‘Valentijn’ is geschreven door Elizabeth Wetmore. Het is haar debuut roman.
Het is Valentijnsdag 1976, en de kleine 14-jarige Gloria
Ramirez probeert zich in haar eentje wat te vermaken bij de drive-in. Als
Mexicaanse kreeg ze al menig keer te maken met de neerbuigende houding van
mannen. Totdat ze Dale Strickland ontmoet en hij de eerste is die haar
vriendelijk bejegend.
De volgende ochtend verschijnt Gloria Ramirez gehavend en
gebroken op de ranch van Mary Rose. Ze is verkracht in het aangrenzende
olieveld maar wist te ontsnappen. Mary Rose haar man was die ochtend al vroeg
naar zijn werk gegaan. Mary is alleen thuis met haar jonge dochter en zwanger
van haar tweede. ‘Old Lady’ ligt nog boven in de slaapkamer. Als ze over de
schouder van Gloria kijkt ziet ze een stofwolk snel dichterbij komen. Het is
een pick-up die regelrecht op haar ranch afkomt. Ze beseft dat zij de enige is
die haar jonge dochter én haar ongeboren kindje kan beschermen. Zal ze ook de
kleine Gloria bescherming bieden?
Het is het begin van de fenomenale roman ‘Valentijn’, die
zich afspeelt in het Texaanse Odessa, met zijn opbloeiende oliecultuur en dat
gedomineerd wordt door mannen, vooral witte mannen. Deze roman vertelt het
verhaal voornamelijk vanuit een vrouwelijk oogpunt en we volgen dan ook een
aantal vrouwen uit Odessa.
Zoals Corrine, de oudere dame die net haar man heeft
verloren. Ze kan het leven niet echt meer aan en trekt zich terug in haar drank
en haar norse buien.
En de kleine Debra Ann, die zo vaak aan haar lot wordt
overgelaten. Uit verveling zoekt ze contact met al die andere mensen uit haar
buurtje, waar ze lang niet altijd welkom is. Maar wel bij die ene, die dakloze,
die in een grote afvoerbuis woont en die ze af en toe iets te eten brengt. En
dan praten ze wat.
Ginny, Debra Ann’s moeder, was pas 17 toen ze haar kreeg
en ze moest trouwen. En Ginny heeft het echt geprobeerd, echt zeker wel 10 jaar
lang, maar ze kon niet meer. En ze wist dat ze moest vertrekken voordat het
leven haar inhaalde.
En natuurlijk de zwangere Mary Rose, van het begin van
het verhaal. Ze heeft haar keuze gemaakt, toen, en nu ervaart ze dagelijks de
consequenties daarvan. Wonend in het midden van een wereld vol dominante blanke
mannen die denken dat ze het recht aan hun bevooroordeelde kant hebben staan.
Ze is tijdelijk met haar dochter naar de stad verhuisd, maar ze kan maar niet
wennen aan de harde geluiden en die drukte. En ze kan maar niet wennen aan het
feit dat haar man haar de schuld geeft van al hun tegenwoordige besognes, die
volgens hem allemaal voortkomen uit haar keuze, toen, met de kleine Texaanse
Gloria.
En dan is er nog Dale Strickland. Hij, die werd
meegenomen en werd aangeklaagd wegens een ernstig zedendelict en poging tot
moord. Zijn ouders komen uit het betere Magnolia, Arkansas, waar de
medebewoners hem een brave jongen vinden die nog geen verkeersboete op zijn
naam heeft staan en zich juist altijd zo respectvol gedroeg.
‘Maar mededogen in een oord als dit is moeilijk. Ik
wenste hem dood voor ik zijn gezicht had gezien.’
Het is een schitterende roman waarbij de raciale en
sociale verhoudingen van een door mannen gedomineerde cultuur in het Texas anno
1976 op een prachtige, echt filmische manier worden overgebracht. De sfeer is
niet vrolijk, nee ronduit mistroostig te noemen. Hiervoor gebruikt Elizabeth
Wetmore prachtige vergelijkingen. Haar schrijfwijze is bloemrijk en vloeiend en
neemt je als lezer mee aan de hand en in de levens van elk personage. En elk
personage heeft zo zijn eigen prachtige uitgediepte karakter. Je ervaart een
achtbaan vol aan gevoelens zoals angst, wraak, boosheid, maar vooral onrecht.
Ik voel mij één met het boek en mijn omgeving vervaagd. De
hitte is zo zinderend, dat de ratelslangen zich terugtrekken in hun holen. Ik
pak een tissue en dep mijn voorhoofd af en als ik geritsel hoor kijk ik over
mijn schouder in de verwachting een prairiehond te zien. Maar nee, het is de
regen die enthousiast tegen het raam klettert. De warmte die ik voelde is niet
die van het olieveld met zijn ja-knikkers. Geen blaren op mijn voeten en verdorde
plukjes gras tussen mijn tenen. Het is de open haard waar ik, samen met de kat,
iets te dichtbij ben gaan zitten. Geen hitte golf in Texas, maar een koude
natte Nederlandse zomer.
En ik die het boek dichtsla.
Ik geef het 5 welverdiende Inktpotjes.
Karin K.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten