Omslag:
Je denkt gelijk van wat een mooie gestileerde omslag. Een dood roodborstje op een witte achtergrond.
Een vlaag van Waanzin wordt aangekondigd als haar eerste thriller geïnspireerd op een waargebeurd familiedrama. Wat de vraag oproept, komen er dan nog tien?
Het verhaal
Het verhaal start zeer rustig met verhalen vanuit de twee hoofdpersonen Romee en Anthonie. Al jaren getrouwd en drie kinderen. Hij heeft een eigen bedrijf en zij geeft yogalessen. Het ooit zo mooie gelukkige huwelijk begint scheuren te vertonen als Romee op een schoolreünie haar grote liefde van vroeger ontmoet: Jelle.
Vanuit die tijd heeft Romee een groot geheim waarmee ze worstelt. Ook roept Jelle weer gevoelens op.
Een vlaag van Waanzin wordt aangekondigd als haar eerste thriller geïnspireerd op een waargebeurd familiedrama. Wat de vraag oproept, komen er dan nog tien?
Het verhaal
Het verhaal start zeer rustig met verhalen vanuit de twee hoofdpersonen Romee en Anthonie. Al jaren getrouwd en drie kinderen. Hij heeft een eigen bedrijf en zij geeft yogalessen. Het ooit zo mooie gelukkige huwelijk begint scheuren te vertonen als Romee op een schoolreünie haar grote liefde van vroeger ontmoet: Jelle.
Vanuit die tijd heeft Romee een groot geheim waarmee ze worstelt. Ook roept Jelle weer gevoelens op.
Anthonie vindt zijn vrouw onrustig. Hij begint haar te wantrouwen en gaat controleren. Neust bijvoorbeeld in haar laptop.
Het verhaal kent een langzame opbouw, maar waar je heel snel doorheen schiet.
Tussendoor staan schuin geschreven stukken waarin Anthonie vertelt van het moment dat hij hoort dat ze weg wil. Schuine stukken zijn in de mode in thrillerland tegenwoordig.
Vanuit zowel Romee als van Anthonie van Baerle voel je in beider verhalen de wanhoop langzaam toenemen. Bij hem de angst dat ze hem gaat verlaten en zich daarom al langer gedragend als een man bij wie je juist niet meer wil zijn met bijvoorbeeld zijn agressieve buien, zijn steeds meer terugtrekken op zijn kamer en zijn geheimen met betrekking tot zijn bedrijf.
Bij haar de wanhoop van het proberen te redden van dit huwelijk door een therapeut op te zoeken, door te willen communiceren met haar man. Intussen weer contact met haar grote liefde van vroeger hebbend. Maar wel kiezen om voor het huwelijk te willen gaan. Maar zich steeds meer afgesloten voelen van Anthonie met zijn gedrag. Intussen loopt ook Romee met onverwerkt leed als het herontmoeten van haar eerste kind dat ernstig ziek is. Met haar man kan zij niet meer praten. Die zit uren op zijn kamer of loopt buiten.
Het verhaal kent een langzame opbouw, maar waar je heel snel doorheen schiet.
Tussendoor staan schuin geschreven stukken waarin Anthonie vertelt van het moment dat hij hoort dat ze weg wil. Schuine stukken zijn in de mode in thrillerland tegenwoordig.
Vanuit zowel Romee als van Anthonie van Baerle voel je in beider verhalen de wanhoop langzaam toenemen. Bij hem de angst dat ze hem gaat verlaten en zich daarom al langer gedragend als een man bij wie je juist niet meer wil zijn met bijvoorbeeld zijn agressieve buien, zijn steeds meer terugtrekken op zijn kamer en zijn geheimen met betrekking tot zijn bedrijf.
Bij haar de wanhoop van het proberen te redden van dit huwelijk door een therapeut op te zoeken, door te willen communiceren met haar man. Intussen weer contact met haar grote liefde van vroeger hebbend. Maar wel kiezen om voor het huwelijk te willen gaan. Maar zich steeds meer afgesloten voelen van Anthonie met zijn gedrag. Intussen loopt ook Romee met onverwerkt leed als het herontmoeten van haar eerste kind dat ernstig ziek is. Met haar man kan zij niet meer praten. Die zit uren op zijn kamer of loopt buiten.
Langzaam brokkelt het huwelijk af tot de wanhoop Anthonie te veel wordt. Tussendoor loopt de verhaallijn van de vader die langzaam steeds dementer begint te worden. Een oude man die zich probeert vast te klampen aan wat was. Net als zijn zoon Anthonie die wel gezond zou zijn en in het heden zou moeten leven. Mooie raakvlakken hoe de twee mannen afbrokkelen van het ware leven.
Hij die als hobby elke vogel herkent aan geluid en dergelijke. De geschiedenis met het vogeltje dat gedood werd in zijn jeugd en wat zich later herhaalt als hij een vogeltje dood trapt in het bijzijn van zijn kind om het te redden van veel pijn. Literaire verwijzingen van Hartman naar het doodmaken van zijn vrouw om meer pijn te voorkomen?
Corine Hartman heeft een prachtig verhaal geschreven met personen die ze laat leven. Je voelt mee met de wanhoop van de twee. Je wilt roepen van "Kerel, doe goddomme nu eens echt wat! Doe die therapie!" Perfect geeft zij aan hoe het werkt tussen de twee personen. Heel inschikkelijk maakt Hartman duidelijk hoe iemand die zoveel van iemand houdt juist de voor gewone mensen vreemde keuze neemt en de bizarre handeling uitvoert in wanhoop te houden wat was en het geluk niet een ander te gunnen.
Met Romee leef je mee, haar wanhoop om het afbrokkelen en de pogingen het beter te krijgen zijn hartverscheurend. Anthonie roept bij mij weinig sympathie op: een man met een rugzak maar zijn problemen niet durft aan te gaan maar zich nog eens extra afsluit en alles lekker opkropt.
Het einde als hij sneu in de gevangenis zit roept hij nog steeds weinig sympathie op en lijkt nog vooral aan zich zelf zielig te vinden.
Het verhaal is goed gedaan hoe zoiets kan gebeuren. Roept het emoties op? Nee! Daar heeft Hartman altijd een net te afstandelijke manier van schrijven voor. Maar in vergelijking met de botte rauwe, lompe Jessica Haider serie vind ik dit een verademing en een mooi kunnen van deze schrijfster die duidelijk verschillende stijlen kan hanteren. En deze stijl is echt mooi en ik hoop dat ze deze ingeslagen weg blijft volgen.
Psychologie 4,5
Spanning 3,5
Schrijfstijl 4,5
Leesplezier 4,5
Plot. 4,5
Originaliteit 4
Hij die als hobby elke vogel herkent aan geluid en dergelijke. De geschiedenis met het vogeltje dat gedood werd in zijn jeugd en wat zich later herhaalt als hij een vogeltje dood trapt in het bijzijn van zijn kind om het te redden van veel pijn. Literaire verwijzingen van Hartman naar het doodmaken van zijn vrouw om meer pijn te voorkomen?
Corine Hartman heeft een prachtig verhaal geschreven met personen die ze laat leven. Je voelt mee met de wanhoop van de twee. Je wilt roepen van "Kerel, doe goddomme nu eens echt wat! Doe die therapie!" Perfect geeft zij aan hoe het werkt tussen de twee personen. Heel inschikkelijk maakt Hartman duidelijk hoe iemand die zoveel van iemand houdt juist de voor gewone mensen vreemde keuze neemt en de bizarre handeling uitvoert in wanhoop te houden wat was en het geluk niet een ander te gunnen.
Met Romee leef je mee, haar wanhoop om het afbrokkelen en de pogingen het beter te krijgen zijn hartverscheurend. Anthonie roept bij mij weinig sympathie op: een man met een rugzak maar zijn problemen niet durft aan te gaan maar zich nog eens extra afsluit en alles lekker opkropt.
Het einde als hij sneu in de gevangenis zit roept hij nog steeds weinig sympathie op en lijkt nog vooral aan zich zelf zielig te vinden.
Het verhaal is goed gedaan hoe zoiets kan gebeuren. Roept het emoties op? Nee! Daar heeft Hartman altijd een net te afstandelijke manier van schrijven voor. Maar in vergelijking met de botte rauwe, lompe Jessica Haider serie vind ik dit een verademing en een mooi kunnen van deze schrijfster die duidelijk verschillende stijlen kan hanteren. En deze stijl is echt mooi en ik hoop dat ze deze ingeslagen weg blijft volgen.
Psychologie 4,5
Spanning 3,5
Schrijfstijl 4,5
Leesplezier 4,5
Plot. 4,5
Originaliteit 4
Geen opmerkingen:
Een reactie posten