Twee aan twee schuiven zijn leerlingen in hun houten bankjes. Terwijl ze kliederen met kroontjespennen, steekt meester Janus nog 'ns zo’n lekkere Schimmelpenninck-sigaar op. En juf Marjan, zij hangt haar baby in de kring even rustig aan haar tiet.
Het lijkt ontzettend lang geleden, maar veel leraren herinneren zich nog precies hoe het er vroeger aan toe ging op school. InMeester Mark graaft door vertellen tientallen onderwijzers in hart en nieren hoe hun beroep in ruim een halve eeuw is veranderd.
Nonnen geven breiles met stug katoenen garen. Wie niet braaf mee doet, verdwijnt tijdelijk in het kolenhok. Door lokalen fladderen zebravinkjes, in koffiekamers dribbelen cavia’s. Het schoolhoofd dat een tv-toestel aanschaft, krijgt een meute vaders op zijn dak: Gaat dat niet te ver?
Het wordt nog veel gekker.
De leerlingen van meester Ter Voorde noemen hem opeens ‘Henkie’. En wie wandelen daar de school binnen: Leesmoeders? Pas op hoor, straks nemen ze de tent over!
Krijtjes worden vervangen door digipennen, werkboekjes wijken voor iPads. En van elke ‘scheet’ die leerlingen laten, wordt een verslag gemaakt. Maar terwijl de meesters afhaken, blijven de juffen hun werk trouw. Want of het nou 1950 is, of 2016: Leerkracht zijn, blijft natuurlijk het mooiste beroep van de wereld.
Meester Mark graaft door staat vol verhalen over vroeger, maar heeft ook een actuele boodschap: Elke generatie leraren kampt met zijn eigen problemen, anno 2016 bijvoorbeeld een hoge werkdruk en bureaucratie. Het verleden leert: Juffen en meesters die doorzetten en voor zichzelf opkomen, hebben verrassend vaak succes.
* Parttime werken was vroeger uit den boze. Tot een aantal vrouwen doorzette en zei: kunnen wij nou écht niet met z’n tweeën voor de klas staan.
* Veel jonge leraren gingen in de – door werkloosheid geteisterde jaren tachtig – als vrijwilliger stencilen, of vloeren vegen om in hemelsnaam iets van ervaring op te doen. En ja, dat hielp uiteindelijk wél om een baan te vinden.
* Een broek dragen in je lokaal, leerlingen in groepjes zetten, in plaats van twee aan twee, of om zoiets alledaags als een kopje koffie vragen: er waren tijden dat je het als onderwijzers niet in je hoofd moest halen.
Toch waren er juffen en meesters die daar vroeg of laat maling aan hadden, deden wat aanvankelijk niet kon of niet mocht… en het onderwijs veranderden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten