De boeken van vorig jaar van Fany

 

De boeken die ik het beste vond van 2021 zijn:

Koninklijke magie - Petra Doom

Dit is het derde deel van de urban fantasy trilogie Overstekers en dit laatste deel heeft mij echt betoverd. Ik moest even in de reeks inkomen maar elk boek deed me verlangen naar het volgende. Dit is een bedwelmende reeks. Het einde maakte me een beetje droevig omdat ik nu deze bijzondere wereld moet missen.

 

Als de doden spreken - Mel Hartman

Mel Hartman combineert humor, urban fantasy en originaliteit in deze reeks. Terr en zijn wezens is zo bijzonder, het verhaal leest als een trein en het boek tovert een glimlach op mijn gezicht.

 

Tijl en de Tijdbom - Lara Reims

Dit jeugdboek raakt me enorm door de manier waarop emoties zo mooi beschreven zijn. Tijl en de tijdbom is zo pakkend omdat het zware onderwerpen prachtig verwoordt en aanpakt op een magisch manier die perfect past bij de doelgroep.

 

 

 

Vaarwel Roscoe - Céla van Gastel

Dit boek las ik eerder dit jaar maar soms denk ik er nog aan. Het deed de tranen over mijn wangen stromen en ik heb hier tegelijkertijd echt van genoten. Het is een balsem voor je ziel en geeft lichtpuntjes in donkere dagen.

Het boek wat echt tegenviel:

 

Waarheid- Tom Phillips

Ik las zijn vorige boek en was toen omver geblazen. Ik hoopte opnieuw op dat magnifieke gevoel maar dat is dit amusante boek niet gelukt. Het is niet slecht maar geen topper en ik voelde wat teleurstelling.

Fany

Het lied van Ariane van Petra Doom

 

Wat is de young adult fantasy 'Het lied van Ariane' een magisch muziekstuk dat alle zintuigen bespeelt.

 

Na haar vorige fantasy Overstekers-reeks was ik al geraakt door het prachtige verteltalent van Petra Doom. Zou ik door het eerste deel in haar nieuwe young adult serie omver geblazen worden?

 

Ariane is een meid die zich nergens echt thuis voelt door het voortdurende verhuizen. Haar moeder is een fantastische musicus die leeft voor haar passie. 's Nachts overkomen Ariane dingen die net echt lijken maar waar ze met niemand over durft te praten. Melodieën horen die er niet zijn, dat kan toch niet? Wanneer ze kan starten aan het befaamde muzikale Eurydice denkt Ariane dat dit slechts is door de beroemdheid van haar moeder en niet door wat zij kan. In Parijs maakt ze kennis met een bijzondere groep. Eerst observeert ze deze nieuwsgierig maar later zal ze hen echt leren kennen.

 

Als het jonge meisje getuige is van een rare aanval is dit het begin van het ontdekken van haar echte ik. Haar drang om een knappe onbekende te helpen is immers zo groot dat ze er niet aan kan weerstaan. Wanneer haar hulp nodig is komt ze voor een moeilijke keuze te staan.

Uiteindelijk ontdekt Ariane dat Liederen van Kracht het antwoord zijn op het kwaad.

 

Dit eerste deel uit de serie Kinderen van Orpheus heeft mijn ziel geraakt. Petra Doom verbindt muziek, magie en mythologie in een young adult verhaal waar spanning, emotie en verrassing deel van uitmaakt. Wanneer je denkt dat de puzzelstukjes een geheel vormen komt er toch nog een twist van formaat.

 

Omdat dit het eerste boek is en een nieuwe start, is het vooral de kennismaking met de strijdgroep rond de Liederen van Kracht. Deze jongeren hebben geen eenvoudige taak en hun wereld is symbool voor symfonie maar ook geweld. Beeldend en met oog voor detail neemt de auteur me mee in haar boek rond de mythe van Orpheus en Eurydice.

'Het lied van Ariane' brengt deze op unieke wijze tot leven en introduceert de verschillende karakters. Deze inleiding dompelt me helemaal onder in het aparte en riskante gevecht van het muzikale team. Ariane is de spil waarrond alles draait. Eenmaal in Parijs wordt stilaan duidelijk welke belangrijke taak haar wacht.

 

Petra Van Doom heeft haar liefde voor muziek samengebracht in een partituur waar geen tijd voor een intermezzo is. De kinderen van Orpheus zijn deel van een levensgevaarlijke missie waarbij ieder zijn inbreng en gave telt en samenwerking noodzakelijk is.

 

'Het lied van Ariane' heeft door de aparte schrijfstijl en de heerlijke personages mijn hart beroerd. Omdat het het begin is van een nieuwe reeks is het nodig om dit speciale universum te verduidelijken. Petra doet dit knap door vooral de beleving te tonen van Ariane in haar nieuwe schokkende wereld.

 

Dit boek doet me verlangen naar meer omdat ik weet dat dit slechts de aanloop is naar een unieke plaats waar ik graag veel meer wil van weten. Het einde is alleszins veelbelovend. Het enige dat ik miste tijdens het lezen was de bijbehorende muziek. Gelukkig is Petra erin geslaagd om me de noten te doen voelen in mijn hoofd en hart.

 

'Het lied van Ariane' is een meesterlijke mix van muzikaliteit, fantasy en gevoel. Wanneer komt het vervolg want ik wil nu verder lezen?

 

4 Inktpotjes

Fany

 

 

Gastblog door Petra Doom

 

                                     Over vossen, egels en schrijvers

 

"De vos weet veel dingen, maar de egel weet één groot ding.” Onlangs kwam ik dit zinnetje tegen, een flardje bewaard gebleven tekst van de Griekse dichter Archilochus, van meer dan tweeduizend jaar geleden. Ik las het in een boek over strategisch denken, en twee dagen later kwam het zomaar ineens ook voorbij in een aflevering van DC’s Legends of Tomorrow, de serie die ik toen aan het kijken was.

Ik hou van dat soort beeldspraak, en synchroniciteiten als deze trekken ook altijd mijn aandacht. Terwijl ik de dagen daarna verder las over hoe je (militair) strategen uit de geschiedenis kunt indelen in vossen en egels, begon ik te peinzen over hoe je schrijvers ook zo zou kunnen indelen.

Mensen als vossen, mensen als egels

Het is een wat mysterieus zinnetje, zo op zichzelf, waar je hele essays over zou kunnen schrijven (zoals filosoof Isaiah Berlin deed).

