“…. op dat moment bedacht ik dat foto’s in feite tastbare bewijzen waren dat het leven de moeite waard was, een poging om het wat langer vast te houden, gesublimeerde herinneringen.”
Het leven van curiosa- en antiekhandelaar Branco en
kunstenares Julia raken met elkaar verweven wanneer ze tegelijkertijd hun oog
laten vallen op een aantal oude foto’s op een rommelmarkt in Lissabon. Julia
bemachtigt twee foto’s en Branco legt de hand op een serie anderen. Julia wil
de foto’s gebruiken als inspiratie voor een reeks schilderijen, Branco bedenkt
dat hij op basis van de informatie achter de foto’s een roman wil gaan
schrijven. Hun gedeelde bezit brengt hen samen en leidt tot een speurtocht naar
het leven van de vrouw op de foto’s. Brengt het ze wat ze verwachten te vinden?
Ik nam dit boek in mijn koffer mee naar Parijs, maar wat me
zo vaak gebeurt met een stadstrip: ik nam het ongelezen weer mee terug. Toch
was het of het zo moest zijn: Branco & Julia komen uiteindelijk ook niet op
hun bestemming in Parijs aan.
Uiteindelijk las ik het thuis, tijdens twee uitzonderlijk
warme dagen. Het bleek er precies het juiste boek voor te zijn, natuurlijk
omdat het zich afspeelt in het mooie Portugal en Frankrijk. Maar ook vanwege de
heerlijk langzame schrijfstijl die Van den Bemd hanteert. Het boek is traag
maar verveelt geen moment. Julia en Branco zijn heerlijke personages, hun eigen
verhalen zijn uitermate boeiend en de interactie tussen die twee maakt het nog
spannender.
Ieder hebben ze hun eigen twijfels en onzekerheden, zonder dat
het ergens te dramatisch wordt. Welnee, humor, zelfspot en realiteit, daar draait
het meer om.
Op het oog lijkt dit boek een vrij eenvoudig verhaal te
zijn: duo vindt oude foto’s, ziet er een verhaal in en gaat op roadtrip. Nou
ja, min of meer gearrangeerd, maar het is een roadtrip. Maar Gert-Jan zou
Gert-Jan niet zijn of hij weet een aantal ingenieuze twists in het verhaal aan
te brengen. Ik ervaarde dit al in een eerder boek van zijn hand, Na de val, en
ook hierin is dit weer het geval. Echter, het wordt nooit een trucje,
intrigeert telkens weer en zit uitermate knap in elkaar. Zo rolt hij het
verhaal langzaam uit, telkens wisselend tussen het perspectief van Julia en
Branco, met hier en daar wat korte terugwerpingen in de tijd waardoor het verhaal
af en toe voelt als een mysterie.
Veel te snel dan ook kwam dit boek tot zijn einde, en pinkte
ik zelfs nog een traantje weg toen ik het dichtsloeg. Ik wilde helemaal nog
geen afscheid nemen van Branco & Julia.
Ik denk dat ik hiermee één van mijn favoriete zomerboeken
heb gevonden, en ondanks dat ik helemaal niet van ‘op de foto gaan’ houd, kijk
ik door de quote waar ik mijn recensie mee begon, en die me diep raakte, wel
ineens anders tegen foto’s maken aan.
5 volle inktpotjes
Jolanda
Geen opmerkingen:
Een reactie posten