Carlotta groeit op in een liefdeloos gezin. Haar moeder heeft een ziekelijke symbiotische band met haar grootmoeder en haar vader houdt zich van alles afzijdig. Carlotta creëert een eigen leefwereld waarin het geloof zowel steun biedt als destructief op haar werkt. Wanneer haar beste vriendin zich ook van haar afkeert, glijdt Carlotta steeds meer af en probeert grip op haar leven te houden door minder te gaan eten.
Dan ontmoet ze Gilles en even zorgt dit ervoor dat Carlotta
zich geliefd voelt. De ouders van Gilles nemen haar als een dochter in hun
gezin op. Maar zowel door de toekomstplannen van Gilles als door Carlotta’s
demonen drijven zij steeds verder uit elkaar. Carlotta raakt steeds verder
verstrikt in haar eigen hersenspinsels. Wat volgt is een dramatische gebeurtenis.
Ik weet nog steeds niet zo goed wat ik nu van dit boek moet
vinden. Aan de ene kant is het een enorm ingrijpend verhaal wat zich zo nu en
dan laat lezen als een thriller. Meer en meer kom je als lezer in het hoofd van
Carlotta terecht waar de duistere gedachten steeds meer de overhand nemen. Dit
voelt enorm beklemmend maar ook raadselachtig. Ik vond het steeds moeilijker te
onderscheiden wat nog werkelijkheid is en wat zich ontspint aan Carlotta’s
brein. De auteur weet dit heel knap over te brengen. Tegelijkertijd weet je dat
dit zal ontaarden in iets afschuwelijks.
Aan de andere kant vond ik het door alle hersenspinsels een
lastige en wat vermoeiende leeservaring. De auteur hanteert een overmaat aan
metaforen en hyperbolen. Mensen worden geregeld aangeduid met dierennamen, zo
wordt haar grootmoeder ‘de dikke duif’ genoemd, of naar eigenschappen
gekarakteriseerd. Ook speelt het geloof een grote rol in het verhaal. Er wordt
veelvuldig verwezen naar Bijbelteksten en gebruiken vanuit het Christelijk
geloof. Dat maakt dat je continu bij de les moet blijven en ik raakte er
regelmatig door in verwarring. Het zorgt ervoor dat je in Carlotta’s gedachten
meegenomen wordt, maar daar waar ik verwacht had steeds meer met haar te kunnen
meeleven, duwde het mij steeds meer bij haar vandaan.
Ook het voortdurend wisselende tijdsperspectief van heden
naar verleden maakte voor mij de verwarring nog groter. Dit zorgde ervoor dat
ik niet echt meegezogen werd in het verhaal en op een gegeven moment alleen nog
maar verlangde dat er een einde aan zou komen.
Ik begrijp wat de auteur met dit verhaal wilde en ik denk
zeker dat ze daarin geslaagd is. Maar het taalgebruik overweldigde me en
daardoor lukte het me niet meer om compassie op te brengen voor het
hoofdpersonage. Vooral dit laatste maakt dat ik het boek niet hoger kan
waarderen dan 3 inktpotjes.
Jolanda
Geen opmerkingen:
Een reactie posten