Zwart krijt van Christopher J. Yates

 

Vertrouw nooit de schrijver

Vertrouw het verhaal...

Het boek start met iemand die drie jaar lang 23 uur en 59 minuten per dag doorbracht in zijn woning... Dat roept al veel vragen op.
Dan gaat men naar de eerste dag op het Pitt College, waar de nieuwe eerste jaars arriveren. Mooi wordt de omgeving beschreven en hoe het er aan toegaat. Visueel zie je de jonge rijke studenten lopen met hun ouders op het terrein.

Terug naar de man die niet uit zijn woning komt. Hij heeft zes glazen in de woonkamer op de grond staan. Zodat hij dagelijks kan zien hoeveel hij drinkt. In de keuken staan drie borden op de grond, zodat hij kan zien of hij zijn ontbijt op heeft. Wat is er met deze man? Vreemde gewoontes en is hij soms zwaar autistisch?

Het verhaal wisselt af met Wisselt af het ontstaan van het spel in het verleden en met de vreemde jongeman die zijn spelgenoot gaat ontmoeten 14 jaar later.
Het verhaal verloopt wat traag tot bladzijde 80, maar is wel mooi omschreven. Een ander zou het langdradig kunnen noemen. Mij irriteert het totaal niet. Ik geniet echt van het verhaal. Een mooi verhaal mag een mooi intro hebben.

"Ze waren jong en idealistisch en geloofden allemaal in wederzijds vertrouwen, in eergevoel en in elkaars intrinsieke fatsoen (mooie quote aan begin spel)."

Joylon en Chad bedenken een spel waar zes vaste spelers aan meedoen. Ze moeten een uitdaging uitvoeren die consequenties heeft. Indien ze het spel willen verlaten zijn ze het inleggeld van 10.000 kwijt.
Langzaam aan worden de opdrachten erger qua consequenties. Joylon is de duidelijke leider van de groep. Hij is populair onder studenten en drukt duidelijk zijn stempel op alles.
Tussendoor wordt Jolyon op latere leeftijd steeds verwarrender voor de lezer. Waar traint hij toch voor, waarom was hij drie jaar opgesloten in huis? Wie is de vrouw die elke middag voor 2 uur in zijn woning komt, nu hij wel oefent met naar buiten gaan?

Als je over de helft van het boek over een voorval leest, denk je te weten wat er gebeurd is. Wie er dood is en waardoor.. En dan bam , kantelt het verhaal een andere kant op weer. Knap gemaakt dit verhaal. Elke keer opnieuw hoogtepunten in het al mooie verhaal. Het verhaal knaagt aan mij: ik wil meer. Vertel het nu...doorgaan...Ik moet het weten. En dan sla je de laatste bladzijde om.... WOAW!
Hoe ga ik anderen vertellen hoe ik genoten heb van dit boek?
Ik hoop dat mijn razendgrote enthousiasme overkomt...

Ik heb zo enorm genoten van dit boek. Ik kon ook de eerste dagen geen nieuw boek pakken, omdat het verhaal in mijn hoofd zat en na een prachtig boek als dit het alleen maar kan tegenvallen. Het beschrijven van de omgeving, de uitstekende beschrijvingen van alle hoofdpersonen die zo mooi kloppen en dus mooi bedacht zijn hoe ze elk reageren op het spel en op elkaar. Hoe langzaam alles afbrokkelt van wat ze aan een mooie vriendschap hadden. Hoe belangrijk het winnen is geworden, nog geen eens om het geld ,maar de trots. De zogenaamde zelfmoord van een van de spelers.
En dan 14 jaar later de clash tussen een aantal leerlingen van toen. Waarom ontmoeten die elkaar na zoveel jaar? En op het moment dat het spel eindelijk afgerond lijkt te worden en er een dudielijke winnaar lijkt te zijn, gebeurt er iets wat weer een wending geeft. Enkel en alleen maar door een voorstel in het spel van de tegenstander zo sluw, vals heeft bedacht. Maar wat je bijna een juichkreet ontlokt.

Een boek dat je zo in de ban houdt door de mooie schrijfstijl en door het goed bedachte verhaal waardoor je geniet met hoofdletter G. Elke keer komt er een nieuw hoogtepunt. Dit boek is nu eens de volle vijf sterren waard. Deze ga ik zeker nog een keer lezen. Hoe vaak zeg je dat?

