Cold case 2 Countdown van Tina Frennstedt

 

Titel: Cold case 2: Countdown

Auteur: Tina Frennstedt

Uitgeverij: HarperCollins

Jaar uitgifte: oktober 2020

Recensie door: Karin

 3,5 ster

Wat vind ik van de cover?
Een grote waterpartij, stukken land, een onduidelijke figuur die in de verte lijkt te staren, de voorgrond is redelijk donker, de achtergrond is lichter, een zonsondergang misschien? Een beetje een mysterieuze cover, die helemaal in dezelfde sfeer zit als deel 1 uit deze reeks 'Verdwenen'.

Wat verwacht ik van tevoren?
De korte inhoud spreekt me best wel aan. Eerder dit jaar las ik het eerste deel 'Verdwenen', jammer genoeg had ik bij dit boek eigenlijk wel wat bedenkingen, waardoor ik op een eindoordeel van 2,5 kraaien uitkwam. Dat klinkt streng, maar op de één of andere manier ben ik alleszins nieuwsgierig genoeg om dit boek graag te willen lezen. Benieuwd of ik op een hogere score ga uitkomen.

Mijn recensie:
Het verhaal wordt vooral verteld vanuit het personage Tess, leidster van het cold-case-team, in relatief korte hoofdstukken, waardoor het verhaal zeker vlot weg leest. Af en toe wordt er een hoofdstuk verteld door 'de echtgenote', deze hoofdstukken geven een bepaalde spanning, je voelt dat er ook vanuit deze hoek iets zal gaan gebeuren. Verder verloopt de hernieuwde kennismaking met de hoofdrolspelers heel soepel. Er wordt wel naar het vorige verhaal verwezen, maar zonder dat er te diep op wordt ingegaan. Naast de lopende moordzaken en de cold case, wordt er ook aandacht besteed aan het leven van Tess en haar collega Marie, maar zonder te overheersen.
In tegenstelling tot deel 1 bevalt deel 2 me stukken beter, ik ergerde me destijds bijvoorbeeld soms aan een gebrek aan samenhang en soms aan moeilijke zinsconstructies, maar daar heb ik bij het lezen van 'Countdown' absoluut geen last van.

De ontknoping van de cold case had ik niet echt zien aankomen, en dat is altijd prettig. Wat me overigens ook bevalt, is de manier waarop de dader uiteindelijk gevat wordt, ik ga hier natuurlijk niet dieper op in, maar het is een beetje a-typisch en origineel, goed gevonden!

Ik vind het ook mooi dat in haar nawoord de auteur verwijst naar een onopgeloste moordzaak uit 1991, en aangeeft dat er overkomsten tussen de werkelijkheid en het boek zijn. Ik hoop dat voor deze familie ook ooit een cold-case-team de zaak kan oplossen.

Kortom, 'Countdown' is een aangename Scandinavische thriller, blij dat ik me niet heb laten tegenhouden door mijn mening over deel 1; kortweg, een goed boek en dus welverdiend 3,5 kraaien voor Cold Case 2 Countdown!

Familiediner van Linda van Rijn

 

Titel: Familiediner

Auteur: Linda van Rijn

Uitgeverij: Marmer BV

Jaar uitgifte: december 2020

Recensie door: Jacqueline

 3,5 ster

 

Het familiediner, een traditie dat bij velen op dit moment de gemoederen bezig houdt. Want kunnen we dit jaar nog wel een kerstdiner organiseren nu COVID19 ons al tijden in haar greep houdt? Gelukkig is dit in het boek ‘Familiediner’ niet aan de orde want over Corona wordt niet gesproken.

Anneke en Wim Tichelaar hebben voor hun familie voor het traditionele kerstdiner dit keer een tafel in restaurant gereserveerd. Anneke en Wim, Peter-Jan en Michelle en hun 2 kinderen, Jens en Sylvia zijn inmiddels al gearriveerd en zitten al aan de mooie in Kerststijl aangeklede tafel. Het wachten is op de jongste van het stel, namelijk Roemer. En dat ze op Roemer moeten wachten daar kijkt eigenlijk niemand van op, Roemer neemt de tijd niet altijd even nauw. De tijd tikt langzaam weg en de stoel voor de jongste telg van de familie blijft leeg. Echt gezellig is het daardoor niet aan tafel. Iedereen, behalve de twee kleinkinderen, is bezig met de afwezigheid van Roemer. Er wordt gebeld, geappt en afwezig gereageerd. Vader Wim houdt het niet meer uit en gaat naar Roemer zijn huis. Waar helaas alles uit en dood is..... zou dit een voorteken zijn? Wim gaat terug naar het restaurant waar bij zijn terugkomst het hoofdgerecht uitgeserveerd wordt. Veel trek hebben ze niet en een ieder is bezig met zijn/haar eigen gedachten. Uit die gedachten worden ze gerukt wanneer de kelner een enveloppe aan Wim overhandigd........

 

Een spannend, boeiend en vlot weg lezend verhaal waar aan alle personages, behalve de kleinkinderen, een hoofdstuk is gewijd. Elk personage wordt gedetailleerd beschreven en komt de onderlinge relatie aan bod. Op het oog lijkt het een gezellige familie totdat blijkt dat meerdere van hen wel wat te verbergen heeft....... Heerlijk hoe Linda van Rijn dit verhaal heeft geschreven, ik wilde gewoon doorlezen om er achter te komen hoe het allemaal in elkaar stak. Ik heb wel even gedacht ‘je zult maar onderdeel uit maken van deze familie.’

 

Spanning: 3,5

Psychologische ontwikkeling: 3

Leesplezier: 4

Schrijfstijl: 4

Plot: 3,5

Origineel: 3

 

 

Recensie Karen Rose – De duistere kant

Een boek van Karen Rose kenmerkt zich altijd door middel van een goed staaltje psychologie, spanning ten top, meelevende personages en een portie erotische scenes. De duistere kant is Karens 20e boek en laat zien dat haar recept nog steeds een succes is.

Rechercheur Adam Kimble komt voor zijn grootste test ooit te staan als de vrouw van wie hij houdt slachtoffer wordt in een grootse zaak. Meredith Fallon heeft als kinderpsychologe een zware baan, zij begeleidt vooral kinderen die met misbruik te maken hebben gehad. Maar haar werk wordt nog een stuk zwaarder als ze op een uitje met een van haar patiënten, Mallory, een drama meemaakt. Meredith lijkt het doelwit van een aanslag en het is aan Adam om haar te beschermen en deze maniak op te sporen.

Voor lezers die bekend zijn met de boeken van Karen Rose, is Mallory geen onbekende. In Op het spel speelt ze een rol in een misbruik verhaal. Ook dit is een element dat vaker wordt toegepast in Karens boeken. Ze spelen zich af in verschillende vaste steden waarin dan ook vaker personages terugkeren. Het is ongetwijfeld een leuke toevoeging, maar geen must om deze boeken op een specifieke volgorde te lezen. De personages zijn goed uitgewerkt waardoor er geen open lijntjes zijn in de verschillende verhalen.

De duistere kant is geschreven vanuit verschillende perspectieven. Allereerst natuurlijk Adam in zijn zoektocht naar de dader, maar er is daarnaast ook ruimte om zijn relatie met Meredith op te laten bloeien, en af te rekenen met zijn demonen. Ook Merediths kant wordt gevolgd, deels als slachtoffer, maar ook zij heeft een verleden waar ze mee probeert te dealen. Diegene die al het leed veroorzaakt krijgt ook een verhaallijn toebedeeld. Het is lange tijd niet bekend wie hij is, maar we leren hem goed genoeg kennen om te weten dat hij het kwaad in eigen persoon is. Zoals gezegd zijn de karakters heel goed uitgewerkt waardoor je gelijk door hebt wie ‘goed’ en ‘slecht’ is. Althans op het eerste oog, want heeft niet iedereen een duistere kant?

Meredith heeft een heel groot sociaal netwerk van vrienden en familie die onderling ook weer banden hebben. Bijna allemaal werken ze in de gezondheidszorg of bij de politie en wijken geen moment van haar zijde in deze tijd van nood. Het was soms even moeilijk te onthouden wie bij wie hoorde, op welke manier ze met elkaar verbonden waren en wat hun rol in dit verhaal was. Maar mede door hun uiterlijke kenmerken en bepaalde manier van handelen krijg je ook van deze personages een beeld en wordt het plaatje compleet. De dader lijkt Adam en zijn team steeds een stap voor te zijn en we volgen dan ook een spoor van lijken. De spanning is echt om te snijden en siddert voort door het hele verhaal. Er gebeurt zo veel en je waant je echt in hun vriendenkring, zoekend naar een uitweg. Dit gaat echt niet zonder slag of stoot en het is knokken om eruit te komen. De uitkomst komt dan ook als een schok, niet alleen bij Adam, maar ook bij de lezer die telkens op het verkeerde spoor is gezet.

De duistere kant is weer een knap staaltje Karen Rose, een dik 600 pagina’s tellend boek waar we ons thrillerhart weer bij kunnen ophalen.

Beoordeling: ⭐️⭐️⭐️⭐️

Kwaad bloed van Robert Galbraith

 

Titel: Kwaad bloed

Auteur: Robert Galbraith

Uitgeverij: Boekerij

Jaar uitgifte: oktober 2020

Recensie door: Ilse
Drie sterren

Wanneer Cormoran Strike, privédetective, op bezoek is bij zijn familie in Cornwall wordt hij benaderd door de 40-jarige Anna die de verdwijning van haar moeder in 1974 opnieuw wil laten onderzoeken.

Samen met zijn zakenpartner stort Strike zich op deze cold case. Ze krijgen een jaar de tijd om meer duidelijkheid te krijgen rondom de mysterieuze verdwijning van Margot Bamborough.

 

‘Kwaad bloed’ is het vijfde boek in de reeks rond privé-detective Cormoran Strike. Galbraith is het pseudoniem van J.K. Rowling, die wereldwijd succes oogste met de boeken over Harry Potter. Ook Galbraith oogst het nodige succes met de reeks rond Strike.

Galbraith levert telkens een stevig boek af, letterlijk. De paperback van ‘Kwaad bloed’ is zelfs meer dan 1000 pagina’s. De fans kunnen hun hart hier dus zeker ophalen.

 

Voor mij was het een eerste kennismaking met Strike en zijn zakenpartner Robin. Ik heb niet het gevoel dat ik essentiële informatie miste. ‘Kwaad bloed’ kan dus gerust als stand-alone gelezen worden.

Galbraith besteedt de nodige aandacht aan de uitwerking van de hoofdpersonages. Als lezer leef je mee met hun persoonlijke leven, maar ook met de interpersoonlijke relatie tussen Strike en Robin.

Het verhaal op zich verloopt echter zeer langzaam. Doorheen het onderzoek maken we ook kennis met steeds meer personages, wanneer ze oude dossiers uitpluizen en vroegere getuigen opzoeken. Wanneer die getuigen soms ook worden benoemd volgens hun teken in de dierenriem, is de verwarring niet ver weg. Het vraagt dus de nodige focus om het verhaal goed te volgen. Ondanks de zeer vlotte schrijfstijl van Galbraith, strooit hij overvloedig met details. Persoonlijk ging het voor mij soms echt een brug te ver.

‘Kwaad bloed’ is zeker geen spannende thriller. Het is wel een echt detectiveverhaal en zonder de overdaad aan details is het echte verhaal best goed. Het plot was verrassend en absoluut onverwacht.

 

Galbraith schreef met ‘Kwaad bloed’ een misdaadverhaal dat garant staat voor ettelijke uren leesplezier.

 

 

 

Voorbij het Wederwoud van Valentijn Ringelberg

 Wat is Voorbij het Wederwoud een aangrijpend begin van een nieuwe young adult fantasy reeks. Het is het dromerige eerste deel in de serie rond de Raad van Vha 'Rymn'.

In Voorbij het Wederwoud zorgt de verbeelding, emotie en de betoverende schrijfstijl dat het fantasierijke verhaal binnenkomt, maar nooit echt angstaanjagend wordt. 

Het boek heeft een prachtige sprookjesachtige cover en het verhaal zelf is aangevuld met illustraties en bijpassende landkaarten. De uitgeverij Hamley Books staat erom bekend om altijd zorg te besteden aan hun uitgaven en dit is zonder twijfel een pareltje. 

Phaun, een Elfyn, zorgt dag in dag uit voor haar zieke zus Céli.  Ze heeft hun hutje niet meer verlaten sinds haar oudere bloedverwant het slachtoffer werd van een geheimzinnige ziekte en heeft zelf nog amper een leven. 

Eigenlijk wil zij, net als de andere dorpsbewoners, ook haar dromen volgen, maar nu komt Céli op de eerste plaats. 

Wanneer Phaun met Araan, haar jeugdvriend, onverwacht even ontsnapt uit haar droeve bestaan, is dit voor haar een heel zeldzaam moment. Tijd voor zichzelf nemen kan immers enkel als de heler zich even over Céli ontfermt, maar het lijkt wel of deze dag hiervoor voorbestemd was. 

Groot is Phaun haar verbazing wanneer ze tijdens deze uitstap, ontdekt hoe de Raad, hun beschermer, met haar macht omgaat.

 Noova, de vrouw van haar zus, kon de pijn van de ziekte van haar partner niet aan en ging hun samenleving verdedigen in het vredesleger . Als Kapitein van de Compagnie heeft ze voor hun volk gestreden, maar nu is het voor haar tijd om de plaats van Phaun in te nemen en er te zijn voor haar geliefde. Ze heeft voor Phaun een sprankeltje hoop, maar dat betekent dat ze alles moet achterlaten en het mysterieuze Wederwoud moet intrekken. 

Tijdens de gevaarlijke reis komt het zorgzame, maar ook vastbesloten meisje in contact met wonderlijke en angstaanjagende schepsels. Haar tocht levert nieuwe vriendschappen op, maar brengt ook wanhoop, angst en verdriet. 

Valentijn Ringelberg heeft een prachtig young adult debuut geschreven waarbij zijn idyllische wereld verandert in een nachtmerrie. Toch is dit eerste deel uit een nieuwe serie , ondanks de heftige scènes , een wondermooie trip naar een plaats die één is met de natuur.

 

Valentijn Ringelberg ontvouwt eerst rustig zijn wereld waarna hij me trakteert op extra spanning en drama. Hoewel de gebeurtenissen op zich gruwelijk zijn in Voorbij het Wederwoud is dit verhaal eerder een duister sprookje doordat de schrijfstijl feeëriek en magisch is. Van elke bladzijde spat duidelijk de liefde voor verhalen af. 

Voorbij het Wederwoud veroverde mijn hart en dat is niet om de groene, maar donkere wereld , die overigens erg beeldend voorgesteld is, maar het is vooral de beleving van Phaun die door merg en been gaat. 

Enkele bondgenoten of vijanden van Phaun had ik graag nog beter leren kennen, maar net doordat zij alles deelt zoals zij het ervaart, maakt dat ik een connectie voel met haar. Dit eerste boek in de nieuwe fantasy serie gaat over de ongelooflijke verbinding in een familie, vertrouwen en liefde. Al deze schakels hebben een zware prijs in Voorbij het Wederwoud. 

Ik wil de auteur bedanken om in zijn verhaal, dat vol verbeelding zit, ook realistische onderwerpen te verweven wat het verhaal doet sprankelen. 

Misschien is het door mijn eigen recente ervaring met  verlies, maar dit verhaal raakt me en herinnert me aan de onmacht die ik voel. Naast het verdriet is er in dit verhaal ook plaats voor hoop en ik kan, na de meedogenloze cliffhanger, niet wachten om verder te verdwalen op deze bijzondere plaatsen. 

Voorbij het Wederwoud is een knap debuut in een verbazingwekkend universum dat niet alleen young adult lezers kan bekoren. 

4 sterren

Recensent : Fany 

Slapeloos van Romy Hausmann

 Titel: Slapeloos

Auteur: Romy Hausmann

Uitgeverij: HarperCollins

Publicatiedatum: augustus 2020

Recensie door: Karin

2 sterren

 

Wat vind ik van de cover?

Bijzondere cover, alhoewel ik niet zo direct kan zeggen wat er wordt afgebeeld, is het zo’n poppetje van galgje?? De titel is in grote zwarte letters afgebeeld, de naam van de auteur in het rood, en dan een grote rode bol, met de tekst ‘#1 bestsellerauteur’.

Wat verwacht ik van tevoren?

Ik kende de schrijfster nog niet, ze heeft blijkbaar al wel eerder boeken geschreven, maar ik was haar nog niet tegengekomen. Ik ben eerlijk gezegd ook niet echt bekend met Duitse auteurs, dus zeker iets nieuws voor mij. Uiteraard ben ik onmiddellijk gegrepen door de omschrijving als ‘bloedstollende psychologische thriller’. Benieuwd of ik na ‘Slapeloos’ ook haar andere boeken wil lezen.

 ●         Er zijn zoveel leugenaars op de wereld, we hebben er immers dagelijks mee te maken. Lafaards die alleen maar hun hachje willen redden. Je moet niet liegen tegen mensen die je iets waard zijn. Wat voor gevolgen dat ook voor jezelf mag hebben.

Mijn recensie:

Als ik zo’n 30 pagina’s ver ben, ben ik vooral verward, de verschillende, soms heel erg korte hoofdstukken met telkens een ander vertelperspectief wisselen elkaar in hoog tempo af, voorlopig in een onduidelijk stramien. Ik ben helemaal niet mee met waar het verhaal zich afspeelt, wat er aan de hand is, en wie wie is. Ik hoop maar dat het allemaal heel erg snel duidelijk zal worden.

Maar ook als ik al een heel eind op weg ben in het boek, blijf ik de opbouw van het boek vooral verwarrend vinden. Het duurt best wel heel erg lang eer je de onderlinge verbanden een klein beetje begint te begrijpen en hoewel ik dat in sommige boeken helemaal niet erg vind, stoort het me in dit verhaal wel. Er wordt ook heel veel beschreven, en doordat je hiermee alleen maar meer info te verwerken krijgt, maakt dat voor mij alleen maar meer ingewikkeld.

Ik merk dat mijn aandacht afneemt en dat ik vooral blijf doorlezen omdat ik gewoon wil weten hoe het in elkaar zit, jammer genoeg, voor dit boek, is dat niet positief bedoeld.

Al bij al is het basisidee van het verhaal goed, maar de uitwerking is naar mijn gevoel te complex en te verwarrend, waardoor ik dit boek niet echt als een aangenaam lezend boek heb ervaren.

Ik vrees dat dat ik in mijn eindbeoordeling voor ‘slapeloos’ blijf steken op 2 sterren.

●         Anders dan de botten van volwassenen versplinteren kinderbotten niet als ze breken, omdat het kinderskelet nog in de groei en daardoor elastischer is, en ze genezen sneller. Pijnlijk is het wel, zo’n gebroken pols - dat hoefde jij niet te mee te maken.

Zelfs als we zwijgen van Marieke Nijkamp

 Zelfs als we Zwijgen vertelt het verhaal van vijf vrienden die samenkomen in een hut in de bergen. Ze

spelen voor de laatste keer een Live Action Role Playing Game die ze de laatste jaren vaak hebben gespeeld, voor ze hun eigen weg zullen gaan. Het wordt niet het ontspannen weekend wat ze voor ogen hadden; als hun eigen geheimen en demonen een rol gaan spelen in het spel, wordt het gevaarlijk.

 

Dit spannende verhaal met soms horror-achtige scènes geeft zich in eerste instantie niet makkelijk prijs. Ondanks de actie waar de lezer meteen in belandt, leidde de afwisseling van in de ik-vorm sprekende personages en de aanduiding van non-binaire personen in het begin tot hard werken. Als de personages na een aantal hoofdstukken steeds meer hun eigen stem krijgen, neemt de spanning toe en krijgt de afwisselende ik-vorm ook meerwaarde. Je ziet gebeurtenissen door verschillende ogen, wat het verhaal intrigerend maakt.

 

“De berg heeft honger. De nacht heeft tanden. En allebei eisen ze dat hun prijs wordt betaald met bloed.”

 

Diversiteit is een belangrijk thema, dat mooi wordt uitgewerkt in bespiegelingen, achtergrondverhalen en gedachtestromen van de verschillende personages, die soms volwassen aandoen. Zo zegt Maddy in hoofdstuk 2:

 

“Ook al hebben ze de mond vol van non-verbale taal en van hoe belangrijk die is, ze realiseren zich niet hoe onbewust de meeste reacties zijn.”

 

Er zitten veel van dit soort mooie observaties in het boek die zeer de moeite waard zijn, maar soms wel voor wat vertraging zorgen. De game is heel knap neergezet, en wat het spel met de spelers doet. De achtergrond van alle personages en inzicht in hun manier van denken maken het gelaagd en geven het een meerwaarde die je lang niet altijd in thrillers vindt. Wel voelt het hierdoor soms als veel voor één verhaal. Het eind is weinig verrassend, maar het boek geeft genoeg stof tot nadenken om het tot een spannende leeservaring te maken. Vooral lezers op zoek naar diepgang in personages zullen van het boek genieten.

 

 

Hoewel de aanduidingen van een non-binair karakter met hen/hun in het begin even wennen is, is dat de moeite waard en het is prijzenswaardig dat de auteur kiest voor deze formuleringen, om lezers daar vertrouwd mee te maken. Zoals Ever zegt in hoofdstuk 22:

 

« Geen enkele vorm van kunst of expressie, inclusief games, is per definitie ooit neutraal. Elke keus die we maken bij het opbouwen van een wereld, of die nu iets insluit of uitsluit, meer op het ene detail gericht is als op het andere, is een statement. Of het nou gaat om de puzzels die we bedenken of om wat we « anders » of « vreemd » noemen, het is allemaal belangrijk.»

 

Dit soort observaties maken dit verhaal wat mij betreft zeer de moeite waard.

 

 

Alleen van Barbara de Smedt

 

Titel: Alleen
Auteur: Barbara de Smedt
Uitgeverij: Hamley Books
Jaar uitgifte: oktober 2020
Recensie door: Jacqueline
Kraaien: Vette 3,5

Cover
Ik zou zeker het boek opgepakt hebben. Waarom? Eigenlijk door de hele cover. Het babybedje, de titel maar ook zeker de tekst die vermeldt staat! Want waarom is zij zijn obsessie en waarom is de baby zijn wraak? En lukt zijn wraak, blijft zij alleen over of lukt het haar om te vluchten met de baby of blijft hij alleen achter. Of nog erger blijft de baby alleen achter........ een cover die genoeg vragen oproept.

Mijn mening
‘Alleen’ is een goed spannend en boeiend verhaal waarin de personages Julie, Oscar en Tom een hoofdrol hebben. Door gebeurtenissen in hun beide verleden hebben Julie en Oscar niet makkelijk gehad. Julie door het verlies van haar moeder en Oscar......door veel sores en ellende thuis, hij heeft echt een vreselijk jeugd. Want ook op school heeft hij het niet makkelijk. Julie is de enige die het zo en nu en dan voor Oscar opneemt. Oscar is haar hiervoor heel dankbaar maar durft haar dit niet te laten weten. Op enig moment gebeurt er in hun beide leven zoiets heftigst waardoor hun wegen scheiden en ze allebeide een andere pad in hun leven inslaan. Julie denkt daarbij niet meer aan Oscar maar geldt dit ook voor Oscar?
Julie leidt een toch wel losbandig leven en wanneer ze op enig moment zwanger is ontfermd Tom, Julie’s ex-vriend die nog steeds gevoelens voor Julie heeft, zich over haar. Gaat dit goed komen tussen die twee? Is Tom eigenlijk wel zo gek op Julie zoals hij zich voordoet? Of breekt het idee om onverwacht vader te worden hem op en heeft hij Julie wat aangedaan?

De personages zijn goed uitgewerkt en de situaties zijn zo gedetailleerd beschreven dat de angst en de overlevingsdrang die de ontvoerde Julie heeft absoluut met mijn gevoel aan de haal gaan. Natuurlijk probeert ze te ontsnappen (wie zou dit niet doen) en o wat was dat spannend! Maar ook het verdriet, de machteloosheid en boosheid van Tom laat me niet koud. En Oscar die heeft het in zijn leven behoorlijk zwaar te verduren gehad. Kan hij door die zware last het leven wel aan, functioneert hij wel zoals het zou moeten? Ik kan wel verklappen dat ik het bij deze thriller niet droog heb gehouden.

Julie werd voor haar ontvoering gestalkt en had zeker in het begin echt niet door hoe serieus dit was. Barbara de Smedt heeft dit toch wel beladen onderwerp op een kunstige en originele wijze zo in het verhaal kunnen verweven dat vlot weg leest. Het enige wat ik vertragend vind is dat sommige locaties maar ook gebeurtenissen te gedetailleerd worden weergegeven waardoor de voortgang in het verhaal vertraagd. Maar het is niet van dien aard dat ik me er aan irriteer en het boek weg leg. Nee absoluut niet! Het is zelfs zo dat ik een paar uur vrij heb genomen omdat ik wil weten hoe het met Julie afloopt, want zal ze op tijd worden gevonden? Met het thrillerdebuut ‘Alleen’ van Barbara de Smedt heb ik me prima vermaakt!

Spanning: 4
Psychologische ontwikkeling: 3,5
Leesplezier: 3,5
Schrijfstijl: 3,5
Plot: 3,5
Originaliteit: 4

De moorden op Kingfisher Hill van Sophie Hannah

 

 Wat vind ik van de cover?

Een donkerrode achtergrond, een zwart huis met matgouden accenten, de titel centraal in grote witte letters, bovenaan heel sierlijk de vermelding 'Agatha Christie', onderaan de auteursnaam.

Wat verwacht ik van tevoren?
Een nieuw Hercule Poirot mysterie, uiteraard niet geschreven door Agatha Christie zelf, maar wel door Sophie Hannah. Als tiener heb ik best wel veel Christie's en Poirots gelezen, maar ik had er op een bepaald moment een beetje genoeg van en liet de rest, ook de nieuwe reeks, aan mij voorbijgaan. Tot nu toe dan, want als één van de beheerders van Thrillerlezers! mij zo mooi vraagt of ik deze a.u.b. wil lezen, zeg ik natuurlijk ja. Ik ga er onbevooroordeeld aan beginnen en hoop op een fijne detectiveroman.

Quotes die ik het vermelden waard vind:

●    Het is altijd nuttig de chronologie van menselijke relaties te doorgronden.

●    Terwijl het slimste brein van het land borrelde van nieuwe gedachten, deducties en vragen verbeeldde ik me bijna dat ik, kijkend van op mijn stoel, zijn buitengewone eivormige hoofd kon zien opzwellen.

●    Volg je hart in de liefde zonder rekening te houden met wat de maatschappij toestaat, en de kans is groot dat het nadelig voor je uitpakt.

Mijn recensie:
Het verhaal speelt zich af in 1931. Naar mijn gevoel komen zinsbouw en taalgebruik me oubollig en overdadig over, hopelijk went dit snel. Specifiek is dat de manier van schrijven en vertellen ook in het verhaal zelf worden becommentarieerd. Veel wordt verteld via omslachtige dialogen, redelijk bombastisch, en dat maakt het naar mijn gevoel ook een beetje complex om sommige zaken te kunnen volgen. Misschien komt dit omdat de meest thrillers die ik lees meer direct zijn.
Sommige zaken worden heel omzichtig of onder verdoken bewoordingen verhaald, maar dat is ongetwijfeld om de tijdsgeest van de jaren 30 weer te geven.
Wat me ook opvalt, is dat de meeste personages een geweldig gevoel voor drama aan de dag leggen. Het komt me jammer genoeg allemaal een beetje geforceerd over.
Alleszins, Poirot is nog steeds, zoals ik me herinner, heel erg tevreden met zichzelf, pedant en zeker ook irritant…. Sommige zaken veranderen nooit, en in dit geval is dat maar goed ook, want anders zaten we met de karaktermoord op Hercule Poirot!

Wat mij betreft is dit soort van boek, een detectiveroman niet voor mij weggelegd, het stramien en de schrijfstijl liggen me echt niet. Ik vrees dan ook dat ik de rest van de gemiste boeken uit de verschillende reeksen niet opnieuw ga oppakken.

Ik ben er van overtuigd dat veel lezers fan zijn van deze boeken, en gelukkig maar hebben we niet allemaal dezelfde smaak. Ik vrees dat dit niet mijn ding is, zodat ik uitkom op een eindoordeel van 2 sterren.

Nooit meer alleen van Angelique Haak

 

Titel: Nooit meer alleen

Auteur: Angelique Haak

Uitgeverij: Crime compagnie

Jaar uitgifte: september 2020

Recensie door: Jacqueline

 4,5 sterren

 

Cover

Deze cover en de titel spreken mij enorm aan. De titel, de gebroken spiegel, de ogen en de kleuren, het ziet er supergaaf uit!

Een cover die veel aantrekkingskracht op mij heeft!

 

Achterflap

Zes vrienden, verbonden door een groot geheim…

Als Emma een overlijdensbericht onder ogen krijgt, is ze in shock. Gaat het bericht werkelijk over haar vroegere middelbare schoolvriendin Sara? En waarom eindigt het met die drie dikgedrukte letters die ze zo graag wilde vergeten? N.M.A.

Emma gaat op zoek naar de waarheid rond Sara's dood, maar daarbij komen zaken aan het licht die beter voor altijd verborgen hadden kunnen blijven…

 

Mijn mening

Wat een heftig verhaal en wat een emoties! Mijn maag trok gewoon samen bij het lezen van het einde. Een totaal absoluut niet aanzien komend onverwacht einde. Een die ik eerst even moet laten bezinken. Pfft!

 

‘Nooit meer alleen’ is een emotioneel, bijzonder en verrassend verhaal waarin Emma de hoofdrol heeft. Het verhaal speelt zich af in 2019 maar heeft een link naar de gebeurtenissen van de groep vrienden uit het verleden van Emma, namelijk het schooljaar 1994/1995. Vervelende gebeurtenissen die door het overlijden van Sara weer opgerakeld worden. Vooral ook omdat in de overlijdensadvertentie van Sara de letters N.M.A. zijn opgenomen. Voor Emma, na enige aarzelen, het moment om toch contact te zoeken met de vriendengroep van toen. Emma wil weten wie van de vriendengroep hier meer over kan vertellen......

 

Zoals zovele pubers/adolescenten maakt de vriendengroep in hun levensperiode tussen de 12 en 20 een hormonale rollercoaster mee. Daarnaast speelt er ook nog wel het een en ander in de huiselijke kring. Verschillende maatschappelijke en problemen die in het verleden maar ook zeker nog vandaag de dag spelen heeft Angelique Haak op een kunstige wijze in de twee verhaallijnen weten te verweven. Ze heeft een vlotte meeslepende en geloofwaardige schrijfstijl waardoor de problematiek die zich afspeelt, waarbij ik echt af en toe dacht van ‘O mijn hemel’ of ‘echt? serieus?’ en ‘dat meen je niet’ zo heftig binnenkomt dat ik echt wel even moest slikken of ook niet boos werd. Door deze geloofwaardige wijze van schrijven waardoor ik zo meelevende en de emoties ervoer heeft dit mijn leesplezier niet negatief beïnvloed. Nee, integendeel juist, de verhaallijnen zijn zo goed dat je wilt weten hoe het eindigt. Dat het einde me zo van mijn stoel af zou blazen had ik niet verwacht!

 

 

Spanning: 4
Psychologische ontwikkeling personages: 4.5
Leesplezier: 4.5
Schrijfstijl: 4.5
Plot: 4.5
Originaliteit: 4.5

 

Solovlucht van Aloka Liefrink

 

Titel: Solovlucht

Auteur: Aloka Liefrink 

Uitgeverij: Hamley Books

Jaar uitgifte: september 2020

Recensie door: Jacqueline

 4 sterren

 

Cover

Een mooie wenteltrap staat op de cover waar halverwege een vrouw staat afgebeeld die de trap afdaalt. Solovlucht is de titel van het boek waardoor ik denk dat de vrouw ergens voor op de vlucht is. Maar waarvoor? De cover nodigt in ieder geval uit om daar achter te komen.

 

Achterflap

Savarana Termeer heeft een zwaar adoptieverleden achter de rug, wat haar erg kwetsbaar maakt. Wanneer ze na mishandeling door haar vriend voor dood geslagen wordt achtergelaten, spoken de fatale keuzes die haar op dit punt brachten, door haar hoofd.

Voor ze haar huidige vriend Gunter ontmoette, was ze gelukkig en succesvol, na een leven vol geweld. Haar laatste partnerkeuze lijkt haar nu fataal te worden.

Kan ze het tij nog doen keren, of is het al te laat?

 

Mijn mening

Het pittige verhaal dat Aloka Liefrink over de geadopteerde Savarana en Jafar heeft geschreven is een verhaal die bij mij nog wel even na blijft sudderen.

 

Het hoofdpersonage van het verhaal is Savarana, een geadopteerd meisje dat gezin terecht komt waar later ook nog een jongetje (Jafar) wordt geadopteerd. In het gezin ontstaan verschillende problemen waardoor het gezin ontwricht en een echtscheiding is het gevolg. En ook hier, zoals in de meeste gevallen, gaat dit ten koste van de kinderen. 

