Leesperikelen

Het wonder is geschiedt in Huize Kroon: de minibieb is gearriveerd vanuit Utrecht. Een half jaar geleden zou een collega van mijn vriendin het boekenhuisje maken...al wat er kwam: geen minibieb! Inmiddels waren er al drie grote kartonnen dozen bij mij gevuld met boeken die weg konden. De buurvrouw, met wie ik het project aanging, was ook al flink aan het sparen. Opmerkingen van buurtbewoners dat zij ook boeken wilden aanleveren probeerden we al een beetje af te houden, want er kwam maar geen huisje.

Op 5 juli, de laatste schooldag, zou de docent houtbewerking het echt, serieus beloofd, zwerend op alles wat hem lief was het echt in orde hebben... Nou in Utrecht moeten veel sterfgevallen zijn geweest, want niente nada houten hok.

Een collega vond het zo ontzettend sneu en lullig dat hij op zaterdagochtend het huisje in elkaar zette. Even ophalen in Utrecht en daar stond het op mijn grote tafel. Blij? Ja stuiterend blij zelfs.
Ik heb twee linkerhanden. Ik zaag eerder mijn hand eraf dan een plank doormidden. Verven? Klodders zitten overal. Dus vriendin vond het een beter idee dat zij het project verder ging afmaken. Drie lagen grondverf volgden. Toen het overleg van 'weet je heel heel heel erg zeker dat de kleuren die je noemde er echt op gaan?'

Zie je toch vaak keurig witte met blauwe minibiebjes, wij kozen voor knaloranje en roze. Lekker opvallend in onze keurige buurt met wit geverfde jaren 30 woningen.

Nog twee lagen doorzichtige lak, twee palen de grond in en hij kan bevestigd worden en gevuld. Jullie gaan het horen hoe het de minibieb vergaat. Durven mensen er boeken uit te halen? Loopt het storm? Of staan over een maand nog precies dezelfde boeken er in?
Onze grootste angst is niet of 1 iemand alle boeken meepakt (we hebben nog voor de rest van het jaar genoeg boeken), maar dat we op een dag er in kijken en er alleen maar 50 tinten grijs-exemplaren instaan. Dat iedereen van zijn exemplaren af wilde.

Brenda, sjef, freule

Ik heb een pittig weekje achter de rug met een hoop lastige afspraken die er voor zorgden dat ik heel diep moest nadenken over zaken waar ik helemaal niet over na wilde denken (volgt u het nog?). Ik denk nog steeds na en kom er vast later wel eens op terug. Daarnaast was het weer de week waarin de overlijdensdatum en begraafdatum van mijn vader viel. Zonnebloemen werden neergelegd en een traditioneel aardbeienvlaaitje werd samen gegeten op de ouwe. De liefste pa voor mij ter wereld. Mijn moeder overleed toen ik 18 was en mijn vader een aantal jaren geleden. ik heb geen broers en zussen, dus mijn hele gezin is niet meer bestaand. Soms voelt dat extra leeg. Zeker in deze dagen.
Gelukkig had ik op de dag dat ik bloemen ging leggen op mijn vaders graf een leuke date gepland staan. Twee dames, die helemaal niets van de zwaarte van deze dag wisten en daardoor heerlijke afleiding waren. Freule Amanda nam Brenda vanuit het Zeeuwse mee om eens kennis te maken. Brenda maakt al een poosje deel uit van het team Thrillerlezers, maar we hadden elkaar nog nooit ontmoet. Ik vind altijd dat je eerst iemand de hand moet hebben geschud voor je er ruzie mee kan maken. Bovendien wordt ze opgeleid om ooit haar eigen blog te kunnen starten dus dan moet je eens even samen eten. Op naar La Cubanita en het kwebbelen stond niet stil. Veel te vol belandden we weer aan de thee bij mij thuis. De conclusie kan getrokken worden dat het goed is dat Brenda ook in ons team zit. Goedgekeurd en wel.

Het leesgeweld bij een sjefke van een blog:

Ik had heel stoer het boek Loos van Halina Reijn gepakt. Vriendin zei al: je hebt toch zo'n hekel aan haar. Maar een boek kan daar geheel los van staan.  Zo vind ik Corine Hartman nadat ik haar een paar keer ontmoet heb een totaal niet sympathiek mens, maar haar laatste boek vond ik echt goed en gaf het vier sterren. Dus optimistisch begon ik in Loos. De eerste paar columns bedacht ik mij van hoe open ze daar was, maar het stortte in. Het werd veel, heel veel van hetzelfde en op een gegeven moment dacht ik van nu weet ik het wel. Buurvrouw kwam toevallig binnenlopen. Hoi buuf, al een leuk boek voor het weekend?

Toen begon ik in Huidpijn van de leukste thrillerschrijfster van Nederland. Ik vind het vooral zo goed aan Saskia Noort dat, terwijl zij vele duizenden boeken verkoopt, zo heerlijk gewoon is gebleven. Down to earth. Terwijl zij even makkelijk met zoveel aandacht en hoge verkopen het hoog in de bol zou kunnen krijgen. Soms is het fijn om iemand echt Nederlands gewoon met beide voetjes op de grond te zien blijven staan.
Huidpijn wordt gehyped zoals zelden gedaan wordt. Met grote posters, pagina's in tijdschriften en op tv verschijningen in programma's die zelden over boeken gaan. Ik heb hem ook opgepakt. Het las snel weg, dus voor aan het zwembadje is het oke leesvoer. Al las ik in de Libellegroep dat mensen best wel geschokt waren door het taalgebruik van Noort. Nu ben ik juist helemaal niet zo heel snel geschokt en ben ik ook voorstander voor gewone woorden te gebruiken voor (en nu zeg ik het even heel netjes) de geslachtsdelen. Ik heb jarenlang tijdens de taakstraffen een uur per week seksuele voorlichting gegeven aan groepen en individuele jongeren. Daar ga je niet de ouderwetse termen uit de jaren 60 gebruiken. Iedereen mag dat gerust wel doen, maar mocht je een puber in huis hebben dan zal er niet een heel makkelijk gesprek ontstaan.
We inventariseerden altijd welke woorden ze kenden en welke ze gebruikten. Ik heb mij er gelukkig nooit ongemakkelijk bijgevoeld. Collega's wel die stonden met het schaamrood op de kaken die voorlichting te geven. Geloof me: het werkte niet. Je wordt dan keihard uitgelachen. De collega's verdwenen al snel uit het werkveld.

Ik zou ook lachen als in een boek dat in 2016 uitkomt de ouderwetse termen gebruikt. Maar Karin Belt vertelde bij het zelfde bericht, in diezelfde groep, mensen zich al irriteerden aan het wijndrinken in haar boek of een van de personen die lesbisch is. Volgens mij kan je als schrijver niet overal rekening mee houden.
Ik vroeg Karin hoe ze reageert als mensen wat zeggen over haar onderwerpen?

"Het ligt er een beetje aan. Ik zet bijvoorbeeld wel eens grapjes op mijn Midlifepagina over wijn of vrouwen die drinken. Soms word ik dan op de vingers getikt, of ik wel weet dat vrouwen verslaafd kunnen raken of zo. Ik reageer meestal wel in de trant van: het is grappig bedoeld, het hoort een beetje bij het midlife-thema of zoiets. Ik heb een keer iets weggehaald.
Soms kreeg ik juist ook te horen dat er nog wel wat meer sex en drank in de midlifeclub had gekund, om het allemaal nog sappiger te maken
Wat voor de een te veel is is voor de ander blijkbaar te weinig."

Het maakt mij dus gelijk nieuwsgierig naar haar boek De midlife club. En ik besluit dat het er nu eens van moet gaan komen. Ik wilde hem al veel eerder lezen, maar kwamen altijd recensieboeken tussendoor. Deze zomervakantie gaat hij gelezen worden.
Wat moet ik van mijzelf daarvoor lezen?
Eerst een manuscript die gelukkig vrij lekekr leest en ik heb op twitter aan de baas van de PR -afdelingvan een uitgeverij beloofd een vooruitexemplaar te lezen van Zij die volgen. En ach, er ligt nog steeds meer dan genoeg.
Dus leesweken volgen er nog wel genoeg.

Toedels, tjuus, houdoe, toedeledoki
lees nooit met mate

Have fun
Ink.