Het waargebeurde overlevingsverhaal van een klein meisje in een Japans krijgsgevangenkamp op Java tijdens de Tweede Wereldoorlog.
"We hadden de hele dag honger, echt de hele tijd, maar we bedelden en scharrelden en pikten wat, en we verzamelden wat vliegen en muizen om net dat levensreddende beetje extra voedsel te bemachtigen. Java, 1942."
De achtjarige Lise leidt een idyllisch leventje. Totdat Java wordt bezet door de Japanners en alle Europeanen gevangen worden gezet. Twee jaar lang verblijft Lise met haar moeder, haar jongere zusje Karin en haar babybroertje Lasse onder de meest erbarmelijke omstandigheden in een Jappenkamp. Lise bedenkt allerlei manieren om haar familie te beschermen en voor uithongering en gruwelijke wreedheden te behoeden. Haar uithoudingsvermogen en haar wil om te overleven blijken sterker dan het sterkste prikkeldraad.
Lise Kristensen werd in 1934 geboren op Java. Na de oorlog studeerde ze in Noorwegen, Duitsland en Engeland, waarna ze begon met schilderen. Haar werk werd in vele landen tentoongesteld. Nu woont Lise met haar echtgenoot in Spanje. Het duurde meer dan vijftig jaar voordat ze haar ervaringen op schrift kon stellen.
'Hartverscheurend portret van het verlies van onschuld van een kind, door de ogen van het kind zelf.' The Observer
'Unieke memoir en waargebeurd overlevingsverhaal van een meisje en haar familie in een jappenkamp. "The Guardian".
Het verhaal: Je wordt meegenomen door het leven van Lissemore. Ze woont in Soerabaja en heeft een onbezorgd en luxe leventje. Langzaam merkt ze dat haar vriendinnetjes uit de buurt verdwijnen, maar waar ze heen zijn wil niemand haar vertellen. Op een dag zijn er opeens allemaal Japanse soldaten en wordt ze uiteindelijk samen met haar moeder, zusje en baby broertje meegenomen naar een kamp. Haar vader was al eerder meegenomen, dus ze hadden tassen klaar staan die later van grote waarde bleken te zijn. Lissemore bedenkt al snel allerlei manieren om het haar en haar familie iets makkelijker te maken en van het broodnodige extra eten te voorzien. Vastberaden en met gevaar voor extreme straffen helpt ze haar moeder,zusje en broertje waar ze kan. Ze overleven allemaal het kamp, maar hebben voor altijd een knauw.
Mijn mening:
De schrijfster schrijft het in de "ik-vorm" als dat ze nog 8 is en in Java woont. Eerst thuis en later in de kampen. Dit is af en toe lastig en iets wat kinderlijk. Het is ook echt een soort vertel-vorm met veel "ik herinner me nog...."
Heel prettig lezen vond ik dat niet en het haalde de emotie een beetje uit het verhaal. Toch wou ik doorlezen want de "jappenkampen" lijken wel een beetje een vergeten stukje tweede wereldoorlog terwijl er toch gruwelijke dingen zijn gebeurd. Die gruwelijkheden komen wel goed naar voren en ik heb daar best naar van gedroomd. Lissemore beschrijft niet alles tot in detail maar je "weet" ze toch. Vooral de ontberingen in het laatste kamp en de angst na de bevrijding voor de plaatselijke bevolking vond ik goed beschreven. De angst om haar moeder. Het schuldgevoel over een niet gedeeld koekje. De jaloezie..... Pakkend geschreven en voelbaar. De nasleep na de oorlog was een beetje langdradig (in mijn ogen) en deed een klein beetje afbreuk aan het boek. Des ondanks geeft het ook wel goed weer hoe stom bureaucratisch alles toch nog werkte en het jaren kon duren voor je dat kreeg waar je recht op had. Ik wil natuurlijk niet teveel weggeven maar ik vond het stuitend om te lezen dat de Japanners tot op de dag van vandaag amper verantwoording hebben genomen voor hun rol in de tweede wereldoorlog. Dáár snap ik dus niets van! Ondanks de schrijfstijl een pakkend verhaal over een dapper meisje dat alleen maar wil dat ze het samen redden. 3 en halve ster
Corina
Geen opmerkingen:
Een reactie posten