Een verrukkelijk fiasco – Lotte Petersen

 

Ik heb begin juli Lotte Petersen leren kennen op het eerste ‘World of Romance’- event van HarperCollins Holland. We hebben een leuk gesprek gehad en ik werd nieuwsgierig naar het debuut van deze jonge schrijfster.

 

Een verrukkelijk fiasco begint op de allereerste dag dat de 23-jarige Mia als nanny start bij Luca en Vanessa. Leo van vijf zit met hoofd vast in zijn t-shirt. Tommaso van tien komt niet meer bij van het lachen. Dan dreigt Leo zijn broer ernstig te verwonden. Gehaast komt Mia ertussen. Hoewel de situatie ernstig van aard is, moest ik wel enorm lachen. Petersen zet hiermee een sterk begin neer met drama en humor.

 

De twee broertjes worden min of meer door hun drukbezette ouders aan een stroom van nanny’s overgelaten. De kinderen spreken nauwelijks Engels en Mia spreekt op een handjevol woorden na geen Italiaans. De communicatie verloopt dan ook erg stroef. Bovendien heeft vooral Leo een hekel aan haar, of eigenlijk wat ze vertegenwoordigt. Hij hunkert naar zijn moeder, maar die denkt alleen haar filmcarrière. Vader Luca is iets meer aanwezig, maar ook hij zet zijn carrière voor zijn kinderen.

 

Gelukkig heeft Mia steun van de andere nanny’s die ze regelmatig op school en speeldates ontmoet. Petersen is zelf nanny geweest en geeft toe een aantal voorvallen die ze in het boek beschrijft, zelf te hebben meegemaakt. Ze schetst een wereld waarin de ouders hun kinderen links laten liggen, aan de lopende band nanny’s inhuren en ontslaan en de nanny’s een haast mensonterend bestaan lijden. Mia heeft een keuze, ze kan altijd terugkeren naar Nederland. Maar een Lolita uit de Filipijnen bijvoorbeeld moet een gezin onderhouden en ondergaat, duizenden kilometers ver van haar familie, al het misbruik.

 

Een lichtpunt is Andrea, de in een scheiding verkerende vader van Dafne. Hij lijkt de enige te zijn die Mia ziet staan. Mia de persoon en niet slechts Mia de nanny. Omdat het boek uit twee verhaallijnen bestaat: een met de huidige gebeurtenissen in Rome en de ander kort ervoor in Nederland, wordt al gauw duidelijk dat Mia haar oude leven is ontvlucht. Heeft dat te maken met Max?

 

Het verhaal bestaat uit sfeervolle beschrijvingen van Rome, waardoor je meteen zin krijgt naar Rome te vliegen. Maar het leven van een nanny blijkt niet zo geweldig te zijn als de films je doen geloven. Tel daar de veelal afwezige ouders bij op, en je krijgt een triest verhaal te lezen. De stijl van Petersen is nogal zwartgallig te noemen. Ze beschrijft het verhaal met humor maar wel met een zwarte rand.

 

Eerlijk gezegd had ik een feelgood verwacht. Een ‘La Dolce Vita’-verhaal, oftewel een ‘Het leven is verrukkelijk’. Als ik Petersen niet had ontmoet, en dit geen recensieboek was, dan had ik het niet uitgelezen. Sommige delen van het verhaal waren goed en wilde ik meer lezen, maar veelal was er onnodige vulsel. Er was veel potentie in het verhaal, de elementen waren daar, maar de uitwerking mankeerde. De helft van de tijd zat ik helemaal niet in het verhaal. Ik hoop dat het volgende boek van Petersen wel de belofte van een feelgood waarmaakt. 2,5 inktpotjes helaas.