Ondanks dat het op enig moment lijkt dat stabiliteit en rust is teruggekeerd in het leven van Savarana en Jafar is dat helaas niet het geval. Isabel, de vriendin van de adoptievader van de kinderen, die voor hen zorgt heeft veel invloed op Savarana. Hierdoor neemt Jafar afstand van haar en maakt de keuze om ergens anders te gaan wonen. Het lijkt of dat Savarana in haar puberteit eerst wel gelukkig is maar is dat wel zo? Doet Savarana in haar jonge leven niet te veel concessies om de harmonie te bewaren en iedereen te pleasen? Wanneer Savarana Roel ontmoet en verliefd wordt, kiest ze voor hem maar of dat de juiste keuze is........

 

Het is een ontzettend realistisch en gedetailleerd verhaal dat Aloka heeft geschreven. Een waarin zowel geestelijke als fysieke mishandeling de boventoon voert. Een waar je als vrouw nooit in terecht wilt komen en toch gebeurt het vaker dan ik vermoed. Ook de gedachte dat overkomt je een keer en daarna nooit meer is een gedachte dat ik, door het lezen van dit heftige verhaal niet snel weer zal denken. Al blijft het moeilijk om te begrijpen wanneer iemand na een gewelddadige relatie opnieuw in een relatie belandt waar wederom geestelijke en/of lichamelijke mishandeling plaats vindt. Aloka heeft mij door dit verhaal geraakt en genoeg stof tot nadenken gegeven.

Interview met Mel Hartman

Mel Hartman (echte naam Melissa Vandeputte) is een Vlaamse auteur die op negenjarige leeftijd begon met het schrijven van gedichten, romannetjes, kinderverhalen en toneelstukken. Als puber raakte ze gefascineerd door parapsychologie, mythologie, ufologie, magie en dromen. Vreemde fenomenen en sterke vrouwen die de boel redden zijn haar ding.

Tussen 2007 en 2011 verscheen een mixed fantasy-sc-fi reeks met de delen: ‘De Fantasiejagers’, ‘Droomloos’, ‘Angstdroom’ en ‘Droombeeld’. Tussenin verscheen ook nog de urban fantasy ‘Anders: een Manon Maxim roman’, een aantal columns, wetenschappelijke essays en enkele verhalenbundels waarin het vreemde, het (pseudo)wetenschappelijke en het futuristische altijd aanwezig zijn (‘Spel der grenzen’ en ‘Schitterende wereld’). 

‘De Dodenreeks’ is haar debuut bij Hamley Books. Fany las het boek Als doden dromen en stelde Mel een aantal vragen:

 1)Begin jij met de ontknoping van je boek of vormt het verhaal zich tijdens het schrijven?

Het verhaal vormt zich tijdens het schrijven. Ik ben alleen maar de typiste van de personages. Zij vertellen het en onthullen net zoveel aan mij als aan jullie. Ik moet dus maar afwachten hoe ze het willen laten eindigen.

2)Heb je al een idee voor een Dark fantasy. Las ergens dat je die ooit nog wel wil schrijven.

Misschien. Er broeden wat ideeën. Het probleem is: zal ik het kunnen laten om er humor in te stoppen? Want dark fantasy gaat, denk ik, niet echt goed samen met humor.

3)Waarom heb je 5 jaar niet geschreven?

Uitgeversmoeheid. De wereld rond het uitgegeven worden had me gebroken en vooral geen goede boekbegeleiding door de uitgeverij waarbij ik toen was. Dat is nu een stuk anders; heel wat aangenamer en professioneler.

4)Wie bewonder je? Mag een schrijver zijn, maar ook iemand totaal anders.. Iemand die jou inspireert in je leven…

Stephen King, Rupert Sheldrake (bioloog), Jane Goodall, Lily Tomlin, Oliver Sacks (neuroloog), Rosa Parks, Emmeline Pankhurst, Ada Lovelace, Marie Stopes, Eleanor Rathbone, Hedy Lamarr en zo kan ik door blijven gaan ;-)

Maar ook in mijn onmiddellijke omgeving heb ik doorheen de jaren mensen gehad die op het juiste moment op mijn pad kwamen en me veel bijgebracht hebben, een soort van mentors: mijn tante Regine Oakley, John Vermeulen (auteur), Dr. de Weerd (neuroloog), Stefan Tanghe (directeur cultuurhuis De Grote Post).

5)Kijk je ook wel eens een tv- serie of film?  Wat zijn je favorieten en waarom? Of waarom niet?

Regelmatig. Ik kan soms echt bingewatchen, een hele dag desnoods. Luie Mel houdt daar wel van ;-) Ik kijk van alles en nog wat. Net als bij boeken heb ik niet echt een voorkeur. Fantasy, sc-fi, thrillers, horror, documentaires, ... Voorkeuren zijn dus onmogelijk op te noemen, maar alle seizoenen van 'Buffy the Vampire Slayer' en 'Angel' en die van 'The West Wing'  heb ik indertijd wel zeker tien keer gezien. En de films die ik herhaaldelijk kan kijken, zijn meestal sci-fi en superhelden films.

6)Wat is jouw ultieme ontstresser?

Boeken lezen en films of series kijken. Thuis dansen (ook in mijn uppie ;-)) of uit eten gaan.

7)Hoe ervaar jij de corona tijd en waarom?

Het geeft me volop de tijd om me met schrijven bezig te houden, dus hoe erg het ook klinkt, voor mij komt het goed uit. Voor mijn man, die in een ziekenhuis werkt, is het minder fijn uiteraard, en voor zoveel anderen evenmin. En gelukkig zijn er nog geen vrienden en familie ziek geworden.

8)Waarom die alternatieve betekenis aan bijvoorbeeld goden, vampiers en wolven in Als doden dromen?

Alternatief? Ik dacht dat het de juiste betekenis was? Zo hebben ze het me verteld! Zouden ze me voorgelogen hebben dan?

9)Waarom net een boek over een droomwereld?

Een muze uit de droomwereld fluisterde me het verhaal in en sindsdien omdat ik zelf wel in die wereld zou willen leven. Het zou toch super zijn moesten we die wereld wakker kunnen bezoeken? De mogelijkheden, de wonderbaarlijkheden, de vrijheid! Alleen al het kunnen vliegen maakt het de moeite waard. Geen uitstoot van vliegtuigen meer!

10)Wat is jouw enigste en fijnste herinnering aan een droom of nachtmerrie?

Ik schrijf ze iedere ochtend op, dus ik heb er heel veel. Maar nog niet zo lang geleden had ik een lucide droom (waarin je weet dat je droomt). Ik zat in een vliegende lift en dacht: 'En nu wil ik een draak zien.' En poef, daar vloog de draak mee naast de lift. Zalig was dat! En een paar nachten geleden droomde ik dat wijlen mijn vader op me toeliep en me een omhelzing gaf. Dat was zo'n realistische droom, het leek alsof de droom voor hem een portaal was om me te ontmoeten en hij daar echt was, niet enkel een product van mijn geest. Wishful thinking he. ;-)

Als doden dromen van Mel Hartman

 Als doden dromen is het heerlijk verfrissende en hilarische  eerste deel in de nieuwe Dodenreeks. 