Plot 5
psychologie 5
Originaliteit 5 (niet qua spel onder studenten, maar wel de rest)
Spanning 5
Leesplezier 5

Vijf enorme glanzende en stralende sterren
Ink

Het huis met de blauwe luiken van Michelle Visser

Als Anneloes Beekman ontdekt dat haar rijke en succesvolle echtgenoot vreemdgaat, verlaat ze hem en hun luxe ­leventje in Wassenaar. In een opwelling koopt ze een ­vervallen huis met blauwe luiken in midden-Frankrijk om er een chambres d’hôtes in te beginnen. Maar na de eerste euforie loopt ze tegen de harde werkelijkheid aan: het huis moet intensief verbouwd worden, en zelf kan ze amper een schroef van een spijker onderscheiden. Gelukkig maakt ze gemakkelijk vrienden. Met hulp van de Nederlandse klusjesman Sjoerd, de Franse kokkin Georgette en nog meer kleurrijke streekgenoten weet ze een nieuw bestaan op te bouwen.

In de zomervakantie komen haar ouders en vriendinnen uit Nederland logeren, en dan beseft Anneloes pas goed hoe ingrijpend haar leven is veranderd. Het Franse platteland vraagt om aanpassing en soms is het lastig om de charme te blijven inzien van de stilte en eenzaamheid, de elektriciteit die regelmatig uitvalt en de grote spinnen in huis. Lukt het Anneloes om van haar Franse droom een succes te maken, of was haar vertrek uit Nederland een grote vergissing?

Mijn mening: De kaft vind ik erg mooi en heel goed bij het verhaal passen. Het verhaal is makkelijk te lezen en chronologisch van opbouw. Michelle Visser heeft een vlotte schrijfstijl zonder moeilijke woorden. Ze geeft wel heel veel beschrijvingen van de omgeving maar daardoor waan je je wel even echt op het Franse platteland. De beschrijvingen zijn goed gedoseerd en worden nergens te veel.

Wat ik wel heel erg miste was wat diepgang. Het hoofdpersonage, Loes, maakt in korte tijd nogal wat mee maar het lijkt haar allemaal weinig te doen. Ze verhuisd naar Frankrijk, laat daarbij haar ouders , vriendinnen en een ex achter maar ze heeft geen enkel moment heimwee. In Frankrijk heeft ze te maken met grote ingrijpende verbouwing maar ook dat gaat zonder problemen. Eigenlijk gebeurd er vrij weinig in het verhaal en gaat het grootste stuk over de verbouwing en de inrichting van het Franse huisje. Als je graag kijkt naar 'Ik vertrek' of soortgelijke programma's is dit een geweldig boek.

Het had het verhaal kunnen helpen als Loes hier en daar ook eens wat tegenslag had gehad en er wat meer interactie was geweest met haar buren en/of dorpsbewoners. Zelfs de taal is geen probleem want Loes heeft als au-pair gewerkt en wat vertaalwerk gedaan, wat erg makkelijk is. Eigenlijk gaat alles haar veel te makkelijk af en glijdt ze vlotjes van het ene leven in het andere. Loes haar karakter verandert nogal plotsklaps van verwend luxe poppetje naar een moestuinminnende, make-uploze soort van geitenwollensokkenfiguur en het is erg ongeloofwaardig dat zoiets gaat zonder strubbelingen. Het had een mooi soort van psychologische reis kunnen zijn, wanneer ze als het ware zichzelf opnieuw zou uitvinden.

Als je een makkelijk zomers vakantieboek zoekt zou ik deze zeker aanbevelen. Met name voor mensen die veel en vaak naar Frankrijk gaan of dromen van een eigen plekje aldaar is dit een heerlijk boek. 3 sterren.

Leesplezier: 3 sterren
Psychologie: 1 ster
Schrijfstijl: 3 sterren
Originaliteit: 3 sterren
Spanning: 1 ster

Anita

Wat leest Obama in zijn vakantie?

Wat Rutte leest weten we niet en maakt men niet bekend, maar wat de president van Amerika leest kunnen we dan wel opzoeken. In zijn vakantiekoffer zitten de volgende boeken:

foto tzum

All That Is – James Salter
All the Light We Cannot See – Anthony DoerrThe Sixth Extinction – Elizabeth Kolbert
The Lowland – Jhumpa Lahiri
Between the World and Me – Ta-Nehisi Coates
Washington: A Life – Ron Chernow

Van Rossem over lenen in de bieb

Zoals misschien al bekend ben ik een groot fan van Maarten van Rossem. Ik moet zo lachen altijd om zijn droge nuchtere opmerkingen en vaak zegt hij iets dat ik denk van Verrek je hebt helemaal gelijk of dat wist ik niet.
In De slimste mens is hij jurylid en Maarten is een groot boekenliefhebber en een groot verzamelaar. Regelmatig komt er een opmerking rondom boeken in de uitzending voor. Die haal ik er dan uit en publiceer ze hier. Wat zei hij vrijdagavond over de bieb?

"Ik heb niet veel met bibliotheken. Gek genoeg. Ik wil alles gewoon zelf hebben.Ik heb thuis ruim voldoende. Misschien wel iets te veel.Wat me enorm irriteert is dat je dan je dat je zo'n boek net geleend had, dat je het gevoel hebt van ik heb het boek net gehaald en dan krijg je zo'n briefje of je het goed ingepakt en zo snel mogelijk weer wil terugbezorgen.En dan kan je het niet meer vinden. Nou ja..."

Ben jij fan van de bieb? Ik ben ook iemand die het gewoon zelf wilt hebben. Ook ik had in het verleden te vaak briefjes met dat ik weer te laat was. Maar ook werd ik niet goed van alle vreemde vlekken van o.a paprikachips en porretjes in de boeken.

De kleine gevangene van Lise Kristensen

Het waargebeurde overlevingsverhaal van een klein meisje in een Japans krijgsgevangenkamp op Java tijdens de Tweede Wereldoorlog. 

"We hadden de hele dag honger, echt de hele tijd, maar we bedelden en scharrelden en pikten wat, en we verzamelden wat vliegen en muizen om net dat levensreddende beetje extra voedsel te bemachtigen. Java, 1942."

De achtjarige Lise leidt een idyllisch leventje. Totdat Java wordt bezet door de Japanners en alle Europeanen gevangen worden gezet. Twee jaar lang verblijft Lise met haar moeder, haar jongere zusje Karin en haar babybroertje Lasse onder de meest erbarmelijke omstandigheden in een Jappenkamp. Lise bedenkt allerlei manieren om haar familie te beschermen en voor uithongering en gruwelijke wreedheden te behoeden. Haar uithoudingsvermogen en haar wil om te overleven blijken sterker dan het sterkste prikkeldraad. 

Lise Kristensen werd in 1934 geboren op Java. Na de oorlog studeerde ze in Noorwegen, Duitsland en Engeland, waarna ze begon met schilderen. Haar werk werd in vele landen tentoongesteld. Nu woont Lise met haar echtgenoot in Spanje. Het duurde meer dan vijftig jaar voordat ze haar ervaringen op schrift kon stellen.

 'Hartverscheurend portret van het verlies van onschuld van een kind, door de ogen van het kind zelf.' The Observer 

'Unieke memoir en waargebeurd overlevingsverhaal van een meisje en haar familie in een jappenkamp. "The Guardian". 

Het verhaal: Je wordt meegenomen door het leven van Lissemore. Ze woont in Soerabaja en heeft een onbezorgd en luxe leventje. Langzaam merkt ze dat haar vriendinnetjes uit de buurt verdwijnen, maar waar ze heen zijn wil niemand haar vertellen. Op een dag zijn er opeens allemaal Japanse soldaten en wordt ze uiteindelijk samen met haar moeder, zusje en baby broertje meegenomen naar een kamp. Haar vader was al eerder meegenomen, dus ze hadden tassen klaar staan die later van grote waarde bleken te zijn. Lissemore bedenkt al snel allerlei manieren om het haar en haar familie iets makkelijker te maken en van het broodnodige extra eten te voorzien. Vastberaden en met gevaar voor extreme straffen helpt ze haar moeder,zusje en broertje waar ze kan. Ze overleven allemaal het kamp, maar hebben voor altijd een knauw. 

Mijn mening: 
De schrijfster schrijft het in de "ik-vorm" als dat ze nog 8 is en in Java woont. Eerst thuis en later in de kampen. Dit is af en toe lastig en iets wat kinderlijk. Het is ook echt een soort vertel-vorm met veel "ik herinner me nog...." 

Heel prettig lezen vond ik dat niet en het haalde de emotie een beetje uit het verhaal. Toch wou ik doorlezen want de "jappenkampen" lijken wel een beetje een vergeten stukje tweede wereldoorlog terwijl er toch gruwelijke dingen zijn gebeurd. Die gruwelijkheden komen wel goed naar voren en ik heb daar best naar van gedroomd. Lissemore beschrijft  niet alles tot in detail maar je "weet" ze toch. Vooral de ontberingen in het laatste kamp en de angst na de bevrijding voor de plaatselijke bevolking vond ik goed beschreven. De angst om haar moeder. Het schuldgevoel over een niet gedeeld koekje. De jaloezie..... Pakkend geschreven en voelbaar. De nasleep na de oorlog was een beetje langdradig (in mijn ogen) en deed een klein beetje afbreuk aan het boek. Des ondanks geeft het ook wel goed weer hoe stom bureaucratisch alles toch nog werkte en het jaren kon duren voor je dat kreeg waar je recht op had. Ik wil natuurlijk niet teveel weggeven maar ik vond het stuitend om te lezen dat de Japanners tot op de dag van vandaag amper verantwoording hebben genomen voor hun rol in de tweede wereldoorlog. Dáár snap ik dus niets van! Ondanks de schrijfstijl een pakkend verhaal over een dapper meisje dat alleen maar wil dat ze het samen redden. 3 en halve ster 

Corina

Boomsma komt met gedichtenbundel over de dood.

Arie Boomsma heeft voor uitgeverij Prometheus een bundel van gedichten over de dood samengesteld. De bundel heeft de titel "Ik weet niet welke weg je neemt" en zal  eind oktober verschijnen.

De bundel bevat ruim 200 gedichten over de dood, staat op zijn website. "Er is zo ontzettend veel, en zo mooi geschreven over de dood. Ik heb een ruime selectie gemaakt, dichters van vroeger (o.a. Vondel, Bloem, Holst) tot gedichten die nog niet gepubliceerd zijn (van onder meer Jaap Robben, Maria van Daalen en F. Starik)", zegt Boomsma. "Zo probeer ik lezers ook een beeld te geven van de rijkdom aan poezie in onze taal, de grote diversiteit aan stijlen en dichters."

Lijkt mij een goed voornemen om zulke mooie gedichten voor een groter publiek bekend te maken.

Bron: NU.nl

De Japanse minnaar van Isabel Allende

Geen thriller dit keer maar De Japanse Minnaar van Isabel Allende. Ik heb al fijne boeken mogen lezen van deze bijzondere schrijfster. Het huis met de geesten natuurlijk, wat een uniek mooi en goed boek vond ik dat. Maar daarnaast ook zijn Fortuna’s dochter en Portret in Sepia  een voorbeeld van boeken die me bij zijn gebleven.

De cover en titel van De Japanse Minnaar doen me het boek gelijk omdraaien.

Over het boek:

Alma is tien jaar oud als ze in 1939 door haar ouders naar familie in de Verenigde Staten wordt gestuurd om aan de nazi’s te ontkomen. Het verdriet om haar in Polen achtergebleven vader en moeder, die de naziterreur niet zullen overleven, wordt slechts verzacht door de vriendschap met haar achterneef Nathaniel en met haar vriendje Ishimei, de zoon van een Amerikaans- Japans echtpaar. De vijandschap waarmee de Amerikaanse samenleving hen bejegent tijdens en na de Tweede Wereldoorlog – Alma is een vluchteling, Nathaniel Jood en Ishimei Japanner – brengt hen bij elkaar. Ishimei wordt Alma’s grote liefde, maar zij trouwt met Nathaniel. Toch blijven hun levens met elkaar verbonden, want zij delen een afschuwelijk geheim. Jaren later wordt dit verhaal ontrafeld door Alma’s kleinzoon Seth, die Alma regelmatig komt opzoeken in het bejaardentehuis. Daar leert hij de verzorgster Irina kennen, een jonge vrouw met een getroebleerd verleden. Tussen Seth en Irina ontstaat voorzichtig iets moois, maar ook Irina moet zich eerst bevrijden van wat zij jarenlang geheim probeerde te houden.

Ik geniet gelijk van de schrijfstijl, als geen ander weet Allende me vanaf het begin het verhaal in te zuigen en zo heel af en toe zoek ik de betekenis van een woordje op. Heerlijk. Het zorgt ervoor dat ik echt aan het lezen ben. Het verhaal begint met Irina. Irina weet een baan te verkrijgen in een verzorgingshuis, waar ze Alma leert kennen. Alma, een bijzondere vrouw naar zal blijken. De ene personage vloeit vanaf nu vlekkeloos over in de ander en Allende weet dit zo mooi en beeldend uit te diepen en te beschrijven dat je alle personages persoonlijk denkt te kennen. De wereld van levensverhalen gaat open. Verhalen met een eigen rugzakje, verhalen met een eigen geschiedenis en eigen liefdes. Levensverhalen die elkaar op prachtige wijze raken en dan samen weten te komen.

Deze roman bevat geschiedenis, spanning, pijn, vriendschap en liefde.

Wat een prachtig, prachtig boek.

Karin 

Boek Mark Haddon verboden op Amerikaanse school

De schrijver van The Curious Incident of the Dog in the Night-Time heeft verbaasd gereageerd op een Amerikaanse school die besloten heeft het boek van de leeslijst af te halen. Ouders vonden dat er te veel gevloekt werd in het boek.

"Ik vind het zowel verbazingwekkend als fascinerend dat sommige lezers geen enkele problemen hebben met de inhoud van boeken, maar wel kunnen vallen over de taal die er in wordt gebruikt", aldus Mark Haddon in een reactie tegen The Guardian.

Een middelbare school in Florida heeft besloten de bestseller van de lijst te verwijderen, nadat ouders klaagden over het gevloek dat vele malen voorbij komt in het boek. "Kinderen zouden dat soort dingen niet moeten hoeven lezen. Als een gelovige en als vrouw, ben ik beledigd door de woorden in dit boek."

Christopher is 15 en heeft het syndroom van Asperger, een vorm van autisme. Hij weet veel van wiskunde maar weinig van mensen. Hij houdt van lijstjes, patronen en de waarheid. Hij houdt niet van de kleuren geel en bruin en wil niet aangeraakt worden. Christopher is in zijn eentje nog nooit verder geweest dan het einde van de straat. Maar waneer blijkt dat de hond van de buurvrouw is vermoord, gaat hij op onderzoek uit. Hij begint aan een indrukwekkende reis die zijn veilige bestaan volledig overhoop gooit.

Volgens Haddon is het ironisch dat het boek uit de lijst is gehaald. "Het boek bevat niet alleen scheldwoorden, maar gaat er ook heel erg over."

Door: NU.nl

Celeste NG met Wat ik nooit heb verteld

Titel: Wat ik nooit eerder heb gezegd

Auteur: Celeste NG

Vertaler: Saskia Peterzon-Kotte 

Uitgever: A.W Bruna 

222 pagina's

Verschenen: Juni 2015

Recensie door Lydia Buist

---

Juni 1977. In het universiteitsstadje Middlewood ontdekt de familie Lee dat hun dochter verdwenen is. Een paar dagen later wordt het lichaam van de zestienjarige Lydia uit het meer gevist.

Verteerd door schuldgevoelens slaat haar vader een roekeloze weg in die hem zijn huwelijk kan kosten. Haar moeder Marilyn is gebroken, maar vastbesloten om een dader te vinden - tegen elke prijs. Lydia's broer is er zeker van dat hun getroebleerde buurjongen Jack iets te maken heeft met het drama.

Maar het is de jongste in de familie, Hannah, die wel eens de enige zou kunnen zijn die weet wat er echt gebeurd is.

‘Lydia is dood. Maar dat weten ze nog niet.’ Met deze woorden begint het boek. En dan begint de puzzel. Op het eerste gezicht lijkt het op een familiedrama, het gezin blijft achter met vragen van waarom en hoe, ook ik was nieuwsgierig.

Bij hoofdstuk twee kwam ik er even moeilijk door, toen werd geschreven over het verleden van Lydia’s ouders, over hun jeugd en hun ouders. In begin had ik zoiets ‘moet dat nou?’. Wat heb ik aan deze informatie? Wanneer je verder leest, begrijp je waarom, maar het had van mij wel wat ingekort mogen worden. 

De auteur heeft alles gebruikt in dit boek en veel onderwerpen komen in het boek aan bod. Racisme, overspel, haat, geheimen. James, de vader van Lydia, is Chinees en de moeder van Lydia, Amerikaanse. Ze hebben drie kinderen: Nath, lydia en Hannah. James is in zijn jeugd vaak gepest, omdat hij van Chinese afkomst is en hij werd vaak buitengesloten. Hij doet er alles aan om dat te voorkomen bij zijn kinderen. Maar helaas, ook hun kinderen worden buitengesloten. Het is best een heftig verhaal, al vind ik sommige dingen ook wel erg ongeloofwaardig. Ik kan me niet voorstellen dat je op de dag van de begrafenis van je dochter ‘s middags het bed induikt met een ander en je vrouw met twee kinderen thuis achterlaat. Lydia’s moeder zit na deze dramatische gebeurtenis dagen op de kamer van Lydia. Ik wilde soms wel in het boek kruipen en ze door elkaar schudden van ‘hallo waar zijn jullie mee bezig?!? Jullie hebben nog twee kinderen en die hebben jullie ook nodig!’ Vooral had ik het erg te doen met Hannah de jongste, die onzichtbaar lijkt voor de andere familieleden. Tijdens het lezen kreeg ik wel het vermoeden wat er gebeurd is met Lydia. Ik bleef dus ook lezen en wilde het weten.

Het is een goed boek, geen thriller, maar een roman. Een heftig familieverhaal en ik voelde me er soms tijdens het lezen niet echt happy door. Wat kan je je ergeren aan personages, dat heeft de auteur goed gedaan om mij dat gevoel te geven. Het verhaal wordt verteld vanuit de verschillende gezichtspunten van de gezinsleden.

Ik hou de auteur wel in de gaten, ik ben wel benieuwd naar haar tweede boek. Over dit boek, haar debuut, heeft ze zes jaar gedaan, dus ik denk dat ik nog even geduld moet hebben. Ze heeft bewezen dat ze kan schrijven, het is een goed verhaal, maar je moet er van houden. 

