In gesprek met Svea Ersson

 

Svea Ersson haar vertrekthriller ‘Zin in Zillertal’ is onlangs verschenen, Svea die zeer jong is begonnen met schrijven heeft in de afgelopen jaren al een aantal mooie en spannende thrillers geschreven. Een interview kan dan ook echt niet uitblijven!

Vanaf 2008 nadat je de schrijfwedstrijd hebt gewonnen zijn er al een behoorlijk aantal boeken van jou verschenen. In 2019 ben je een samenwerking aangegaan met Marelle Boersma en inmiddels is de derde ‘een vertrek’ thriller verschenen, namelijk ‘Zin in Zillertal’. Naar aanleiding van die genoemde samenwerking met Marelle vroeg ik me af of jullie samen aan dit verhaal hebben geschreven?
Nee, dat is niet het geval. Aan geen van de verhalen hebben we samen geschreven. Het Vertrekthema is leidend, maar verder geven we er ieder onze eigen invulling aan.

Heb je voor de research van je thrillers de plaatsen Kos, Denemarken en Zillertal bezocht? Welke van die plaatsen wil je bij wijze van spreken morgen gelijk weer bezoeken en waarom?
Ik ben in alle drie de plaatsen/landen in het verleden wel geweest, maar ik heb ze niet specifiek bezocht om research te doen. De afgelopen twee jaar was dat natuurlijk ook lastig, dus ik heb wat ik me herinner gecombineerd met informatie die op internet is te vinden. Kos vond ik een heerlijk eiland, en de vakantie in het Zillertal was ook fijn, maar naar Denemarken zou ik zo weer afreizen. Ik voelde me daar thuis, het lijkt op Nederland, maar dan veel rustiger.   

De personages in je boek ‘Zin in Zillertal’, zijn deze gebaseerd op mensen die dichtbij jou staan? En aan welk personage heb je iets van jezelf toegevoegd?
Eerlijk gezegd moet ik er niet aan denken om een personage te baseren op mensen uit mijn omgeving. Dan zou ik tijdens het schrijven steeds aan diegene moeten denken. Hoe die iets zegt, de manier van bewegen. Ik verzin mijn personages daarom liever zelf. En ik stop er ook niet bewust iets van mezelf in, maar hé, wat ik schrijf komt natuurlijk wel voort uit mijn geest, dus wie weet?

In deze thriller staat het winterseizoen centraal, heb je iets met dit seizoen? Wat spreekt je het meeste van de winter aan? En wat juist niet?
Als kind was ik dol op de winter. Lekker binnen zijn en dan de regen tegen de ruiten horen kletteren, dat vond ik zo knus. Wij woonden vier hoog op een flat met alleen een balkon, dus buitenzijn was geen vanzelfsprekendheid. Het hebben van een tuin maakt wat dat betreft veel verschil, je loopt dan zoveel makkelijker even het huis uit en als het dan ook nog lekker weer is, kan ik daar echt van genieten. Nu vind ik de winter vooral te koud en vaak somber. 

Ook is de skisport een belangrijk onderdeel in je verhaal, ski jezelf ook? Wat vind je er zo leuk aan? Had je graag op hoog niveau willen skiën? Of wanneer je het helemaal niet leuk vindt, waarom dan niet?
Ooit heb ik een poging gewaagd op zo’n borstelbaan, maar dat was geen succes. Ik moet er niet aan denken om van een berg af te skiën, ik zou waarschijnlijk helemaal verstijven. Langlaufen heb ik wel gedaan en dat ging me behoorlijk goed af. Dat zou ik nog wel een keer willen doen.

Heb jij voor je verhaal als research meegelopen in een sportwinkel/skiklas? Of heb je op een andere wijze je onderzoek gedaan? Zo ja, op welke wijze heb je dit dan gedaan?
Een vroeger klasgenootje heeft twee kinderen die op een behoorlijk niveau skiën. Door wat ik van haar op Facebook las, is het idee voor Zin in Zillertal ontstaan. Toen het verhaal een beetje in mijn hoofd zat, heb ik dingen bij haar nagevraagd. 

Wat doe je wanneer je een black-out hebt en het schrijven al dagen niet meer lukt?
Niet kunnen schrijven bestaat in mijn beleving niet. Het is een kwestie van voor het computerscherm gaan zitten en doorgaan. Ook al denk ik dat het compleet bagger is wat ik op zo’n moment schrijf, wanneer ik het later teruglees is dat eigenlijk nooit het geval. Vaak is het zelfs heel bruikbaar. Dus wachten tot er inspiratie is doe ik nooit, schrijven is uiteindelijk gewoon werk dat gedaan moet worden.   

Stel je bent druk aan het schrijven aan je nieuwe thriller maar al wel met de deadline in het zicht en ineens krijg je een supergaaf idee voor een volgende thriller. Deze blijft maar in je hoofd spoken maar je hebt geen tijd om het idee op te schrijven, hoe los je dit op?
Ik kan beter tijd maken om het toch op te schrijven en het daarna los te laten, dat is uiteindelijk efficiënter. Niet dat ik er vaak last van heb, hoor. Wat soms wel gebeurt, is dat ik tegen het einde van een verhaal nog een ingeving krijg waarvan ik denk: oh, dat zou leuk zijn om er nog in te verwerken… Maar tegenwoordig weet ik ook die impuls steeds beter te beheersen.    

Wanneer jij aan een nieuw verhaal begint te schrijven, heb je dan het hele verhaal inclusief het plot al in je hoofd of ontwikkelt het verhaal zich tijdens het schrijven?
De grote lijnen probeer ik wel helder te hebben, maar in de praktijk blijkt het vaak toch een andere richting op te gaan dan ik eerst dacht. Dat geldt ook voor de dader. Zowel in Hej Denemarken als Zin in Zillertal bleek iemand een hoop voor mij achter te houden.

En dan is het zover, je hebt het manuscript van je volgende thriller klaar, wie mag het dan als eerste lezen? Deel je het daarna met een aantal (vaste) proeflezers? Of zijn dit per boek steeds verschillende of nieuwe proeflezers?
Mijn uitgever Ilse Karman is de eerste die het leest. Ik geloof dat er niet zoveel schrijvers zijn die het zo doen, maar al vanaf het begin stuur ik het manuscript eerst naar haar. Dat voelt het zuiverst, omdat het dan nog echt mijn verhaal is. Nadat ik Ilses opmerkingen heb verwerkt, gaat het naar proeflezers die de uitgeverij heeft uitgezocht. Dit zijn steeds verschillende proeflezers, mensen kunnen zich daarvoor aanmelden. Bij Zin in Zillertal hadden we geen tijd meer om het manuscript te laten proeflezen, dit is de eerste keer dat we zonder hebben gedaan. Gezien de gemiddelde waardering van vier sterren op Hebban, is dat goed uitgepakt. 

Waar dan schrijf je het liefste? Binnen aan je bureau, buiten aan de tuintafel in de zon of het liefste ……
Standaard op mijn computer op zolder, waar ik normaal ook op thuiswerk voor mijn baas. Wat dat betreft benader ik het schrijven echt wel als werken. Alleen als ik al een hele dag voor het scherm heb gezeten, heb ik ’s avonds niet altijd zin om er wéér voor te kruipen.

Schrijven in welk genre spreekt je helemaal niet aan? Waarom niet en heb je het weleens geprobeerd?
O, dat is een lastige vraag. Volgens mij kan ik alleen maar spannende verhalen schrijven. Ik heb ook nooit andere genres geprobeerd of geambieerd. Waar ik wel bewondering voor heb, zijn mensen die hele fantasiewerelden bij elkaar bedenken en daar soms reeksen mee vol schrijven. Dat lijkt me heel moeilijk. 

Stel dat je wordt gevraagd om voor een iemand die na 45 dienstjaren afscheid neemt van het werk een verhaal te schrijven met hem/haar in de hoofdrol. Je hebt een probleem, je wilt het eigenlijk niet weigeren, maar je mag die bewuste collega helemaal niet. Wat doe je, bedank je voor de eer of ga je helemaal los en schrijft hem/haar de ergste slechterik toe die je maar kunt bedenken?
Weet je, ik heb niets met teksten schrijven waarvan het onderwerp vaststaat. Ik ben daar net zo goed of slecht in als iedere andere collega, dus als het ook nog eens voor iemand is die ik niet mag, zou ik proberen het door te schuiven of er een gezamenlijke tekst van maken. Ik zou in ieder geval niets van mijn antipathie laten blijken en me op de vlakte houden. 

Wie is eigenlijk jouw schrijfvoorbeeld?
Toch wel Esther Verhoef. Close-up was de eerste vrouwenthriller die ik las en dat was echt een eye-opener, want tot dan was het genre me onbekend.

Heb je naast het schrijven nog andere hobby’s?

Ik weet niet of ik het een hobby of een zelf opgelegde verplichting zal noemen, maar ik doe aan krachttraining en ik loop hard. Daar ben ik bijna vier jaar geleden mee begonnen en het heeft echt voor een ommekeer in mijn leven gezorgd. Ik heb er zoveel meer energie door gekregen! 

Welk boek heb je als kind stuk gelezen en raad je iedereen aan om aan zijn kinderen te geven of voor te lezen?
De boeken over Wipneus en Pim, die heb ik verslonden. En later series als De olijke tweeling, De vijf, Pitty op kostschool e.d. En boeken van Thea Beckman.
Tips voor kinderboeken heb ik niet echt. Ik volg niet wat er nu nog uitkomt en mijn nu volwassen zoon was niet erg van het voorlezen - en nog minder van het zelf lezen. Ik herinner me wel boeken over een heks, de boze heks?, die hij leuk vond en die ik daarom graag voorlas.  

Wanneer jij de interviewer zou zijn welke vraag zou je dan zeker gesteld hebben?
Kunnen we volgend jaar weer een winterse Vertrekthriller verwachten? En zo
ja, waar speelt deze zich af?

En wat is je antwoord op deze vraag?
Jazeker. Ik vertrek deze keer naar Noorwegen voor een ijskoud avontuur met actuele elementen. Klinkt spannend, toch?


Svea, dank je wel dat je mee wilde werken aan dit leuke interview voor ons boekenblog BoekInkt. Tof dat je met ons deelt waar je nieuwe Ik vertrek thriller overgaat. Persoonlijk hou ik wel van spannende en avontuurlijk winterse verhalen waaraan actuele zaken zijn toegevoegd. Veel inspiratie en schrijfplezier met het schrijven van het ijskoude avontuur in Noorwegen!

Jacqueline