Terwijl uitgeverij ‘Das Mag’ en schrijfster Lize Spit niet in de val trapten om ‘Het smelt’ een ‘thriller’ te noemen, maken ze bij ‘Lemniscaat’ in Rotterdam wel die fout met het boek “Gefeliciteerd, Leonard Peacock” van Matthew Quick (‘The Silver Linings Playbook’). De back-cover schreeuwt het uit als een ‘geraffineerde psychologische thriller over het leven en de onmogelijke keuzes waar dat leven je soms voor stelt’. Maar beide boeken hebben wel flink wat gemeen : een getroebleerd hoofdpersonage dat, na een daad te hebben voltrokken, zelfmoord wil plegen, een moeilijke jeugd met verkeerde vrienden heeft doorgebracht, ouders die - in dit geval letterlijk - schitteren door afwezigheid. En - voor ik het vergeet – beide zijn enorm knap geschreven !
In ’t kort : Leonard Peacock wordt vandaag precies 18 jaar. Dat gaat hij vieren door de 4 belangrijkste mensen in zijn leven een geschenk te geven (hijzelf wordt door iedereen over het hoofd gezien), om daarna met een oud nazi-pistool uit WOII van zijn opa, zijn – vroegere – beste vriend Asher Beal, na enkele jaren van ‘rottigheid’, te vermoorden om daarna met hetzelfde wapen zelfmoord te plegen. Hij pakt de 4 geschenken in, scheert zijn haar af en verlaat dan het huis om, voor zich naar school te begeven, bij buurman Walt het eerste pakje te bezorgen.
Net als bij – daar gaan we weer – ‘Het smelt’ zou het jammer zijn meer over de inhoud weer te geven. Leonards vader is ‘een klootzak’ die naar het buitenland is gevlucht voor het gerecht, mama een ‘shit-moeder’ die met haar nieuwe Franse vriend naar New York is vertrokken om er een modehuis te openen. Net als ’dat andere boek’ is het in de ik-vorm geschreven, maar ook vaak van voetnoten voorzien om enige duidelijkheid te werpen op details. Erg knap gevonden : het boek wordt enkele malen ‘onderbroken’ door “Brieven uit de toekomst” die –zowat 20 jaar na datum – aan Leonard zijn gericht. De betekenis daarvan wordt later duidelijk. Eveneens geweldig is de soms voorkomende letterzetting, die lezers van “Het kaartenhuis” (Mark Z. Danielewski) niet onbekend zal voorkomen.
“De mensen die we vader en moeder noemen, zetten ons op de wereld en verzuimen dan om aan onze behoeften te voldoen of ons ook maar één antwoord te verschaffen : uiteindelijk sta je er alleen voor en mag je alles – dank u, mama en papa – zelf uitzoeken.” Lezers die mij al wat kennen, weten dat ik dit uittreksel volledig onderschrijf en ook de gevolgen die het op een persoon kan hebben. Ieder voor zich…helaas niemand voor ons allen. Oorspronkelijk heet het boek “Forgive me, Leonard Peacock”, wat inderdaad een veel betere titel is en de vraag stelt zich natuurlijk : waarom die verandering ?
Ook een belangrijk onderwerp dat wordt aangesneden : kunnen we tegelijkertijd mens én monster zijn ? Hoe weet je 100 % zeker dat je in opdracht van je eigen regering, werkgever of andere “meerdere”, dingen zou doen die indruisen tegen elke vorm van menselijkheid om ’s avonds dan opnieuw een lieve echtgenoot/echtgenote en liefhebbende mama of papa te zijn ?
Besluit : neen, Leonard Peacock is niet bestemd om te logeren in dezelfde kamer van mijn brein waar Aomame en Tengo reeds verblijven. Maar in één van de logeerkamers is het, in gezelschap van onder andere de reeds vermelde Eva, Daniel Juster (‘Skippy tussen de sterren’), Homer Wells (‘De regels van het ciderhuis’) of een jongen in een blauw-gestreepte pyjama, eveneens fijn vertoeven. En dat is – in mijn geval – een groot compliment ! Nog één keertje dan : zwaar aanbevolen…en zeker voor de liefhebbers, zoals ikzelf, van ‘Het smelt’ ! “Gefeliciteerd, Matthew Quick” !!
Paul
Geen opmerkingen:
Een reactie posten