Maar het wordt meestal ongeveer zo geïnterpreteerd dat er twee groepen zijn. Mensen die, net als de egel, gericht zijn op één grote waarheid en daar zelfverzekerd over zijn. En mensen die, net als vossen, vatbaar zijn voor verschillende ideeën. Egels hebben het voordeel van de stabiliteit. Vossen kunnen beter overweg met situaties die inherente tegenstellingen bevatten.

Of (losjes) toegepast in Legends of Tomorrow: degene die het team op dat moment leiding probeerde te geven was een rasechte egel, die wilde dat iedereen zich aan de regels hield, omdat die hun waarde al lang bewezen hadden. Het rommelige team dat zich een weg doorheen de opdracht blunderde, maar veel beter kon improviseren toen de situatie totaal anders bleek dan gedacht, was een troepje vossen.

Schrijven als een vos of als een egel?

Je zou schrijvers natuurlijk kunnen indelen op basis van wat ze schrijven: draait dat rond één centraal thema, of meandert het verhaal onverwacht rond?

Maar, bedacht ik me, het onderscheid vossen / egels is ook goed toe te passen op de manier waarop schrijvers hun verhaal vormgeven. Vaak worden schrijvers opgedeeld in architecten en tuiniers, of planners en ontdekkingsschrijvers. De ene groep (architecten, planners) bedenkt het verhaal vooraf tot in de puntjes, maakt een plan, en gaat dan schrijven. De andere groep (tuiniers, ontdekkingsschrijvers) vindt het verhaal al schrijvende.

Wat mij betreft zou je ze ook vossen en egels kunnen noemen. De egel heeft een duidelijk idee van het doel en weet hoe hij daar moet komen. De vos gooit zich erin, vertrekt met een vaag doel en heeft geen idee hoe hij daar zal komen.

Je zou zo denken dat er met die tuiniers en planners en architecten en ontdekkingsschrijvers al termen genoeg zijn. Moesten we per se nog twee synoniemen hebben? Wel: ja. Ik ben een schrijver, er zijn nooit te veel synoniemen!

Grapje.

Hoewel. Synoniemen betekenen dan wel hetzelfde, maar ik vind ze zelden inwisselbaar. Dat komt omdat woorden een basisbetekenis hebben (zoals ‘esthetisch aangenaam’ voor mooi, knap, prachtig, …) maar ook een tweede laagje waarin een andere associatie verstopt zit (lieflijk, aantrekkelijk, overweldigend). Bij de term ‘tuiniers’ wordt bijvoorbeeld goed zichtbaar dat een schrijver die begint zonder plan later meestal een hoop onkruid zal moeten wieden. ‘Ontdekkingsschrijver’ legt de nadruk op het opwindende van onbekende gebieden.

Wat voor tweede laagje ik zie in de termen vossen en egels, als beschrijvingen voor schrijvers?

Schrijvers als strategen

Het zinnetje over de vos en de egel is weliswaar poëzie, maar Archilochus was in het dagelijkse leven een soldaat. Dus het is niet zo gek dat het citaat in een boek over strategisch denken terechtkwam, geschreven door een hoogleraar aan een militaire school. Eén van de kerngedachten van dat boek is: je moet als strateeg altijd je aspiraties (doelen) en je middelen op elkaar weten af te stemmen.

En dat deed me iets grappigs beseffen. Een boek schrijven wordt vaak vergeleken met het ter wereld brengen van een kind: hoe het eerst een deel van jezelf is, dat groeit, en uiteindelijk met bloed, zweet en tranen op de wereld wordt gezet, waar het tenslotte zelf zijn weg moet gaan vinden.

Maar je zou een boek schrijven ook kunnen zien als een militaire campagne.

Als egel zit al het zware werk in de voorbereiding: erachter komen waar de gouden stad ligt die je wil bevrijden, bepalen hoe je daar zult komen, welke tegenstand je kunt verwachten, welke pleisterplaatsen je onderweg kunt aandoen, etc. Eens je vertrokken bent, gaat het erom je door niets te laten afleiden. Stoorzenders maak je zo snel mogelijk een kopje kleiner. Je leger (het daadwerkelijk schrijvende deel van jezelf, het ideeën leverende deel van jezelf, het deel dat verbanden legt, het deel dat personages vormgeeft, …) weet dat discipline bovenal belangrijk is. Iedereen weet dat er een duidelijke planning is: wie wanneer wél en wanneer niét in actie moet komen.

Als vos is je zware werk niet zozeer om onverwachte zijpaden en tegenpruttelende levensvormen onschadelijk te maken, maar om uit te maken welke daarvan de onverwachte bondgenoten zijn die je naar de gouden stad zullen leiden en welke niet. En je leger? Dat zootje ongeregeld, bedoel je, dat de regels aan zijn laars lapt en halfweg de tocht ineens besluit dat een onderaardse gang graven preciés is wat nu nodig is? Je laat ze maar begaan, omdat ze meestal wel iets voor elkaar krijgen.

En ik?

Tijd om kleur te bekennen. Ben ik een vos of een egel?

Het interessante aan die vraag is dat we natuurlijk geen vossen of egels zijn, maar mensen, die meestal een combinatie van beiden zijn. Toch vindt het gros van de mensen (blijkt uit onderzoek) het niet moeilijk om zichzelf in één van beide groepen in te delen. Zeker als het gaat om de manier waarop ze werken.

Oké, lang genoeg om de hete brij heen gedraaid. Hallo, mijn naam is Petra, mijn innerlijke schrijver is een vos en dat vind ik meestal geweldig, maar heel soms ook niet.

Het betekent namelijk dat ik wel weet waar ik wil zijn (de gouden stad), maar tegelijk geen idee heb hoe ik daar moet komen. Meestal accepteer ik die tegenstelling, omdat die het net leuk maakt. Ik hou van het strooien van zaadjes en kijken wat eruit opkomt. Ik vind het geweldig om te zien welke personages belangrijk worden, hoe die zich ontwikkelen, nieuwe gebieden te ontdekken. Maar soms wil ik tegen mezelf gillen: ‘Waaaaarom kunnen we niet gewoon op voorhand uitzoeken waar we heengaan en een duidelijk plan maken? Dan zaten we hier nu niet vast in het moeras! Jij daar, waarom zijn we hier? Hoe komen we er weer uit? We zijn al veel langer onderweg dan gepland! En iedereen heeft honger.’

Want de grap is, als mens in het dagelijkse leven ben ik best egel-achtig. Ik hou ervan om te weten waar ik aan toe ben en ik ben miss Efficiëntie (‘Als je daarheen gaat om X te doen, haal dan meteen even Y, want dat is er vlakbij! Tijd en energie bespaard!’). Dus soms word ik doodmoe van de vossenstreken van mijn schrijverszelf.

Vossenstreken

Maar dan zegt mijn schrijfleger: ‘Chill. We krijgen het wel voor elkaar. Wat als we…’ En dan laat ik ze maar, en iedereen doet waar hij het best in is, in een onnavolgbare chaos… en dan bereiken we ineens ons doel, dat onderweg misschien wel een dorp van zilver op de maan is geworden, maar alsnog adembenemend is en precies de plek die we moesten hebben. Elke keer weer.

Maar toch, bij het volgend schrijfproject denk ik weer heel even: ‘Zal ik? Dit idee is best duidelijk. Misschien kan ik het op voorhand uitstippelen?’ En ik probeer een egel te zijn en mijn leger zucht en klaagt en sleept zich voort en ziet niet hoe het eerste het beste onnozele brandnetelbosje te doorkruisen (het leger van een ware egel was er allang stekelig doorheen gerold, zonder een centje pijn). En dan gooien we het plan maar weer overboord, draaien ons om en bedenken hoe we in plaats daarvan een oneindig diepe kloof gaan overbruggen.

Moraal van het verhaal?

Hoewel een efficiënte, strategische aanpak als schrijver mij eigenlijk stiekem altijd synoniem leek met een egel-aanpak, blijkt dat helemaal niet waar. Doelen en middelen moeten met elkaar in balans zijn, dicteert gezond strategisch denken. Met andere woorden: heb je een vossenschrijfleger, dan moet je niet proberen om die egeldingen te laten doen.

Dus als je me wil excuseren: ik ga weer eens achter het witte puntje op die rode staart aanrennen. En ervan genieten!

Petra Doom (°1980) groeide op aan de Belgische kust en studeerde kunst- en cultuurwetenschappen. Ze las als kind al alles dat los en vast zat, maar werd pas echt boekengek toen ze fantasy ontdekte. Haar debuut 'Overstekers' draait rond Mirabel: zij bemiddelt tussen mensen en magische wezens. Inmiddels zijn alle drie de delen bij Hamley Books verschenen.

Deel 3 van de Overstekers van petra Doom

 

Wat is 'Koninklijke magie' een heerlijk duister en betoverend einde van de originele urban fantasy-reeks Overstekers.

 

Petra Doom heeft stilaan mijn hart gestolen met deze aparte serie. Het eerste deel 'Een kracht ontwaakt' gaf me al een fascinerende kijk op de Overstekers wereld. Het vervolg ‘De schaduw van de sha' kon ik al niet meer neerleggen, maar wat heb ik meegeleefd met de finale 'Koninklijke magie'.

 

In dit laatste deel komen alle kleine details en puzzelstukjes uit de eerste twee boeken samen tot een verrassend geheel en man wat is dit boek waanzinnig goed.

 

Mirabel, de bijzondere Oversteker, haar dromen moeten wachten wanneer ze opnieuw geconfronteerd wordt met de harde realiteit. Wanneer een Portaal in de mensenwereld vernietigd wordt, moet ze de Aarde verlaten om uit te zoeken wat er aan de hand is. Op Aeterna ontdekt ze dat ook het Achtste Portaal scheuren vertoont, wat een ramp is omdat dit voor een nieuwe oorlog kan zorgen met de daimonen. Wanneer ze aankomt aan het koninklijk hof ziet ze dat haar schijnbaar onsterfelijke moeder vrijwillig haar troon heeft afgestaan. Deze passieve houding van de koningin is ongezien en ze blijft verbijsterd achter.

 

Mirabel gaat samen met haar ongewone team op zoek naar antwoorden. Lang twijfelde ze aan zichzelf en dacht ze niet te voldoen aan de verwachtingen van het Paleis. Ze denkt immers dat ze te gewoon is omdat ze volgens haar geen speciale talenten bezit. Toch kan ze niet anders dan nu de confrontatie met haar aparte familie aangaan.

 

Als tussenpersoon voor andere Overstekers heeft ze gelukkig al wat ervaring met benarde situaties en ze gebruikt al haar kennis en connecties om op zoek te gaan naar de waarheid.

 

'Koninklijke magie' gaat net zoals de vorige boeken over macht, je lot en je eigen wensen verwezenlijken. Naast angst voor het onbekende en de kracht van magie toont het hoe belangrijk vertrouwen in elkaar is. De akelige gebeurtenissen dwingen iedereen nu om een keuze te maken. Deze beslissing brengt vrienden maar soms ook oude vijanden dichter bij elkaar. Samen bestrijden ze het kwaad.

 

Dit fantasy verhaal zit vol actie en emotie. Petra Doom begint met een fascinerende proloog en bouwt de spanning op totdat deze in een spectaculaire finale explodeert. Op het einde is er nog een epiloog die mij deed verlangen naar nog meer innemende verhalen. 

 

Petra Doom heeft me op een schitterende manier doen voelen waarom duister en licht in dit universum naast elkaar bestaan. De verschillende personages hun werelden en motieven werden tastbaar en ik weet nu waarom deze wezens zijn zoals ze zijn.

 

Soms was ik verbaasd, droevig of zelfs kwaad tijdens het lezen van bepaalde scènes. Ik vond het ook erg leuk om niet te kunnen voorspellen hoe deze trilogie ging eindigen.

 

Hoewel de klepper 'Koninklijke magie' een verbluffend mooi einde is van deze reeks, hoop ik om ooit nog opnieuw te kunnen verdwalen in deze wereld. 

 

Naast de intrigerende Mirabel is Ronban het heerlijk complexe en raadselachtige schepsel mijn favoriet in deze reeks.

Misschien dat er ooit nog een spin-off kan komen van hem?

 

Het duurde een tijdje voordat ik echt volledig in de ban was van deze fantastische boeken maar het is duidelijk dat ik echt verliefd geworden ben op de bijzondere wezens, de originele locaties achter de Portalen en de spannende avonturen.

 

Met een tevreden gevoel sla ik dit boek dicht maar ik pink toch ook een traantje weg omdat ik nu echt afscheid moet nemen.

 

'Koninklijke magie'  heeft me dus wel degelijk omver geblazen.

 

Ik hou van anders dan anders en met deze urban fantasy reeks heeft Petra Doom een unieke beleving gecreëerd.

 

 

4,5 inktpotjes

Door Fany

 

In gesprek met Petra Doom

 

Petra Doom (1980) groeide op aan zee en vindt het nog steeds erg leuk hier te vertoeven. Ondertussen woont ze in het Gentse ommeland in een huis vol boeken waar ze ook graag haar favoriete theetjes drinkt en ze zelf weleens iets lekker tevoorschijn tovert. Lezen en schrijven is haar passie en creatief bezig zijn of gezelschapsspelletjes spelen is ook iets waarvoor Petra graag tijd maakt.

 

Haar debuut 'Een kracht ontwaakt' werd in 2018 genomineerd voor de Hebban SF & Fantasy Award. Dit eerste boek was het begin van de Overstekers serie. Het tweede deel 'De schaduw van de sha' is het tweede deel in deze urban fantasy reeks. Ondertussen is haar afsluiter 'Koninklijke magie' verschenen bij Hamley Books en we mogen ons dit jaar nog verheugen op haar debuut als young adult auteur met 'Kinderen van Orpheus' bij dezelfde uitgeverij.

 

Ik weet dat je 'Een kracht ontwaakt' schreef omdat het je fascineert dat er misschien wel meer is. Wil dit zeggen dat je gelooft dat magie bestaat? Dat er andere werelden dan de onze zijn? De mens niet het enige wezen is?

 

Ik ben een vrij down-to-earth persoon, maar ik geloof zeker dat er meer is dan wat we kunnen zien, of de wetenschap (nu al) kan verklaren. Alleen al het placebo-effect is iets fascinerends, mensen zijn tot veel meer in staat dan ze denken. De kracht van intuïtie is nog zoiets, dat kun je zweverige onzin noemen, maar hoe vaak handelen mensen niet op basis van een gevoel dat ze niet helemaal kunnen verklaren… en hebben ze achteraf bezien gelijk?

Als tiener heb ik daarnaast een poosje boeken over deeltjes fysica, de snaartheorie etc. verslonden. Eens je hebt geprobeerd om je een hyperkubus voor te stellen, of een wezen dat in vier dimensies leeft en dus vanuit het niets zou kunnen verschijnen, en gepeinsd hebt over de mogelijkheid dat er 6 extra dimensies zijn die zijn ‘opgerold’… dan wordt de grens tussen wetenschap en magie dun.

 

Als er andere creaturen zijn, hoe stel jij je deze dan voor? Hoe zien ze eruit, wat doen ze, waar houden ze van, hoe leven ze?

 

Zoals je op basis van Overstekers waarschijnlijk al kunt raden: het idee dat wezens die in mythologische verhalen terechtkomen misschien wel echt zijn, maar verborgen onder de mensen kunnen leven omdat ze ook wel op hen lijken, intrigeert mij al heel lang. Toen ik me voorstelde hoe hun leven er dan zou uitzien… tja, toen liep dat dus uit op drie boeken!

 

Als kind was je al gek op mythen en sagen en je bent nieuwsgierig naar waarom we bepaald gedrag vertonen en hoe we samenleven. Mythen en legendes vertonen ook gelijkenissen en sommige eigenschappen komen meermaals voor. Welke zie jij als gemeenschappelijk?

 

Heb je even een paar uur? ;-)

Een of andere vorm van gedaantewisselaar, bijvoorbeeld, komt in heel veel culturen voor. Ons woord voor weerwolf heeft Germaanse wortels, maar mensen die veranderen in wolven komen ook voor in Griekse en Romeinse mythen. In Zuid-Amerikaanse mythen komen wezens voor die wisselen tussen de gedaante van een mens en die van een jaguar. Somalië kent verhalen over hyenegedaantewisselaars, in Korea, China en Japan zijn het vossen…

Zo’n rijtje kun je voor best veel wezens of eigenschappen maken: draken komen in veel culturen voor, hetzelfde geldt voor wezens met vleugels, of wezens die een bepaalde band met vuur hebben…

 

Waarom Lannoo als uitgever vroeger? De link naar Hamley Books nu is duidelijk maar waarom die keuze in het verleden? Hoe heb je Lannoo overtuigd om je debuut 'Een kracht ontwaakt' uit te geven?

 

Op het moment dat ik mijn debuut geschreven had waren er maar een paar uitgeverijen die fantasy uitgaven (Hamley bestond bijvoorbeeld nog niet). Van dat paar richt het merendeel zich dan ook nog op vertaalde Engelstalige fictie. Lannoo kende ik van hun prachtige prentenboeken en een paar jeugdseries met duidelijke fantasyelementen, en ik heb het dus toch gewaagd om hen aan te schrijven. En dan, ja… wat overtuigt iemand om te blijven doorlezen na de eerste paar regels en je manuscript niet op de hoop ‘afgekeurd’ te gooien? De uitgever maakte meteen een klik met mijn schrijfstijl en mijn personages, vertelde hij later, en daar kan ik natuurlijk alleen maar blij om zijn.

 

Klopt het dat de Overstekers serie eerst uit meer dan drie delen ging bestaan en waarom dan uiteindelijk toch gekozen voor drie?

 

Ik ben van nature een ontdekkingsschrijver: ik bedenk niet alles vooraf, heb alleen een paar doelen voor ogen, maar laat me verder meenemen door mijn personages. Ik hecht me enorm aan hen, en als het aan mij lag, dan zou ik heel lang kunnen doorgaan. Uitgevers plaatsen daar al snel nuchtere kanttekeneningen bij, zoals bijvoorbeeld het feit dat lezers tegenwoordig (uitzonderingen daar gelaten) niet zo houden van lange series. Dus ik heb tussen deel 2 en deel 3 mijn ideeën eens goed bekeken en me afgevraagd: hoeveel ruimte heb ik op zijn minst nodig om dit verhaal goéd te kunnen afronden? En dat bleek met één (dik, haha) boek mooi te kunnen.

 

Heb je de titels van de boeken zelf bedacht?

 

Ik vind titels erg moeilijk! Veel auteurs, want ja, hoe vat je een heel boek in een paar woorden, help? De serietitel had ik al vrij vroeg en die vond iedereen ook meteen een voltreffer. Maar de deeltitels waren lastiger.

Terwijl ik schreef was voor deel 1 de werktitel tijdenlang gewoon ‘Mirabel’ (naar het hoofdpersonage). Pas toen ik wilde gaan insturen naar uitgeverijen ging ik eens goed nadenken over een titel, die het niet is geworden. We hebben er toen lang over gebrainstormd, en ‘Een kracht ontwaakt’ was uiteindelijk een ingeving van mijn toenmalige redactrice.

Voor deel 2 hadden we eerst een titel bedacht die daarbij paste (‘De tol van macht’), maar daar was ik niet helemaal tevreden mee. Terwijl ik het manuscript na een redactieronde zat te herwerken zag ik de woorden van ‘De schaduw van de sha’ ineens ergens op een bladzijde staan en ik dacht ‘Ja! Dat is het.’

De titel van deel 3 was een idee van mijn man. De woorden komen al ergens in deel 1 een keer heel onopvallend voor en hij had meteen iets van: ‘Dat is de titel van je slotdeel.’

 

Hoe zijn de covers bij Lannoo tot stand gekomen? Voor Koninklijke magie bij Hamley Books las ik dat je mee bij het proces betrokken bent en heel veel elementen hebt bijgedragen. De kleurrijke cover is ook de perfecte afsluiter maar als het deze niet zou zijn had je dan nog een plan B en waarom?

 

Bij Lannoo mocht ik telkens een moodboard aanleveren en op basis daarvan is de vormgever aan de slag gegaan en hebben we nog gebrainstormd over eventuele verbeteringen. Op deel 1 is op die manier bijvoorbeeld het stadsgezicht erbij gekomen, dat ik suggereerde omdat ik de urban vibe miste.

 

Voor deel 3 wilden we aansluiten bij de eerste delen, maar met een sterkere magische sfeer. Ik vind dat de vormgeefster topwerk heeft afgeleverd! Omdat we die link zeker wilden behouden was er dus niet echt een plan B. We hebben vooral wat zitten spelen met diverse vrouwenfiguren, poorten en de beelden daarin, om zo goed mogelijk aan te sluiten bij wat er in dit deel gebeurt.

 

Je creëert je verhalen rond je personage. Was Mirabel dan de eerste die je binnenviel? Of wie was het?

 

Dat heb ik al een beetje verklapt met mijn werktitel voor deel 1 denk ik. :-) Mirabel was inderdaad het personage dat het verhaal van Overstekers bij mij heeft gebracht. Ze schoot mijn hoofd binnen: een jonge vrouw die haar familie, haar thuis én haar magische wereld had verlaten en daar liefst niet meer aan herinnerd wilde worden… maar wel te pas en te onpas door mythologische wezens om hulp werd gevraagd, en ook geen nee tegen hen kon zeggen.

 

Hoe ben je op de namen van de personages gekomen?

 

Namen zijn net als personages belangrijk voor mij. Ze moeten goed klinken en goed voelen. Er zijn twee manieren waarop mijn personages een naam kunnen krijgen.

 

Optie 1: ze brengen hun naam zelf mee. Zodra ik het personage bedenk heeft het een naam. Dat was bijvoorbeeld bij Mirabel zo. In mijn eerste hoofdstukken was dat naar mijn idee een ‘voorlopige’ naam. Ik had toen nog niet veel schrijfervaring en wist toen nog niet zo goed hoe het werkte: mijn personages laten zich hun naam niet zomaar weer afpakken.

 

Optie 2: ik zie het personage vaag voor me en ik moet het met een naam dichterbij roepen als het ware.

Dan ga ik spelen met namen die ik ken, en vooral ook met betekenissen van namen en andere woorden.

Worldbuilding speelt ook een rol: de kerberiden, die bijna een soort krijgersklasse zijn, hebben bijvoorbeeld allemaal vrij gelijkklinkende namen, in een bijna militaristische orde. Daarnaast zijn in Overstekers bepaalde niet-menselijke wezens al generaties in de mensenwereld, en met name in bepaalde delen van de wereld. Hun wens om te integreren heeft dan ook hun naamgeving beïnvloed (en vice versa, hun aanwezigheid de taal en cultuur om hen heen). Op die manier is bijvoorbeeld Ris – Aristokles – als faun die in de mensenwereld is geboren aan zijn Grieks klinkende naam gekomen.

 

Nu bij deel drie durf ik eindelijk te zeggen dat ik Ronban een geweldig karakter vind. Waarop heb je dit magische wezen gebaseerd? De schakering tussen licht en donker vind ik schitterend gedaan. Ik blijf nog steeds hopen dat hij vervloekt is en dat deze betovering verdwijnt. Als ik het laatste deel uit heb, zal ik het hopelijk weten want dit fascineert me mateloos.

 

Dat is geweldig om te horen, want hij is ook absoluut een van mijn eigen favoriete personages. Hij is een daimon, een wezen dat ontstaan is uit mijn liefde voor de achtergrond van woorden en begrippen. Wij kennen ‘demonen’ als duistere wezens, maar het oorspronkelijke Griekse woord is eigenlijk een begrip dat werd gebruikt voor een goede geleidgeest, een wezen dat iemand inspireerde.

Tegenstellingen die elkaar raken fascineren mij altijd, en tegenstellingen binnen één woord? Onweerstaanbaar. Mijn brein blijft daar dan mee bezig en voegt er puzzelstukjes aan toe: verhalen als Faust, het gegeven van deals met de duivel maken, gevaarlijke geschenken, verhalen over demonen oproepen en de dreigende vraag wie op zo’n moment eigenlijk de macht heeft…

Meestal is het degene die de deal sluit die de hoofdrol speelt in zo’n verhaal. Toen ik met Overstekers bezig was, zag ik Ronban ook eerst vooral door de ogen van Mirabel, maar het werd me meteen duidelijk dat hij ook een verhaal van zichzelf had…

 

Zijn er bepaalde scènes die gesneuveld zijn in je boeken waarvan je denkt, deze hadden er eigenlijk toch in moeten blijven staan?

 

Leuke vraag! Als ik erop terugkijk dan weet ik wel dat bijna alles wat ik geschrapt heb er niet per se hoefde te staan, en het verhaal vertraagd zou hebben. Maar dat wil niet zeggen dat sommige stukjes niet pijnlijk waren om te schrappen.

In deel 2 is er bijvoorbeeld op het einde een stukje (oei, oppassen dat ik niet spoiler) waarin iemand Mirabel iets teruggeeft. Dat wordt nu in twee zinnen verteld, maar was oorspronkelijk een scène. Eén van mijn proeflezers heeft me daarover ook verteld dat ze het heel jammer vindt dat die verdwenen is.

 

Wat is je favoriete hoofdstuk uit heel de serie?

 

Dat is een moeilijke zeg! Ik heb veel favoriete stukjes, maar om me nu even tot deel 3 te beperken: hoofdstuk 36-37 behoren absoluut tot mijn top 3.

 

Petra, je geeft creatieve workshops over mythen, sagen en sprookjes en hun betekenis nu.

Welke workshop staat nog op je verlanglijstje om te geven?

Ik zag ook dat je zelf ook graag bijleert dus welke workshop zou je zelf nog graag volgen?

Hoe verloopt dit nu in deze tijd? Online of…?

 

Het is al een poosje geleden dat ik nog een workshop heb gegeven. Maar er staan er inderdaad nog een hele resem op mijn verlanglijstje! Waar ik nu spontaan aan denk – die stond dus nog niet eens op de lijst, al weet ik niet hoe dat kan – is de mythe van Orpheus. Die dient als achtergrond voor de nieuwe boekenserie waar ik mee bezig ben, en zit ook bomvol interessante symbolische elementen.

 

Grappig genoeg volg ik zelf niet zo vaak workshops, ik ben een echte solo-student. Zo heb ik begin vorig jaar de online MOOC-cursus ‘Discovering Greek & Roman Cities’ gevolgd, over de rol van steden in de oudheid, machtig interessant.

Voor de toekomst… Tijdens mijn studie heb ik ook verschillende filosofievakken gehad, ik zou me graag nog eens wat dieper in het werk van bepaalde filosfen verdiepen. Als het op echte workshops aankomt: ik werkte altijd graag met klei maar heb er nooit les in gehad. Een workshop boetseren lijkt me wel eens leuk!

 

Zie je ook positieve dingen gebeuren in deze nare tijd?

Wat mis je als auteur en privé?

 

Ja, voor mij zijn er zeker ook positieve punten. Ik ben een introvert en dat betekende dat al dat ‘nergens heen mogen, thuis moeten blijven’ eigenlijk wel een verademing was. Aanvankelijk voelde ik me daar een beetje schuldig om – hoe kon ik daar nu van genieten, terwijl zoveel mensen het moeilijk hadden? Uiteindelijk besloot ik om er maar gewoon dankbaar om te zijn, er was/is al ellende genoeg zonder je slecht te gaan voelen over zilveren randjes aan onweerswolken.

Ik mis natuurlijk wel dingen. Close vriendinnen verlies je niet doordat gesprekken zich naar Whatsapp verplaatsen, maar het is moeilijker om gewoon even in stilte samen te ‘zijn’ als iemand het moeilijk heeft, om van een knuffel nog maar te zwijgen.

Als auteur staan de fantasyfestivals, signeersessies en het bijhorende contact met lezers hoog op de lijst.

 

De kracht van taal kan heel veel bereiken of vernietigen. Is er een boodschap die jij nu zou willen delen in deze rare tijd?

 

Daar heb je zeker gelijk in. Als je elkaar niet live kunt zien is taal iets nog krachtigers, het zorgt ervoor dat je toch nog even dichtbij kunt zijn, of iemand iets kunt geven. Met geschreven communicatie moet je soms wat meer inlevingsvermogen opbrengen, omdat je alleen de woorden krijgt en niet de toon van de muziek. Context is alles dus als iets raar aankomt, is het een goed idee om er eerst vanuit te gaan dat je die misschien mist. Dat is natuurlijk ook één van de grote thema’s in Overstekers…

 

Maar als er één boodschap is die ik mag delen… dan zou ik toch van de andere kant willen vertrekken.

Ik kreeg vanmorgen namelijk toevallig een berichtje van een lezeres: dat ze hoopte dat ik het niet vervelend vond dat ze mij even persoonlijk wilde zeggen hoe ze had genoten van Overstekers, dat de boeken haar helemaal had meegenomen en dat ze het zo jammer vond dat de serie nu echt afgelopen was. Mijn dag begon met een gigantische glimlach op mijn gezicht en kon niet meer stuk.

Dus nee, natuurlijk vond ik dat niet vervelend! Het gekke is: ik weet hoe leuk het is om zoiets te horen en toch voel ik diezelfde schroom om zoiets tegen een ander die ik niet (goed) ken te zeggen.

Ik denk dat we zeker in deze tijden allemaal wat extra positiviteit kunnen gebruiken, dus ik zou zeggen: hou positieve gedachtes niet voor je. Je ziet het misschien niet altijd, maar het heeft altijd een verderdragend effect dan je denkt!

 

Je studeerde Kunst en cultuurwetenschappen. Had je nog een andere keuze toen als het die niet geworden zou zijn of was je dadelijk zeker van je keuze?

 

Psychologie was een hele sterke tweede mogelijkheid, ik heb lang geaarzeld tussen die twee. Daarnaast was een talenstudie ook zeker een optie geweest.

 

Je leeft voor woorden en toch duurde het een tijd voor ze op papier kwamen. Heb je misschien ooit een manuscript ingestuurd dat niet gepubliceerd werd?

 

Ik ben eerder wel aan boeken begonnen, maar had, op welgeteld één kortverhaal na, nooit iets afgerond. Pas met Overstekers had ik iets dat ik naar mijn gevoel absoluut moest afmaken, en waarover ik me – na heel, heel veel aanmoediging van mijn omgeving – zeker genoeg voelde om het in te sturen.

 

Ben je een tikkeltje onzeker of perfectionistisch?

 

Tot niet zo lang geleden had ik het begrip perfectionisme nooit betrokken op mezelf. Ik hou bijvoorbeeld van bakken, maar ik ben niet zo iemand van de spiegelgadde glazuurlaagjes en ‘leg er een liniaal naast’.

Het is pas door serieus met schrijven bezig te zijn dat ik me bewust ben geworden van mijn perfectionisme. Ik heb geen rust voor ik er zeker van ben dat alle puzzelstukjes kloppen, elke motivatie logisch is, de emotie overal goed zit, … daar lig ik in bepaalde fases echt wakker van, omdat alle onderdelen maar in mijn hoofd blijven malen. En ik ben daarbij heel kritisch: ik gebruik nooit zomaar mijn eerste idee (ook al wordt dat het soms uiteindelijk wel, omdat het toch het beste was).

Op microniveau is het al even erg: in mijn zinnen wil ik geen woord te veel, woorden die herhaald worden wil ik niet, personages moeten klinken als zichzelf, en elk woord moet ook het juiste woord zijn. Dat laatste gaat tijdens het schrijven vanzelf, maar zorgt soms voor ellenlang gepeins als een redacteur een woord wil aanpassen. (Nee, vliegensvlug is niet hetzelfde als watervlug!)

 

Hoe beslis je om te zeggen het boek is nu af, luister je dan naar anderen of beslis je dit vanuit je buikgevoel?

 

Een combinatie van beide. Op een gegeven moment voel ik dat ik een soort eindpunt bereikt heb. Dan gaat het boek naar proeflezers en negeer ik het zelf een tijdje. Daarna ga ik met frisse blik herwerken tot ik weet dat ik het niet beter kan maken… en laat ik nieuwe proeflezers lezen. Wanneer die er alleen nog details uithalen, weet ik dat het goed zit.

Zelf kan ik eigenlijk eindeloos ideeën blijven krijgen voor een boek, maar rationeel gezien weet ik dat je op een gegeven moment alleen nog gaat veranderen, niet per se verbeteren.

 

Hoe ga je om met kritiek of complimentjes?

 

Respectvolle kritiek is nuttig, dus daar probeer ik altijd van te leren. Ik ben mijn eigen grootste criticus, dus ik ben gewend om streng naar mijn eigen werk te kijken.

Dat gezegd zijnde: mijn innerlijke schrijver kan niet schrijven als mijn inerlijke criticus/redacteur meekijkt. Dan raak ik mijn gevoel voor het verhaal kwijt. Dus in mijn schrijfmodus-maanden, wanneer ik de eerste versie van een boek aan het schrijven ben, sluit ik mijn innerlijke redacteur op in een kast, samen met kritische opmerkingen van anderen. Die mogen er in de volgende fase pas weer bij.

 

Complimentjes… ik ben echt zo’n blozende stotteraar als iemand mij een complimentje geeft. Ik verwacht het namelijk nooit. Stukje bij beetje probeer ik mezelf aan te leren om iemand gewoon te bedanken. Complimentjes voor mijn schrijfwerk zijn makkelijker in die zin dat ze ook voelen als mooie woorden over mijn personages, dus daar kan mijn innerlijke schrijver wat onbevangener over stralen (ja, ik weet dat ik onderhand klink alsof ik een gespleten persoonlijkheid heb ;-) ).

 

Loslaten van je verhalen is blijkbaar niet eenvoudig. Ik kan me dit heel goed voorstellen omdat je misschien een stuk van je personage bent tijdens het schrijven. Hoe doe je dit toch?

 

Ik heb er nog niet één goede manier voor gevonden, om eerlijk te zijn. Een boek waar ik aan werk kan mij helemaal beheersen, zeker in de eindfase. Dat was met Koninklijke magie (drie)dubbel zo erg. Het helpt om wat hele andere dingen te gaan doen, zo concreet mogelijk: naar buiten gaan, in de natuur zijn, iets bakken, verwaarloosde huishoudklussen doen, weer echte gesprekken met mensen voeren in plaats van de helft van de tijd ergens anders te zijn en in de leegte te staren…

 

Naast het schrijven van korte verhalen en je trilogie schreef je vroeger gedichten. Doe je dit nog steeds en geen plannen om daar ooit iets mee te doen?

 

Gedichten schrijf ik momenteel nog maar zelden, alleen als het in een verhaal te pas komt (zoals onlangs een liedtekst voor mijn kortverhaal Het Winterpaleis). Wel is er momenteel een dichtbundeltje in de maak dat in maart verschijnt als deel van een groter project: De 366^ste dag (boek, cd, dichtbundel).

 

Je leest zelf ook heel veel van fantasy en kinderverhalen tot chicklit en soms een historische roman. Zijn dit genres die je je jezelf ook ziet schrijven of blijf je liever bij het lezen van deze?

 

Soms denk ik er wel eens over na, ja! Ik houd enorm van het fantasygenre, dus ik denk dat dat altijd mijn belangrijkste focus zal blijven… en het is ook wel fijn om genres te hebben waar ik alleen als lezer van geniet. Maar mijn romantische kantje heb ik al wel eens een uitlaatklep gegeven: onder het pseudoniem Laura Van Dyck bracht ik vorig jaar een chicklit uit.

 

Sophie Kinsella is één van jouw favoriete auteurs en dat is bij mij net zo. Kan je zeggen waarom zij je favoriet is en zijn er misschien nog andere pareltjes in dit genre?

 

Haar gevoel voor humor! Ik vind het heerlijk als een boek me hardop kan laten lachen en daar slaagt zij keer op keer in. Ze zet haar personages ook zo intens menselijk neer dat je je keihard inleeft, hoe anders ze ook zijn. Ik hou bijvoorbeeld niet eens van shoppen, maar ik heb intens genoten van haar Shopaholic-serie. De boeken zijn luchtig, maar er klinken toch mooie dingen in door: mededogen, zelfkennis, groei, jezelf krediet durven geven, het onvoorwaardelijke van liefde.

Ik vind haar eigenlijk vrij uniek in het genre. Als ik verderdenk op de humor, dan heb ik onlangs erg genoten van een chicklit van eigen bodem, van Vanessa Gerrits: Leef, lach, loch. Mag er ook een vleugje fantasy bij, dan is de Parasol Protectorate-serie van Gail Carriger een aanrader: romantiek, droge Britse humor, vampiers en weerwolven.

 

Welk genre lees je niet maar wil je nog wel ontdekken en is er een genre dat je niet graag leest?

 

Phoe, ik kan even geen genre bedenken dat ik nog nooit heb geprobeerd… ik heb denk ik alles ooit wel een kans gegeven. Ik hou absoluut niet van horror en bloederige seriemoordenaarthrillers. Oorlogsromans zijn ook niet mijn ding en waargebeurde verhalen maar heel, héél zelden.

 

Hoe bewaar jij het overzicht in je boekenkast? Als bookaholic kamp ik met plaatsgebrek en ik vraag me af of jij een goede tip hebt voor mij? Ik kan ook geen boeken wegdoen. Heb jij dit ook? Hoe pak je dit dan aan?

 

Als je ooit de ultieme tip krijgt, laat het mij weten! Ik heb exact hetzelfde probleem dat ik momenteel ‘oplos’ door achter de rijen boeken in mijn kast een tweede rij te zetten. Om de paar jaar probeer ik mezelf ervan te overtuigen om eens flink te snoeien. Dan haal ik er hoogstens een dubbel exemplaar uit dat ik met trillende vingers in de doos voor de Kringwinkel doe en prop ik wat andere boeken in een doos die op zolder belandt.

 

Lees je ook e- books en luister je ook wel eens naar boeken of blijf je bij het vertrouwde papieren exemplaar?

 

Na lang koppig tegenstand bieden heb ik de e-books dan toch mondjesmaat binngenlaten. Sommige boeken zijn alleen als e-book beschikbaar en gezien de staat van mijn boekenkasten (zie hierboven) is dat misschien maar beter ook. Luisterboeken vind ik heerlijk tijdens lange autoritten in mijn eentje, of tijdens vervelende huishoudelijke taakjes.

 

Naast lezen en schrijven hou je erg van gezelschapsspelen en fantasy evenementen. Wat is je favoriete kledij om naar Elftopia te gaan bijvoorbeeld?

 

Ik denk dan toch mijn laatste creatie. Mijn man en ik hebben onze kostuums gebaseerd op de sun elves en moon elves in een van de edities van Dungeons & Dragons (een coöperatief gezelschapsspel).

 

Heb je een favoriet gezelschapsspel en waarom?

 

Dat wisselt wel eens. Bepaalde spellen speel ik heel lang, maar ken je op een gegeven moment gewoon té goed, dan is het tijd voor iets nieuws. Het kaartspel van de Kolonisten van Catan heb ik jaren heel graag gespeeld, maar nu al een poos niet meer. Twee van onze laatste aanwinsten die successen waren zijn Gingerbread House en Villainous.

 

Je bakt ook graag en ik vroeg me af of we ooit een bakboek kunnen verwachten. Ga je dan voor gezond of lekker sweet of een mix van beide?

 

Dat lijkt me heel leuk om te doen! En dan liefst met een combinatie van beide, want zo bak ik ook.

 

 

Ik las dat je dit jaar een young adult 'Kinderen van Orpheus' uitbrengt.

Is er nu ook een idee van waaruit dit boek ontstaan is?

Wordt dit een standalone of mag ik me verheugen op meer delen?

 

Klopt, voorzien voor najaar 2021. Het wordt het eerste deel van een nieuwe trilogie (ik kon het toch echt niet laten). Het achtergrondidee is de legende van Orpheus, de mythische bard die met zijn muziek rotsen in beweging kon brengen, wilde dieren kalmeerde en bijna zijn geliefde uit de onderwereld had weten te redden.

In de serie is zijn magie opgesplitst geraakt in delen, en zijn er mensen die geboren worden met zo’n deeltje van Orpheus’ magie. Zij zetten een oude strijd tegen een duistere kracht verder.

 

Het verhaal gaat opnieuw over mythologie met nu een connectie met muziek, was dat een bewuste keuze of is het gewoon zo gegroeid tijdens je schrijfproces?

 

Muziek is belangrijk voor mij, ik ben ook opgegroeid in een heel muzikaal huishouden. Als ik naar mijn andere boeken en verhalen kijk, dan zie ik dat muziek er bijna altijd in één of andere vorm, al is het maar heel klein, bij te pas komt. Het was niet echt een bewuste keuze, het idee kreeg me samen met het hoofdpersonage te pakken en ik wist: ja, daar wil iets mee doen!

'De schaduw van de sha' van Petra Doom

 

'De schaduw van de sha' is het fascinerende en duistere tweede deel in de Overstekers serie.

 

Om volledig mee te zijn in deze urban fantasy reeks is het aangeraden om eerst 'Een kracht ontwaakt' te lezen. Beide boeken kunnen als standalone gelezen worden maar persoonlijk zou ik starten bij het begin.

 

'De schaduw van de sha' begint met een beeldende scène in Circus Magica en trekt onmiddellijk de aandacht. Hoewel er nieuwe mythologische wezens met verbazingwekkende magie opduiken, is er ook ruimte voor de karakterontwikkeling van de oudere personages.

 

Mirabel, de bijzondere Oversteker, wordt net zoals in 'Een kracht ontwaakt' de tussenpersoon om andere Overstekers te helpen om hun problemen op te lossen. Overstekers zijn aparte wezens die van de magische wereld Aeterna naar de Aarde kwamen.

 

Als de meedogenloze eigenares Snezana van de Crystal nachtclub haar nodig heeft om een diefstal op te lossen, besluit ze om nee te zeggen. Wanneer blijkt hoe iedereen in Westpoort zijn macht gebruikt om te krijgen wat hij of zij wil liggen de kaarten anders.

Erig, Terya, en Mirabel wonen samen in een huis met een prachtige pluktuin. Wanneer hun thuis plots te koop staat, heeft Mirabel veel geld nodig om het te houden. Daardoor ziet ze uiteindelijk geen andere weg en gaat ze toch onderhandelen met de onderwereld, want alleen dan kan ze ze er voor zorgen dat hun veilige haven dit ook blijft.

Mirabel begint stilaan te ontdekken hoe verleidelijk macht is en wordt nu niet alleen geconfronteerd met het slechte van anderen, maar ook haar duistere geschenk maakt het haar niet gemakkelijk. Kiest ze voor zichzelf ten koste van haar vrienden, vecht ze tegen de donkere aantrekkingskracht of gaat ze op zoek naar een evenwicht?

 

Mirabel is, ondanks haar zware innerlijke strijd, de persoon die de compromissen moet sluiten. Haar opdracht brengt nog meer meedogenloze figuren in het speelveld en ze balanceert steeds tussen licht en donker.

 

In 'De schaduw van de sha' staan creaturen centraal die vreselijk en onmenselijk zijn maar die ook erg boeiend zijn. De eigenwijze Mirabel is gedwongen om onverwachte verbonden te sluiten en ingrijpende beslissingen te nemen om Westpoort te redden van het kwade.

 

'De schaduw van de sha' is een meeslepend verhaal dat ik niet kon neerleggen. Het eerste deel 'Een kracht ontwaakt' vond ik een goede start maar in dit tweede boek is duidelijk hoe de auteur gegroeid is. Naast een logisch vervolg op het eerste boek is dit tweede deel zo filmisch dat ik de hilarische en soms gruwelijke taferelen voor me zag.

 

Wat ben ik blij met de levendige mythologische figuren, de leuke evolutie van de karakters en de subtiele world building. Het eerste deel kwam nog traag op gang, maar bij dit boek voelde ik van in het begin de connectie met de complexe Mirabel. Vanaf het begin was het duidelijk dat dit boek duisterder ging zijn dan het eerste deel. Petra Doom heeft ook nu een vlotte pen en de verhaallijnen vloeien prachtig in elkaar.

 

Het fantasy gehalte in 'De schaduw van de sha' ligt hoger en het wordt op een sprankelende manier samengebracht in een boek met een tikkeltje romantiek en misdaad. Door de heerlijke bubbly persoonlijkheid van Terya, de vormveranderaar, is er naast het serieuze toch ook plaats voor wat lol in hun leven.

 

Al deze elementen samen maken 'De schaduw van de sha' niet alleen een must-read voor wie graag magische verhalen leest maar ook andere lezers zullen genieten van dit spannende en verfrissende verhaal.

 

Het vervolg van 'Een kracht ontwaakt' benadrukt ook meer de connectie tussen mens en Oversteker en het gaat over vertrouwen, vriendschap en samenwerking.

 

Na 'De schaduw van de sha' ben ik razend benieuwd hoe deze urban fantasy trilogie gaat eindigen. De cliffhanger is alleszins weer heel uitnodigend en ik wil heel graag weten welke nieuwe Overstekers en magie Petra Doom weer bedenkt. Zal 'Koninklijke magie' even mooi worden of gaat dit afsluitende deel me pas echt omver blazen?

 

4 Inktpotjes

Door Fany