Het is voor mij geen topper, maar wel een goed boek.

Ik geef dit boek 3 sterren.

Parel voor boekverfilming Still Alice

Still Alice wint Parel voor de Beste Boekverfilming 2015

Amsterdam, 6 augustus 2015

Met een ruime meerderheid aan stemmen is Still Alice de winnaar van de Parel, de publieksprijs voor de beste boekverfilming van het afgelopen jaar. De hele maand juli kon via besteboekverfilming.nl gestemd worden op een van de genomineerde boekverfilmingen of een boekverfilming naar keuze. In totaal zijn er 6320 stemmen uitgebracht. Op 18 september 2015 wordt de Parel uitgereikt tijdens Film by the Sea.

Still Alice (September Film) vertelt het aangrijpende verhaal over Alice, gelukkig getrouwd en moeder van drie volwassen kinderen, die de grip op haar leven kwijtraakt nadat de ziekte van Alzheimer bij haar is geconstateerd. Still Alice, geregisseerd door Richard Glatzer en Wash Westmoreland, werd bekroond met diverse prijzen. Hoofdrolspeelster Julianne Moore ontving o.a. een Oscar voor Beste Actrice, een Golden Globe, een BAFTA én een Screen Actors Guild Award. De film Still Alice is gebaseerd op het boek Still Alice van Lisa Genova, in het Nederlands uitgegeven onder de titel Ik mis mezelf (The House of Books).

Genomineerden
Naast Still Alice waren genomineerd voor de Parel: A most wanted man, De Surprise, Gone Girl, Loin des hommes en Wild. Leo Hannewijk, directeur van Film by the Sea, en film- en boekrecensenten van De Telegraaf Annet de Jong en Marco Weijers maakten de selectie. De zes films worden vertoond tijdens Film by the Sea, van 11 t/m 20 september 2015, in Vlissingen. Film by the Sea is hét festival voor boekverfilmingen in Nederland.

Tania Bongers met De dag dat ik doodging

De dag dat ik doodging van Tania Bongers

Het aangrijpende relaas van een jonge vrouw die tijdens haar zwangerschap ontdekt dat ze baarmoederhalskanker heeft. De reactie van de artsen is eenduidig: checken of er geen uitzaaiingen zijn, de baby aborteren en de baarmoeder met de tumor verwijderen, alleen dan heeft ze een overlevingskans. Maar Tania denkt er niet over om abortus te plegen. Vσσr alles zal ze proberen het kindje te laten overleven. De dag dat ik doodging is het genadeloos eerlijke verhaal van een moeder die vecht voor haar kind. Een verhaal over kanker, liefde, onmacht, zwangerschap en ethische keuzes.

Cover

Roze met een schaar met in de "bek" een knapzak met daarin de titel, ondertekst en auteur.

De cover is eifenlijk te fleurig voor het onderwerp, naar mijn mening. Aan de andere kant, als het je boek gelezen hebt is de cover juist heel passend, treffend.

Mijn mening

Ik noemde dit boek, vanwege de wat langere titel, tijdens het lezen het "verdrietige" boek. Maar daarmee doe ik dit boek veel te kort...

Ja het is ook verdrietig, maar het is vooral een boek over hoop. En de onvoorwaardelijke liefde van een moeder voor haar ( ongeboren ) kind. En de ijzeren wil van de moeder.

Het is een autobiografisch boek. Dat besef komt extra hard binnen. Weten dat het niet verzonnen is, maar dat iemand ( en haar dierbaren ) dit echt hebben moeten doorstaan. Maar juist daardoor kun je ook veel kracht uit dit boek putten.

De keuze die Tania maakt gaat tegen alle conventionele handelingen en richtlijnen in. Ze moet letterlijk vechten voor het leven van haar en haar kind. Zonder concessies. Het enige dat voor haar van belang is dat in ieder geval de baby het gaat overleven. En zij het liefst ook natuurlijk, maar zeker de baby!

Al lezend heb je begrip voor haar keuzes. Haar argumenten zijn ingegeven door, uiteraard, emotie. Maar ook moederliefde en wilskracht. Het is een moeilijk strijd, tegen de ziekte, tegen de artsen en soms ook tegen haar dierbaren. Maar ook een strijd waar Tania letterlijk alles voor over heeft.

Na dit boek gelezen te hebben kun je alleen maar bewondering hebben voor deze vrouw en haar strijd!

Een mooi, ontroerend boek.

4,5 sterren

De grootste criminelen van Ned. en België

De grootste criminelen van Nederland & België.

Want wie is de grootste crimineel van ons land? De man die bij zeven liquidaties betrokken was, de rijkste drugsdealer of de bloeddorstigste seriemoordenaar? Een groep misdaadjournalisten ploegde door honderden rechterlijke uitspraken en politiedossiers, en raadpleegde collega’s en wetenschappers. Daarnaast kunnen lezers meestemmen via de website, www.crimesite.nl.  

Dit boek barst uit z’n voegen van de zware jongens, zowel dode als levende criminelen. Van wijlen John Mieremet tot serial killer Koos Hertogs en politiek moordenaar Volkert van der Graaf. Willem Endstra, de bankier van de onderwereld en van ‘Scarface’ tot Willem Holleeder. 

Maar het boek biedt meer dan alleen portretten van de grootste criminelen. Zo bevat het ook de terugkerende rubrieken Gangsterliefjes, Boeven in getuigenbeschermingsprogramma’s, De moordenaar vermoord, Zo vader zo zoon en velen meer. Kortom, een onmisbaar en verrassend boek voor wie de voornaamste misdaadfeiten op een rij wil hebben. Een beetje crimineel zal zichzelf tenminste in een van de lijsten van de Crime Top 100 terug willen zien.

Een boek vol dood en verderf zo uit het dagelijkse leven gegrepen. Alle bekende moordzaken die de afgelopen 40 jaar op het journaal zijn geweest, in actualiteiten- of opsporingsprogramma's, staan in dit boek. Veel zaken in dit boek hebben ons land in tijdelijke staat van shock gebracht. Neem bijvoorbeeld Koninginnedag 2009, Karst T. bracht Nederland in diepe rouw en ontreddering.  

Een schokkende gebeurtenis die voor veel maatschappelijke onrust zorgde was de moord op Pim Fortuyn. Het werd wereldnieuws en Volkert van der G. ging de boeken in, letterlijk, als een politiek moordenaar. In Nederland een ongekend fenomeen en het zorgde voor veel -politieke- discussie. 

Ook oudere zaken komen uitgebreid aan bod, zo krijg je een kijkje op de laatste rustplaatsen van sommige criminelen. Gangsterliefjes en maffia-achtige praktijken zijn in ons land ook goed vertegenwoordigd en worden in kaart gebracht. Vergeet vooral vriendjespolitiek en de mediajacht niet, alles staat in dit boek! Neem bijvoorbeeld Peter R. de Vries met zijn verbeten jacht op Joran van der Sloot in de zaak Holloway. Of moorden die lange tijd de gemoederen bezig hielden binnen de grenzen, die families hebben verwoest, Marion en haar kleine meid Romy. De samenleving die op proef werd gesteld, zoals na de moord op Theo van Gogh. Buiten onze grenzen werd België geteisterd door De bende van Nijvel met ongekende agressie en brutaliteit. 

Een top 100 die is samengesteld door misdaadverslaggevers en de mening van het publiek hebben meegenomen. Zo zijn criminelen die actief waren in de periode 1975-2015 in beeld gebracht. Bekende maar ook veel onbekende namen passeren de revue. Veel foto's en bijgevoegde media-artikelen maken het tot een waar naslagwerk. Een schokkend, volledig overzicht maar ondanks alles ook een erg mooi en compleet boek.

Het regende vogels- Jocelyne Saucier

Op 29 juli 1916 was er een enorme bosbrand in Ontario, Canada, waarbij 223 mensen om het leven kwamen. Deze als “Great Matheson fire” bekend staande gebeurtenis bood Jocelyne Saucier inspiratie voor het schrijven van “Het regende vogels”. De titel is een beeld van door de verzengende hitte dood neervallende vogels.

Een fotografe gaat op zoek naar overlevenden van de brand teneinde een reportage over hen te maken. In de bossen treft zij de oude mannen Charlie met diens hond Chummy en Tom aan. Zij leiden een teruggetrokken leven dat in het teken staat van vrijheid in doen en laten, niet alleen betreffende het dagelijkse leven maar ook in de keuze hoe, waar en wanneer te sterven. Zij worden wat betreft hun leeftocht van buitenaf bij tijd en wijle geholpen door Bruno en Steve.

Op een gegeven moment verschijnt de mysterieuze vrouw Marie-Desneige ten tonele. Zij heeft 66 jaar in een psychiatrische inrichting doorgebracht.

In eenvoudige doch treffende taal beschrijft Saucier de bijzondere levenswijze van de mannen en de vrouw en ook die van de inmiddels overleden Ted Boychuck. Deze Ted blijkt tijdens zijn leven in het bos een enorme hoeveelheid intrigerende schilderijen te hebben gemaakt die een beeld geven van zijn leven.

Het verhaal gaat over vrijheid, onvoorwaardelijke liefde, kameraadschap en eenzaamheid. De lezer raakt gaandeweg in een andere wereld die een serene rust ademt.

“Het regende vogels” is een bijzonder, aangrijpend en ontroerend verhaal dat de lezer een aangename maar ook dramatische vlucht uit de werkelijkheid biedt.

Het boek(je) dat 184 pagina’s in klein formaat telt, is zeer lezenswaardig en verdient vier sterren.

Mr Homes in het arthouse

Of we weer eens een filmpje zouden pakken , vroeg een vriendin die ik ooit op de opleiding leerde kennen. We hebben allebei een partner die niet zo van de arthoude/filmhuisfilms houden. Wat ik soms ook wel begrijp, als ik stomverbaasd twee uur lang naar een wandelende vrouw heb zitten kijken. Maar de andere kant is dat ik vaker geraakt wordt en met tranen het zaaltje verlaat; ontroerd tot op het bot bij een onverwacht mooi verhaal. Of even wat langer blijf zitten omdat ik onder de indruk ben.
Ik houd zo van films in de bios kijken. Thuis kijk ik bij hoge uitzondering een film (5 in het jaar is al hoog ingeschat). Hij gaat dan tien keer op pauze om wat drinken te pakken enzovoort. In de bios zit ik in het donker en echt in het verhaal.
Grootste verschil met de gewone bios is trouwens de mensen die genieten van de film. Niet ouwehoeren en met telefoon en popcorn klooien.
Dan moet je uit vijf films kiezen, die jou, omdat je best een poos niet geweest bent , niks zeggen. Ene gaat over zelfmoord van een kind... nou neeeeee even niet. Tweede over euthansie bij een groep ouderen; klinkt ook niet gezellig. Derde film uit de middeleeuwen met kostuumpjes..mja. Dan blijven er twee over: eentje waar een wel horend meisje het hele dove gezin draaiende houdt en de kans van haar leven krijgt, maar dan wel uit huis moet. En Mr Holmes.... Als ik doorlees blijkt het om Sherlock Holmes in zijn nadagen te zijn. Oke, keuze gemaakt. I looooove de boeken/verhalen over Sherlock Holmes. Vier sterren recensies zie ik als ik verder kijk en een trailer die de waanzinnige goede acteur Ian Mckellen laat zien

Mr. Holmes is totaal anders dan de sherlockfilms die we kennen.
Als een oude man keert hij terug naar zijn landhuis waar hij met een huishoudster en haar zoontje Roger woont. Roger stelt veel vragen en n.a.v die vragen kijkt hij terug op een oude zaak die hij nooit goed heeft kunnen oplossen. Echter op 92 jarige leeftijd kampt hij met vergeetachtigheid. Van de dokter moet hij dagelijks noteren als hij iets vergeet. De agenda zie je per dag voller raken.
Hij gaat zijn verhaal schrijven en via beelden van vroeger wordt langzaam steeds duidelijker wat er gespeeld heeft. Ook zet het Holmes tot nadenken over zichzelf.

De vriendin met wie ik was had het over de gelaagdheid van de film (als een ui die steeds verder afgepeld wordt tot je tot de kern komt).
Alsof je een mooi boek leest en je nieuwsgierig wordt gemaakt. Langzaam aan begin je de dingen te begrijpen.
De rol die de hoofdrolspeler neerzet, als de jonge Holmes en de oude dementerende man, vond ik echt schitterend gedaan.

Deze film is weer de reden om maandelijks met de vriendin op de eerste donderdag van de maand random een film te pikken en ons te gaan laten verrassen.

Over lijden door Alexander

Over lijden

Hoe ziekte een gezin laat lijden.

Machteloos toezien hoe een geliefde een niet te genezen pijn heeft.

Verzachtende woorden die de ziel sterken.

Woorden die tot op de botten raken.

Het hart wil nog wel.

'Vergeet niet te zeggen dat je van iemand houdt, vandaag kan je laatste kans zijn.'

Het Woord dat je raakt in het hart.

Hoe een ziekte een gezin verscheurt.

Lijden is zo eenzaam.

De lijdensweg vol helpende handen.

Als iedereen weg is vloeien de tranen, als je denkt dat niemand kijkt.

Lijden als je haar in stilte ziet huilen.

Hoe ziekte een gezin bij elkaar brengt.

Gedane zaken nemen geen keer.

Vergiffenis is een verlossing.

Acceptatie een noodzaak.

Heengaan is weer net als thuiskomen.

Tranen van verdriet en vreugde.

Vreugde dat de pijn voorbij is.

Verdriet dat de ziel naar huis is gegaan.

De herinneringen sterken de ziel.

De pijn blijft achter en wordt gedeeld.

Het lijden is over.