Wie ik gisteren was van Pamela Sharon

 

Wie ik gisteren was gaat over de zeventienjarige Yara die lijdt aan CVS, chronisch vermoeidheidssyndroom. Het is voor haar een voortdurende puzzel om te bepalen wat ze op een dag kan doen. Ze vindt het lastig te aanvaarden dat ze chronisch ziek is en weigert hulp te accepteren van haar vrienden en familie. Liever vlucht ze in de virtuele omgeving van Evol, een hyperrealistisch spel op haar telefoon. Daar is Yara zelf de baas en ze is er niet ziek. Ze ontmoet er Amir en samen met hem probeert ze het raadsel van de virtuele stad op te lossen, waar de inwoners bedreigd worden door een onverklaarbare rook.

Maar ook in de echte wereld maakt ze een nieuwe vriend, Finn, waardoor ze heen en weer slingert tussen de wereld van Evol en de realiteit.

 

Het debuut van Pamela Sharon De geur van groen, leestip van de Jonge Jury, is een prachtig verhaal over een blind meisje dat van haar vriendin leert hoe ze kleuren kan ruiken en voelen. Ook in Wie ik gisteren was staat een personage centraal dat zich anders voelt en worstelt met een lichamelijk probleem.

 

In een vlotte stijl schetst Sharon haar personages. De worstelingen van Yara zijn voelbaar. Hoe die steeds moet afwegen welke inspanningen ze kan doen, is knap weergegeven. Haar relatie met haar familie en vrienden is goed uitgewerkt en wordt met filosofische beschouwingen geïllustreerd:

 

“Waarom moeten we sowieso alles in een hokje proppen? Om elkaar beter te begrijpen? Uiteindelijk maakt het alles alleen maar ingewikkelder als je niet in een van die hokjes past, zoals Tessa en zoals ik.”

 

Op een subtiele manier komen diversiteit en issues als uiterlijk en gewicht aan de orde, wat het verhaal belangrijk maakt voor jongeren.

 

De wereld van Evol is vooral als idee interessant, en iets te weinig gedetailleerd om het verhaal wat daar speelt goed over het voetlicht te laten komen. De ontwikkeling van Yara is mooi en invoelbaar neergezet. Yara’s reis is herkenbaar, wat blijkt uit de wat mij betreft mooiste zin uit het boek:

 

“Want wie ik gisteren was, zal ik nooit meer kunnen zijn, en wie ik morgen ben, wordt bepaald door vandaag.”

 

Wie ik gisteren was is een mooi verhaal over omgaan met ziekte, het accepteren van je beperkingen en vriendschap. De troost die een virtuele omgeving kan bieden, maar ook de verslavende werking daarvan en het effect op relaties in de werkelijkheid zijn aansprekende thema’s die voor veel jongeren herkenbaar zullen zijn.