Kinderen van Amalek van Erik Ader

 

‘Kinderen van Amalek. Mythes en feiten rond het Israëlisch-Palestijns conflict’ van Erik Ader.

‘Dit boek is geschreven voor iedereen die wil weten hoe het schrijnende Israëlisch-Palestijns conflict is ontstaan en een antwoord zoekt op de vraag waarom het nog steeds niet is opgelost.’ Door zijn werk als diplomaat in de regio, tijdens zijn reizen in Israël en de Bezette Gebieden, alsmede zijn contacten met oud-onderduikers en door literatuurstudie vergaarde hij grondige kennis van het conflict. In Kinderen van Amalek laat hij de lezer op systematische wijze delen in die kennis.’

Het is een deel van de achterflap die mij direct aanspreekt. Ik had mij al een beetje een beeld gevormd van bepaalde zaken, maar ik wilde wel wat meer objectieve informatie.

Als ik begin in de proloog van het boek blijkt dat dit boek min of meer een vervolg is op het eerste boek van Erik Ader, Oorlogen & Oceanen. Jammer, dacht ik toen, want dit stond niet op de achterflap en het bedoelde boek heb ik dus niet gelezen. In mijn hoop met mijn eigen beperkte kennis wel voldoende te kunnen begrijpen ga ik toch van start.

‘Mythe 1: Een land zonder volk voor een volk zonder land.’

Als ik net ben begonnen komen veel onderwerpen weer wat verser in mijn geheugen. De oorlog in Libanon waar een oud klasgenoot van plan was in mee te gaan strijden, de vredesonderhandelingen in Camp David die steeds mislukten, de Gazastrook waarvan de beelden bijna dagelijks op TV verschenen. En ja, het boek geeft uitleg over heel veel mythes, 16 zijn het er, welke gedegen worden onderbouwd en toegelicht. Met de nadruk op gedegen. Om jullie een idee te geven: Erik Ader schrijft een boek van zo’n 150 blz. en verwijst daarin naar een hoeveelheid voetnoten, geraadpleegde literatuur alsmede opgemaakte kaartjes e.d. die ruim 85 blz. beslaan.

Oké, hoe zit het met die feiten? Één feit dringt al lezende langzaam tot mij door, en dat is dat je de gekleurde mening van de auteur tussen elke regel tekst heen leest. Overigens ook iets dat ik miste op de achterflap, en waardoor ik toen nog dacht te maken te hebben met een objectief boek.

‘De Palestijnen kregen steeds weer nieuwe hoepels voorgehouden waar ze van hun dompteur Het Kwartet (de Verenigde Staten, de Verenigde Naties, de Europese Unie en Rusland), door moesten springen.’

Dit klinkt niet als een feit, nog als een mythe. Toch weerhoud mij dat niet gewoon verder te lezen en vast te houden aan mijn eigen beeldvorming. Maar nog voor ik op de helft van het boek zit begint mijn ergernis nog iets drastischer vormen aan te nemen. De zoveelste aanleiding:

‘Het heeft Nederland nooit belet met die Israëlische terroristen te praten en ik vind dat verstandig.’

Ik wil helemaal niet weten wat meneer Ader verstandig vindt of niet, ik wil alleen de feiten. En dan kom ik weer even terug op het begin van mijn recensie waarin ik het nog betreurde het eerste boek van Ader niet gelezen te hebben maar inmiddels dank ik de god waarin ik als atheïst niet eens geloof op mijn blote knietjes dat ik Oorlogen & Oceanen niet van te voren heb gelezen en daarmee blootstelling aan nog meer persoonlijke meningen van Ader over het Israëlisch-Palestijns conflict voor mezelf heb weten te vermijden. Ondanks dat heb ik het boek uit gelezen. Daarna heb ik Erik Ader eens goed Gegoogled en kwam zodoende achter een aantal publicaties waardoor ik zelfs mijn vraagtekens zet bij enkele van zijn Mythes/Feiten. Ik laat mij er verder niet over uit. Wellicht is dit een geweldig boek voor iemand anders. Het was gewoon niet wat ik er van had verwacht of op had gehoopt: een objectief boek zonder gekleurde mening.

Ik wilde het lezen, ik heb het gelezen, het is uit!

Karin K.