Titel: Wat ik nooit eerder heb gezegd
Auteur: Celeste NG
Vertaler: Saskia Peterzon-Kotte
Uitgever: A.W Bruna
222 pagina's
Verschenen: Juni 2015
Recensie door Lydia Buist
Juni 1977. In het universiteitsstadje Middlewood ontdekt de familie Lee dat hun dochter verdwenen is. Een paar dagen later wordt het lichaam van de zestienjarige Lydia uit het meer gevist.
Verteerd door schuldgevoelens slaat haar vader een roekeloze weg in die hem zijn huwelijk kan kosten. Haar moeder Marilyn is gebroken, maar vastbesloten om een dader te vinden - tegen elke prijs. Lydia's broer is er zeker van dat hun getroebleerde buurjongen Jack iets te maken heeft met het drama.
Maar het is de jongste in de familie, Hannah, die wel eens de enige zou kunnen zijn die weet wat er echt gebeurd is.
‘Lydia is dood. Maar dat weten ze nog niet.’ Met deze woorden begint het boek. En dan begint de puzzel. Op het eerste gezicht lijkt het op een familiedrama, het gezin blijft achter met vragen van waarom en hoe, ook ik was nieuwsgierig.
Bij hoofdstuk twee kwam ik er even moeilijk door, toen werd geschreven over het verleden van Lydia’s ouders, over hun jeugd en hun ouders. In begin had ik zoiets ‘moet dat nou?’. Wat heb ik aan deze informatie? Wanneer je verder leest, begrijp je waarom, maar het had van mij wel wat ingekort mogen worden.
De auteur heeft alles gebruikt in dit boek en veel onderwerpen komen in het boek aan bod. Racisme, overspel, haat, geheimen. James, de vader van Lydia, is Chinees en de moeder van Lydia, Amerikaanse. Ze hebben drie kinderen: Nath, lydia en Hannah. James is in zijn jeugd vaak gepest, omdat hij van Chinese afkomst is en hij werd vaak buitengesloten. Hij doet er alles aan om dat te voorkomen bij zijn kinderen. Maar helaas, ook hun kinderen worden buitengesloten. Het is best een heftig verhaal, al vind ik sommige dingen ook wel erg ongeloofwaardig. Ik kan me niet voorstellen dat je op de dag van de begrafenis van je dochter ‘s middags het bed induikt met een ander en je vrouw met twee kinderen thuis achterlaat. Lydia’s moeder zit na deze dramatische gebeurtenis dagen op de kamer van Lydia. Ik wilde soms wel in het boek kruipen en ze door elkaar schudden van ‘hallo waar zijn jullie mee bezig?!? Jullie hebben nog twee kinderen en die hebben jullie ook nodig!’ Vooral had ik het erg te doen met Hannah de jongste, die onzichtbaar lijkt voor de andere familieleden. Tijdens het lezen kreeg ik wel het vermoeden wat er gebeurd is met Lydia. Ik bleef dus ook lezen en wilde het weten.
Het is een goed boek, geen thriller, maar een roman. Een heftig familieverhaal en ik voelde me er soms tijdens het lezen niet echt happy door. Wat kan je je ergeren aan personages, dat heeft de auteur goed gedaan om mij dat gevoel te geven. Het verhaal wordt verteld vanuit de verschillende gezichtspunten van de gezinsleden.
Ik hou de auteur wel in de gaten, ik ben wel benieuwd naar haar tweede boek. Over dit boek, haar debuut, heeft ze zes jaar gedaan, dus ik denk dat ik nog even geduld moet hebben. Ze heeft bewezen dat ze kan schrijven, het is een goed verhaal, maar je moet er van houden.
Het is voor mij geen topper, maar wel een goed boek.
Ik geef dit boek 3 sterren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten