Ernst van Enno de Witt & Ernst Daniël Smid

 

De cover:
Op de cover een mooie zwart-witfoto van Ernst, zijn markante kop toch wel getekend door wat het leven hem gebracht heeft. Ik vind de cover mooi en puur, zonder al te veel poespas.

De flaptekst:
Eerlijk, openhartig en ontroerend: zijn eigen verhaal.

Dit is een ode aan het veelbewogen leven van Ernst Daniël Smid, verteld door hemzelf. Nog nooit eerder vertelde hij zijn verhaal: naast geestige anekdotes doe Smid een boekje open over zijn woelige privéleven.

Over de eenzame kanten van succes en het leven met Parkinson, maar ook over zijn huwelijk met zijn jeugdliefde, dat op de klippen liep. Over zijn werk in een zorginstelling. Zijn tweede huwelijk, met ballerina Roos, die jong aan kanker overleed. Het rusteloze leven in het theater. Zijn toewijding aan klassieke muziek. De vriendschappen en de vetes. Zijn financiële problemen. Over de twijfels en de faalangst die hij altijd met zich heeft meegedragen.

Ernst schetst op aangrijpende en onvergetelijke wijze een uniek zelfportret, waarbij hij zichzelf niet spaart en waarin hoop en humor altijd centraal staan.

Het verhaal
Direct vanaf de eerste bladzijden zit ik goed in het verhaal. Het verhaal is in de ik-vorm geschreven en persoonlijk vind ik dat altijd erg fijn lezen. De vertelvorm is prettig. Het geeft mij het gevoel om bij Ernst Daniël Smid aan de keukentafel te zitten. In gedachten hoor ik hem de woorden spreken, het is letterlijk geschreven zoals hij praat. Het eerste hoofdstuk Parkinson komt direct goed binnen. Hoe hij uit angst voor de gevolgen voor zijn carrière 2 jaar niet heeft durven te vertellen dat hij Parkinson heeft, omdat hij zich schaamde en bang was om afgeschreven te worden als gehandicapte. Het raakt me persoonlijk. 4 jaar terug verloor ik mijn linkeronderbeen na een dubbelzijdig gemiste trombose. Sindsdien heb ik een rolstoel en voor veel mensen ben ik gehandicapt. Maar ik bén niet mijn handicap, ik héb een handicap. Ik begrijp zo ontzettend goed wat Ernst schrijft. Toch ben ik blij te lezen dat hij uiteindelijk toch eerlijk heeft verteld over zijn Parkinson, al was het alleen al om het roddelcircuit op Social media de mond te snoeren en de personen die schaamteloos oordeelden dat hij straalbezopen op tv kwam flink achter hun oren te laten krabbelen.

In korte hoofdstukken neemt Ernst ons mee terug in de tijd. Hij vertelt over zijn jeugd, zijn ouders, de band met zijn broers en zussen. Regelmatig ontglipt mij een lach wanneer ik een grappige anekdote lees. Ernst vertelt over zijn tijd als broeder eerst op de afdeling chirurgie, later in het verpleeghuis. Ik vind het mooi om te lezen met hoeveel passie hij dit werk altijd gedaan heeft. Het staat zo haaks op het beeld van de grote operazanger/musicalster die wij denken te ‘kennen’. Wat mij vooral bijblijft, is hoe open en eerlijk Ernst vertelt over zijn faalangst en welk impact dit gehad heeft op zijn carrière. De rivaliteit die er onderling is binnen het operawereldje. Het zijn rauwe en pure emoties. Zijn huwelijk met zijn eerste vrouw Regien, die hem door dik en dun steunde en die hij veel verdriet heeft gedaan toen hij verliefd werd op Roos, de jonge vrouw die hij op de werkvloer leerde kennen en met wie hij uiteindelijk ook trouwde. Roos, die op jonge leeftijd kwam te overlijden aan de gevolgen van alvleesklierkanker. Het grote zwarte gat waar hij in terecht kwam na haar overlijden en de depressies die hiermee gepaard gingen. Ik voel het verdriet, de wanhoop, het gevecht en ik heb respect voor hoe hij hier zo open en eerlijk over vertelt. De ‘fouten’ die hij heeft gemaakt en de lessen die haar daarvan heeft geleerd. Hoe hij toegeeft niet altijd de gemakkelijkste persoon te zijn om mee te leven, waardoor hij zijn leven soms onbewust nog moeilijker heeft gemaakt dan het al was. De boodschap die hij aan het einde van het boek heeft voor zijn kinderen, laten me stil en ontroerd achter.

Het eindoordeel:
Het boek Ernst over het leven van Ernst Daniël Smid heeft mij geraakt. Ik voel me geroerd dat ik door dit boek een inkijk heb mogen krijgen in zijn leven. Een leven dat niet altijd even rooskleurig was en waarin hij flink wat doornen is tegengekomen. Ik heb respect voor zijn openheid. Het is een puur en rauw verhaal. Een leven met grote tegenstelling van intens geluk tot intens verdriet, licht en duister. Iemand die geleerd heeft van zijn fouten, kwetsbaar durft te zijn, maar vooral iemand die ondanks alles dat op zijn pad kwam toch de veerkracht hervond en zichzelf weet te herpakken en waar hoop, wijsheid en wilskracht laten zien dat er altijd een weg vooruit is hoe moeilijk dat soms lijkt.
Ik geef het boek Ernst van Enno de Witt & Ernst Daniël Smid 4 Inktpotjes.

Hilona