Doodstil van Paul Weelen

 

Aanleiding voor het lezen van dit boek was een discussie die plaats vond over schrijvers en/of uitgeverijen die met grote regelmaat bij diverse Facebookgroepen berichten plaatsen, maar er behoudens promotie van eigen werk/uitgeverij verder niet echt actief zijn en wat dit oproept bij de overige leden. Opvallende conclusie was dat dit bij de meeste personen flinke irritatie opwekt, waardoor het juist averechts werkt en het niet uitnodigt om het boek te gaan lezen.
Vanuit commercieel oogpunt begrijp ik heel goed dat reclame noodzakelijk is en als auteur ben je fier op je boek en hoop je een zo groot mogelijk publiek te bereiken. Ik vind het dan triest om te lezen dat wat je beoogt te bereiken, uiteindelijk niet lukt en zelfs contra werkt en vraag me dan af of je zoiets kenbaar zou moeten maken en of dat dan ook gewaardeerd zal worden. Ik denk, marketingtechnisch, dat je wanneer je ook actief reageert en/of meedoet op andere berichten in de Facebookgroep dat dit een positievere blik geeft op jou als persoon.
Waar ik uiteindelijk grote moeite mee heb is dat vervolgens alle boeken worden afgekraakt, terwijl er niemand ooit een boek van deze auteur heeft gelezen. Dat vind ik niet terecht, ik vind dat je pas een oordeel mag vellen als je een boek daadwerkelijk hebt gelezen. Het deed wat met mij en nou ja, eigenlijk gunde ik de auteur een eerlijk podium, dus nam ik contact op met de beheerders van Boekinkt met de vraag of ik het boek als recensieboek mocht lezen. Ik kreeg een volmondig ja en een week later lag ‘Doodstil’ van Paul Weelen bij mij op de deurmat.

De cover
De cover is eenvoudig met in de letters van de titel delen van een schilderij, goed passend bij verhaal. Ondanks zijn eenvoud trekt deze cover zeker de aandacht.

Het verhaal
Het verhaal speelt zich af in Zuid-Limburg aan het begin van de Coronapandemie. We volgen de verhaallijnen van Harrie, een gescheiden vader werkzaam bij de EOD. Van Mathias, een drugverslaafde die in opdracht van zijn drugsdealer/maffiabaas Frans inbraken pleegt en daarbij een bijzondere opdracht krijgt. Van Mariët, die werkzaam is in een winkel en daarnaast bewindvoerster van haar tante Leen een oud-stewardess die nooit kinderen kreeg, veel gereisd heeft en grote liefhebber van kunst is. Van de katholiek opgevoede Hanneke werkzaam als klerk bij het gerecht, getrouwd met kunstenares Frida en tot slot de uitgerangeerde aan kanker lijdende thrillerschrijver die lang naamloos blijft en zich voorbereid op een grandioos geënsceneerde apotheose.

Opvallend is de keuze om 10 hoofdstukken lang ieder persoon zijn of haar eigen hoofdstuk te geven, waardoor je dus 5 keer hoofdstuk 1, 5 keer hoofdstuk 2 leest. Ik moest even wennen aan de schrijfstijl, maar de korte hoofdstukken lezen vlot weg en je leert gaandeweg door de hoofdstukken de personages steeds beter kennen.
Rode draad door het verhaal zijn de kunstwerken van de Limburgse schilder Charles Eyck, die nieuwsgierig als ik ben ook echt bestaat. Altijd leuk om tijdens het lezen van een boek nieuwe dingen te leren.

Daarnaast toont het verhaal een realistische kijk op de impact die een pandemie en de daarbij behorende restricties met zich meebrengt. Angst, somberheid, vereenzaming, verdriet, ziekte, hysterie, ontkenning, het zijn allemaal thema’s die de revue passeren. Bijzonder knap vind ik het dat uiteindelijk alle personages met elkaar verbonden zijn wat maakt dat de ogenschijnlijk losse verhaallijnen toch een geheel worden. Het afrondende laatste hoofdstuk ontroert me en de laatste zinnen zijn prachtig. Het zet aan tot denken.

Eindoordeel
Hoewel ik doorgaans liever boeken met wat meer spanning lees heb ik dit boek met plezier gelezen en heeft het mij zeker verrast.
Ik geef het boek ‘Doodstil’ van Paul Weelen 3 Inktpotjes.

Hilona