Nee, literatuurprijzen zeggen mij hoegenaamd niks. Of misschien beter : ze zullen mijn aankopen niet beïnvloeden. Dus is het puur toeval dat het boek ‘De verrader’ (‘The Sellout’) van schrijver Paul Beatty, de eerste Amerikaan die de Britse Man Booker Prize in 2016 in ontvangst mocht nemen hiervoor, mij de afgelopen dagen overal heeft begeleid. Overal? Jazeker, vanwege een onmisbaar attribuut op het strand, op café, in bed, enzovoort. Voor ik jullie verder informeer, toch even een belangrijke opmerking : Beatty is een in Los Angeles geboren en in New York wonende Afro-Amerikaan.
In ’t kort :
We schrijven Dickens, een getto van Los Angeles in de staat Californië. En daar ontmoeten we Me, de hoofdfiguur, thans echter met de handen geboeid en in aanwezigheid van Pro-Deo advocaat Hampton Fiske, in het Hooggerechtshof voor de zaak ‘Me contra de VSA’. En terwijl het proces kan beginnen, duiken wij met hem het verleden in. Dickens is een armoedig en door strijdlustige bendes getergd gehucht en tevens een doorn in het oog van de inmiddels gefacelifte buurten met namen als Crest View of Westdale. Dus, als gevolg van politieke corruptie, verdwijnt Dickens gewoon van de kaart. Geen afrit meer…maar ook geen politiekantoor of brandweerkazerne langer voorhanden. Dickens verdwijnt in het niets…ook op Internet. En dan krijgt Me een ingeving : het re-segregeren van zijn woonplaats. Aanvankelijk gaat alles volgens plan…tot enkele blanke leerlingen toegang eisen tot een gesegregeerde school, wat uiteindelijk leidt naar het proces.
Jullie snappen het natuurlijk meteen : dit is een met vitriool geschreven ontleding van onze Westerse maatschappij in al zijn absurdste en meest racistische kanten…op briljante wijze weliswaar! Want bij het begin van zijn plan, wordt Me natuurlijk weggelachen, maar stilaan krijgt hij meer gehoor…en hulp. Als kind was Me onderworpen aan de dubieuze ‘wetenschappelijk verantwoorde’ proeven van zijn vader, die van Me de ‘Negro Universale’ wou maken. Nadat deze echter, na een discussie, wordt doodgeschoten door de politie, begint Me’s leven pas écht. Toch heeft Me enkele dingen van zijn vader overgenomen, zoals het ‘niggerfluisteren’, een methode ter voorkoming van een door drugs of andere ellende ingegeven zelfmoord. Maar, helaas, in tegenstelling tot zijn vader, heeft Me geen psychologie gestudeerd…wél veeteelt! En dus gaat hij zich toeleggen op winstgevende kwekerijen : watermeloen en wiet. En voor hij het zelf beseft, is hij plots eigenaar van een hoogbejaarde slaaf (en kind-acteur uit de in de jaren ’50 populaire reeks ‘The Little Rascals’) , slechts geïnteresseerd in twee zaken : af en toe een flinke kastijding en het terugkrijgen van ‘zijn stad’.
Het boek is absoluut politiek incorrect, racistisch, enorm cynisch en…hilarisch! Met het scherpste soort scalpel beschrijft Beatty de lotgevallen tijdens een busrit, de beroepskeuze-dag op school of de bijeenkomsten van de ‘Intellectuelen van de Dum Dum Donut’. Maar terwijl je soms werkelijk hardop zit te lachen, ritst de schrijver met slechts één zin de mond terug dicht. Op het einde keren we vanzelfsprekend terug naar het Hooggerechtshof…maar dàt moeten jullie zelf maar ontdekken!
Besluit : Dit heet dus ‘De verrader’…dit heet eveneens ‘Boeken 2017 Top-10’…dit heet een Meesterwerk! Houden jullie ook zo van zinnen als : “De Nikes waren zo ontiegelijk nieuw dat je het ruisen van een zee van kinderarbeid zou horen als je er een uittrok en als een trompetschelp tegen je oor hield.” ? Wel, dan is dit uw – net als mijn – ‘kinda book, nigga’ !!
Paul Smeyers
Geen opmerkingen:
Een reactie posten