heeft hier verschillende redenen voor. Het contact met de gefotografeerde bijvoorbeeld. Digitale fotografen zijn veel meer bezig met het directe resultaat ipv met hun onderwerp. Hij heeft daar geen last van.

Het is wel spannend natuurlijk, omdat je nooit meteen weet of de sessie goed gegaan is. Zo gaf hij het voorbeeld van de Chinese kunstenaar, in ballingschap, Ai Wei Wei. Anton was naar Bejing gevlogen om hem te fotograferen. Toen hij er net was kreeg Ai Wei Wei een oproep van de politie dat hij zich 20 minuten later moest melden op het politiebureau. Omdat het op zo´n moment totaal onduidelijk is hoe lang het gaat duren, en of hij wel dezelfde dag naar huis mag, moesten de foto´s in die 20 minuten gemaakt worden.

Nadat Anton terug was gevlogen moest hij zijn rolletje opsturen naar een mannetje ergens een uur rijden van Londen. En dan maar wachten tot hij het weer terug stuurt. Doodspannend natuurlijk, maar ook een enorme kick.

En doordat hij analoge foto´s maakt zijn ze nooit helemaal perfect, maar dat vindt hij juist mooi `Op zoek naar de perfectie in de imperfectie`

Anton is met name bekend van zijn popfotografie. Hij is de huisfotograaf van U2 en van Depeche Mode. Voor die laatste band is hij letterlijk beeldbepalend geweest. Hij maakt hun videoclips, podiumlay-out, albumhoezen etc.

Wel denkt hij dat het belang van popfotografie aan het verdwijnen is. Vroeger ging je naar de platenzaak en koos je daar je muziek uit. Tegenwoordig hoef je alleen maar on-line te gaan en op een knop te drukken en je hebt je muziek binnen. Het uiterlijk van de muziek doet er niet meer toe.

Na 29 jaar in Londen gewoond te hebben is hij nu weer terug in Den Haag. Terug op de basis, waar hij, toen hij op kamers ging, 9 maanden boven een bordeel heeft gewoond. Tot groot verdriet van zijn vader. Die heeft er ook voor gezorgd dat hij na die 9 maanden elders in Den Haag kon gaan wonen.

Het interview was eigenlijk veel te snel voorbij, maar er moest ook nog gesigneerd worden. De rij was meteen al behoorlijk lang. Dus wij zijn eerst een lekker bakkie koffie gaan drinken.

Toen we gingen aansluiten in de rij, Iris was al voor ons uitgegaan, bleek dat wij de laatste waren die mochten aansluiten. Pfoe, dat is nog eens geluk hebben.

Eenmaal in de rij kwam een pipo met een camera naar Iris, of ze iets wilde vertellen over waarom ze in de rij stond. Aangezien Iris er echt alleen maar voor Ink stond en niks met Anton heeft verwees ze de pipo naar mij. Dus ik heb braaf mijn woordje gedaan...ben er voor Anton Corbijn, ben fan sinds de Joshua Tree van U2 enz.

Na de hele kookboekafdeling doorgeslingerd te zijn kwam Anton steeds meer in zicht. En dus ook de zenuwen, en het zweet, en de warmte....Ik durfde spontaan niks meer. Heb daarom eerst Ink maar laten gaan. Wat ik uiteindelijk allemaal uitgekraamd heb...geen idee! Maar...ik heb een gesigneerd U2-boek en ik ben met hem op de foto gegaan! Waaaaaaah! Ik stond letterlijk te stuiteren tussen de boeken!

De pipo met de camera kwam ook weer voorbij om te vragen hoe het was geweest. Er kwam nog steeds weinig zinnigs uit bij mij en ik stond letterlijk te shaken, kon mijn handen niet stilhouden. Heel onhandig, want ik moest even de handtekening showen. Die staat er nu dus bibberend op...

Het was echt een geweldige middag waar Ink en ik ons weer even een beetje puber hebben gevoeld. Heerlijk!

De volgende keer weer een `gewoon` boekenfeestje.

Juul