Bonnie St. Claire met ‘Kwam een vrouw bij de slijterij.’

 

Bonnie is geregeld neergesabeld door de pers vanwege haar drankgebruik, dat is een vaststaand feit, en daardoor is er een steeds negatiever beeld over haar ontstaan. Hoog tijd dus, vond Bonnie waarschijnlijk, om haar eigen verhaal met ons te delen en dit alles te vertellen in haar eigen woorden.

‘Graag neem ik jullie mee in mijn leven vol ups en downs, een leven vol voor- en tegenspoed, maar vooral een leven vol respect voor anderen.’

Bonnie werd in 1949 geboren als schipperskind van ouders die op de binnenvaart voeren in een gezin van totaal 5 kinderen. Al vroeg ging zij naar het Amsterdamse internaat voor schipperskinderen en Amsterdam is voor Bonnie dan ook echt haar stad. Toen haar ouders de binnenvaart vaarwel zeiden verhuisden ze naar een Amsterdamse wijk vlakbij het Westerpark en de Jordaan. Ze had al vroeg interesse in de muziek, speelde op jonge leeftijd gitaar en op haar 16^e maakte zij al deel uit van een meidentrio die zich The Topsy’s noemden. Als op een avond Peter Koelewijn naar een optreden komt kijken vraagt hij Bonnie The Topsy’s te verlaten en met hem, muzikaal, verder te gaan. Hij verzon haar artiesten naam en Bonnie werd vanaf dat moment Bonnie St. Claire. Het 1^e plaatje werd gemaakt.

Bonnie geeft ons vanaf hier in haar boek een steeds verdergaand inkijkje in haar turbulente leven. Diverse samenwerkingsverbanden komen langs, zoals die met bijvoorbeeld Jose Hoebee van Luv, diverse liefdes komen ter sprake, haar miskraam, dierbare vrienden, het verlies van dierbare vrienden, het verlies van haar vader en uiteraard ook haar vlucht in de alcohol. Het is een hectisch leven waar het prestatieniveau voor de nog jonge Bonnie hoog ligt.

Wat mij persoonlijk opvalt, al meteen in het begin van haar autobiografie, is het feit dat Bonnie steeds aan anderen vraagt wat zij moet doen, en dat advies volgt ze ook meteen op. Op mij komt het over dat veel van haar keuzes niet gebaseerd zijn op eigen overtuiging. Ze lijkt mij erg naïef, goed van vertrouwen en makkelijk beïnvloedbaar, toen en waarschijnlijk nog steeds. Wat mij verder opvalt, door het hele boek heen, is dat Bonnie altijd door anderen moet worden opgevangen. Door anderen moet worden getroost. Door anderen moet worden begeleid. En ja, ik zei het al eerder, door anderen moet worden gezegd wat te doen en welke keuzes te maken. Door anderen … door anderen … Bonnie kan volgens mij slecht tegen alleen zijn. Ze wil onder de mensen, ze wil gezelligheid. En wat als dat er een keer niet is? Dat maakt kwetsbaar, lijkt mij.

Misschien is het ook wel verklaarbaar. Daar waar andere kinderen opgroeien tussen hun broertjes en/of zusjes en in het bijzijn van hun ouders, of tenminste 1 ouder, werd Bonnie al op jonge leeftijd naar een internaat voor schipperskinderen gestuurd. En ondanks dat ze schreef dat ze het daar erg naar haar zin had, zal ze ook best het gemis van een liefdevolle vader en/of moeder die haar dagelijks aandacht kon geven, gevoeld hebben.

Bonnie’s autobiografie leest als de babbelende vrouw die naast je zit bij de kapper, of misschien wel als die vreemde die naast je in de wachtruimte zit te wachten. Ze leest misschien een damesblad maar voelt tegelijk ook die onstilbare behoefte om aan iemand haar hele levensverhaal te kunnen vertellen. Ze kijkt opzij, op zoek naar een luisterend oor, en dan ziet ze jou. Ze begint, en houdt niet meer op.

Ik geef toe dat mij dat sporadisch overkomt. Ik luister, in dat geval, en in het begin ook echt aandachtig. Ik hum af en toe, zodat zij ook weet dat ik luister, of geef een kort antwoord. Na enige tijd geef ik op subtiele manier aan het gesprek nu toch een keer te willen beëindigen, maar wat als die subtiele hint niet wordt opgemerkt? Wat als het gesprek maar doorgaat en doorgaat?

Ik laat het geratel een klein kwartiertje doorgaan, pak mijn e-reader en ga demonstratief zitten lezen. Ik vrees dat ik niet de soort vrouw ben die voor zulk langdradig en vaak wat oppervlakkig gebabbel open sta.

Terug naar de autobiografie. Ik open dus mijn e-reader met het boek van Bonnie en het hierboven omschreven geratel vliegt zo van de pagina's van mijn e-reader mijn netvlies op.

Een spraakwaterval aan woorden en zinnen, in een wat simpele bewoording dat mij af en toe de indruk geeft een letterlijk uitgetypt verslag te lezen. Nu is een autobiografie in wezen altijd een soort verslag, maar dit lijkt nog het meest op de dagboekfragmenten van een jong meisje.

Bovendien is de onstuitbare brij van woorden niet mooi verdeeld in alinea’s of met af en toe een witte regel er tussendoor, maar het zijn grote compacte brokken tekst. Er zijn wel hoofdstukken, 23 stuks, die met uitsluitend hoofdletters een korte inhoud geven van wat de lezer zoal kan verwachten met daarbij het jaartal waarin je je bevindt. Die kopteksten zijn op zijn minst smeuïg te noemen en hebben veel gelijkenis met de smeuïge koppen die je op de voorkant van sommige damesbladen tegenkomt en die Bonnie zelf juist zo verfoeid.

Een voorbeeld van 2 verschillende hoofdstukken:

‘IK VOND HET HARTVERSCHEUREND!’

‘IK BARSTE IN HUILEN UIT … IK WIL NOOIT MEER OPTREDEN!’

Wat jammer toch dat Bonnie per se haar leven aan ons wil vertellen in haar eigen woorden, en niet haar uiterst gedetailleerde verslag heeft toevertrouwd aan een integere en bekwame biografie schrijver die het geheel had kunnen verpakken in een mooi taalgebruik met prettig lopende zinnen. Ik begrijp de overweging van Bonnie wel, met haar niet altijd goede relatie met de pers en de media, dat zij dit wilde doen in haar eigen woorden en misschien had dat ook gekund, maar waarom moesten het er zoveel zijn?

Nu zullen er vast vrouwen zijn die wel kunnen genieten van dit boek en gelukkig maar. Zeker haar fans zullen het kunnen waarderen. Het was gewoon niet het juiste boek voor mij.

Ik bewonder Bonnie wel om haar doorzettingsvermogen om te stoppen met haar alcoholgebruik, dat is iets dat zij geheel op eigen kracht heeft moeten doen, en ik respecteer haar om wie zij is.

 

Ik geef het 2,5 Inktpotjes.

Karin K.