Wat je van bloed weet – Philip Huff

 ‘Je houdt je adem in: je probeert het leven stil te zetten, geschreeuw te voorkomen. Je probeert de loop der dingen te beïnvloeden. Maar je steeds wilder kloppende hart weet wel beter. En de stilte in het huis, de stilte achter de deur, lijkt te kraken in je oren’.

 

De verteller (niet bij naam genoemd) groeit samen met zijn zus Emilie en jongere broertje Alexander op in een villa het Gooi. Van buiten lijkt alles geslaagd: welvarende ouders, een groot huis, luxe vakantietripjes, goede opleidingen, de hockeyclub. Maar achter de muren van de grote villa gaat het er anders aan toe: zijn ouders hebben voortdurend ruzie, er is geweld en intimidatie, ook naar de kinderen toe. De verteller probeert een zo normaal mogelijk leven te leiden. Hij sport, maakt vrienden, wordt verliefd maar hoe houd je datgene wat zich achter de voordeur afspeelt verborgen voor anderen?

Wanneer hij gaat studeren breekt de hoofdpersoon met zijn ouders. Wat blijft is het schuldgevoel naar zijn jongere broertje dat wel nog thuis woont. In hoeverre lukt het de hoofdpersoon om afstand te nemen van zijn gewelddadige jeugd? En hoe kan hij zijn broertje Alex nog beschermen?

 

Huff schreef met dit boek een indringend en beklemmend verhaal. De pijn, het verdriet en de onmacht van de hoofdpersoon maar ook de kracht om door te gaan en een eigen leven op te willen bouwen, wordt door middel van prachtig taalgebruik intens en rauw overgebracht. Door hierbij het tweede
persoonsperspectief (de jij-persoon) te hanteren komt het over of de schrijver terugkijkt op zijn eigen jeugd. Of dit ook het geval is weten we niet. In het nawoord wordt benadrukt dat dit boek fictie is maar dat het wel gebaseerd is op mensen en gebeurtenissen uit het leven van de auteur.

Wat het jij-perspectief ook met zich meebrengt is een zekere afstand tot het hoofdpersonage. Dit maakte het voor mij wel moeilijker om dichtbij te komen, om me echt in te leven. Echter, bij het verhaal is het heel passend. Want in hoeverre kun je iemand anders ooit echt laten voelen hoe het was?

Het boek barst uit zijn voegen van de meest prachtige zinnen. Het is dat ik eigenlijk nooit zinnen uit boeken noteer maar ik had met gemak een heel notitieblok vol kunnen schrijven.

 

‘Als we de namen van dingen niet kennen, geven we minder om ze. Maar als je de namen leert, word jij meer van de wereld en de wereld meer van jou’.

 

‘De leugen: het middel om het leven de waarheid te geven waar je zo naar verlangt’.

 

Dit taalgebruik maakt dat het boek raakt. Wat ook raakt is hoe de ervaringen uit de jeugd van de hoofdpersoon doorwerken in zijn latere leven en het gevaar om dit generatie op generatie aan elkaar door te geven.

Kortom: een boek dat een diepe indruk achterlaat!

 

4 inktpotjes