Verloren in de Jungle, is geschreven door Marja West en Jürgen Snoeren

 

Het is hun relaas van het onderzoek naar de verdwijning van de 2 Nederlandse meisjes, Kris Kremers en Lisanne Froon, in de jungle van Panama in 2014. Het was vele maanden dagelijks in het nieuws op de Nederlandse TV.

Wanneer Kris en Lisanne in 2014 aankomen in Panama start hun vakantie zoals die voor veel jongeren begint, ze feesten, verkennen de omgeving en sluiten vriendschappen. Na enige tijd vertrekken ze naar het plaatsje Boquete waar ze Spaanse les zullen gaan volgen en vrijwilligerswerk zullen verrichten. Ze verblijven daar bij een Panamees gezin waar wel vaker backpackers en vrijwilligers verblijven. Boquete is een rustig plaatsje waar een nachtleven ontbreekt en dat aan de rand ligt van een grotendeels onbegaanbare jungle. Het is het leefgebied van de inheemse Ngöbe-Buglé indianen en het heeft een relatief koel klimaat. In de omgeving kun je veel ondernemen, er zijn hikes, je kunt er kajakken of raften, de Hidden Waterfalls bezoeken of gewoon een beetje winkelen en lekker uit eten gaan.

Als het vrijwilligerswerk nog niet van start gaat besluiten de meiden een uitstapje te maken. Ze hebben dan al enige informatie over de omgeving en, hoogst waarschijnlijk, besluiten ze een wandeling te maken over het relatief veilige Pianista pad naar het uitkijkpunt De Mirador. Ze vertrekken met goed weer, een goed humeur en, in de verwachting nog voor het donker terug te zijn, verzuimen ze iemand op de hoogte te brengen van hun tocht.

Wanneer ze de volgende middag niet verschijnen op een al eerder gemaakte afspraak wordt er gevreesd dat er iets mis is en na enige tijd wordt er aangifte van vermissing gedaan. Na 48 uur, een standaardtijd die bij een vermeende vermissing wordt aangehouden, start er een grootscheepse zoekactie.

Alle mogelijke getuigen worden gehoord die ook direct al tegenstrijdigheden opleveren in locaties en tijdslijnen. Kortom er is weinig houvast maar alle informatie die er is wordt nauwgezet uitgeplozen en onderzocht. Maar de meisjes blijven onvindbaar.

Dan wordt Lisanne haar rugzak gevonden op een afstand van zo’n 14 uur lopen voorbij De Mirador met daarin haar camera en de telefoon van beide meisjes. Gegevens worden onderzocht en het zoekgebied verder uitgebreid. Het zal dan nog weken duren voordat de 1^e menselijke resten worden gevonden en waarbij uit DNA onderzoek blijkt dat het gaat om de vermiste Kris en Lisanne.

 

Wilde complottheorieën doen de ronde. Zo zouden de meisjes slachtoffer zijn geworden van human trafficking, illegale orgaanhandel, een seriemoordenaar, een of meerdere verkrachters. Kortom journalisten storten zich op elk flintertje informatie of bewijs en brengen alles al naar buiten voordat het terdege is onderzocht waardoor nog meer tegenstrijdige berichten de ronde doen. Een harde kern aan amateur detectives op internet uiten een veelheid aan meningen, interpretaties en onwaarheden op het fora die ook elk een eigen leven gaan leiden. Getuigen worden beïnvloed en daarnaast krijgen getuigen en lokale bevolking tevens te maken met een reeks verdachtmakingen. Ze voelen zich, terecht, hierdoor beschadigd.

Marja West en Jürgen Snoeren deden terdege onderzoek naar elk stukje informatie, onderzochten honderden krantenartikelen, bekeken alle interviews, elke TV uitzending, volgden alle discussies op het fora van internet detectives, onderzochten de onderzoeken van de Panamese politie en het OM, de onderzoeken van de Nederlandse zoekploeg met hun 19 speurhonden, die van het team van de Nederlandse Patholoog Anatoom Frank de Goot die in Panama terplekke meezocht en verwerkten het hele relaas in dit boek.

‘Met dit boek willen we de lezer meenemen op onze journalistieke zoektocht naar de waarheid.’

Feit blijft dat het weer kort na de verdwijning drastisch omsloeg en het onderzoek verder werd gedaan onder de meest erbarmelijke weersomstandigheden. Dat er geen slachtoffers, menselijk dan wel onder de vele speurhonden, vielen is werkelijk een wonder en dat het voor sommige heel anders had kunnen aflopen wordt na het lezen van dit relaas wel heel erg duidelijk. Wat ook duidelijk wordt is dat de berichtgeving in 2014, en ook daarna, lang niet altijd objectief was. Veel informatie werd al naar buiten gebracht alvorens dit terdege was onderzocht, waardoor de wildste theorieën nog meer gevoed werden.

Veel gemaakte opmerkingen bij recensies elders zijn dat dit boek te veel herhalingen zou bevatten. Iets wat ik niet onderken want het zeer uitgebreide onderzoek dat Marja en Jürgen hebben gedaan wordt steeds bekeken vanuit een verschillend perspectief. Vanuit die van de politie, het OM, de Nederlandse zoekploeg, die van de getuigen en de lokale bevolking, die van de internetdetectives. Alles wordt gewikt en gewogen tot de aantoonbare feiten overblijven.

Ook zou de familie van Kris Kremers en Lisanne Froon liever niet gezien hebben dat dit boek er zou komen. Daar kan ik mij wel iets bij voorstellen. Het boek komt tenslotte niet met een éénduidige oplossing van de vermissing, maar ondertussen worden wel diepe wonden bij beide families opnieuw opengehaald.

Maar het geeft wel een zeer uitgebreid verslag van het onderzoek en doet recht aan alle mensen die zich hebben ingezet, vaak met groot risico voor zichzelf en onder de meest vreselijke omstandigheden, in een poging de meisjes te vinden.

Ik was geschokt te lezen hoe het hele onderzoek heeft plaatsgevonden, wat de omstandigheden waren en welke de rol van de media was in alle theorieën die de ronde deden. Nog meer was ik geschokt om te vernemen dat, nog zoveel jaren later, de zaak nog steeds ‘levend’ is. Dat de getuigen en lokale bevolking nog steeds te lijden hebben van deze geschiedenis en dat de familie Kremers en Froon nog wekelijks, ja soms zelfs dagelijks, worden benaderd en lastig gevallen door amateur internet detectives.

Het boek komt niet met een éénduidige oplossing, maar wel met een zeer plausibele verklaring van wat er hoogst waarschijnlijk is gebeurt met Kris Kremers en Lisanne Froon. Achterin het boek staan veel foto’s. Foto’s die zijn genomen door Kris en Lisanne zelf, foto’s van de diverse zoekploegen, van de genoemde locaties en van kaartjes met daarop vindplekken en trajecten die zijn gevolgd. Dit geeft alles bij elkaar een nog duidelijker beeld van deze tragische geschiedenis.

 

Ik geef het 4 Inktpotjes.

Karin K.