Willibrord Verlegen Vlegel – Fons de Poel

 

Voor Boekinkt las ik de biografie Willibrord Verlegen Vlegel geschreven door Fons de Poel. Wat ik mij herinner zijn de pakkende items die hij voor Brandpunt maakte. Een man die moeilijk tegen onrecht kon, dat aan de kaak stelde en daarbij zeker geen fluwelen handschoentjes hanteerde, maar die volgens mij een klein gouden hart had. Type ruwe bolster blanke pit.

Geliefd,
Verguisd.
Prooi van sarcasme,
Weggejaagd.
Opgestaan.
Kat met negen levens
Hij is op weg naar de tachtig nu.

 

De Cover
Op de cover een mooie herkenbare foto van Willibrord. Een vechtende houding, zijn krullenbol en

Het verhaal
Het boek bestaat eigenlijk uit drie verhaallijnen, herinneringen door collega’s uit het vak in de stukken een televisieleven, de gesprekken die Fons met Willibrord had in de hoofdstukken het tachtigste jaar en de verhalen van vrienden en familie in de hoofdstukken door andere ogen.
Wat mij direct opvalt is de mooie schrijfstijl van Fons de Poel. Een verademing vind ik, want vaak is het niveau van de biografieschrijver simpel en niet al te hoog. Mooi taalgebruik, wat ik erg kan waarderen. Het boek leest dan ook lekker weg. Het mooiste vind ik de gesprekken die Fons heeft met Willibrord en zijn observeringen. De hulpeloosheid die ontstaat wanneer het lijf het laat afweten en de innerlijke strijd die Willibrord daarmee heeft. De verhalen uit zijn jeugd, die hem hebben gevormd tot wie hij nu is. Het verdriet toen hij door zijn ouders naar het internaat werd gestuurd dat slechts op een paar kilometer van zijn ouderlijke woning lag. Zijn onzekerheid en angst om te falen. Iets wat hij zijn hele leven lang is blijven voelen en boven al zijn verlegenheid. Iets wat je zo op het oog niet zou verwachten bij de ‘blaaskaak’ die hij altijd pretendeerde te zijn. Hoe hij op handen werd gedragen tijdens zijn Brandpunt carriere met aangrijpende reportages zoals de hongersnood in Biafra en Sudan, De overstromingen in India, de martelkamers van Idi Amin. Hij wordt op handen gedragen tot hij in 1989 een reportage maakt over een vermeende handel in hoofden en andere menselijke lichaamsdelen. Er wordt gezegd dat hij de boel in scene heeft gezet en waarbij een ieder hem als een baksteen laat vallen. Het gaat hem niet in de koude kleren zitten en heeft er jarenlang slecht door geslapen. Hij maakt hierna de overstap naar de commerciële zenders waar hij nog jarenlang op de buis is te zien bij programma’s als De week van Willibrord. Het is simpel, je houdt van de man, of je hebt er een hekel aan. Ik heb hem altijd wel kunnen waarderen.

Mijn leeservaring
Ik heb deze biografie met groot plezier gelezen. Fijn om eens een goed geschreven biografie te kunnen lezen. De schrijfstijl van Fons de Poel is soms bijna filmisch:

Waar je ook kijkt staan bloemen.
Weliswaar geurloos, want van kunstige komaf, maar het is in volstrekte harmonie met de flamboyante hoofdpersoon, die ook vandaag een pastelkleurig overhemd draagt.

Of:

Hij heeft ook z’n uitglijders gehad. Maar dat hoort erbij als je bloemen plukt aan de rand van het ravijn.

Mooi om tussen de regels door eigenlijk te lezen dat mijn beeld van Willibrord lijkt te kloppen. Zoals ik hierboven al schreef, ruwe bolster blanke pit en hoewel hij dat zelf misschien niet altijd heeft willen laten blijken laat hij vooral in de gesprekken die hij met Fons heeft zijn kwetsbare kant zien. Ik vind dat Fons de Poel een waardige biografie heeft geschreven.
De biografie Willibrord – Verlegen Vlegel van Fons de Poel krijgt van mij 4 inktpotjes.