Interview Gert-Jan van den Bemd

 

 

 

1. Wil je je in 5 kernwoorden voorstellen aan de lezers van Boekinkt?

Creatief, fantasievol, gedreven, loyaal, ambitieus

 

2.     Centraal in je nieuwste boek ‘Branco en Julia’ staan een aantal foto’s. Ik las dat deze echt zijn en dat je op basis van de informatie die je vond dit boek hebt geschreven. Branco en Julia gaan voor extra informatie op roadtrip. Heb je dit zelf ook gedaan? Of heb je je informatie helemaal op internet kunnen vinden?

Klopt, de foto’s bestaan echt en sommige staan ook in het boek. Ik vond ze op een website voor verzamelaars. Eerst ontdekte ik er twee: de foto die op de cover van het boek staat en een tweede foto van dezelfde vrouw, maar dan is ze een jaar of twintig ouder. De handelaar plaatste in de maanden erna steeds een paar foto’s van dezelfde vrouw op de website. Ik was toen zo geobsedeerd geraakt dat ik ze allemaal heb gekocht, bijna 400 in totaal. Ik ben de foto’s nauwkeurig gaan bestuderen. Ook de achterkanten waarop vaak notities stonden. Zo ontdekte ik de naam van de vrouw en via internet achterhaalde ik het adres waar ze heeft gewoond. Daarna wilde ik er per se heen om research te doen, want het leek me een mooie basis voor een roman. Dus reed ik naar de Loire-Atlantique en Bretagne. De ontdekkingstocht die Branco en Julia ondernemen heb ik dus zelf ook gemaakt. Dat was een fantastisch avontuur!

 

3.     Ben je zelf een verzamelaar van foto’s? Verzamel je nog andere dingen?

Ja, ik spaar oude foto’s. Ik schrijf er blogjes over die ik op mijn website zet: www.grandfoulard.com. Dat was ook de reden dat ik de eerste twee foto’s van de mysterieuze vrouw kocht… Alleen groeide dat uit tot een roman! Ik spaar ook boeken van Patricia Highsmith, een Amerikaanse schrijfster die ik erg goed vind. Ze schreef onder andere The Talented Mr Ripley en Strangers on a Train. Veel van haar boeken zijn verfilmd.

 

4.    

Houd je zelf van op de foto gaan, of maak je ze liever zelf? Welke foto is je het meest dierbaar en waarom?

Ik vind het niet erg om gefotografeerd te worden, maar ik vind het ook leuk om ze zelf te maken. Een foto waarop mijn kleinzoon bij mij op schoot zit te ‘lezen’ is me het meest dierbaar. Hij was toen vijf maanden, dus hij was niet echt aan het lezen, maar het is zo’n mooi intiem portret.

 

5.     In al jouw romans toon je een heel scherp oog voor menselijk gedrag en gevoelens? Waar heb je dat geleerd? Heeft dat altijd jouw interesse gehad?

Ik vond het als kind al prettig om mensen te observeren. Ik stond liever aan de kant dan dat ik midden tussen de massa stond. Dat beschouwende heb ik nog steeds. Wat mensen drijft, wat hen bezighoudt, hun diepste verlangens, dat vind ik interessant. Mensen zijn falende wezens. Ze kunnen hun eigen opgelegde normen en waarden maar zelden nakomen. Vervolgens proberen ze hun tekortkomingen te camoufleren. Dat gedrag is een onuitputtelijke bron voor verhalen en romans.

 

6.     Wat wilde je vroeger worden toen je klein was?

Ik heb verschillende wensen gehad. Onderzoeker op een laboratorium leek me mooi en dat ben ik ook geworden. Ik deed meer dan twintig jaar onderzoek naar kanker. Een prachtige baan. Ik wilde ook kunstenaar worden, maar dat kon ik niet combineren met een fulltimebaan als onderzoeker. Dus ging werd ik parttime wetenschapsjournalist. Ik heb ook nog een tijd patholoog-anatoom willen worden, maar dat vereist wel een erg lange studie, dus dat ben ik maar niet geworden. Er zijn nog veel meer beroepen die me leuk lijken. Boswachter, bijvoorbeeld, of archeoloog of politierechercheur. Helaas is het leven te kort.

 

7.     Ik las dat je naast schrijver ook kunstenaar bent. Heb je een kunstopleiding gevolgd en wat voor kunst maak je? Als iemand vraagt wat voor beroep je hebt, wat zeg je dan?

Klopt, ik ben afgestudeerd aan kunstacademie St Joost in Breda en ’s-Hertogenbosch. Ik maak vooral schilderijen, tekeningen, fotografie en collages. Toch gaat de meeste tijd in het schrijven zitten. Dus als iemand vraagt naar mijn beroep, antwoord ik meestal: schrijver.

 

8.      In je boek staat een passage waarin het gaat over minibiebs.

 

 

“Het viel me op dat in de stad steeds meer grappig bedoelde kastjes werden opgehangen ….. volgepropt met boeken. Ik zag in die boekenhuisjes regelmatig boeken liggen die nog niet zo lang geleden het predikaat ‘bestseller’ droegen, en nu lagen ze te grabbel.”

 

Je hebt niks met de minibiebs? Zou je het erg vinden jouw eigen boek tegen te komen in zo'n kastje?

Haha, ik vind minibiebs best leuk. Ik ben een voorstander van alles wat met duurzaamheid te maken heeft en minibiebs dragen daaraan bij. Ik snuffel er altijd even in als ik er een tegenkom en soms vind ik dan een pareltje. Maar natuurlijk kan ik als schrijver ook een beetje triest worden als ik zie dat mensen zo makkelijk hun boeken ‘afdanken’, zeker als niemand dat boek uit die minibieb wil hebben. Dan denk ik: waar is de tijd gebleven dat mensen boeken beschouwden als een bezit voor het leven, en ze een ereplaats gaven in hun woonkamer.

 

9.     Ben je zelf een grote lezer? Welk boek raad je absoluut aan?

Ik lees vrij veel, maar niet heel snel. Ik lees vooral romans, thrillers en biografieën. Ik zou een boek van Patricia Highsmith aanraden. Misschien wel The Blunderer. Ook Simenon vind ik goed. Dat hoeft niet een Maigret te zijn, ook zijn serieuze romans zijn goed.

 

10.  Je bent vanaf 2018 al bezig geweest met deze roman. Ben je nu ook alweer met een nieuw boek bezig? Kun je daar al een tipje van de sluier over oplichten?

Ik ben eigenlijk altijd bezig met een ‘project’. Mijn volgende roman gaat waarschijnlijk over de verdwijning van een jonge vrouw. Het wordt volgens mij een spannend boek dat heel geschikt is als basis voor een Netflix-serie.

In Branco & Julia kruisen de paden van de wat oudere curiosa- en antiekhandelaar Branco en de jonge kunstenares Julia. Beiden kopen los van elkaar oude foto’s op de Feira da Ladra, de rommelmarkt van Lissabon. Branco ziet ze als inspiratiebron voor een roman die hij wil gaan schrijven, Julia wil de foto’s gebruiken als uitgangsmateriaal voor haar schilderijen. Hun gedeelde bezit leidt noodgedwongen tot een gezamenlijke speurtocht naar de herkomst van de foto’s en de vrouw die erop staat afgebeeld.