Emma Quaadvlieg koopt na het overlijden van haar man een volkstuintje met een tuinhuisje op het perceel “Rust en Vreugd’
Ze leert haar medetuinders kennen en leert over de volkstuingebruiken.
Omdat het er niet altijd vredelievend toegaat, besluit Emma daar verandering in
te brengen.
Rust en Vreugd van Hendrik Groen
Ik heb de vorige boeken van Hendrik Groen versleten.
Ik vond ze geweldig, veel humor en de personen levensecht beschreven.
Dus ik zat met smart te wachten op dit nieuwe boek. Het gaat dit keer niet over
Hendrik Groen zelf maar over Emma Quaadvlieg die een volkstuintje koopt.
De cover:
Veel diverse tinten groen in een vrij felle kleur, een knalrode tuinkabouter en
gele laarzen. Je ziet 2 openslaande deuren van het volkstuincomplex ‘Rust en
Vreugd’, een riek met een rode tuinkabouter zweeft ergens in de lucht en een groene
kar met een boompje en een stel gele laarzen.
Ik had het mooier gevonden als ze gewoon een levensecht kleurenplaatje hadden
genomen. Deze kleuren komen schreeuwerig op mij over.
Het leven op de volkstuintjes wordt wel levensecht
beschreven. Je leert de verschillende personen kennen.
Emma Quaadvlieg vind ik een sympathieke weduwe die niet tegen onrecht kan. Ze
heeft een hondje Wodan. Het is niet zoals de naam doet vermoeden een grote hond
maar een klein vuilnisbakkenrasje.
Ze koopt een tuinhuisje met tuintje op ‘Rust en Vreugd’, een
volkstuinencomplex.
Herman is een tuinder, een aardige kerel maar volgens mij niet de slimste. Hij
komt op mij heel kinderlijk over. Hij helpt Emma de tuin in orde te brengen.
Harm van Velsen is de voorzitter van Rust en Vreugd. Ik vind hem een
onsympathieke man die allemaal regeltjes bedenkt om de tuinders dwars te zitten.
Harm zijn vrouw, Fietje lijkt me een erg aardige vrouw die de bar op het
volkstuinencomplex runt.
Bert, de secretaris doet alles wat Harm zegt, gaat akkoord met alle regels die
Harm bedenkt. Het lijkt wel alsof hij bang is voor Harm.
Roos, de gezellige buurvrouw van Emma op het
volkstuinencomplex, en Emma gaan tegen Harm in om zo de regels te veranderen.
Dat lijkt me een buurvrouw die net wat te vaak onverwachts bij je binnen
wandelt. Ik persoonlijk zou daar niet tegen kunnen.
Het boek beschrijft de alledaagse dingen met humor op het
complex. Maar ik mis diepgang van de personen over wie het gaat. Ik zou graag
wat meer persoonlijke dingen willen weten. Doordat de karakters niet uitgediept
worden vond ik het wat oppervlakkig.
Het is jammer omdat de vorige boeken over Hendrik Groen dat wel hadden. Daardoor
is dit boek voor mij een beetje een teleurstelling.
Het boek leest gemakkelijk, te gemakkelijk. De manier van schrijven deed me
meer aan een kinderboek denken dan een boek voor volwassenen. Maar het
volkstuinencomplex is iets wat de jeugd niet aanspreekt lijkt me.
Doordat ik het boek vrij middelmatig vind maar er toch
wel humor in zit, geef ik het boek 2,5 Inktpotjes
Jantsje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten