Op de achterflap
Op mijn twintigste werd ik tot mijn grote
verrassing in München op een toneelschool aangenomen en trok ik bij mijn
grootouders in omdat ik geen kamer kon vinden. Het contrast tussen deze twee
werelden had niet groter kunnen zijn. Hierover wil ik vertellen: over mijn
boven alles beminde grootouders, met z'n tweeën gevangen in hun schitterende
huis, en over hoe het is als iemand tegen je zegt: 'Je moet leren met je tepels
te glimlachen.'
Cover
Rood. Grote gekraste letters, wit, de naam van
de auteur. En gekraste letters, blauw, de ietwat onmogelijke titel die totaal
bij het boek past.
En een foto van een mevrouw in het water.
Op basis van hoe het boek eruit ziet zou ik het
nooit opgepakt hebben. Misschien wel vanwege de titel, misschien...
Mijn mening
Soms, heel soms, lees je een boek dat zo mooi
is dat je er zo lang mogelijk van wilt genieten. Ik heb bewust langer over het
boek gedaan. Elke dag een dosis...En als het boek dan uit is...Ik wil het
alleen maar koesteren. Er van houden...
Meyerhoff weet met enkele pennenstreken
karakters neer te zetten. Op zo'n manier dat je gewoon weet hoe ze eruit moeten
zien.
"Een reus van een vent met de
uitstraling van een geldtransportwagen, zijn ogen smalle vensters, rondom
gepantserd."
De karakters leven. En jou houdt van ze, of je
haat ze, net zoals Joachim doet.
Joachim vindt zijn thuisbasis bij zijn
grootouders, nooit opa en oma! In hun wereldvreemde leven kan hij zich
ontspannen, zichzelf zijn. Er wordt onvoorwaardelijk van hem gehouden.
Het leven bij zijn grootouders is
gestructureerd, elke minuut van de dag is voorgepland, en praktisch elke dag
hetzelfde.
En de liefde tussen zijn grootouders is
hartverwarmend.
Totaal tegengesteld is het leven op de
toneelschool. Elke dag vraagt Joachim zich weer af hoe hij daar in vredesnaam
door de audities is gekomen. Hij zit compleet op slot in zijn lichaam.
Ontspannen is onmogelijk. Iets doen alsof ook. Het liefste wil hij verdwijnen,
er niet zijn.
"Ik wilde incognito mezelf zijn."
Er zijn maar 2 momenten dat hij zich prettig
voelt in zijn rol op het toneel:
* als hij in een enorme glitterjurk het podium
op moet. Hij is de enige die die enorme jurk past.
Hij stijgt boven zichzelf uit.
* na het lezen van Het lijden van de jonge
Werther van Goethe. Hij gaat in een solovoorstelling het toneel op waarin hij
volledig opgaat in het karakter van Werther. Hij
speelt hem niet, hij wordt hem.
Onvermijdelijk bij zulke oude grootouders (
ruim in de 90 ) is dat ze doodgaan. Beide overlijdens omschrijft hij zo
ingetogen, zo naar de karakters van zijn grootouders. Ontroerend mooi. Zeer
respectvol.
Het boek heeft veel humor, regelmatig heb ik
zitten lachen, vooral om die gekke, lieve grootouders.
Maar het is ook een boek vol leegte,
angstaanjagende leegte. Wanhoop.
Het boek heeft me in mijn hart geraakt. Een
boek dat ik zal blijven koesteren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten