Het vorige boek ‘De verloren jongen’ van Chantal van Mierlo heeft mij van mijn stoel geblazen dus ik keek reikhalzend uit naar het deel 2 uit de serie van Julia Menken. Zal ‘De laatste vrouw’ mij zo opnieuw kunnen bekoren en mij aan mijn leesstoel vastpinnen?
Het verhaal
Deel 1 is voor Julia Menken zo traumatisch geëindigd dat ze daar een jaar later nog steeds mee worstelt. Julia haar dierbaren proberen haar zover te krijgen dat ze de knop om zet, hulp gaat zoeken en de volledige zorg voor zoontje Mees weer op zich neemt. Aan het werk is Julia wel maar dit is meer om de dagen door te komen. Door een vermissingszaak, waarbij er inmiddels 3 vrouwen worden vermist, wil Julia’s baas Karel dat ze haar expertise in gaat zetten voor deze zaak. Wanneer Julia dan ook nog verneemt dat Jeugdzorg een onderzoek gaat starten of er wel goed voor Mees wordt gezorgd en of het verstandig is dat hij bij Julia blijf wonen, doet haar beseffen dat ze moet veranderen. Dat veranderen doe je niet van de een op de andere dag en ze begint dan ook met enorm veel tegenzin aan die vermissingszaak.
Mijn recensie
De start van het boek is net zoals het vorige deel opnieuw goed en denkbeeldig zit ik handenwrijvend te wachten wat er volgt. Door Chantal van Mierlo haar vlotte schrijfstijl merk ik dat ik door de korte hoofdstukken heen vlieg. Wat ik halverwege het boek wel verneem is dat het toch wel spannende verhaal me niet zo omver blaast als ‘De verloren jongen’ en dat het me minder pakt. Af en toe roept het zelfs vraagtekens op omdat er dan volgens mij wat mist. Betekent dit dat ‘De laatste vrouw’ een slecht boek is? Nee absoluut niet!
Want ook in dit verhaal zijn de personages wederom goed uitgediept. Het psychologische spel wordt door de dader slim gedaan, zo slim dat de dader Julia zo uitlokt dat ze heftig reageert. Julia baalt ervan dat ze zich uit de tent heeft laten lokken door de dader, hij weet nu hoe hij Julia kan raken en bespelen. De verrassende wending die het verhaal krijgt wanneer er iets met de dader is gebeurd en er toch weer een vrouw wordt vermist, staan Julia en het team voor een raadsel.
Hoe Chantal de emoties beschrijft van een angstige Mees en de situatie die hij mee heeft gemaakt door zijn vader pakt me bij mijn strot, het ontroert me maar het maakt me ook boos.
Als rode draad speelt de ‘relatie’ tussen Maarten en Julia door het verhaal. Maarten heeft Julia in haar moeilijke periode opgevangen en stond altijd voor haar klaar. Maarten moet abrupt het contact verbreken met Julia….. De emoties waar Julia wordt overvallen doen haar beseffen wat Maarten eigenlijk voor haar betekend, is ook mooi verwoord door Chantal.
En dan de onverwachtse ontknoping, toch wel weer gruwelijke spannend, heerlijk gewoon. Het maakt dat ik echt wel uitkijk naar het laatste? deel in deze serie.
Dikke 4 Inktpotjes
Jacqueline
Geen opmerkingen:
Een reactie posten