Top 3
Het was best een moeilijke keus om 3 boeken uit te zoeken die ik afgelopen jaar
heb gelezen en mooi vond. Niet omdat ik niets moois heb gelezen, maar omdat er
veel boeken waren die ik goed vond. Een luxeprobleem noem ik het. Dit
waren voor mij de beste boeken.
1. De
liefdesbrief van Lucinda Riley
Ik was erg nieuwsgierig naar het boek. Ik geef toe ik ben fan van de zeven zussenserie. Helaas vond
ik haar andere romans niet zo mijn smaak. Echt romans zonder spanning
erin. Als je daarvan houdt, zal je ze zeker de moeite waard vinden. Ik
persoonlijk houd wat meer van een boek met spanning erin. De beschrijving van
dit boek klonk meer als de zeven zussenserie. Nou ik ben niet
teleurgesteld. De opbouw en manier van aanpak lijkt niet op de zeven
zussenserie. Voor mijn gevoel was dit boek nog veel beter dan de zeven
zussenserie. Ze heeft de personen zo goed beschreven dat je denkt ze te
kennen. Ik had zelfs de neiging om op te zoeken of de personen echt
waren. De beschrijvingen van de gebeurtenissen waren zo levendig dat ik op
het puntje van mijn stoel zat.
Hoe zou dit aflopen? Is deze persoon wel wie hij zegt dat hij is? Voor mijn
gevoel hoort dit boek bij de thrillers. Het is gruwelijk spannend vanaf het
begin. Aan onverwachtse wendingen ontbreekt het niet. Er komt geen moment
dat het saai is.
Riley
schreef het twintig jaar geleden, maar het verhaal haalde nooit de
boekenplanken wegens het (delicate) onderwerp, de Britse Koninklijke familie.
2. Opgewekt
naar de eindstreep van Hendrik Groen
Het allerlaatste dagboek van Hendrik Groen, 90 jaar en de meest geliefde
bejaarde van Nederland. Voor iedereen die wil weten hoe het met Hendrik Groen
gaat na zijn eerdere dagboeken. Vanwege de sluiting van het verzorgingshuis
in Amsterdam-Noord is Hendrik overgeplaatst naar Bergen aan Zee. De club Omanido
(oud maar niet dood) die ze hadden opgericht en die centraal staat in de boeken
is uit elkaar gevallen. Hendrik wordt steeds vergeetachtiger en begint het
overzicht te verliezen. Gelukkig heeft hij nog drie trouwe vrienden die hem
helpen, Leonie van 88 jaar, Frida van 10 jaar en de hond juffrouw Jansen. Het dagboek is weer zo
heerlijk geschreven, het is allemaal zo herkenbaar, of het nu over het
aftakelen gaat, de corona en de regels van het verzorgingshuis. Bijzonder
is hoe de auteur het proces van dementie zo goed weet te benaderen.
Het
zorgde voor heel wat emoties bij me. Het is echt een boek wat je menigmaal laat
lachen en ook een traantje laat vloeien.
3.
Verstoten van Sterre Collins
Verstoten is een boek dat indruk op mij heeft gemaakt. Door de afwisseling met
de brieven van haar vader zorgen ervoor dat het me raakte. Van zowel Fraser als
Lucy wordt hun probleemjeugd zo goed geschreven dat je het voelt. De omgang met
haar vriendin, en met haar moeder is heel duidelijk beschreven. Maar ook het verhaal
van de strijd van haar moeder tegen haar vader is levensecht gebracht. Sterre
Collins laat ook zien wat een scheiding met een ouder kan doen. De rol van
Lucy’s vader heeft ze goed uitgewerkt en raakte mij erg. De ontmoeting met
Fraser bracht mij even terug naar mijn jeugd met kermissen en vriendjes. Lucy
ziet Fraser en zichzelf als de nieuwe Bonny en Clyde.
Met de misdaden die ze plegen komt er steeds meer spanning in het boek.
Sterre Collins heeft wat mij betreft met Verstoten een sterk en vlot boek
geschreven. De personages en gebeurtenissen zijn heel goed uitgewerkt.
Dit is zo’n boek die je in een keer wilt uitlezen. Het is zo goed geschreven.
Verstoten is vooral een boek dat de lezer zal raken. Ik vond het zeker ook een
boek voor volwassenen niet alleen voor young adults.
Helaas
waren er voor mij ook een paar teleurstellingen.
Het boek wat ik niet goed vond was Dwaalspoor van Suzanne Vermeer. Tot aan zijn
overlijden in 2011 werden de boeken geschreven door Paul Goeken. Hij schreef onder de naam
Suzanne Vermeer. Dat
Goeken achter die naam schuilging, werd pas na diens dood bekend. In overleg
met zijn familie werd besloten om de boeken voort te zetten.
Wie ze
nu schrijft blijft geheim. Er wordt ook wel gesproken over meerdere auteurs. Dat
idee heb ik ook. Omdat het ene boek anders leest dan het andere. De
manieren van schrijven zijn verschillend. Andere zinsopbouwen en het toewerken
naar het einde is anders. De ene is meer als een young adult geschreven en de
andere als een goede thriller waar veel gebeurd.

Voor het eerst is er een soort van vervolg
verschenen op een eerder boek in de reeks van Suzanne Vermeer. Dwaalspoor
is een vervolg op Zomeravond. In Zomeravond maakten we al kennis met
juriste Lauren Martens. Lauren is in Zomeravond zelf betrokken bij een
moordzaak. Nu in dwaalspoor staat ze verdachte Silvia bij, die verdacht
wordt op de moord van haar man Vincent. Al snel in dwaalspoor
gaat het verhaal één
richting op. Wel zijn er weer sterke personages neergezet, maar dat is het
weinige positieve dat ik kan geven. Je komt weinig over ze te weten. Was dat
wel zo dan had het verhaal waarschijnlijk meer diepgang. Er zit weinig spanning
in het verhaal. Voor mijn gevoel was dit een snel in elkaar geflanst en
afgeraffeld boek. Jammer want zomeravond was een goed boek. Dit kon voor mijn
gevoel zo de prullenbak in.
Jantsje