April, het eigenwijze hoofdpersonage, de magnifieke wereld van Terr en zijn fantasierijke figuren veroveren vanaf de eerste bladzijde mijn hart en ik wil maar al te graag opnieuw naar deze magische plek afreizen.

 Het buitengewone verhaal is verpakt in een prachtige uitgave vol bijzondere details en met een bloedmooie cover. 

April combineert een baan in het funerarium met hondenuitlater en het bezorgen van boodschappen bij een schattig oud dametje. Dit klinkt misschien al erg apart, maar dit meisje, met het hart op haar tong, heeft pas echt unieke talenten. Als klap op de vuurpijl verbergt ze voor haar vrienden dat ze niet van de Aarde is en dat ze half sirene, half ripper is. Deze bijzondere eigenschappen zorgen ervoor dat ze met haar stem doden tot leven kan wekken en ja dit kan ook per ongeluk wanneer ze doet wat ze graag doet en zich lekker laat gaan. Door als half ripper geboren te zijn, kan ze zelfs mensen manipuleren, maar deze cocktail van krachten heeft misschien wel een hoge prijs. 

Wanneer deze humeurige, maar sympathieke en lekker aparte jongedame, onverwachts iemand van Terr, haar wereld, wakker maakt, neemt deze haar in vertrouwen. De ogenschijnlijk eenvoudige opdracht brengt April, die liever lui is dan moe, in een ongelooflijk moeilijk parket. Ze ontdekt namelijk dat  haar sprookjesachtige wereld, bedreigd wordt in zijn lieflijke bestaan. Snode plannen en geldbeluste aardbewoners willen deze plaats, waar geen regels nodig zijn en bijna iedereen vreedzaam samenleeft, veranderen in een attractiepark voor de rijken. April weet dat haar rustige leventje voorbij is als ze dit gaat uitzoeken, maar ze wil voor het voortbestaan van Terr vechten.  

 Samen met haar wonderlijke reddingsteam besluit ze de slechteriken op Terr en op de Aarde tegen te houden. Dit lijkt eenvoudiger dan het in realiteit is. 

Toch is het noodzakelijk om deze wereld te behouden zoals deze nu is. De bewoners zijn hier immers gelukkig en nemen de rare streken van de aardlingen en de bizarre gevolgen hiervan er graag bij om hun happy leven te leiden op hun idyllische Terr. 

Mel Hartman heeft een bijzondere schrijfstijl waarbij ze fantasie mixt met geestige en sprankelende verhaallijnen. Als doden dromen heeft een ongelooflijk droge humor, waar ik onmiddellijk verliefd op word.  Korte hoofdstukken bestaan steeds uit een foto van de locatie, waarop April op dat ogenblik verblijft en de tekst wordt voorafgegaan door een bijpassende quote. Het is knap gedaan om een hoofdstuk meestal te laten stoppen met een cliffhanger. Dit doet me het boek in een ruk uitlezen omdat ik wil weten hoe het verhaal afloopt. 

De auteur geeft zelfs een nieuwe functie aan goden en creaturen die in andere verhalen vaak als slecht gezien worden blijken eigenlijk doetjes te zijn. 

Al deze kwinkslagen zorgen voor een ontzettend leuk en spannend verhaal waarvan ik van begin tot eind geniet. 

De twist op het einde is gewoon zo goed dat ik naar adem moet happen en eigenlijk onmiddellijk het tweede boek wil lezen.

Mel Hartman : " Wanneer komt dit uit want ik wil meer van dit"? 

De auteur heeft door haar beeldende stijl en uitzonderlijke world building Terr zichtbaar gemaakt. Haar rare wezens hebben door al hun bijzondere eigenschappen en gedrag ook een ziel en lijken net echt. De combinatie van April haar sarcasme , gemixt met het wondermooie Terr en de waanzinnige vriendengroep, werkt en maakt deze urban fantasy tot een echte topper! 

****

Fany

Val van Toni Coppers

Wanneer op een dag de jonge Roisin Benting in haar Londense woning wordt vermoord en er een link met Brussel lijkt te zijn, wordt Sara Cavani opgetrommeld om zich te verdiepen in dit onderzoek. Sara roept hiervoor de hulp in van haar goede vriend Alex Berger. Alex was de vroegere baas van Sara en is tegenwoordig af en toe aan de slag als privédetective.

Al snel valt een tweede slachtoffer te betreuren, een telg van de rijke familie Bonard. Alex gaat achter de schermen op onderzoek uit terwijl Sara het onderzoek in Vlaanderen in goede banen probeert te leiden. Helaas zit ook de moordenaar niet stil en laat hij weinig sporen achter.

‘Val’ is het tweede verhaal met Alex Berger en Sara Cavani in de hoofdrol.

Coppers valt met de deur in huis en begint direct met een stevige moord: die op Roisin Benting. Dit is veelbelovend als thriller. Als lezer zit ik al direct op het puntje van mijn stoel en ben ik al bijna helemaal verkocht voor deze nieuwe Coppers.

De stijl is ook weer typisch Coppers, vlot en duidelijk geschreven, met oog voor detail.

Helaas valt het verhaal al snel stil. Zelf zak ik als lezer ook terug achteruit in mijn stoel, geen spanning meer, geen nood meer om verder te lezen. Er wordt heel veel aandacht besteed aan de uitdieping van de hoofdpersonages die beiden een traumatische gebeurtenis met zich meesleuren en nog verre van verwerkt hebben. Met de regelmaat van de klok wordt deze ellende en de pijn eromheen opnieuw aangehaald. Voor mij persoonlijk was dit geen meerwaarde voor het verhaal. Na een tijdje was het zelfs vervelend. Als daar dan nog een derde bevriende boekhandelaar bijkomt met een soortgelijke levenservaring, dan is dit voor mij echt over the top. Ik vraag mij af of een misdaadverhaal met een inspecteur die gewoon gelukkig door het leven huppelt ook geen succesverhaal kan worden.

Gelukkig keerde het tij iets over de helft van het boek en werd de actie opgedreven. Het verhaal werd onmiddellijk veel interessanter, het ging weer over de juiste kwestie: wie heeft die moord gepleegd en waarom? Na nog een kleine inzinking, bouwde Coppers het verhaal stilaan op naar een plot dat niet helemaal verrassend is, maar waar toch nog een twist in zit die ik niet zag aankomen.

‘Val’ bevat een aantal subtiele hints naar de klimaatproblematiek, een zeer belangrijk hedendaags issue dat eenieders aandacht verdient.

‘Val’ is zeker een aanrader om te lezen maar het had meer potentie.

3 sterren

Ilse

Win Voor verdriet heeft niemand tijd van Monica Haak

 Liv en Emerald zijn twee tieners die elk een groot verlies hebben geleden. Liv verhuist met tegenzin naar de andere kant van het land, waar ze Emerald ontmoet. Haar nieuwe beste vriendin worstelt met haar eigen problemen en heeft het langs haar zijde moeilijk om de draad op te pikken. De twee groeien snel naar elkaar toe, wat hen ook hoop op een betere toekomst geeft, maar door de geheimen die ze allebei met zich meedragen, komt die vriendschap aan een zijden draadje te hangen.

De vraag: welk belangrijk thema heeft het boek?

Jouw antwoord mag je sturen naar Inkkroon@hotmail.com ovv Voor verdriet heeft niemand tijd.

Voor verdriet heeft niemand tijd van Monica Haak

 

Wat een verhaal! Twee meiden, Liv en Emerald komen elkaar dus op de 1e schooldag tegen en zoals meidenvriendschappen kunnen gaan op jonge leeftijd raken die twee al snel dik bevriend. Allebei dragen ze het verdriet van een overleden iemand mee. Alleen Emerald kan niet met het verlies omgaan. Ze uit haar verdriet en boosheid door zichzelf te snijden. Sommige momenten snijdt het verhaal je door je ziel. Wat een medelijden kreeg ik met dit meisje. Wat genoeg zegt over hoe de auteur Monica Haak haar personages neergezet heeft. Zo realistisch en zo rauw, de auteur moet zich goed verdiept hebben in deze belevingswereld. 

Wat ik dan zelf echt fantastisch vind in dit boek is hoe Monica haar personages dingen laat doen, denken en zeggen waardoor er lampjes aangaan in je hoofd. Dat je gaat denk van zal er dit aan de hand zijn. Waarvan je later in het boek bevestiging krijgt: het show don't tell-principe. Grandioos gedaan.

Ook al is het een zwaar beladen onderwerp, pik je traantjes weg en daarnaast vertelt het ook over intense vriendschap, misverstanden in de liefde en het opgroeien.
Het verhaal wordt steeds verteld vanuit het perspectief van 1 van de 2 meiden. Ook komt af en toe het blog langs wat Emerald bij houdt Sadann genaamd.

Grappig zijn de liedjes, boeken en films die populair zijn onder jongeren (nu dan tenminste). Bij de meeste oudjes zullen geen belletjes gaan rinkelen, maar de belevingswereld van de hedendaagse jongeren wordt zo sterk neergezet.

Ik begreep uit een interview dat het oorspronkelijke einde veranderd is. Of ik dat mooier had gevonden weet ik niet goed. Ik vind dit einde van het verhaal mooi en hoopgevend. Misschien is dat wat je nodig hebt bij het lezen van dit boek.

Het verhaal maakte veel indruk en zal geen lezer onberoerd laten. Dat Haak zo'n gevoelig en zwaar onderwerp durft aan te snijden (geen flauwe woordspeling trouwens), vind ik moedig.

 

Het hart van de adelaar van Emmelie Arents

 Het hart van de adelaar is een heerlijke young adult die je onmiddellijk mee trekt in een wereld van magie, haat en liefde. 

Wanneer Joana Sky onterecht veroordeeld wordt voor het uitspreken van een Hartbewerking stort haar wereld in. Eigenlijk wil ze niets te maken hebben met haar gevreesde talent, maar wanneer ze onverwacht gered wordt van de dood komt ze terecht in het hol van de leeuw. In het paleis van koning Damon ervaart ze opnieuw vernedering, schaamte en pijn.  Wanneer ze de koning zijn familie beter leert kennen, ontdekt ze hun totaal verschillende karakters. Joana moet voortdurend balanceren op een koord om te overleven in deze harde omgeving. Binnen de paleismuren maakt ze ook vrienden en is niet alles kommer en kwel. 

Damon zorgt ervoor dat ze getraind wordt om zijn vijand te verslaan. Ze leert om haar krachten te gebruiken en te  beheersen. De wrede koning wil van haar immers een wapen maken om het leger van de rebellen, de Adelaars aan te vallen. 

Joana komt terecht in een wereld waar macht zorgt dat mensen zichzelf niet durven zijn. Al snel blijkt dat de koning misschien wel de man is die schrik aanjaagt,  anderen breekt en voor niets terugdeinst . Of zijn de Adelaars toch de boeman ? 

Stilaan wordt duidelijk dat niet iedereen te vertrouwen is en dat niemand is wie hij lijkt.

Dan barst de strijd los en is het aan Joana om een kant te kiezen. Zal deze stoere jongedame haar hart breken of is er een betere toekomst weggelegd voor haar? Kan zij zich bevrijden van haar onzichtbare ketens of is ze gedwongen te doen wat anderen eisen van haar? En welke rol vervullen de prinsen in dit verhaal? 

Het hart van de adelaar is een waanzinnig mooie hardcover vol prachtige kleuren en kunstzinnige details. 

Emmelie Arents mag dan wel pas haar debuut geschreven hebben, het is onmiddellijk duidelijk dat zij de gave heeft om een goed opgebouwd en vlot lezend fantasierijk verhaal te bedenken. Ze slaagt erin om me vanaf het afschuwelijke begin de emotie en onmacht van de sterke vrouwelijke hoofdfiguur te doen voelen. Later leef ik ook mee met de angsten en dromen van de andere personages. De debutante slaagt erin om me zelfs te doen begrijpen waarom ook sommige slechte karakters handelen zoals ze doen.

Het tempo van dit boek ligt hoog en zorgt echt voor een goede spanningsboog , maar het tweede deel waarbij ik de belevenissen ervaar door de ogen van verschillende personages had uitgebreider mogen zijn. Nu wordt de actie gedoseerd en er wordt opgebouwd naar een spetterende finale met een doordachte plot, maar dit verhaal had zeker uit meerdere delen mogen bestaan. 

Het hart van de adelaar heeft het thema magie origineel uitgewerkt en leest als een trein. Met  karakters die een donkere en lichte kant bezitten , korte hoofdstukken en een fascinerend verhaal vol verbeelding is dit duistere sprookje een aanrader voor een groot publiek. 

 Het is duidelijk dat in dit verhaal de nadruk duidelijk ligt op de gevoelens en het gedrag van de personages. Door de   beeldende schrijfstijl krijg je ook meer informatie over Tuvalon. Toch is het vooral de uitwerking en evolutie  van de karakters die ervoor zorgen dat Het hart van de adelaar zo meeslepend is . De ervaringen van Joana en de anderen raken, vertederen en soms doen hun avonturen me naar adem happen. 

Het hart van de adelaar is een grimmige, maar ook sprookjesachtige young adult fantasy van een beloftevol nieuw schrijftalent. Door enkele onverwachte plotwendingen en een donkerder verhaal, waar wreedheid naast vriendschap en liefde staat, verrast dit fascinerende verhaal en word ik onherroepelijk meegesleurd in deze wereld van betovering en rivaliteit. 

Fany