Achterflap:
‘De zevende zus’ vertelt
het verhaal Mary ‘Merry’ McDougal. Merry heeft na
bedreigingen van een jeugdvriend jaren geleden in doodsangst Ierland verruild
voor Nieuw-Zeeland en nooit meer iets van zich te laten horen. Ruim dertig jaar
later besluit ze, na de dood van haar man, een wereldreis te gaan maken met als
einddoel haar geboorteland om daar voor eens en altijd af te rekenen met de
angst die haar nog steeds in zijn greep houdt. Een reis die in een
stroomversnelling komt als de zussen haar dochter als de missende zus op het
spoor komen en de achtervolging inzetten via Nieuw-Zeeland, Canada, Engeland en
Frankrijk naar Ierland. Het bewijsstuk om de identiteit van Merry vast te stellen is een bijzondere stervormige
ring die Merry op 21-jarige leeftijd van haar peetoom Ambrose heeft gekregen en
die zij op haar beurt aan haar dochter Mary-Kate heeft doorgegeven.
Wat vond ik
ervan:
Jee wat een verhaal
weer. Ik zat wederom direct in het verhaal. ‘De zevende zus’ begint met de
verhaallijn, geschreven in de ik-vorm, van Merry McDougal. In het verleden is zij
bedreigd en eigenlijk gevlucht naar Nieuw Zeeland. Daar heeft ze een man leren
kennen, is getrouwd en heeft ze kinderen gekregen, en een heel nieuw bestaan
opgebouwd.
Na de dood
van haar man besluit ze een wereldreis te gaan maken. Ze wil terug naar
Ierland, en ook nog andere landen te bezoeken.
De zussen
zijn allemaal, om afscheid te gaan nemen van hun vader, met het schip van hun
vader naar Atlantis gereisd.
De zussen komen er samen achter dat de coördinaten die er bij zijn geschreven verwijzen
naar Nieuw-Zeeland. En ontdekken het bestaan van de zevende zus.
De zussen
reizen door Nieuw-Zeeland, Frankrijk, Engeland, Canada en Ierland en proberen
zus Merry achterna te reizen. Merry heeft het idee dat ze achterna wordt
gezeten door de spoken uit haar verleden. Ze slaat op de vlucht, maar haar
achtervolgers vinden haar elke keer weer. Merry is doodsbang.
Het boek is
wederom fantastisch opgezet met sprongen tussen het heden het verleden. In het
gedeelte van Nuanda heb ik een traantje gelaten voor Phillip en Finn. Zo
beeldend en vol emotie zoals is dit is geschreven.
Als lezer
wordt je daar zo in meegezogen dat je niet anders wilt dan maar doorlezen en
doorlezen. Eigenlijk wil je ook wel stoppen met lezen, want dan is het boek
straks uit, en dat eigenlijk wilde ik dat ook niet. Dus dan toch maar door
lezen.
De personages
komen tot leven, en je leert ook nog eens wat over de onafhankelijkheid tussen
de Britten en de Ieren. Ook in dit stuk werd ik meegezogen en ik dompelde me
onder in de tijd van toen.
‘De zevende zus’
zou eigenlijk het laatste boek zijn. Maar toen werd de wereld werkelijkheid en
kwam het bericht naar buiten dat Lucinda Riley is overleden. Heel verdrietig
voor de nabestaanden van Lucinda. Ze worstelde al jaren met kanker en is daar
uiteindelijk aan overleden. Miljoen boeken zijn er vertaald, uitgegeven en
gelezen in verschillende landen.
Inmiddels is bekend dat Lucinda Riley haar geheimen over de zeven zussen heeft
gedeeld met haar zoon Harry Whittaker en hij zal dan ook het achtste deel ‘Het
geheim van Pa Salt’ gaan schrijven.
Ik heb in
ieder geval genoten van al haar boeken, ook de boeken buiten deze serie om.
Lucinda Riley
R.I.P
Ook voor dit
deel wederom vijf vette Inktpotjes!
Astrid
super, heb de ganse reeks verslonden, juiste woord, je gaat zo, op in het verhaal dat je niet kan stoppen met lezen , kijk al uit naar deel 8 over pa salt, denk dat hij niet dood is
BeantwoordenVerwijderen