Het huwelijk- Christine Van den Hove

 

In magnifieke Vlaamse zinnen vertaalt Christine Van den Hove onuitgesproken emoties ,verlangens en dromen. De worsteling van Justine , Gaspard en hun gezin raakt tot in het diepst van mijn ziel.

 

Uitgeverij Wereldbibliotheek heeft een unieke blik op een op het eerste oog gewone maar zo speciale relatie mogelijk gemaakt .

 In het Ninoofse dorpje Appelterre-Eichem gaan Gaspard en Justine een connectie aan. Hun verhaal dat begint eind jaren twintig in Oost- Vlaanderen is er geen van rozengeur en maneschijn.  Hun samenzijn verloopt met ups en downs en kent weinig bergen maar veel dalen.

 Justine is een vrouw met een handleiding. Als kind had ze al een heftige tijd en als ze zelf moeder wordt kan ze deze rol niet waarmaken . Ze verliest een kindje en houden van of zorgen voor het andere blijkt bijna onmogelijk. Als lerares is ze gewild maar als moeder faalt ze keer op keer . Gaspard neemt haar taak over en vindt troost en vervulling in deze rol.

 Gaspard, de spoorwegarbeider, is de man die ondanks alles voor zijn gezin blijft zorgen. Hij ziet het goede in iedereen en ondanks de wisselende buien van zijn vrouw blijft hij steeds de rots in de branding. Hij neemt Justine haar taak over en vindt in het zorgen voor zijn dochter troost en vervulling .

 Dit houden van overstijgt het gewone en zelfs ontrouw,  depressie en rouw krijgt Justine en Gaspard niet uit elkaar.

 Liefde is hier niet de romantiek of de lust. Nee, deze liefdesgeschiedenis blinkt uit in kilte, wanhoop en het onvermogen tot communicatie.

 Dit juweeltje is een reis in taboes.

Het gaat over echte mensen en toont het leven zoals het was . Niets meer of minder. Het verhaal toont ook  hoe trauma's van generatie op generatie worden overgedragen. In deze literaire parel wordt er eigenlijk het meest gezegd als er gezwegen wordt.

 Ik moest even wennen aan de aparte schrijfstijl die het oude Vlaanderen weergeeft maar de inhoud betoverde me vanaf de eerste zin.

  Het huwelijk' is een prachtig portret van twee gewone mensen die doen wat ze kunnen binnen de mogelijkheden die ze hebben. Deze roman eindigt met de weergaloze  bespiegelingen van de kleindochter . Zij probeert jaren later de relaties van haar familie te begrijpen. Vanuit het zuiden van Frankrijk vertelt ze vol onderdrukte emotie over het gemis.  Deze stem sluit de geschiedenis op schitterende wijze af.

 Twee tegenpolen kwamen samen en blijven verenigd maar toch apart bestaan. Het lijkt wel alsof ze allebei in een aparte baan rond de wereld draaien. Is het plichtsbesef of liefde die hen altijd opnieuw doet kiezen voor elkaar?

 Het moet wel een bijzonder soort liefde zijn…

 Kijk nu eens naar Justine en mij, een groter verschil tussen een koppel kan er niet bestaan. Ik peins soms dat we de zuidpool en de noordpool zijn. Ik de zuidpool en zij de noordpool. Want ze kan zo koud zijn. Precies of ze geen hart heeft. Maar ik ken haar beter. Ze heeft een hart, maar ze laat het niet graag zien.

 

4,5 inktpotjes

Fany