Wat is dit een triest maar ook bruisend en dapper verslag over uitgestelde rouw.
Tatjana Almuli heeft een bijzonder boek
geschreven. 'Ik zal je nooit meer' is immers een verhaal waarin dat de schrijfster
elementen uit haar eigen leven heeft verweven. Wat bewonderenswaardig is, is
dat Tatjana in dit boek heel diep gaat en ontzettend kwetsbaar maar ook
krachtig toont hoe raar gemis zich kan gedragen.
Rouwen kan zich lang verstoppen in de coulissen en pas wanneer het zich met al
zijn pijn en woede mag laten zien, kan je met het verdriet leren leven.
Tatjana haar rouwproces zal zonder twijfel
tot herkenning en begrip leiden. Anderzijds zal het door de vlijmscherpe
analyse en de soms bijna voyeuristische inkijk in haar leven en dat van haar
familie bij anderen ook vraagtekens oproepen. Jezelf zo puur en zonder filter
tonen is ontzettend moedig en dit boek is een steun voor wie ook worstelt met
verdriet of verlies.
Wanneer Tatjana zestien is sterft haar moeder
maar zij gaat vastberaden door. Ze hoort vaak dat ze sterk is en het lijkt
alsof ze haar leven verder zet zonder noemenswaardige moeilijkheden.
Twaalf jaar later gaat de kraan open wanneer
haar therapeut na talloze problemen ineens begint over het gemis van haar
moeder. Na een periode vol problemen oppert zij het idee dat Tatjana
uitgestelde rouw ervaart. Dit moet even bezinken maar het zet Tatjana aan het
denken en ze besluit haar verdriet te gaan 'tackelen'.
De verdrongen herinneringen, de weggestopte
pijn en de afgestompte gevoelens krijgen stukje voor beetje eindelijk ruimte
maar dit gaat niet over een leien dakje. Stilaan blijkt dat haar ervaringen
haar vriendschappen, liefdes en leven wel degelijk beïnvloed hebben.
De auteur benoemt de dingen zoals ze zijn en
schrijft ongedwongen en pijnlijk eerlijk over haar weg van vallen en opstaan.
In 2020 beslist Tatjana om af te reizen naar Martha's Vineyard waar haar moeder
een tijd verbleef en blijkbaar gelukkig was. Jammer genoeg komt corona nu roet
in het eten gooien en het is haar niet gegund om echt te verblijven op dit
eiland. Gelukkig ontdekt ze via Facebook een vroegere vriendin van haar moeder
die haar veel kan vertellen. Naast haar zijn er nog andere mensen die
puzzelstukjes aanreiken waardoor ze haar moeder opnieuw leert kennen.
Wanneer Tatjana in de dagboeken van haar
moeder leest waarom ze enkel over de oppervlakkige dingen uit haar jeugd
vertelde, komt de waarheid hard binnen. Deze notities en de gedeelde ervaringen
door anderen wijzigt haar relatie met een deel van de familie.
Tatjana Almuli schrijft afwisselend teder en
genadeloos over haar persoonlijke reis. Soms afstandelijk dan weer vol twijfel
of boosheid.
Uiteindelijk begrijpt ze zichzelf beter en
weet ze dat ze zowel de lichtere als de donkere zijde van haar moeder met zich
meedraagt.
Ik voel hoe de rouw steeds als een sluier is
blijven hangen rondom haar. Totdat ze het verdriet niet meer weg duwde maar
ging voelen en dan was er stap voor stap plaats voor heling.
Tatjana Almuli ging de zware confrontatie aan
om na een zwarte periode weer kleur te verwelkomen en het leven opnieuw volop
te gaan leven.
Het delen van haar persoonlijke struggles is
van grote waarde en het zal anderen helpen om hun leven door rouw of verlies
een nieuwe betekenis te doen geven.
4,5 Inktpotjes
Fany
Geen opmerkingen:
Een reactie posten