De cover:
Op de cover een mooie zwart-witfoto van Ernst, zijn markante kop toch wel getekend door wat het leven hem gebracht heeft. Ik vind de cover mooi en puur, zonder al te veel poespas.
Eerlijk, openhartig en ontroerend: zijn eigen verhaal.
Dit is een ode aan het veelbewogen leven van Ernst Daniël
Smid, verteld door hemzelf. Nog nooit eerder vertelde hij zijn verhaal: naast
geestige anekdotes doe Smid een boekje open over zijn woelige privéleven.
Over de eenzame kanten van succes en het leven met Parkinson, maar ook over
zijn huwelijk met zijn jeugdliefde, dat op de klippen liep. Over zijn werk in
een zorginstelling. Zijn tweede huwelijk, met ballerina Roos, die jong aan
kanker overleed. Het rusteloze leven in het theater. Zijn toewijding aan
klassieke muziek. De vriendschappen en de vetes. Zijn financiële problemen.
Over de twijfels en de faalangst die hij altijd met zich heeft meegedragen.
Ernst schetst op aangrijpende en onvergetelijke wijze een uniek
zelfportret, waarbij hij zichzelf niet spaart en waarin hoop en humor altijd
centraal staan.
Het verhaal
Direct vanaf de eerste bladzijden zit ik goed in het verhaal. Het verhaal
is in de ik-vorm geschreven en persoonlijk vind ik dat altijd erg fijn lezen.
De vertelvorm is prettig. Het geeft mij het gevoel om bij Ernst Daniël Smid aan
de keukentafel te zitten. In gedachten hoor ik hem de woorden spreken, het is
letterlijk geschreven zoals hij praat. Het eerste hoofdstuk Parkinson komt
direct goed binnen. Hoe hij uit angst voor de gevolgen voor zijn carrière 2
jaar niet heeft durven te vertellen dat hij Parkinson heeft, omdat hij zich
schaamde en bang was om afgeschreven te worden als gehandicapte. Het raakt me
persoonlijk. 4 jaar terug verloor ik mijn linkeronderbeen na een dubbelzijdig
gemiste trombose. Sindsdien heb ik een rolstoel en voor veel mensen ben ik gehandicapt.
Maar ik bén niet mijn handicap, ik héb een handicap. Ik begrijp zo ontzettend
goed wat Ernst schrijft. Toch ben ik blij te lezen dat hij uiteindelijk toch
eerlijk heeft verteld over zijn Parkinson, al was het alleen al om het
roddelcircuit op Social media de mond te snoeren en de personen die
schaamteloos oordeelden dat hij straalbezopen op tv kwam flink achter hun oren
te laten krabbelen.
In korte hoofdstukken neemt Ernst ons mee terug in de tijd. Hij vertelt over
zijn jeugd, zijn ouders, de band met zijn broers en zussen. Regelmatig ontglipt
mij een lach wanneer ik een grappige anekdote lees. Ernst vertelt over zijn
tijd als broeder eerst op de afdeling chirurgie, later in het verpleeghuis. Ik
vind het mooi om te lezen met hoeveel passie hij dit werk altijd gedaan heeft.
Het staat zo haaks op het beeld van de grote operazanger/musicalster die wij
denken te ‘kennen’. Wat mij vooral bijblijft, is hoe open en eerlijk Ernst
vertelt over zijn faalangst en welk impact dit gehad heeft op zijn carrière. De
rivaliteit die er onderling is binnen het operawereldje. Het zijn rauwe en pure
emoties. Zijn huwelijk met zijn eerste vrouw Regien, die hem door dik en dun
steunde en die hij veel verdriet heeft gedaan toen hij verliefd werd op Roos,
de jonge vrouw die hij op de werkvloer leerde kennen en met wie hij
uiteindelijk ook trouwde. Roos, die op jonge leeftijd kwam te overlijden aan de
gevolgen van alvleesklierkanker. Het grote zwarte gat waar hij in terecht kwam
na haar overlijden en de depressies die hiermee gepaard gingen. Ik voel het
verdriet, de wanhoop, het gevecht en ik heb respect voor hoe hij hier zo open
en eerlijk over vertelt. De ‘fouten’ die hij heeft gemaakt en de lessen die
haar daarvan heeft geleerd. Hoe hij toegeeft niet altijd de gemakkelijkste
persoon te zijn om mee te leven, waardoor hij zijn leven soms onbewust nog
moeilijker heeft gemaakt dan het al was. De boodschap die hij aan het einde van
het boek heeft voor zijn kinderen, laten me stil en ontroerd achter.
Het eindoordeel:
Het boek Ernst over het leven van Ernst Daniël Smid heeft mij geraakt. Ik voel
me geroerd dat ik door dit boek een inkijk heb mogen krijgen in zijn leven. Een
leven dat niet altijd even rooskleurig was en waarin hij flink wat doornen is
tegengekomen. Ik heb respect voor zijn openheid. Het is een puur en rauw
verhaal. Een leven met grote tegenstelling van intens geluk tot intens
verdriet, licht en duister. Iemand die geleerd heeft van zijn fouten, kwetsbaar
durft te zijn, maar vooral iemand die ondanks alles dat op zijn pad kwam toch
de veerkracht hervond en zichzelf weet te herpakken en waar hoop, wijsheid en
wilskracht laten zien dat er altijd een weg vooruit is hoe moeilijk dat soms
lijkt.
Ik geef het boek Ernst van Enno de Witt & Ernst Daniël Smid 4 Inktpotjes.
Hilona
Geen opmerkingen:
Een reactie posten