Het verhaal
Nederland leerde Hendrik Groen kennen door zijn
dagboek Pogingen iets van het leven te maken. Samen met zijn vriend Evert en de
andere leden van de Oud-maar-niet-dood-club, probeert Hendrik zijn laatste
levensjaren in een verzorgingshuis in Amsterdam-Noord zo aangenaam mogelijk te
maken.
Van tijd tot tijd valt het Hendrik zwaar om de
moed erin te houden. Gelukkig heeft hij de pen weer opgepakt. Met de hem zo
kenmerkende charmante, ironische humor neemt hij de medebewoners, de directie,
zijn vrienden en de ouderdom in het algemeen op de korrel, waarbij hij zichzelf
zeker niet spaart.
Cover
Wit, met een getekende oudere meneer. Wel mooi.
Ik hou sowieso wel van witte covers bij nieuwe boeken.
Mijn mening
Van het eerste dagboek van Hendrik, of moet ik
meneer Groen zeggen, heb ik enorm genoten. Een vette lach en een
traantje. Alles zat er in. Omdat ik zo enthousiast was over het eerste boek was
ik wat huiverig om het tweede boek te lezen, kon alleen maar
tegenvallen...Althans daar was ik bang voor. Onterecht, blijkt.
Je moet wel van Hendrik Groen houden, of je wil
of niet. Wie wil er nou niet zo in het leven staan als hij 85 is? Ik hoop dat,
als ik zo oud mag worden, ik op hem mag lijken.
Het is wel weer een beetje van hetzelfde,
vergeleken met het vorige boek. En hoe leuk ook, ik hoop dat er geen derde
dagboek komt. Dan zou het een kunstje worden, en dat is jammer.
De vaste elementen komen ook nu weer voorbij:
de uitstapjes met de oud-maar-niet-dood-club, de medebewoners, het personeel.
Hendrik beschrijft ze vol liefde ( de clubleden ) en cynisme ( de medebewoners
).
Het dagboek is ook een orgineel Aanzien van
2015, alle belangrijke gebeurtenissen, en minder belangrijke ook, komen
voorbij. Uiteraard voorzien van Hendrik en zijn medebewoners.
Het is weer een boek van veel lachmomenten,
maar ook de traan was er weer.
Als je het eerste dagboek hebt gelezen, zou ik
deze zeker ook lezen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten