Michel van Egmond en Antoinnette Scheulderman schreven de biografie Derksen. We kennen hem allemaal als die markante man met dat wat doorrookte uiterlijk van een ‘oude Rocker’, maar het meeste kennen we hem toch van zijn provocerende en onaangepaste uitlatingen. Maar heb ik daarom een hekel aan hem of vind ik hem toch bij tijd en wijle sympathiek? Ik hoopte aan het eind van deze biografie daar een eerlijk antwoord op te kunnen geven.
‘Ze hebben een hekel aan me, maar daar heb ik het ook zelf
naar gemaakt’.
De biografie is in gespreksvorm geschreven waardoor je
het gevoel hebt tegenover de man te zitten. Het leest precies zoals hij praat,
prettig, vermakelijk, vol cynische humor en zelfspot. Algauw blijkt dat hij ook
zo zijn zachte kanten heeft. Hij is gek van muziek en heeft een eigen ruimte,
zijn mancave, geheel ingericht met een waanzinnig grote collectie Cd’s, Lp’s,
drumstel, noem maar op, waar hij vol vuur vertelt over al zijn avonturen met
diverse kleine en grote bands waar hij het land mee rond reed voor optredens.
Naar zijn favoriet heeft hij zelfs zijn hond vernoemd, Cuby, en daar komen we
meteen aan bij een 2e zachte kant van Derksen want als hij éénmaal
over zijn Cuby gaat vertellen kan je alleen maar vertederd raken. Cuby bepaalt
namelijk alles wat er in huis gebeurt en vooral wat er niet meer gebeurt.
Hilarisch en herkenbaar voor elke echte dierenliefhebber, en dan kan je bij mij
al niet meer stuk.
We lezen ook hoe het voor hem was om als enig kind op te
groeien met een dominante en alcoholische vader en een onderdrukte moeder,
midden in een klein en uiterst gelovig dorp waar anders zijn niet bepaald
gewaardeerd werd.
Verder staat het boek vol anekdotes over kopstukken uit
de voetballerij die zeker voor de echte voetballiefhebber extra vermakelijk
zullen zijn. Veel verhalen ook over zijn tijd bij het blad Voetbal
International, waar hij 39 jaar werkzaam was en waarbij hij uiteindelijk
hoofdredacteur werd.
Zijn plakboeken worden ook doorgenomen en die staan vol met
Johan’s bewogen voetbalcarrière waarin hij zich voornamelijk profileert als een
bikkelharde rouwdouwer die je liever niet tegenover je krijgt.
En ook hier weer ruimte voor zijn geliefde bands en
muziekkanten waar hij een band mee had, Herman Brood en Cuby and the Blizzards.
Het mooiste verhaal vond ikzelf wel die van het ontstaan van een grote ruzie
tussen Johan Derksen en zijn Ierse idool Van Morrison. Echt bizar!
Het leven van Derksen heeft ook een keerzijde. Hij heeft
al vaak doodsbedreigingen gehad, soms waren er zelfs beveiligers nodig. Bovendien
krijgt hij zelden rust in zijn Grolloo want geregeld komen fans en niet fans
even langs om te kijken of er bij Derksen een kopje koffie valt te scoren. Zelf
is hij van mening dat, als hij volgend jaar stopt, hij verder kan leven in
totale anonimiteit zodra hij zijn snor af scheert en zijn haar kort knipt. Wie
weet, misschien als hij ook de stropdas thuis laat?
Als het interview is afgerond en Michel en Antoinnette
alweer enige tijd thuis zitten worden ze opgebeld door Derksen, hij wil dat er
bepaalde passages uit de biografie worden gehaald.
‘Schrijf gewoon over mij. Dan is er geen probleem. Over
mij mogen jullie schrijven wat je wilt, want dat interesseert me geen reet’.
Zijn de betreffende passages eruit gehaald? Ik kan alleen
maar zeggen dat ik deze biografie met veel plezier heb gelezen. Ik ben geen
voetbalkenner, heel veel namen die langs kwamen zeiden mij niets, maar toch
vond ik het een leuk en onderhoudend boek. Omdat ik verder ook niet bekend ben
met wie Johan Derksen is was alle informatie voor mij nieuw. Wellicht dat een
kenner dat anders ervaart. Ik heb in ieder geval een andere kijk gekregen op de
persoon Derksen.
En dan nu terug naar de vraag die ik in het begin aan
mijzelf stelde, daar kan ik nu volmondig op zeggen:
Ik vind Johan Derksen sympathiek maar bij tijd en wijle
…..
Ik geef de biografie 4 Inktpotjes.
Karin K.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten