De ouders van de zesjarige
Harriet besluiten te gaan scheiden. Wanneer ze een gesprek opvangt, hoort ze
haar beide ouders zeggen dat ze allebei de voorkeur geven aan het in huis nemen
van haar zus Amelia. Uiteindelijk komt Harriet toch bij haar vader terecht en
vertrekt haar moeder met haar zus naar een andere woonplaats. Harriet mist haar
zus maar het contact tussen de zusjes wordt afgehouden. Wanneer er na twee jaar
eindelijk een ontmoeting plaatsvindt, gebeurt er iets heftigs. De breuk tussen
de zussen is definitief.
Twintig jaar later ontmoet
Harriet Oskar, die als een blok valt voor de mysterieuze en ongrijpbare
Harriet. Hun relatie verloopt stormachtig en samen krijgen ze een dochter:
Yana. Het lukt Oskar echter niet om de extravagante en ongrijpbare Harriet bij
te benen, en wanneer Yana elf is verdwijnt haar moeder van de ene op de andere
dag. Wanneer haar vader jaren later overlijdt, gaat Yana op zoek naar
antwoorden. Wie was haar moeder echt en waarom is ze zo plotseling uit haar
leven verdwenen? En wat heeft de breuk tussen haar moeder en haar zus hiermee
te maken?
Destructieve familierelaties
is blijkbaar een dingetje voor Schulman want ook zijn vorige boek ‘De
overlevenden’ was opgebouwd rondom dit thema. En net als bij dat boek vond ik
het verhaal weer mooi en indrukwekkend maar het blies me niet omver.
Schulman houdt je bij de les
in dit boek. Het hele verhaal is opgehangen aan de treinreis naar Malma, die je
niet één keer doormaakt, maar wel drie keer, in verschillende tijden, en met
verschillende hoofrolspelers. Dit maakt het lezen niet eenvoudig en ik heb
verschillende keren even stil moeten houden bij het lezen om even te
recapituleren om wie het nu ging in de verschillende hoofdstukken. Vooral met
het uit elkaar houden van de moeders en dochters had ik vooral in het eerste
gedeelte van het boek moeite. Ook wordt er regelmatig teruggeblikt op
gebeurtenissen uit het verleden. Doordat ik zo bezig was met alles te plaatsen
had ik vooral aan het begin van het boek minder oog voor de prachtige taal die
Schulman gebruikt. Gelukkig lukte dat gedurende het lezen steeds beter.
Want mooi is het boek zeker.
En omdat tot op het laatst onbekend blijft welke dingen er nu precies gebeurd
zijn, blijft het verhaal intrigeren. De sfeer is ontzettend geladen. Toch miste
ik iets, een bepaalde urgentie in het verhaal. Dat Harriet beschadigd is, dat
is vanaf het begin al voelbaar. Toch moest ik meteen denken aan een ander boek
wat ik eerder dit jaar las: ‘Dat beloof ik’ van Roxanne van Iperen, waarin het
ook om verstoorde familierelaties gaat. Waar ik in dat boek de pijn duidelijk
voelde, bleef dat hier voor mij op de achtergrond.
Qua taal en verhaalopbouw
vond ik dit tweede boek van Alex Schulman dan ook weer prachtig. Maar net als
bij ‘De overlevenden’ miste ik net dat stukje dat het verhaal me bij doet
blijven.
4 inktpotjes
Jolanda
Geen opmerkingen:
Een reactie posten