Expeditie Edith van Edith Bosch

Titel: Expeditie Edith
 Auteur: Edith Bosch
Uitgeverij: Ambo Anthos
Publicatiedatum: april 2016


Omslag
Prachtige foto van Edith Bosch met de titel in mooie strakke goudkleurige letters 

Achterflap
Expeditie Edith is het inspirerende levensverhaal van judoka Edith Bosch, een van de succesvolste Nederlandse sporters. Bosch won drie medailles op de Olympische Spelen, werd wereldkampioen in 2005, en vier keer Europees kampioen. Na haar judo-carrière won ze in 2013 Expeditie Robinson. In haar sportbiografie Expeditie Edith vertelt ze genadeloos eerlijk hoe ze op haar 30ste verjaardag besefte ze dat ze niet gelukkig was. In plaats van toe te geven aan haar depressie schakelde ze de hulp in van een life coach en ging ze het gevecht met zichzelf aan. Met vallen en opstaan leerde Bosch te reflecteren, zichzelf te accepteren en een leuker, gelukkiger mens te zijn. Uit elke uitdaging valt winst te behalen, dat is haar overtuiging. Als je de regie maar in eigen hand neemt.

Samenvatting en eigen mening
Na een les ballet gaat ze met haar zus bij een les judo kijken en is verkocht. Hier mag ze tenminste stoeien, duwen en trekken.
Als haar drie jaar oudere zus mag meetrainen met de nationale selectie, neemt ze zich voor zo goed te worden dat ze ook geselecteerd gaat worden.
Intussen verliest ze haar beste vriendin, omdat de vader van die vriendin niet wil dat ze nog met elkaar omgaan. Ze wilt zich aan niemand meer hechten.
Ze wordt bloedje fanatiek en wil de beste gaan worden. Ontziet daar niemand mee. Ze wint steeds meer, maar gelukkiger wordt ze niet. Relaties lopen steeds weer  stuk. Tot ze op een gegeven moment de hulp inroept van een coach. Van hem krijgt ze oefeningen waarmee ze haar gevoel moet gaan benoemen. Na zoveel jaar al je gevoel weggestopt te hebben, is dat lastig. Maar langzaam wordt het keiharde masker afgezet.
Tot ze merkt dat het genoeg is geweest en ze vertelt te willen gaan stoppen met Judo.
Op 25 april breekt haar laatste dag aan en doet ze mee aan het EK landentourmooi en sluit dat af met goud. Terug op Schiphol gooit ze het trainingspak weg waar ze altijd al een hekel aan had. Dat jaar gaat ze mee doen met Expeditie Robinson en wat ze vervolgens wint. Heel Nederland heeft kennis kunnen maken met een sportief eerlijk spelend Robinsonlid. Welke deelnemer men al in de eerste ronde wilde wegstemmen, maar door iemand die vrijwillig vertrok mocht blijven. Ze besloot toen opener in de groep te worden.

"Ik ben nu de vrouw die ik diep vanbinnen altijd al was, maar die ik een tijd heb verstopt. Ik ben trots dat ik die Edith weer heb gevonden en ben gelukkig. "

Ook begint ze naar aanleiding van de goede  gesprekken die ze met haar coach had een opleiding tot coach om zelf mensen de goede weg op te helpen.

Expeditie Edith is een zeer open en makkelijk leesbaar verhaal waarin  de judoka over haar leven van het begin toen ze begon met sporten tot op heden. Intrigerend om te lezen wat deze mooie stoere vrouw allemaal heeft moeten laten en meegemaakt heeft. Hoe hard ze voor zich zelf en voor anderen was en de sport altijd op de eerste plaats stond.
Veel verbazing bij het lezen van het verhaal, maar ook veel bewondering voor een zo daadkrachtige vrouw die haar doel bereikt door keihard te knokken. Maar duidelijk zich na die jaren niet gelukkig voelt. Ze heeft problemen met iedereen om zich heen. Van vriendjes, trainingspartners tot familie.
Bij trainingen is Edith ook bepaald niet de favoriete sparringpartner voor andere judoka's. Zo wil haar moeder haar op een gegeven moment niet meer zien. Die heeft er genoeg van dat Edith altijd alles op haar manier maar doet en zegt. Met veel moeite en bemiddeling van haar zus komen moeder en dochter weer in gesprek. Edith Bosch had een masker op, maar laat dat zelfde masker in dit boek helemaal vallen. Intiem om alles zo mee te mogen lezen. Bewondering dat iemand dit zo durft te vertellen!
Het boek eindigt met een mooie slotzin:

'Maar de woorden en prestaties van de judoka Edith zijn niet meer dan een omhulsel. Niemand kende intussen de echte Edith. Sterker, die heb ik zelf ook heel lang niet gekend.'